คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : การเริ่มต้น
วื
เสียเลื่อยัไปทั่วห้อทลอสีาวสะอาับนที่ถูมับนเียนเหล่านี้เป็นพวเ็ที่โนับัวมาเพื่อทลอในารัเเปลเป็นอาวุธเพื่อเหล่าลามืใ้เรื่อมือาารทลอามนุษย์ให้ลายเป็นมนุษย์ทลอ้วยใ้เ็โนปรอายหนึ่ในนั้นเป็น'เา'
''อ๊า"เสียร้อทรมารที่โนียาเหลวฟ้าอ่อนลบนเเนไปในัวเเนเล็เาทรมารนเเทบบ้านใส่หน้าาสีฟ้าใสุ่สีาวเหมือนหมอเเ่ทรมารเ็อายุ13ปีโยใ้ียาลบนร่าายทุวันวันละ3ั่วโมมันเ็บนะาย
พอโนียาเรีบร้อยเาโนับใส่ปลออวบอุสีาวสะอา่อนะโนพั้าน้าเป็นระใสเพื่อไม่ให้ัวทลอหลุหรือหลบหนีไ้เป็นที่เเบบนั้นเาเเทบะบ้าับารโนเเบบนี้
ร่าายเาเปลี่ยนไปอย่าหน้าหวาลัวพู่ายๆ ลายเป็นปีศา เาอาบนศรีษะหา่อยๆอาทา้านหลัเาโนพาัวมาที่นี้3ปีเเล้วหลัาที่พ่อเาเลิับเเม่ พ่อ็ายเาทานัวิทยาศาสร์ทันทีเเละหาเเฟนใหม่เลยพ่อเเบบนั้นสมวรายไม่ใ่เาใรันที่ายลูนเอ
เล็บมิลบนฝามือบานเลือสีำไหลลพื้นาวสะอา เสียร้ออันทรมารอปีศาัึ้นเมื่อโนทลอหนัเามอไปทั่วทุทิศไม่ว่ามอไปทาไหน็เหมือนันทุที่ เ็ที่มีีหน่อย็ะผ่าส่วนที่มี่าหรืออัมีไปายไม่ว่าะสมอหรือเเน็โน
เรื่อ็เป็นเเบบนี้
3ปี่อน
เาเิมาในัวเมือที่่อนหรูผมำไ้ว่าวันนั้นผมมีาร้านทานอไฟฟ้าที่ีมานหน้าอิา เพราะอนอายุ2วบเาใ้นิ้วิ้มบนผนัที่มีปลั๊นเเม่ผมมาเห็นเเม่ผมเห็นันั้นะไปห้ามเเ่ว่าผมมือเร็วนโน็อเเม่ใะึออเเ่ว่าผมหัวเราะออมาเเทนนพ่อผมมาเห็นเ้า เพราะันั้นผมเลยโนพ่อเเม่หวาลัวผมไปไหน็โนไฟฟ้าผ่าใส่ลอทำให้เ็นอื่นไม่ล้าเล่นับผม
ผมลายเป็นปีศาในสายาาวบ้านเเม้เเ่พ่อผม….เเ่เเม่ผมไม่ิอย่านั้นพยายามเล่นับผมลอ
ผมรัเเม่มาว่าพ่อเพราะพ่อมัไปหาหิอื่นทุทีอนเเม่เผลอเเสร้ทำเป็นรอบรัวสุสันให้เเม่มีวามสุเเ่นั้นเเ่ภาพลวาทำไมผมะไม่รู้ล่ะว่านี้ือารหลอลวทั้เพ
“เเรมโบ้ลูไม่็หยิบเสือสบายหรือป่าว หน้าหมอลํ้าเียว” เเม่ผมมอผม้วยสายาเป็นห่วผมเเ่ส่ายหน้าไม่พูอะไรเเละิน้าว่อน
“อนเเม่เเถาม็อบสิเป็นใบ้อยู่ไ้”ผมินไปโยไม่สนใอะไรทั้นั้นผมเป็นเ็พูน้อยมาเเละพ่อเเม่มัะเป็นฝ่ายเาอารม์ผมเสมอั้เเ่ผมโน็อ
“ไม่เป็นไรรับ…”ผมอบเสียเบาเเล้วเินไปห้อนอนนเอเเล้วหยิบระาษมาวารูปเเ่ละอัน่อนะปิประูไม้ล
เเอ๊
ปึ
“เหอะเ้าเ็นี้”่อนะส่สายาเหยียหยามไปห้อลูายนเเละาหนัสือพิมพ์มาอ่าน่อ่วนี้ไปหาสาวีไหมน่ะ หึ
“ุะอย่าไปว่าลูเลยเ็่วนี้เาำลัเรียนรู้ ั้นั้นะไปนอน่อนน่ะะุะเอาอะไรไหมะ”โเฟียเอ่ยออมาหันมอสามีนเเล้วเ็มือบนผ้าันเปื้อนที่เปียาารล้าภานะที่อันผมอ้าวามรรใสมอหน้าสามีนเอ
“ไม่ละผมมีธุระนิหน่อยุนอน่อนเถอะ”ว่าเสร็็หยิบเสื้อโ้ทมาใส่่อนะเปิประูออไปโเฟียหน้าเศร้านิหน่อยไม่ใ่ว่าเาไม่รู้ว่าสามีนไปหาหิอื่นเเ่นทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไม่ให้ลูนเอไม่มีพ่อเเม่หย่าร้าัน
ในห้อนอน
ปึๆ ฟื ึ
เสียินสอลาบนระาษาวสะอาไปมามือาวน้อยๆลบบนระาษไปมาราว10นาทีไ้เาเอ็ไม่รู้ว่าะวาอะไรีนระทั่เาระบายวามในใลบนระาษในภาพบรรยายถึวามเศร้ามามาย เป็นรูปพ่อเเม่หน้าบึ่เเละัวเาร้อไห้ับบ้านทรสี่เหลี่ยมรอบ้านมืมนไปหมเาำินสอเเน่นนมือเาเเ
“เฮ้อออ อยาใ้ีวิเเบบนอื่นบ้าั”พึมพำับนเอเเล้วเินไปเ็บระาษลลิ้นั
ร่าายน้อยเลื่อนัวนั่ัวลบนเียสีาวหนุ่มโยมีุ๊าไโนเสาร์เาหันมาอ่อนะปล่อยนํ้าาลบนหมอน
“ฮึ ฮึ”เสียสะอื้นัไปทั่วห้อ่อนะห่อัวเเล้ว็หลับไป
เ้าวัน่อ
เาื่นึ้น่อนเอาเเนยันัวึ้นเเล้วนั่ยี้าสอสามที ายน้อยย่อนาลาเียเเละ่อยๆเ้าห้อนํ้าที่ิในห้อเาล้าหน้าเเปลฟันเสร็็อาบนํ้าเเล้วเินไปเเ่ัวเสื้อุาวับาเนํ้าาลาสั้นเเละเินออาห้อสิ่ที่เาเห็นือพ่อับนที่ไม่เห็นรู้ันนั้นใรันมาุยอะไรับพ่อผมัน หรือะมาทำร้ายเเม่หรอไม่หรอถ้าริถืออาวุธเเล้วเเละนั้นใรันเ็ายที่อายุห่าันสามปีใรันไว้อนม้วนใส่สูทเเละมาับนผมาว…ถือไม้เท้า้วยำลัุยเรื่ออะไรทำไมพ่อผมยิ้มอะไรนานั้นรอยยิ้มั่วร้ายมาราวับิเเผนไว้
เเอ
ปึ
“โอ้ย”เาโอวออมาลืมไปเลยว่าไม่ับำเเพันสุเท้าอีสายาสามู่มอมาผมับผู้ายที่อายุ13มอผม้วยสายาเยยหยัน็ะหันลับไปอะไรันหันมามอ้วยสายาเเบบนั้นเอาเือบะโมโหเเ่สายาอพ่อมอมาหาผมทำให้ผมยืนึ้น่อนะปั้นนเอ
“เเไม่ไ้นอนหรอวะ นึว่าะอะไรสะอี”ผม ว่าพ่อผมำลัพูอะไรายเเ่หันมาทาผมพร้อมยิ้มอย่าอ่อนโยนเเล้วอัวออไปพร้อมเ็ายไว้อน พ่อผมมอมาที่ผม่อนะยาึ้นโ๊ะเเละยมือสูบบุหรี่ผมไ้เเ่มออย่าสสัย
“พ่อรับ เเม่ละ”ผมถามออไป
“เเม่เเไปื้ออเี๋ยวลับเเเอ็ไปเรียมานสิวะเพื่อเเมา”พ่อผมพูออมา่อนผมะพยัหน้ารับเเล้วเินไปห้อรัว
พ่อผมเห็นไป่อนะหยิบระาษบ้าอย่าึ้นมา่อนะเเสยะยิ้มออเเล้วเอาปาาเนลไปนเเม่ผมเ้ามาพ่อผมใส่ลบนลิ้นัโ๊ะเเละเินไปห้อรัว ่อนเเปรเปลี่ยนเป็นรอบรัวสบสุ
อาทิย์่อมา
โเฟียทำวามสะอาเนื่อาลูไปโรเรียนประถมวันนี้สามีวันนี้เหมือนมีานันเลยไม่่อยอยู่บ้านสัเท่าไหร่วันนี้อาาศเหมือนะีร่าายบาปัฝุ่น้ายวาไปมา บ้านรไปหน่อยถือว่าวันนี้ทำวามสะอาละันนระทั่หลัเธอนับลิ้นันล้มลเธอรีบับยึไว้ระาษใบหนึ่หล่นลมารเท้าเธอเเละเธอะะไป้มเ็บเเ่เธอันเนื้อใน้อวาม
เเ้ถึุายุยินยอมาร้าายอเราถ้าท่านทำที่เราอ
1ท่านะยินยอมให้เราทำในบาสิ่รอบรับท่านรึไม่ ยินยอม
2 ถือว่าท่านยินยอมละันท่านไม่ิว่าในระาษมีเียนให้ท่านเ้าใน่ะ
3ท่านไ้ส่บุรอท่านมาให้เราเเล้วท่านะเเลลูายับเิน100ล้านสินะ ารายลูนเออาะไม่ไปีเสมอไปเเ่ไม่เป็นไรถ้าท่านลยินยอมละ็ท่าเราอยอมรับ เ้า่อมาบอสะไปหาท่านเเละผู้ว่า้าหนึ่นนั้นือนั่าท่านอย่าทำไรุิเป็นอันาเพราะว่านั่านนั้นมีฝีมืออา่าท่าน็ไ้โปรระวัเเละให้เหุผมว่าทำไมถึายลูายนเอถ้าหาบอสถูใภายในอาทิย์หน้าะมารับลูท่านไปเเละไม่ให้เาเเะัวรอบรัวอี
า ว่อโเล่
เนโย ิน
เธอ็อับเนื้อหา้านในนี่ินะายลูหรอไม่น่ะ้อพาเเรมโบ้ไปาที่นี้
เธอรีบเ็บระาษทันทีเเละรีบออาห้อนั่เล่นเเ่สิ่ที่เธอเห็นือผู้ายสอนับินายที่เธอรัำลัออมอเเรมโบ้้วยสายาเย้ยหยัน ่อนที่เธอะไปหาเเรมโบ้ที่ีิ้นหลุออไปาายร่าให่ินที่เห็นโเฟีย็ใเป็นอย่ามาะเ้าไปห้ามเเ่โนเธอผลั
“นีุ่ทำบ้าอะไร!!!”ินพูออมาอย่าเหลืออบ้าเอ้ยนึว่าผู้หินนี้ไป้านนอสะอี ิ ิื้นไป
“ุนั้นละิไมาายลู น่ะห๊ะ!!!”เธอสวนลับไปเเละไปลูายเธอที่ถูมัับผูา้วยผ้าสีาวไว้เธอร้อไห้้วยวามับเเ้นใ
“นี่เธอทำบ้าอะไรถอยออมาะเลี้ยปีศา่อรึไ!!!”ินรีบไปหาโเฟียที่ำลัให้ธุระินพัไม่เป็นท่าเเน่นอน
“ปีศาหรอ ปีศาไม่ใ่เาเเ่เป็นุ่าหาที่ไม่สนใใรเลย”โเฟียเถียไปเเรมโบ้พยายามิ้น่อพัธาารนี้
“อย่าิ้นหนูน้อยเราะพาเธอไปที่ปลอภัย”บริาร์นหนึ่เอ่ยมาเอาหยุาริ้นทันทีอะไรนะ ไปไหนที่นี้ือบ้านเาน่ะ
“พาัวเาออไปส่วนเรื่อะัารเอ”เาไ้ยินเสียผู้ายนํ้าเสียเริ่มเเหนุ่มเาไม่รู้ว่าใร่อนัวเาะโนพาึ้นรถไปเเละเาไ้ยินเสียปืนสอนัทันทีใเาสั่นไหวพร้อมนํ้าาไหลพราเเละสลบเพราะยา
เเละือารเริ่ม้นวามวุ่นวาย่อไปสหรับเา
The end
วิน:
ไรับนอ่านร้าบบบสนุไหมรึไม่!? เพราะ้าน้อยันิยายเเบบนี่รั้เเรไม่รู้ว่าะสนุไหม ในารทลอเเรมโบ้เป็นปีศานรนี่ือารทลออนัวิทะไม่ออธิบายเพิ่ม ึ่เเรมัเอสามี---//โนระสุนยิ เเอ่ ถ้าใรอบฟิเเบบนี้ะทำอีนะรับัวผมลาไป่อนสวัสีอรับ
ความคิดเห็น