Libary นาทีชี้ชะตา

ความจริงเเล้วห้องสมุดควรจะเป็นที่ๆเงียบสงบ เเต่กับที่นี่ไม่เลยไรซึ่งความสงบ มันเต็มไปด้วยเสียงโหยหวน เเววตาที่สิ้นหวังเเละร่างไร้วิญญาณของหญิงสาวที่ถูกเเขวนคอไว้กับเชือก ความกลัวเข้ามาเเทนที่ความสงบ

      ฉันชื่อเพรย์ฉันก็เป็นเด็กผู้หญิงธรรมดาเพียงคนหนึ่ง ฉันกำลังเผชิญกับความกลัว ไม่รู้ว่าผู้ชายในโรงเรียนของฉันเป็นอะไรกันหมดถูกวิญญาณร้ายครอบงำ หรือความเกลียดชัง ความโกรธเเค้นที่ฝังลึกในจิตใจ ฉันทำได้เพียงมอง 

4ชม. ก่อน

ณ ตอนนี้ ฉันเเละเพื่อนอีก2คน กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม่ยาวกลางห้องสมุด

นาตา:เพรย์กูขอคุยกับมึงหน่อย เอ่อ สองคนน้ะ

เพรย์:โอเคได้ บุ้งกี๋เเกรอพวกเราตรงนี้ก่อนน้ะ

บุ้งกี๋:อืมโอเค

นาตาจูงมึงฉันมาที่มุมด้านซ้ายของประตูห้องสมุด สีหน้าของนาตาดูไม่โอเคนัก

เพรย์:แกมีอะไรรึเปล่า?

นาตา:อื้มมี สำคัญมากด้วย

เพรย์:ไหนพูดสิ มีอะไร

นาตา:แกจะไม่เชื่อเค้าก็ได้นะ เเต่...สิ่งที่ฉันกำลังจะพูดมันเป็นความจริง พวกเราต้องพาบุ้งกี๋หนีไปส้ะหนีให้พ้นจากที่นี่

เพรย์:ทำไมหละ ทำไมต้องหนี

นาตา:พี่ของฉัน เค้าเป็นบ้าไปแล้วเเกไม่เห็นในเฟสหรอ หน้าตึกไพรินมีนักเรียนชายรวมตัวอยู่เต็มไปหมด เห็นว่าวกนั้นตามล่าเเฟนเก่าทุกคนเพื่อที่จะนำไปเเขวนคอส้ะ

เพรย์:ทำไมต้องทำแบบนั้นด้วย พวกนั้นเป็นบ้าอะไรไป

นาตา:ฉันเองก็ไม่รู้หรอกน้ะ เเต่พี่ของฉันก็เป็นไปด้วย

เพรย์:นี่เเกอย่าบอกน้ะว่าพี่โต้เเฟนเก่าบุ้งกี๋ก็เป็นไปด้วย

นาตา:อืมใช่เราถึงต้องพาบุ้งกี๋หนีไปไง

ฉันเดินตรงรี่ไปหาบุ้งกี๋แล้วก็ลากเธอไปยังประตูทางออกโดยไม่พูดสักคำบุ้งกี๋ก็ตามฉันมาโดยไม่ถาม นตาเอื้อมมือไปเปิดประตูเเต่สิ่งที่อยู่ตรงหน้าก็ทำให้เราไม่สามารถไปต่อได้อีก มีนักเรียนชายกลุ่มหนึ่งยืนขวางประตูประมานสี่ห้าคน วินาทีนั้นฉันนาตาเเละบุ้งกี๋วิ่งกลับไปในห้องสมุกเพื่อหาที่ซ่อน

เพรย์:พวกเเกนั่นไงตรงตู้ชั้นหนังสือนั้นคงพอซ่อนได้สักพัก

นาตา:เห้ยเเต่มันซ่อนได้เเค่คนเดียว

เพรย์:ฉันรู้ฉันคิดว่าให้บุ้งกี๋ซ่อนอยู่ในนี้คนเดียวก็พอ นาตาเเกกับฉันไม่เคยมีเเฟนเราคงไม่ถูกใครจับไปหรอก

บุ้งกี๋:เห้ยนี่พวกเเกจะบ้าหรอไอพวกนั้นมันบ้าไปแล้วพวกเเกจะปลอดภัยได้ยังไงถ้าพวกนั้นเห็น

นาตา:ไม่ต้องห่วงน้ะเเกฉันกับไอเพรย์จะไปหาทางหนีทีไล่เเล้วจะกลับมารับเเกน้ะ เเกอยู่ในนี้อย่าไปไหนถ้ามีอะไรอย่าโทรมา ให้ไลน์เเทนน้ะ

เพรย์:ฉันว่าเเกรีบๆเข้าไปเถอะ

หลังจากบุ้งกี๋เข้าไปหลอบเเล้วฉันกับนาตาก็เดินออกมาเพื่อหาหนทางหนี พวกเราเดินมาถึงเคาท์เตอร์บรรณารักษ์ มีผูชายผิวคล้ำรูปร่างผอมสูง ฉันรู้จักเค้าดี

เพรย์:โต้นั่นเเกป้าว

โต้(ชายรูปร่างผอมสูง):เออกูเอง

เพรย์:อ่อเออฉันไปล้ะ

โต้:เดี๋ยว พวกมึงจะไปไหน

ริมฝีปากของฉันสั่นด้วยความกลัวฉันเเละนาตากำมือกันเเน่นมากกฉันตอบไปด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างสั่น

เพรย์:เอ่อ คือ ไป.. ไปห่องน้ำๆ

โต้:มึงเห็นบุ้งกี๋ใช่มั้ย

เพรย์:ไม่ๆไม่เลยไม่เห็นฉันอยู่กับนาตาเเค่2คน ใช่มั้ยนาตา

นาตา:เอ่อ ใช่ๆ พวก.. พววกเนาอยู่กัน2คนตั้งเเต่เช้าเเล้วโต้

ปัง! เสียงปิดประตูดังลั่นห้องสมุด

โต้:พวกมึงไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น

  

             -โปรดติดตามตอนต่อไป-