คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่2 ของขวัญงานแต่ง.....ที่หายไป
อนที่2
อวัานแ่.....ที่หายไป
แ้วาแฟสีาวที่ถูแ่แ้ม้วยริมฝีปาที่เลือบลิปสิสีแ บนโ๊ะทำานอพรรษภิรมย์
๊อ ๆๆๆ เสียเาะประูหน้าห้ออใรบาน เมื่อแพทเยหน้าึ้นาออมพิวเอร์เธอลับเอับอลิลลี่สีแ่อให่ พรรษภิรมย์ยิ้มปริ่มใเธอรู้ีว่าอไม้่อสวยมาานาธาน พรรษภิรมย์ลุึ้นไปรับอไม้าเลา เรรีบยื่น่ออไม้ให้พรรษภิรมย์ อยิ้มแทนเ้านายนสวยไม่ไ้
“ุนาธานส่มาให้่ะ” พรรษภิรมย์พยัหน้ารับแล้วส่ยิ้มน้อยๆให้ เธอพยามเ็บอาารไว้ แ่ยัไ็ไม่มิอยู่ี ยิ่นับวันนาธานยิ่หวานมาึ้น มันทำให้พรรษภิรมย์อารม์ีทั้วัน ถึแม้นาธานะิธุระไปประุมที่แนนาา็าม แ่็ยัไม่วายอยเอาใเธออยู่ไม่ห่า
ิ้!!เสีย้อวามาพรรษภิรมย์ ภาพถ่ายอสาวสวยับอลิลลี่สีแสส่ไปยัปลายทา นาธานนั่ยิ้มอย่ามีวามสุในะประุม ยิ่ใล้วันยิ่้ออยู่ห่าาว่าที่เ้าสาวมันทำให้เาิถึเธอเป็นอย่ามา
เมื่อนาธานลับมาถึ็รีบเินทาไปามนัที่โรแรมัานแ่าน เพื่อรววามเรียบร้อยอีรั้ เาเห็นว่าที่เ้าสาวยืน้มๆเยๆับอไม้ที่แ่ในาน นาธานเินเ้าไปอพรรษภิรมย์าทา้านหลั
“เป็นยัไรับ เ้าหิอผม” นาธานหอมแ้มเธอไปฟอให่ ยิ่อยู่ใล้ยิ่หลใหลผู้หิอะไร ยิ่ใล้ยิ่้อาร พรรษภิรมย์หันมาีมือนาธานเบาๆเิเือนเพื่อให้เาหยุารระทำ ฮึ ฮึ นาธานหัวเราะในลำอ เาอยาะทำยิ่ว่าหอมแ้มะอี
“พรุ่นี้แล้วสินะ ุเสร็ผมแน่แพท” นาธานเยาะพรรษภิรมย์นเธอหน้าแ
“ไม่แน่นะะ” พรรษภิรมย์เยาะนาธานลับ เสียหัวเราะและรอยยิ้มทำให้นานที่ำลััแ่หันมามอว่าที่บ่าวสาวอย่าเอ็นู ่าเป็นู่ที่สมันเสียริในสายาอหลายๆน
“เรา้อแยันแล้ว่ะ” พรรษภิรมย์ล่าวึ้นหลัาที่ินเนอร์ันเสร็ เพราะเธอ้อรีบลับไปพอหน้าเรียมพร้อมในวันพรุ่นี้ ให้พร้อมที่ะเป็นเ้าสาวที่แสนสวยอเา นาธานึพรรษภิรมย์เ้ามาอแน่น
“นาธาน แพทหายใออ” นาธานหัวเราะเบาๆมัน่าทำใลำบาเสียริ เาอยารวบหัวรวบหาเธอเสียเลย ไม่อยารอสัเสี้ยววินาที แ่็ปล่อยพรรษภิรมย์เินาไป อีแ่ืนเียว พรรษภิรมย์หันลับมายิ้มให้เา่อน้าวึ้นรถและับออาโรแรมหรู
พรรษภิรมย์นอนหลับไปัพัแล้ว เพราะเหนื่อยาารูสถานที่ัานแ่และเ้าอร์เ้าสาวเสร็
ื ื ! เสียเือนาโทรศัพท์ัึ้นปลุพรรษภิรมย์าห้วนิทรา ร่าายที่แสนะเหนื่อยล้ายันัวลุาเียนอน วามรู้สึที่บรรยายไม่ถูใน่วเวลาหนึ่ที่สำัที่สุในีวิลูผู้หิ เมื่อเธออาบน้ำเสร็ไม่นาน่าแ่หน้า็เาะประูห้อ
“๊อๆๆ พรรษภิรมย์เปิประูห้อ้อนรับ่าแ่หน้า
“สวัสี่ะุแพท พร้อมหรือยัะ” พรรษภิรมย์ยิ้มรับอย่ามีวามสุ ่าแ่หน้ายระเป๋าเรื่อสำอาราาแพวาเรียรายบนโ๊ะระหรู ทุอย่าถูัแ่ไว้เป็นเพร้อมใ้าน ่าแ่หน้าเ้าสาวทั้ห้านพร้อมแ่แ้มสีสันบนใบหน้าอพรรษภิรมย์ให้สวยพร้อมที่ะเป็นเ้าสาวที่สวยที่สุในรอบปี นาธานยืนรอเ้าสาวแสนสวยอย่าใใ่อ น็เริ่มหลั่ไหลเ้ามาในานแ่ึ่็มีแ่นระับแถวหน้าทาสัมทั้นั้น
พรรษภิรมย์ยืนมอออไปนอหน้า่าเห็นมีนมาานันอย่าับลั่เธอรู้สึื่นเ้น มือเรียวประสานันแน่น
“วันนี้แล้วสินะ วันที่นาธานะ้าวมาเป็นส่วนหนึ่ในีวิเธอริๆ”
“ุแพทะ พร้อมหรือยัะ” พนัานธนาารที่ไ้รับเียริให้มาเป็นเพื่อนเ้าสาวมาเิพรรษภิรมย์ให้ทันพิธีแ่าน พรรษภิรมย์หันหน้ามาามเสียเรียนเพื่อนเ้าสาวอึ่า้า เพราะเธอสวยมา มอแล้ว้อสยบในวามสวยอพรรษภิรมย์ริๆ พรรษภิรมย์ยิ้มน้อยๆเพื่อนเป็นารรับรู้แล้วเินรไปยัประู
พรรษภิรมย์้าวออมาาห้อแ่ัวเธอเินลบันไทีละ้าวูสวยส่ายิ่ว่านาฟ้านาสวรร์สวยหยาเหยิ้มเสียริๆ ไม่นานพรรษภิรมย์็มาถึานโบสถ์ เธอนั่รอเพื่อให้ถึเวลาเ้าพิธีหัวใเ้นโรมๆๆ แทบะระเ็นออมาาัวอยู่แล้ว หาเวลานี้พ่อับแม่อเธอยัอยู่รู้สึยินีับเธอ เธอ็รู้สึอุ่นใมาว่านี้ ยิ่ิพรรษภิรมย์็ยิ่เศร้าเธอมอูนาฬิาเรือนให่ที่แวนอยู่บนผนัอียี่สิบนาทีสินะ ในระหว่าที่พรรษภิรมย์รออยู่ที่ห้อรับรอเธอรู้สึเหมือนมีใรำลั้อมอเธออยู่ ผู้ายห้านเินมาเ้ามาใล้เธอ้วยท่าทาน่าลัว พรรษภิรมย์ำลั่าในอยู่รู่หนึ่้วยเห็นท่าไม่่อยี อนนี้เธออยู่ัวนเียวเสีย้วย เธอรวบรวมวามล้าถามออไป้วย
“พวุเป็นใระ” หรือว่าะเป็นเพื่อนเ้าบ่าวอนาธานมาามเธอไปที่านแ่ พรรษภิรมย์เหลือบมอไปที่นาฬิามันยัไม่ถึเวลานิ
“เรามาามุไปเ้าพิธีรับ” หนึ่ในายรร์พูึ้น พรรษภิรมย์ลุึ้นเินามารผายมืออายหนุ่ม ้วยระโปรที่ยาวทำให้เินเหินลำบา
“เี๋ยวพวผม่วยรับ” ผู้ายสอนเินไป้าหลัระโปรยาวแล้วยปลายระโปรึ้น พรรษภิรมย์เิน่อไปแ่ปลายระโปรลับทำให้เธอเือบสะุ้ล้มเหมือนับมันิอะไรบาอย่า พรรษภิรมย์หันหน้ามาลับไปมอ้าหลัลับพบว่าผู้ายที่ว่าะ่วยเธอยระโปรให้เธอเินไ้สะวลับยืนเหยียบายระโปรุเ้าสาวที่ราาแพริ่ว
“นีุ้ทำอะไร ไม่เห็นหรือว่าุำลัเหยียบายระโปรอันอยู่” พรรษภิรมย์มอ้วยสายาไม่พอใ เธอไม่เ้าใับารระทำอพวเาเลย ในัหวะที่พรรษภิรมย์หันหน้าลับมายัายที่ยืนอยู่รหน้าเธอลับยื่นวสีมารหน้าแล้วีพ่นละออสีาวที่ใส่หน้าอเธอเ็มๆนทำให้พรรษภิรมย์สำลั
แ่ ๆ ๆ ๆ “นี้มันอะไรัน” พรรษภิรมย์เสียเริ่มแผ่วเบา าเริ่มเลือนรามอภาพไม่ั สิับวูบล ร่าระหในุเ้าสาวร่วเหมือนใบไม้ สิเธอล่อรอยไปไลแสนไล
ความคิดเห็น