คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Cross Road part One: เป็นเพราะผมสินะ
CROSS-ROAD
FICTION BY NANAHO…
---Gin X Izuru ----
เคยบ้างไหม…ที่รู้สึกว่าตัวเอง
…………เหมือนอยู่คนเดียว……………..
แม้ตรงนี้จะมีนายอยู่เคียงข้าง
แม้จะได้ใกล้ชิด…..
แต่ก็ไขว้คว้าไว้ไม่ได้….
……………………………………………เคยบ้างไหม??……………………………………………..
ผมไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองมีความรู้สึก
ไม่เคยคิดว่า คำว่า “รัก” มันมีค่า
…………….ไม่เคย…………….
“อิซึรุ…เงียบแบบนั้น ชั้นหงุดหงิดนะ !!”
นี่ก็เป็นอีกวันที่ผมเฝ้ามองเค้า
อิชิมารุ…งิน
เราสองคนเป็น…เพื่อนกัน!!
“เปล่าหรอก…คือผมแค่…เอ่อ…นี่งัย!!...ภาษาฝรั่งเศษ..พรุ่งนี้จะสอบแล้วมันก็เลยกังวลน่ะ”
“ไม่เห็นต้องกังวลเลยนี่…คนจะที่ช่วยนายได้ก็มีแต่ชั้นคนเดียว”
มันก็เหมือนทุกวันที่ผ่านมา
และนับวันก็จะค่อยๆ ผ่านไป
ผม…คนไร้สมองที่ไม่ว่าจะท่องจำศัพท์ภาษาฝรั่งเศษอย่างไรมันก็ไม่เข้าสมอง
และเขา…คนดังของหมู่สาวๆ รอบรู้…เก่ง…รูปหล่อ…เรื่องภาษาไม่ต้องพูดถึง…เป็นที่หนึ่งจริงๆ นะ งิน…..
“เฮ้!!…ดูนั่นสิ…อิชิมารุนี่นา”
วันนั้นเป็นวันแรกที่ผมสัมผัสได้ถึงบางอย่าง
เพียงแค่ได้มองร่างอันสูงโปร่ง
สายตาที่ไม่อาจจะละได้มันกำลังสั่งให้ผมจดจ้องเค้าทุกท่วงท่า
“งินคุงน่ะ ดูกี่ทีๆ ก็ไม่เบื่อจริงๆ เลยน้า….”
เสียงหวานสวยของรุ่นพี่ที่ผมรู้จักเป็นอย่างดีเอ่ยขึ้น
“รุ่นพี่ ชอบเขาเหรอครับ”
แค่เห็นหน้าแดงๆ แบบนั้นผมก็รู้แล้วล่ะ
รุ่นพี่มัตสึโมโตะ…แอบรักอิชิมารุคุงอยู่มานานแล้วนี่นา
ทำไมกันนะ
ทำไมผู้ชายคนนั้นถึงได้มีเสน่ห์ดึงดูดใครต่อใครได้ขนาดนี้
ทำไมกัน…
และคำถามนั้นมันก็เผยออกมา
เมื่อผมได้ย้ายมาอยู่ห้องเดียวกับเขาอีกหนึ่งปีต่อมา
ตอนนี้ความสัมพันธ์ของผมกับอิชิมารุซังเรียกได้ว่าสนิทกันมากทีเดียว
พวกเรานั่งโต๊ะติดกัน…และเค้าก็เป็นติวเตอร์ภาษาคนสำคัญของผม
ผมไม่รู้…
ผมไม่เข้าใจ…
ผมสับสน…ตอนนี้ความรู้สึกบางอย่างมันกำลังบีบรัดหัวใจของผม
“งิน!!...ขอโทษนะที่มาช้า”
เสียงใสๆ จากรุ่นพี่คนสวย “รุ่นพี่มัตสึโมโตะ”
“มาช้ายังดีกว่าไม่มา”
เขายิ้มให้กับเธออย่างอบอุ่น
งินเหรอ??…ผมก็อยากเรียกเหมือนกันนี่นา
ตอนนี้อิชิมารุเป็นแฟนของรุ่นพี่มัตสึโมโตะนิ่
ฮึ!…ผมนี่…คิดอะไรอยู่นะ
เป็นเพื่อน เป็นเพื่อน!! ท่องไว้สิ
และแล้วสิที่ผมพยายามระงับมันไว้ตลอดมา ก็ลุกลามเกินห้ามไว้จนได้
“อิชิมารุ…เป็นอะไรรึเปล่า”
ผมนั่งอยู่ที่นี่
กับเขา……..กำปั้นแข็งแกร่งนั่นกำลังถูกสั่งทุบกับกำแพงด้วยคนร่างสูง
“ชั้นเกลียดการผูกมัด…ทำไมรันงิคุต้องโวยวายด้วย!!”
เขาพึมพำอยู่กับตัวเองอย่างบ้าคลั่ง
ผมต้องทำอะไรซักอย่าง
“จะเป็นอะไรไหม…หากผมจะขอเป็นที่ปรึกษาให้...ขอแค่ได้ช่วย…”
ผมไม่รู้หรอกว่าอะไรจะเกิดขึ้นหากผมเข้าไปยุ่งเรื่องของเขา
แต่ที่รู้ๆ ในตอนนี้ ผมเป็นที่ระบายจำเป็นไปซะแล้ว
เขาปรึกษาผมทุกเรื่อง….
ตั้งแต่วันนั้น…
เรื่องของอิชิมารุ กับรุ่นพี่มัตสึโมโตะก็มีปัญหากันบ่อยมากขึ้น
และทุกครั้งก็ลงที่ผมต้องเป็นที่ปรึกษาของทั้งสอง
จากที่ผมสนิทกับอิชิมารุ
รุ่นพี่มัตสึโมโตะที่รู้จักกันมานานก็เริ่มสนิทและรู้เรื่องของกันและกันมากขึ้น
และตอนนี้เอง…ที่ผมก็เพิ่งรู้ตัว…ว่าตัวผมเองมันเลวสิ้นดี
หลายครั้งที่อิชิมารุพูดกับผมว่า
“ชั้นไม่รู้ว่าจะรักรันงิคุไปตลอดลอดฝั่งรึเปล่า…ถ้าถึงวันที่ชั้นจะต้องเสียรันงิคุไป นายจะอยู่ข้างๆ ชั้นรึเปล่า อิซึรุ”
ทำไมถามอย่างนั้นล่ะอิชิมารุ
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมก็จะขอมองดูและร่วมรู้สึกไปกับทุกความรู้สึกของคุณอยู่แล้ว…
ผมรับฟังคำของอิชิมารุด้วยใบหน้าที่สงบเสมอ
แต่หารู้ไม่ ว่าในใจของผมมันมักเต้นแรงทุกครั้งที่อิชิมารุพูดถึงความไม่แน่นอนในความรักของตน
นี่ผมกำลังดีใจกับอะไรกัน…
ถ้าอิชิมารุต้องเลิกกับรุ่นพี่มัตสึโมโตะจริงๆ
เขาจะต้องเจ็บปวดมากแน่ๆ แม้เค้าจะไม่ใช่คนที่ชอบแสดงความรู้สึกก็เถอะ
แล้วทำไม…ความรู้สึกไม่เศร้าตาม…มันถึงได้ก่อตัวในหัวใจผม
เพื่อนเสียใจ เราจะรู้สึกดีงั้นเหรอ
อะไร!!...ทำไมกัน!!
ผมยังคงสับสนกับความรู้สึกนี้ จนกระทั่ง…
“อิซึรุ…อีกไม่นานชั้นต้องเสียรันงิคุแน่ ชั้นจะเป็นยังงัยนะ ความทรมานมันเป็นแบบนี้เองเหรอ”
“อิชิมารุซัง”
“ฮึ…ชั้นรักรันงิคุมากจริงๆ นะนายรู้รึเปล่า”
นี่มันอะไรกัน!!
ไหนล่ะสิ่งที่ไม่แน่นอน
ไหนล่ะ…ที่คุณเคยบอก..ถ้าไม่มีรันงิคุ คุณจะนึกถึงผมเป็นคนแรก
ไหนล่ะ!!....
ทำไมถึงบอกรักผู้หญิงคนนั้นต่อหน้าผมล่ะอิชิมารุ
ทำไมล่ะ………..
ทำไมผมต้องต่อว่าเขาในใจ
ทำไมผมถึงได้รู้สึกอิจฉาผู้หญิงคนนั้นขนาดนี้
ผู้หญิงคนนั้น…คนที่สนิทกับผมมานาน
ตอนนี้แม้แต่หน้า ผมยังไม่อยากมองเลย
เพราะอะไรกัน
หรือว่า…ตัวผม…จะหมดแรงระงับไอ้ความรู้สึกน่ารังเกียจนั่นซะแล้ว
ความรู้สึก….ที่มัน “รักอิชิมารุ งินจนหมดใจ และไม่ว่าด้วยวิธิไหน จะต้องรั้งเขาไว้ให้ได้”
ใช่แล้วล่ะ…
มันถึงเวลาแล้ว
ถึงเวลาที่จะต้องกำจัดความรู้สึก….
ความรู้สึกที่เป็นสาเหตุทำให้ผม….
ยืนเจ็บอยู่ตรงนี้มานานเต็มที
ผมไม่เคยเชื่อในความรู้สึกของตัวเองเลย
ไม่เคยคิดว่าตัวเองมีความรู้สึกด้วยซ้ำ
แล้วทำไมกัน
อิชิมารุ….เป็นผมไม่ได้เหรอ
เป็นผมได้ไหม….คนที่คุณรัก
เป็นผมได้รึเปล่าคนที่คุณคิดถึงทุกเวลา
ผมมันน่าสมเพศมากเลยสินะ
ผมมันเป็นเพื่อนที่เลวมากเลยใช่ไหม
ที่กล้า…….หักหลังแม้กระทั่งคนรักของเพื่อนรัก……
วันนี้เป็นวันเลี้ยงอำลา
นักเรียนชั้น ม.6 ทุกคนจะต้องใช้เวลาทั้งหมดที่เหลือเพียงแค่วันนี้จดจำวันสุดท้ายที่จะได้อยู่ที่โรงเรียนนี้
งานเลี้ยงที่มีทั้งเครื่องดื่มประเภทน้ำเปล่าไปจนถึงเครื่องดื่มต้องห้าม!!
ใช่แล้วล่ะ…
วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายของอิชิมารุและรุ่นพี่มัตสึโมโตะ
หลังจากวันนี้ไป…ทั้งสองคงต้องจบกัน
รุ่นพี่มัตสึโมโตะต้องไปเรียนต่อต่างประเทศ
ผมจะแน่ใจได้ยังงัยล่ะ
ก็อิชิมารุรักผู้หญิงคนนั้นตั้งขนาดนั้น
หากปล่อยไว้ความรักที่จะยังคงตราตรึงนั่นคงต้องเบ่งบานขึ้นอีกครั้งแน่ๆ
ผมมันเลว……
ผมมันเลว……
นี่คือสิ่งเดียวที่ผมจะพูดกับตัวเองได้ในตอนนี้
ขณะที่ทุกคนกำลังสนุกสนานกับงานเลี้ยงอำลา
ผมกลับกล้าโกหกแม้แต่รุ่นพี่ที่ไว้ใจผมมากที่สุด…
“รุ่นพี่มัตสึโมโตะครับเห็นอิชิมารุบ้างรึเปล่า”
“งัยคิระคุง…งินก็อยู่ตรงนั้….อ้าวไปไหนแล้วล่ะ”
เธอชี้มือไปที่ๆ ไม่มีอิชิมารุอยู่แล้ว
“วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วสินะครับ ที่พี่กับเค้าจะได้อยู่ด้วยกัน”
“อะ…อืม…ชั้นไม่รู้ว่าจะทำใจไม่ให้ห่วงเขาได้รึเปล่าน่ะสิ”
“ทำไมล่ะครับ”
“ไม่รู้สิ…ชั้นรู้สึกว่าต่อจากนี้ เราสองคนคงต้องห่างกันแน่ๆ แต่รู้อะไรไหม งินน่ะ บอกกับชั้นว่า เค้ารักชั้นล่ะ”
ฮึก!!....ความจุกมันแน่นมาที่หน้าอกของผม
ผมรู้..เธอคนนี้ไม่มีทางพูดโกหก…
ก็คำพูดนี้…อิชิมารุเคยซ้อมพูดกับผมมาแล้วนี่นา
นี่ผมต้องมาทนฟังอะไรที่มันบีบคั้นหัวใจผมไปทำไมกัน
ถึงเวลาแล้ว……
“เหรอครับ??...แต่ที่ผมรู้…มันไม่ใช่นิ”
“หมายความว่างัย…”
“เรื่องที่ลืมไม่ได้มันทรมานนะครับ…ยิ่งฝั่งลึกเท่าไร มันก็ยิ่งเจ็บปวด..สู้ลืมๆ มันไปซะไม่ดีกว่าเหรอ รุ่นพี่ก็รู้!! อิชิมารุน่ะ…ไม่ชอบการผูกมัด”
“นี่คิระคุงต้องการจะบอกอะไรชั้นกันแน่เนี้ย”
“ตอนนี้ที่ตึกวิทย์…อิชิมารุมีบางอย่างอยากให้รุ่นพี่ดู รีบไปสิครับ…รีบไป…”
“งิน!!….”
ผมยืนอยู่ตรงนี้
กำลังยืนมองร่างหญิงสาวที่วิ่งหายลับไปกับฝูงชน
รุ่นพี่มัตสึโมโตะเองก็รักอิชิมารุมากเหมือนกัน…คงไม่อยากตีความหมายในคำพูดเมื่อครู่ไปเองแน่
และตอนนี้เองที่เป็นเหตุทำให้ผมถือไพ่เหนือกว่าทุกๆ คน
ผมกำลังจะกระทำให้สิ่งที่เลวร้ายที่สุด
“อิซึรุ…ชั้นไม่เห็นมีของที่นายว่าเลยนี่..”
เสียงนี้…ที่ผมกำลังรอคอย
“เฮ่อ…ต้องขอโทษด้วยนะ ผมคงไปทำหายที่ไหนแน่ๆ”
“นายนี่…ไม่ไหวๆ”
อิชิมารุขยี้ผมของผมจนยุ่งไปหมด
ผมอบอุ่นจริงๆ
อยากจะมีเขาอยู่ข้างๆ ตลอดไปอย่างนี้
“อ้า….อิชิมารุครับ ผมเพิ่งหัดผสมเหล้า…คุณลองชิมหน่อยนะ ลองดูว่าฝีมือผมเทียบเท่าระดับชั้นโปรได้รึเปล่า”
“อะไรกันนายเนี้ย…เพิ่งจะทำของรักหาย แต่ดันมานั่งผสมเหล้าเนี้ยนะ…เชื่อเลยจริงๆ”
“แหม..ช่างมันเถอะครับ อิชิมารุซังชอบเหล้าผสมไม่ใช่เหรอครับ ชิมหน่อยสิ…”
ผมรู้ว่ามันผิด แต่ทำงัยได้…ผมเก็บกดความรู้สึกเอาไว้มากเกินไป
มันถึงได้ต้อง….
“ที่นี่แหละตึกวิทย์ที่รุ่นพี่มัตสึโมโตะบอกให้ผมพาอิชิมารุซังมา”
“นี่คงจะทำอะไรอีกล่ะสิท้า……อิซึรุ…เหล้าที่นายผสมเมื่อกี้มันทำให้ชั้นร้อนๆ หนาวๆ ขึ้นมาซะแล้วล่ะ”
“เหรอ..สงสัยจะผสมไวย์เยอะไปมั้งครับ”
“เราขึ้นไปกันเถอะ ยืนอยู่ตรงนี้คงไม่ได้อะไร”
“อืม…”
ผมกำลังจะทำในสิ่งที่ไม่ควร
ผมมันเลวที่สุด……
*************************************to be*************************
เอิ๊กๆ....
เมนน์กันเยอะๆ นะขอรับ
ไม่งั้นไม่ต่อนะจะบอกให้
[ไม่เมนน์ง่ะ...จะทำไม :shin]
อ้าวๆ ไม่ใช่ขอรับ
ไม่ใช่...อ่านไปเถอะ...ข้าพเจ้ามีความสุขที่จะแต่ง
เอาล่ะไม่กวนและ
กะว่าจะให้จบตอนต่อไปนี่แหละ
รอหน่อยแล้วกันนะ
ความคิดเห็น