ความทรงจำผมไม่มีอะไรมากหรอกครับ [จบ]

ลำดับตอนที่ #7 : ออกปฏิบัติการครั้งแรก และการทำใจครั้งสุดท้าย

---

ควรเปิดดู

"……" พูดปกติ

'……' พูดในใจ

[……] คอมเม้น

‘……’ เสียงย้อนอดีต

"""""………""""" เสียงฝูงชน

"……" พูดคุยในความทรงจำ

'……' พูดในใจในความทรงจำ

""""………"""" เสียงฝูงชนในความทรงจำ

*…… เสียงที่เกิดจากแหล่งกำเนินเสียงต่างๆที่ไม่ใช่เสียงพูด *ยกเว้นเสียงคำราม

---

หลังจากที่ภาพกำลังจะต่อไทโยก็ได้ลุกขึ้นมาทำให้ภาพดับไป

ไทโย"ขอน้ำหน่อย"

"นี่ครับ"

"ผมให้พัก 5 นาทีนะครับ ไปเข้าห้องน้ำอะไรได้หมด ห้องน้ำตรงไปซ้ามมือนะ"

ไทโย"ได้เลย…"

เมื่อได้รับคำอนุญาติไทโยก็เดินออกจากเครื่องไปเข้าห้องน้ำทันที…

ไทโย"ฮ่า….อยากดื่มกาแฟว่ะ"

หลังจากที่เข้าห้องนำเสร็จก็เดินกลับมาไปนั่งที่เดิมรอ

"เราจะฉายความทรงจำของคุณได้อีก 1 ชั่วโมงนะครับเพื่อความปลอดภัยของสมอง ซึ่งถ้าจบแล้วพวกเรายังไม่อนุญาติให้คุณกลับไปได้นะครับ"

ไทโย"ได้เลย ช่วงนี้ไม่มีงานอะไรอยู่แล้ว"

"ครบเวลาแล้ว งั้นเรามาต่อเลยนะครับ"

แล้วนักวิทยาศาสตร์ก็ฉีดยาเข้าไป และไทโยก็หลับไป

.

ภาพตัดกลับไปที่ความทรงจำ

ตอนนี้ไทโยกำลังยืนอยู่หน้ากระจกพร้อมใส่ชุดเรียบร้อยแต่หมวกยังไม่ได้พ่นสีอะไรสักนิด

ไทโย"นี่คืองานแรกของฉัน ฟูว…"

ไทโยได้กำลังรวบรวมสมาธิอยู่

ไทโย"ผมเข้ามาทำงานได้แล้วนะครับพ่อ"

ไทโยพูดพร้อมกับก้มลงมองที่ภาพถ่ายรูปนึงที่มีไทโยกำลังยืนยิ้มและชูนิ้วโป้งสองข้างอยู่กับชายคนนึงที่อยู่ข้างหลังมือข้างขวาถือหมวกส่วนมือข้างซ้ายก็จับไปที่หัวของไทโยแต่ด้วยแสงสะท้อนทำให้ไม่สามารถดูหน้าตาได้ออก(ภาพที่ติดมาจากโลกเก่า)

ไทโย"…ผมเซ็นโตคิ ไทโยเจ้าของฉายาที่ได้รับการแต่งตั้งในค่ายฝึกเจม เอ็ม คาเมล็อตจากFOXTEAMพร้อมปฏิบัติการแล้วครับ!!!"

แล้วไทโยก็กระโจนเข้าไปในกระจก

กัปตัน"ผมกัปตันเรือแซ็ต จอนสมิธผู้บัญชาการเรือUSS WaspหรือCV-18ชั้นEssexแห่งกองเรือที่7ของUNITEDNATIONผู้เป็นปราการปกป้องโลกเบื้องหน้าจากการรุกรานขอประกาศการเตรียมพร้อมเป็นระดับ5 เหล่าGuardian Pilotไปเตรียมตัวออกเครื่องและข้อเจ้าหน้าที่ทุกนายประจำสถานีรบนี่ไม่ใช่การซ้อมรบ!!! ขอย้ำนี่ไม่ใช่การซ้อมรบ!!!"

เมื่อเข้ามาก็ได้ยินเสียงประกาศตามสายเข้ามาแต่รอบนี้ไม่มีเสียงเพลง แล้้วไทโยก็วิ่งไปตามทางอย่างรวดเร็วซึ่งเมื่อใกล้จะมาถึงโรงเก็บเครื่องบินก็มีคนเข้าจับบ่าไทโย

ไอซ์แมน"ใจเย็นๆหน่อยเด็กใหม่"

ไทโย"ค-ครับรุ่นพี่"

ไอซ์แมน"เรียกฉันว่าไอซ์แมนก็พอฉันไม่ถือตัวเป็นรุ่นพี่ใครเข้าได้หรอก"

ไทโย"ครับงั้นก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ…ว่าแต่แล้วอีกคนล่ะ"

ไอซ์แมน"อ้อ แซมน่ะหรอ เขาน่ารออยู่ที่เครื่องอยู่แล้วล่ะ"

แล้วพวกเราสองคนก็เดินมาถึงซึ่งก็เห็นชายคนนึงกำลังนั่งอยู่บนเครื่องF-8F Cougarที่ติดระเบิด 500 ปอนด์อยู่ 4 ลูก

ไอซ์แมน"เจ้านั้นแหละแซมเขาฝ่ายวางแผนของเรา"

แซม"หวัดดีเด็กใหม่เรียกฉันว่าแซมก็แล้วกันนะ…โชคไม่ดีเลยนะนาย เริ่มงานวันแรกก็เจอพวกระดับ3ซ่ะแล้วน่ะ เอาเถอะตอนนี้ไม่มีเวลาแล้วไปขึ้นเครื่องได้แล้ว"

ไทโย"ไม่เป็นไรหรอกแค่นี้น่าจะไหว"

ไอซ์แมน"ถ้าเป็นอย่างที่นายว่าได้ก็ไม่เป็นไรหรอก"

แล้วไอซ์แมนก็เป็นคนพาพวกเราTake-oofในตอนนี้เขายังเป็นFox-3อยู่ และเมื่อขึ้นมาแล้วมาไอซ์แมนก็สอนเทคนิคต่างๆมาให้ระหว่างทางการไปทำภารกิจถึงไทโยก็รู้และชำนาญกว่าก็เถอะแต่ก็ทำเป็นเนียนๆไป

.

[ตอนเด็กนั้นรู้จักกันใหม่ๆนิสัยดีกว่าตอนนี้เยอะเลยแฮะ]

[ก็เหมือนกับเพื่อนรู้จักเรามากขึ้นเรื่อยๆทำให้ปล่อยนิสัยจริงๆออกมามากขึ้นตามแหละ 555+]

เรน"นิสัยไม่เหมือนตอนนี้เลย ต่างกันสุดขั๋ว!"

มิซารี่"ก็คงเป็นเพราะความเชื่อใจนั้นแหละ"

.

ไม่นานพวกเราก็บินมาถึงสนามรบที่บนฟ้ามีพวกไวเวิร์นเต็มไปหมดที่ด้านล่างก็มีมอสเตอร์ระดับ1-3อยู่เต็มไปหมด

Fox-1"จำเอาไว้ระเบิดทิ้งใส่พวกระดับสามบนพื้นเท่านั้น ส่วนปืนใหญ่อากาศเก็บเอาไว้ยิงพวกระดับสามบินได้เท่านั้นทราบคำสั่งไหม?"

Fox-2/Fox-3"ทราบครับ!"

Fox-1"ถ้างั้นก็…Fire at will(ยิงได้ตามใจชอบ)"

สิ้นคำสั่งลูกทีมทั้งหมดสองคนก็บังคับเครื่องบินออกไปในโซนของตัวเองและเริ่มเล็งทิ้งระเบิดใส่พวกระดับสามทันที 

ไวเวิร์น (Raidmonster ระดับ 3)

Raidmonster ระดับ 3

*ตู้มม!

ซึ่งไทโยก็โชว์ลีลาการทิ้งระเบิดได้อย่างเต็มที่และไล่เก็บไวเวิร์นบนฟ้าไปมากกว่า 8 ตัวในเวลาแค่หนึ่งนาที นั้นทำให้อีกทีมที่บินอยู่ใกล้พูดเข้ามาชม

Wolf-1(มาเวอร์ลิค)"โฮ่! พึ่งเคยขับจริงป่ะ!"

Fox-3"แม่นแล้ว!"

*ปรอดดดด… ปรอดดดด… ปรอดดดด…

พูดจบก็จัดการไปได้อีกสองงสามตัว

Fox-1"นั้นลูกทีมฉันนะโว้ย ไอเพื่อนยาก"

Fox-2"ใจเย็นๆน่า ว่าแต่นายนี่เก่งสุดๆเลยนี่น่า สนใจมาแทนที่Fox-2ของฉันไหมล่ะ"

Fox-3"ไม่เป็นไรหรอก ผมยังต้องเก็บประสบการณ์อีกเยอะ- ฟู่ว! เกือบไปๆ"

ลูกไฟที่ถูกปล่อยมาจากไวเวิร์นได้พุ่งเข้ามาจากทางด้านหน้าเหลือเพียงไม่กี่สิบเมตรก็จะโดนแล้ว แต่ไทโยก็เหวี่ยงเครื่องหลบออกไปแล้วยิงสวนได้อย่างรวดเร็ว

Wolf-1"โทดทีๆไม่กวนล่ะ ขอให้ผ่านมันมาได้ล่ะ"

แล้วWolf-1ก็ไปไล่ยิงไวเวิร์นต่อ ส่วนFox-3ก็ออกไล่ล่าเหมือนๆกัน ไม่นานกระสุนกับระเบิดก็หมดแต่ก็เก็บพวกระะดับสามภาคพื้นไปได้ถึง 16 ตัวกับไวเวิร์น 38 ตัว

ตัดกลับมาที่โลกความเป็นจริง

[นี่น่าจะเป็นการลงสนามครั้งแรกมั้ง?]

[เชี่ย! ครั้งแรกจริงหรอว่ะพริ้วชิบหาย!]

[ใช้อาวุธได้อย่างชำนาญอย่างกับใช้ทุกวันแหน่ะ]

[จะว่าไปเครื่องนี้ไม่ได้เร็วแถมดูไม่ได้ทันสมัยเท่า]

เรน"นี่ครั้งแรกจริงหรอ?"

มิซารี่"ครั้งแรกที่พี่ได้ปฏิบัติการในฐานะเป็นการ์เดี้ยนก็คล้ายๆแบบนี้แหละ ยิงพวกระดับหนึ่งกับสองได้หลายตัวอยู่แต่ตอนนั้นพี่เป็นฝ่ายตามมากว่าล่ะนะ"

เรน"หนูว่าแล้วพี่ก็เก่งเสมอๆอยู่แล้วนินะ"

แล้วภาพก็ตัดกลับไปในควาทรงจำ

Fox-3"ขออนุญาติกลับฐานไปเติมอาวุธครับ"

Fox-1"ไปพร้อมกันเลยอาวุธพวกเราก็หมดแล้วเหมือนกัน"

และพวกเราก็บินกลับฐานอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ทางช่างจะรีบเติมกระสุน ระเบิด500ปอนด์ 4 ลูกและน้ำมันอย่างรวดเร็วเพียง 3 นาทีทุกอย่างก็พร้อมบินแล้วสมกับเป็นมืออาชีพจริงๆเลย

ช่าง"ขอให้โชคดีครับ!"

Fox-1-3"ครับ!"

*ครืดดด…ฟิ้วว

แล้วFox-1ก็ทำทีมขึ้นบินไปสมทบแนวหน้าอีกครั้ง เมื่อมาถึงแนวหน้าทางGIก็สามารถดันไปใกล้เรดเกดเข้าไปทุกที 

Fox-1"คำสั่งเดิม! Fire at will!"

Fox-2/Fox-3"ทราบครับ!"

เหมือนกับรอบแรกเพียงแต่ทั้งสามเน้นไปที่ตรงเรดเกดและระหว่างทางก็ไล่ทิ้งระเบิดเพื่อกำจัดระดับสามให้มากที่สุดเพื่อที่ทหารราบGIจะสามารถบุกทะลวงเข้าไปจัดการกับเกทได้

*ปรอดดดด… ปรอดดดด… ปรอดดดด… ปรอดดดด… ปรอดดดด… ปรอดดดด…

ไทโยได้กระหน่ำยิงไวเวิร์นตามทางที่ได้บินไปอย่างสนุกสนานที่มีจำนวนมากถึง 18 ตัวโดย ไม่โดนโจมตีถึงแม้ว่าพวกมันจะยิงถล่มมามากแค่ไหนไทโยก็หลบได้อย่างง่ายดายและยิงสังหารไปเรื่อยๆ บางครั้งก็ปล่อยระเบิดพร้อมกับยิงปืนใหญ่อากาศสังหารไวเวิร์นและพวกระดับสามไปพร้อมๆกัน

Fox-3"วู้! ฮู้ววว!!"

Fox-2"สนุกใหญ่เลยนะ! เอาด้วยสิ!"

*ปรอดดดด… ปรอดดดด… ปรอดดดด…

ไม่นานไวเวิร์นก็โดนทั้งไทโยกับฝูงบินFOXTEAMและฝูงบินอื่นเข้ารุมจนตายหมด ส่วนทางภาคพื้นพวกทหารราบก็ดันเข้าไปถึงปราการสุดท้ายของเรดเกทแล้ว

Fox-1"ถึงFox-2และFox-3พวกเรากลับฐานได้แล้วภารกิจเสร็จสิ้น"

Fox-2/Fox-3"รับทราบครับ! กำลังเดินทางกลับไป"

แล้วไทโยก็เลี้ยวเครื่องออกไปและบินกลับเรือบรรทุกเครื่องบิน

ไอซ์แมน"เห้ พวกกลับไปถึงและรับเงินเรียบร้อยแล้ว เราไปฉลองให้เด็กใหม่หน่อยไหม?"

แซม"ก็ดีสิ คาเมล็อตนายไปด้วยกันไหม"

ไทโย"ก็ดีนะครับ จะได้สานสัมพันธุ์กันในทีมได้ ว่าแต่แล้วเราจะไปร้านไหนหรอครับ?"

ไอซ์"ร้านประจำของพวกเราไง"

[ร้านประจำไอร้านนั้นอ่ะนะ]

[ดูท่าแล้วน่าจะมาร้านนี้ทุกครั้งแน่เลยแฮะ]

เรน"ไม่เบื่อบ้างเลยรึไงเนี่ย?"

มิซารี่"ก็เหมือนพี่นั้นแหละ ตอนนี้พี่ก็มีร้านประจำอยู่เหมือนกันไปมากันอยู่มาด้วยกันสองปีแล้ว"

เรน"วันหลังพาหนูไปด้วยน่ะพี่มิซารี่"

มิซารี่"แน่นอน พี่จะพาเธอไปแน่นอน…พี่จะใช้สิทธิการ์เดี้ยนพาไปเอง"

.

แล้วภาพก็ตัดไปนั้นหมายความว่าครบ 1 ชั่วโมงแล้ว

"คุณไปพักได้เดี๋ยวพรุ่งนี้เราจะมาต่อกัน"

ไทโย"รับทราบครับ…อาหารเย็นนี้น่ะ ผมขอเบอร์เกอร์ชีสเนื้อสามชิ้นกับน้ำอัดลมอะไรก็ได้ล่ะกัน"

"ได้เลยครับ"

แล้วนักวิทย์คนนั้นกก็หันหลังไปแต่ก็โดนเรียกก่อนจะออกไป

ไทโย"อ่ะนี้ ผมไม่อยากกินฟรีสักหน่อยเอาเงินนี้ไปด้วยแล้วกัน"

"ไม่เห็นจำเป็นเลยนิเพราะยังไงรัฐบาลก็เป็นหามาให้เองอยู่แล้วนิครับ"

ไทโย"งั้นนี่เป็นค่าบริการก็แล้วกันไปล่ะ"

"เอ่อ! จริงสิห้องนอนของคุณอยู่ชั้นสองด้านซ้ายน่ะครับ"

ไทโย"ขอบคุณ"

และไทโยก็เดินออกไปพร้อมกับนักวิทย์คนนั้นซึ่งระหว่างทางก็พูดคุยกันอย่างสนุกสนานเพราะทั้งสองนิสัยจริงๆ ก็เหมือนๆกันนั้นแหละ เป็นคนขี้เล่นชอบพูดคุย

.

เช้าวันต่อมา…

มิซารี่ก็ได้หายไปจากบ้านทำให้เรนโทรหาไทโยด้วยน้ำตา

*ตรู้ดดด…ตรู้ดดด…

ไทโย"ผมขออนุญาติรับน่ะครับ"

"แล้วนั้นสายใครล่ะ?"

ไทโย"น้องสาวผมน่ะ…เอาเถอะขอรับได้ไหม?"

"อ่า ได้ๆแค่ 5 นาทีนะ"

ไทโย"เหลือเฟือครับ"

*ติ้ด…

ไทโย"ฮัลโหล-"

เรน"พี่ไทโยพี่ต้องช่วยพี่มิซารี่นะ!"

เสียงดังทะลุลำโพงมาจนไทโยเอาโทรศัพท์ออกห่างแทบจะในทันที และนั้นทำให้ทกุคนในห้องหันมาทันที

ไทโย"หมายความว่ายังไง? ค่อยๆพูดมา"

เรน"พี่มิซารี่เค้า- ฮึก เค้า- ฮึก"

ไทโย"ค่อยๆพูด หายใจลึกๆก่อน ตั้งสติแล้วพูดมา"

เรน"ฮึก…พี่มิซารี่เค้า…พูดกับหนูเมื่อวานว่าเค้าจะเข้าไปในเรดเกทเพื่อหาทางปิดมันจากข้างใน-"

ไทโย"ว่าไงนะ!…แล้วเธอบอกไหมว่าจะไปเมื่อไหร่"

เรน"พี่ไม่ได้บอกหนูเลย- แถมเมื่อวานพี่พูดราวกับสั่งเสียไปแล้วด้วย"

ไทโย"ก็แน่สิที่เธอพูดแบบนั้น ก็เพราะว่าตามข้อมูลที่พี่มีมันไม่เคยมีใครเข้าไปแล้วออกมาได้เลย แย่แล้วๆ!"

เรน"เพราะงั้นพี่ต้องไปช่วยพี่มิซารี่นะ ฮือๆๆ"

ไทโย"…พี่สัญญา…จำคำพี่เอาไว้นะพี่สัญญาพี่จะไปช่วยพี่สาวเอง"

เรน"พี่สัญญาแล้วนะ…"

ไทโย"แน่นอน เพราะพี่สาวของพวกเราน่ะเก่งอยู่แล้ว แถมพี่ก็เก่งเหมือนกันเพราะงั้นหายห่วงแน่นอน"

เรน"ฮึก- ฝากด้วยนะพี่ชาย…"

แล้วสายก็ตัดไป ส่วนไทโยก็รีบโทรไปหาแจ็คทันที

*ตรู้ดดด…ตรู้ดดด- ติ้ด…

แจ็ค"อ่า ว่าไงพวก"

ไทโย"ช่วยหาวันที่จะเริ่มปฏิบัติการพิเศษนั้นหน่อยเพื่อน!"

แจ็ค"ไหงวันนี้มาแปลก…เอาเถอะ เดี๋ยวหาให้…อ่าๆๆ…หืม? เริ่มในอีก 6 วันข้างหน้า?"

ไทโย"ว่าไงนะ!…แจ็คฝากบอกเจ้าไอซ์แมนด้วยว่าการไปเที่ยวที่สัญญานั้นอาจจะ…ไม่ได้เกิดขึ้นนะ…"

แจ็ค"…เอาด้วยสิว่ะ ขอไปตายด้วยเพื่อน!"

ไทโย"หา? นายมีความฝันที่ต้องทำอยู่ไม่ใช่รึไง? นี่เป็นเรื่องเกี่ยวกับความเป็นความตายนะ!"

แจ็ค"…โทดทีความฝันนั้นน่ะ ฉันกำลังจะทำในวันนี้ไงพวกเเพราะงั้นหมดห่วงแล้วล่ะ…แถมนั้นเพราะว่าพวกเราคือคูหู่กันไม่ใช่รึไง"

ไทโย"…ขอบใจมากไอเพื่อนยาก"

แจ็ค"อะ- โทดทีนะมาเวอร์ลิคโทรมา อ่าว ไอซ์แมนก็ด้วย เจ้าแซมอีก เอาเป็นว่าแค่นี้ก่อนนะ"

ไทโย"ได้…"

*ตรุด…

"คุณคิดจะไปตายจริงๆหรอ?…จากที่ผมฟังมาเนี่ย-"

ไทโย"ผมตัดสินใจแล้วนี่เป็นคำขอร้องเพียงครั้งเดียวของน้องสาวของผม…ผมคงปฏิเสธไม่ได้หรอก อีกอย่างผมคงปล่อยให้พี่สาวของผมตกอยู่ในอันตรายแทนผมไม่ได้อยู่แล้ว…เอาล่ะผมพร้อมจะนั่งเครื่องอ่านความทรงจำแล้วครับ"

"…ทุกคนเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ"

"จะดีหรอครับท่านที่จะปล่อยเขาไปน่ะ"

"นี่เป็นคำขอก่อนตายของเขานะ ให้เขามีอิสระทางความคิดเถอะ"

"ครับผม…งั้นคุณไทโยตามผมมาได้เลยครับเราจะไปอ่านความทรงจำกันต่อ"

แล้วไทโยก็ลุกขึ้นและเดิมตามเจ้าหน้าที่คนนั้นไป เมื่อมาถึงข้างล่างไทโยก็ไปนั่งในเครื่องอ่านความทรงจำทันทีราวกับรู้หน้าที่

"ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือครับ"

ไทโย"มันเป็นคำสั่งจากเบื้องบนน่ะครับ"

"งั้นก็มาเริ่มกันอีกครั้งเลยนะครับ 3…2…1 เริ่ม"

แล้วยาก็ถูกฉีดเข้าร่างกายของไทโยอีกครั้ง

.

ตัดไปที่แจ็คในตอนนี้ที่ตอนนี้เขาได้เรียกทุกคนในทีมยกเว้นไทโยให้มาประชุมลับในห้องของเขา

แจ็ค"ก็อย่างที่บอกไปนั้นแหละ…"

มาเวอร์ลิค"ให้ตายเถอะ ช่างเป็นคนที่เลือดร้อนรักครอบครัวดีจริงๆ…ต่างจากพ่อฉันลิบลับเลย เฮ้อ"

ไอซ์แมน"ไม่เอาน่า ยังไม่ได้เข้าผับสักครั้งเลยนะเจ้านั้นจะไปตายแล้วหรอ"

แซม"ฉันก็รู้แหละว่าครอบมันสำคัญขนาดไหน จะไปห้ามก็คงไม่ได้ด้วย"

กรูสเตอร์"แล้วพวกเราจะทำไงต่อล่ะ ฉันทำตามความฝันเป็นจริงแล้ว…ซื้อบ้านและมีเงินเก็บให้พ่อแม่และลูกหลานฉันใช้ได้เป็นร้อยปีถ้าไม่ใช้แบบสุรุยสรายนะ…"

แซม"ฉันว่านั้นไม่ใช่ความฝันของนายหรอกนะ…มันเป็นความฝันของคนอื่นมากกว่า"

กรูสเตอร์"…นั้นก็จริงแหละฉันไม่เถียง แถมตอนนี้ฉันก็ไม่รู้ด้วยว่าฉันต้องการอะไร…"

แจ็ค"แล้วอะไรที่ทำให้นายมีความสุขล่ะ"

กรูสเตอร์"เพื่อนน่ะอยู่กับเพื่อนแล้วมีความสุขมากกว่าอยู่ที่บ้านเยอะเลย"

แจ็ค"นายไม่ใช่วัยรุ่นแล้วนะ-"

กรูสเตอร์"ไม่ ฉันหมายถึงเวลาโบยบินไปบนฟ้าต่างหาก…"

ไอซ์แมน"ฉันว่านั้นน่าจะเป็นความฝันของนายนะ"

กรูสเตอร์"หมายถึงอะไร?"

ไอซ์แมน"โบยบินไปเรื่อยๆกับเพื่อนไง บางทีฉันก็เคยคิดนะว่าฉันไม่อยากเลิกงานนี้เลยเครื่องบินก็เปลี่ยบเสมือนเพื่อนของพวกเรา"

ทั้งหมด(ยกเว้นไอซ์แมน)"ฮ่าๆๆๆๆๆ"

ไอซ์แมน"เห้ย นี่เรื่องจริงนะ-"

มาเวอร์ลิค"ที่พวกเราหัวเราะไม่ใช่เพราะเรื่องนั้นสักหน่อย…"

แจ็ค"พวกเราน่ะหัวเราะเพราะว่า พวกเราเหมือนกันยังไงล่ะขนาดคาเมล็อตก็ยังคิดเหมือนกันเลย และตอนนี้ฉันตัดสินใจไปตายด้วยกันกับคาเมล็อตแล้วด้วย…"

แล้วแจ็คก็หยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบทั้งๆที่ไม่ได้สูบมานานหลายปีแล้ว

*ฟูวว…

ไอซ์แมน"อย่าไปคนเดียวซิ ฉันไปด้วยคนสิ"

มาเวอร์ลิค"ไม่เอาน่าเพื่อน ยังไงพวกเราก็คือเพื่อนกันอยู่แล้วจะตายไปแล้วทิ้งที่เหลือได้ยังไง ถ้าจะตายก็ตายๆไปด้วยกันนี่แหละ"

แซม"555+ ถึงฉันว่ามันจะแปลกนะแต่เอาเถอะ ตายด้วยคนสิ"

กรูสเตอร์"…นั้นสินะ ความฝันของฉันน่ะก็คือตายไปพร้อมกับเครื่องบินและเพื่อนๆสินะ…เอาด้วยคนสิไปตายด้วยกันเถอะ"

แล้วทุกคนก็ลุกขึ้นมาแล้วหยิบแก้วขึ้นมา และแซมก็ได้หยิบเหล้าที่ได้มาจากของฝากของไทโยขึ้นมารินให้กันก่อจะชนแก้วและดื่มเข้าไปพร้อมๆกัน

ทุกคน"ฮ่าๆๆๆๆๆ ไปตายด้วยกันเถอะ!"

*ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ……

[TBC]

ตัวอย่างตอนต่อไป!

Fox-1"เรามาถึงแล้วสินะ…ไปกันเถอะF-4ของฉัน"

[แรงระเบิดบ้านั้นอะไรวะนะ!!!]

วิทยุ"บินออกมาให้ห่างพวกเราจะถล่มปืนใหญ่จากวงโคจรด้วยกระสุนเจาะเกราะแบบหัวรบนิวเคลียร์ยุทธวิถีแล้ว!"

[หลบได้ไงว่ะนะ!!! ปาฏิหาริย์ชัดๆ]

เรน"พี่มิซารี่…"