ความทรงจำผมไม่มีอะไรมากหรอกครับ [จบ]

ลำดับตอนที่ #3 : ห่ะ-! ฉันหรอ?

---

ควรเปิดดู

"……" พูดปกติ

'……' พูดในใจ

[……] คอมเม้น

‘……’ เสียงย้อนอดีต

"""""………""""" เสียงฝูงชน

"……" พูดคุยในความทรงจำ

'……' พูดในใจในความทรงจำ

""""………"""" เสียงฝูงชนในความทรงจำ

*…… เสียงที่เกิดจากแหล่งกำเนินเสียงต่างๆที่ไม่ใช่เสียงพูด *ยกเว้นเสียงคำราม

---

ไทโย"แย่แล้วเธอก็โดนดูดมาที่นี่ด้วยหรอ!!!"

แจ็ค"นั้นน้องสาวของนายที่นายบอกหรอ?"

ไทโย"ใช่แล้ว!!!"

แจ็ค"โอเค ฉันเข้าใจแล้ว…ไปช่วยพวกเธอกัน! ทุกชีวิตล้วนมีค่า!"

ไทโย"ไปกันเลย!!!"

แล้วไทโยก็ไปตีวนกลับจนแรงGสูงถึง9Gและระบบก็แจ้งเตือนออกมา

*overload 9G! overload 9G! overload 9G! 

ไทโย"ยังไหวน่าเครื่องของฉัน!"

สุดท้ายก็ตีวนกลับมาได้และทำการกราดM61ใส่พวกที่เข้ามาใกล้จนตายเป็นเส้นตรง นั้นทำให้เปิดโอกาศให้UH-1 hueyที่ตอนแรกจะกลับแล้วเพราะช่วยไม่ได้จริงๆก็ขึ้นมาช่วยรับทั้งสองคนโดยตอนแรกก็ขึ้นมากราดGPMGใส่จนข้างบนจนพวกระดับหนึ่ง 1 ตายเรียบ และรับทั้งสองคนขึ้นฮอไปได้ ซึ่งนั้นก็ทำให้FOX-1หมดห่วงและไปไล่ยิงตัวอื่นต่อ

FOX-1"ทำการเข้าปฏิบัติการต่อ!"

FOX-2"ก็็สมกับเป็นนายดีนะยอมเลือกที่จะช่วยคนในครอบครัวก่อนเนี่ย…ถึงแม้เธอจะเกลียดนายมากแค่ไหนก็ตาม"

FOX-3"…นั้นก็จริงแหละแต่อย่าไปพูดอย่างงั้นสิ"

FOX-1"ไม่เอาน่า…ก็นี่เป็นคำสอนของคนที่ฉันแทบจะนับว่าเป็นพ่อจริงๆเลยนะ'จริงสิ…ไอลูกชายจำเอาไว้ด้วยล่ะที่พ่อเป็นทหารน่ะ เพราะว่าเมื่อก่อนพี่สาวกับน้องสาวของพ่อดันสมัครเป็นทหารเรือพ่อเลยต้องสมัครเพื่อดูแลล่ะนะ…ถึงแม้แกจะไม่มีพี่น้องก็ตามแต่ก็ฟังเอาไว้หน่อยก็แล้วกัน'น่ะ ถึงในตอนนั้นจะบอกไปว่าฉันมีพี่น้องแล้วนะ ฮ่าๆๆๆ…"

FOX-2"ดูท่านายกับชายคนนั้นจะเคารพคนและรักมากเลยนะที่เรียกนายว่าลูกชายเนี่ย…"

FOX-1"…ก็เป็นคนที่ทำให้ฉันทำงานนี้ และก็เป็นคนดึงสติฉันออกมาได้ล่ะ…

FOX-3"เราควรทำงานก่อนไหมเดียวแนวรบชิบหายกันหมด"

FOX-1"ฮ่าๆๆ ก็ได้ๆเอาเป็นว่าไปคุยกันที่หลังแล้วกันตอนนี้งานล่ะกัน …Gun Gun Gun!!!(ไร้ความปราณี)"

เรน"ห่ะ- นั้นฉันหรอ!?"

สึคาสะ"เธอรู้เรื่องพวกนั้นไหม!?"

เรน"อ่า- ไม่! ฉันไม่รู้เรื่องเลย…ฉันสาบานได้เลย!"

"หมายความว่ายังไงที่บอกว่าดึงสติฉันออกมาได้ ออกมาจากอะไร หรือว่านิสัยเxี้ยๆนั้นอะนะ"

ผอ."อา…"

พิธีกร"คุณผอ.คุณมีอะไรจะพูดหรอครับ"

ผอ."เอาๆจริงๆแล้วนะ ถ้าเท่าที่ฉันสันนิษฐานนะ คนที่เด็กคนนั้นบอกว่าดึงออกมาได้นั้นน่าจะเป็นเหตุการณ์เมื่อ 8 ปีก่อนล่ะนะ"

พิธีกร"หมายความว่ายังไงครับ?"

ผอ."เมื่อ 8 ปีที่แล้วตั้งแต่ฉันยังเป็นอาจารย์สอนอยู่น่ะอยู่ๆเด็กนั้นที่ฉันเคยเกลียดนั้นอยู่ๆก็มาทำอะไรกับรถฉันก็ไม่รู้นั้นทำให้ฉันกลับไปที่ห้องกล้อง…แต่ว่าหลังจากไปดูกล้องนั้นน่ะฉันก็เห็นเขาซ้อมรถให้ฉันอยู่น่ะเพราะมีเด็กอันทพาลหลังห้องได้มาพังรถของฉันโดยการตัดสายเบรค แต่ก็ได้เขานี่แหละที่เข้ามาช่วยซ่อมให้ไม่งั้นฉันคงรถชนตายไปนานแล้วล่ะ"

ประโยคประโยคนั้นทำให้ทุกคนหันมาหาผอ.ในทันที

ผอ."พอหลังจากนั้น…ฉันก็ไปถามเขาว่า'เธอช่วยฉันไปทำไม'แต่เขาก็ไม่ได้ตอบอะไรพร้อมเดินไปซ้อมรถให้อีกครั้งจนมันเสร็จแล้วเขาก็เดินออกไปก่อนจะหยุดที่ทางออกโรงเรียนและพูโขึ้นมาว่า'ผมตัดสินใจแล้วว่าผมจะหันหลังกลับหันหลังให้กับตัวเองในอดีต'ตอนแรกฉันก็คิดว่าเขาทำไม่ได้หรอกแต่สุดท้ายเขาก็ช่วยผม…และอาจารย์บางท่านที่โดนอันทพาลหลังห้องไปพังรถล่ะนะ…ผมก็ไม่คิดไม่ฝันหรอกนะ จนวันนี้ผมได้ยินเข้าพูดในควาทรงจำนั้นก็ทำให้ผมคิดถึงเพื่อนคนนึงที่หายตัวไปนานมากแล้วล่ะนะ…ชักคิดถึงเพื่อนคนนั้นซ่ะแล้วสิ"

[จากที่ฟังอาจารย์เล่ามาผสมกับในนี้นั้นก็อาจจะหมายความเด็กนั้นทำงานนี้มาตลอด 8 ปีเลยนะนั้นแสดงว่านั้นเป็นตั้งแต่อายุ 12 เลยนะนั้น!]

[อยากรู้จังว่าชายที่เด็กนั้นเรียกเขาว่าพ่อได้เลยจะมีนิสัยเป็นยังไงถึงขนาดดึงเขาออกจากนิสัยแบบที่เด็กดาวโรงเรียนนั้นพูดออกมาได้]

[เอ่อ! อย่าพึ่งพูดเรื่องนั้นสิ เราต้องพูดถึงพวกที่เด็กนั้นบอกว่ามันคือRaidmonsterด้วยนะ เพราะดูยังไงพวกนั้นก็ควรพูดถึงมากกว่าดราม่าชีวิตนะ]

[นั้นสิ! จากที่ดูแล้วพวกระดับ 1 ตามที่เจ้าตัวบอกแล้ว แค่นั้นก็โคตรน่ากลัวเลยมันเล่นกินทุกอย่างแล้วพ่นออกมาใส่ตกจนละลายแล้วถล่มลงมาได้เลยนะ ส่วนไอระดับ 2 ขนาดขาเหลือข้างเดียวยังจะสู้ได้ถึง 40% มันโคตรน่ากลัวเลยนะนั้นน่ะ]

[แต่ว่ามันก็โดนจัดการโดนปืนได้อยู่ไม่ใช่รึไงพวกระดับ 1 แต่ละดับ 2 เนี่ยน่ากลัวจริงดูพวกปืนธรรมดาทำอะไรไม่ได้เลยแถมระดับเทคโนโลยีด้านอาวุธพวกเรา…ไม่น่ารอด]

[นั่นมันอะไรนะขึ้นลงทางดิ่งหรอ!? ทำได้ยังไงกันนะ!]

[ถ้าดูจากในภาพความทรงจำแล้ว…น่าใช้ใบพัดใหญ่บนหัวนั้นล่ะมั้ง?]

[แต่นั้นมันหมายความว่ายังไงกัน ขนาดเจ้าตัวยังบอกไม่รู้เรื่องนี่เลยนี่น่า?]

[พวกนั้นอาจจะทำอะไรกับความทรงจำเธอก็ได้นิดูเทคโนโลยีพวกนั้นสิ]

[จริงสิเหมือนฉันจะเห็นคนอื่นๆด้วยนะที่ไม่ได้ใส่GIของพวกนั้น]

ตัดกลับไปที่ความทรงจำ

หลังจากเหตุการณ์ช่วยเรนนั้นก็ได้ผ่านไปประมาณ 30 นาที จนลูกจรวดหมดลงไปแล้วเหลือแต่กระสุนที่อยู่ในรังเพลิงเพียงนัดสุดท้าย…

หอบังคับการบิน"ถึงGPทุกนาย…ภารกิจเสร็จสมบูรณ์เดินทางไปเติมน้ำมันกลางอากาศแล้วกลับเรือได้แล้ว"

FOX-1"นี่FOXTEAMกำลังเดินทางกลับ…เฮ้อ เสร็จสักที"

แซม"เสร็จงานสักที…"

ไทโย(เจม)"ไปหาที่ดื่มกัน!"

แจ็ค"วิสกี้คุณภาพดีกำลังรอฉันอยู่!"

มาเวอร์ลิค"รอบนี้ร้านไหนดีล่ะ"

ไอซ์แมน"ร้านxxxสิ"

ไทโย(เจม)"แต่นั้นมันร้านผับนะฉันเข้าได้ที่ไหน-"

ไอซ์แมน"นายอายุ 18 ไม่ใช่รึไงเพื่อนรัก"

กรูสเตอร์"แหมจะไปหลีสาวอีกแล้วสิเพื่อนขอให้ไม่ติดนะเพื่อน"

ไอซ์แมน"ไม่เอาน่าอย่าซ้ำกันเลยเพื่อน"

กรูสเตอร์"ปล่อยให้เจมโตกว่านี้หน่อยเถอะ"

มาเวอร์ลิค"จริงปล่อยให้เด็กมันโตกว่าก่อนน่ามันยังไม่ได้ลองของเลยเดี๋ยวก็ไปน็อคต่อหน้าสาวในแก้วเดียวหรอก"

ไอซ์แมน"นั้นก็จริง…"

ไทโย(เจม)"แล้วไปไหนดีล่ะ?"

แจ็ค"ร้านXXXไหม"

มาเวอร์ลิค"โอ้ว ร้านประจำนี่หว่า"

แซม"งั้นไปร้านนี่แหละ"

พวกเรากำลังคุยกันอย่างสนุกสนานตอนที่กำลังเติมน้ำมันกลางอากาศ ก่อนจะขับออกมาและไปลงจอดที่เรือบรรทุกเครื่องบินได้อย่างปลอดภัย

เมื่อลงมาจากเครื่องแล้วก็เดินไปแตะกระจกเพื่อวาร์ปไปที่เมืองหลวงของUNก่อนจะพากันไปเข้าร้านประจำซึ่งรอบนี้เปลี่ยนจากสั่งน้ำเปล่ามาเป็นวิสกี้ซึ่งเมื่อลองดื่มไป 1 แก้ว…แล้วก็รู้ตัวอีกทีบนเตียงของโรงแรมหรูซ่ะแล้ว

ไทโย"แม่งเอ้ย…มึนหัวชิบหาย อืม…10 โมง…ไม่เป็นไรเวลาที่นี่เดินเร็วกว่าปกติ 4 เท่าอยู่แล้ว ตอนนี้ฝั่งนั้นก็คงประมาณ 2 ทุ่มเองล่ะมั้ง…โอยๆๆ หลังๆ"(ไรท์ : ไอบ่นว่าโอยๆๆหลังๆนั้นเป็นอาการตอนที่ไรท์กำลังเขียนอยู่พอดีล่ะนะ…)

*ก็อกๆๆ…

พนักงานสาว"รูมเซอร์วิสค่า…"

ไทโย"มาแล้วครับ"

แล้วพนักงานก็เข็นอาหารเข้ามา 3 จานก่อนจะวางและเดินออกไป

ไทโย"เนื้อวากิวA5 ท้องปลาแซลมอนย่างเกลือ สลัดผัก…โอเค แค่นี้ไม่สะเทือนกระเป๋าหรอก"

*ตรู้ดดด… ตรู้ดดด ติ้ด

และก็มีสายโทรศัพท์เข้ามา

ไทโย"ครับผมเซ็นโตคิ ไทโยเองครับ…อ่า อ่า อ่า…โอเคครับ"

แล้วสายก็ตัดไป

ไทโย"มีเรื่องอะไรอีกล่ะเนี่ย…"

เมื่อกินเสร็จแล้วไทโยก็ลงไปจ่ายเงินค่าห้องก่อนจะเดินทางไปที่ศูนย์บัญชาการที่อยู่อีกฝั่งของทวีปนั้นทำให้ไทโยต้องเดินไปแตะกระจกแล้ววาร์ปไป และเมื่อวาร์ปมาถึงรปภ.ก็เดินมาหาเขา

รปภ."ใช่คุณเซ็นโตคิ ไทโยใช่ไหมครับ"

ไทโย"ครับผมเอง"

แล้วไทโยก็ยืนบัตรของตัวเองให้ดูก่อนที่รปภ.จะพาเขาเดินเข้าไปในตึก

ดร.อาโนว"โอ้ คุณมาแล้วขอข้อคำแนะนำในการทำอาวุธใหม่หน่อยครับ"

ไทโย"ผมคิดว่าตอนนี้เรื่องอาวุธไม่จำเป็นเท่าไหร่แล้วล่ะ เพราะตอนนี้สำหรับผมคิดว่าเราควรมีเครื่องบินยุคใหม่เข้ามาได้แล้วมากกว่านะ"

ดร.อาโนว"เครื่องบินยุคใหม่?"

ไทโย"ใช่ครับผมคิดว่าเครื่องบินF-4นี่เริ่มเก่าแล้วจากความคลองตัวต่ำนั้นสำหรับผมบางครั้งมัยค่อนข้างทำอะไรได้ค่อนข้างจำกัดน่ะครับ"

ดร.อาโนว"ถ้าคุณว่างั้นผมก็เห็นด้วยแหละครับ แล้วพอมีรายละเอียดอะไรไหม"

ไทโย"อืม…เอาเป็นว่าผมต้องการเครื่องบินขับไล่ขนาดใหญ่ที่ปีกต้องพับได้สำหรับกองทัพเรือน่ะครับ อ้อ ผมต้องการให้นักวิทยาศาสตร์ของเขต 2 กับเขต 5เข้ามาช่วยกันพัฒนาไอพ่นแบบใหม่หน่อยน่ะครับ"

ดร.อาโนว"โอ้ งั้นเดียวผมจะติดต่อให้น่ะครับ"

ไทโย"อย่างสุดท้ายที่ผมต้องการก็คือขีปนาวุธอากาศสู่อากาศแบบใหม่ที่ยิงได้แม้กระทั้งเป้าหมายที่อยู่นอกระยะสายตาน่ะครับ"

ดร."อาโนว"เดียวเรื่องนี้ผมรับผิดชอบเองครับ"

ไทโย"ฝากด้วยนะครับ"

ดร.อาโนว"จริงสิหัวหน้าเรียกคุณไปหาน่ะ"

ไทโย"ได้ๆ…งั้นไปก่อนล่ะเรื่องรายละเอียดจะส่งให้เป็นไฟล์ทีหลังนะ"

แล้วไทโยก็เดินออกมาซึ่งก็มีเด็กวิ่งมาชนเขาพอดี

อเล็ก"โอ้ย! ข-ขอโทดครับ"

ไทโย"ไม่เป็นไรหรอกว่าแต่เธอชื่ออะไรล่ะ ส่วนชื่อฉันในวงการก็เจม เอ็ม คาเมล็อต"

อเล็ก"อ่ะ- คุณเจม! ผมมีพี่เป็นไอดอลเลยนะ เสืออากาศที่เก่งที่สุดและอายุน้อยที่สุดด้วยผ-ผมอเล็ก โรม่าครับ"

ไทโย"งั้นหรองั้นก็พยายามเข้าละกันนะ พี่ไปก่อนล่ะพอดีหัวหน้าเรียกน่ะ รักษาตัวเองให้ดีด้วยนะเจ้าหนู"

อเล็ก"ครับพี่!"

ไทโย'นี่ฉันกลายเป็นไอดอลของเด็กๆตอนไหนล่ะเนี่ย…เอ'

"เอาจริงดิเกือบโดนเพื่อนในหน่วยลากเข้าผับตั้งแต่พึ่ง 18 ซ่ะแล้วสิ"

"หมอนั้นคออ่อนขนาดนี้เลยหรอเนี่ย"

"ดีแล้วล่ะที่ไม่ไปเข้าไม่งั้นคงน็อคแบบที่คนนั้นพูดแน่ๆ"

"โอเxี้ยของแต่ละอย่างแพงโคตร!!!"

"โห…เป็นเสืออากาศเลยหรอแถมยังมีรุ่นน้องที่มีเจ้าหมอนี้เป็นไอดอลด้วย!"

[เพื่อนคนนี้จะล่อพาเข้าผับตั้งแต่พึ่ง 18 ซ่ะแล้ว]

[คออ่อนชะมัดเลย ฮ่าๆๆๆๆ]

[ดูแต่ละอย่างที่กินแล้วบอกไม่สะเทือนกระเป่าอีก จะรวยไปไหนว่ะนะ!]

[โห ก็สมแล้วนะที่แม้แต่ดร.นั้นยังต้องฟัง]

[มีรุ่นน้องที่มองเจ้านี้เป็นไอดอลด้วย!]

ตัดกลับไปที่ความทรงจำ

เมื่อเดินเข้ามาในห้องทำงานของหัวหน้าก็เห็นหญิงสาวผมสีขาวมีนัยตาสีแดงและที่สำคัญสวยแบบสุดยอดกำลังจ้องมาทางเขาอยู่

ไทโย"ที่เรียกมามีปัญหาอะไรรึป่าวครับหัวหน้าเทสทารอสซ่า?"

หัวหน้าเทสทารอสซ่า

เทสทารอสซ่า"ก็มีปัญหานิดหน่อยน่ะ…เผอิญว่าน้องสาวกับพี่สาวของเธอได้หลุดออกมาจากจุดที่ส่งกลับน่ะสิ"

ไทโย"พี่สาว? เธอก็ติดมาด้วยหรอเนี่ย"

เทสทารอสซ่า"ใช่แล้วล่ะ เพราะงั้นฉันจะให้เธอไปตามหาให้หน่อยน่ะถ้าเป็นเธอที่เป็นคนในครอบครัวก็อาจจะรู้ก็ได้ว่าพวกเธอไปอยู่ที่ไหนน่ะ…ถ้าเจอแล้วก็ส่งให้หน่วยเปลี่ยนความทรงจำแล้วบอกให้ส่งกลับไปพร้อมกับคนที่เหลือได้เลยนะ"

ไทโย"อา โอเคครับ…เดี๋ยวจะจัดการให้ครับ"

ไทโย'ห่ะ-! ฉันหรอ?'

แล้วไทโยก็เดินออกมาจากห้องทำงานของเธอ

ไทโย'ถึงจะรับปากไปแล้วก็เถอะแต่ว่า…จะหายังไงให้เจอละเนี่ยก็ที่นี่มีเป็นพันๆส่วนหลายพันตารางกิโลเมตรเลยนะ!'

พูดจบไทโยก็สวมหมวกเพื่อเดินไปสแกนไปในทันที

"เธอสวยมาก!!!"

"สวยชิบหาย!!!"

"แม่เจ้าเธอเป็นใครน่ะสวยที่สุดที่เจอในชีวิตเลย!!!"

"ไม่เคยเห็นใครสวยเท่านี้มาก่อนเลย!!!"

หลังจากนั้นก็มีคนตั้งสติขึ้นมาได้

"แบบนั้นไม่เดินกันขาลากพอดีเลยงั้นหรอ"

สึคาสะ"จะว่าไปมิซารี่เธอเองก็โดนไปด้วยเธอจำอะไรได้ไหม- !!?"

มิซารี่"…เห้อ"

สึคาสะที่หันมาถามมิซารี่ก็กลับเจอบางอย่างที่มิซารี่กำลังมองอยู่

สึคาสะ'นั้นมัน-'

แล้วมิซารี่ก็กำมันเอาไว้แล้วเอานิ้วชี้ขึ้นมาส่งสัญญาณบอกให้เงียบ

มิซารี่"ชู่วว…"

เรน"มีอะไรรึป่าวพี่มิซารี่?"

มิซารี่"ไม่มีอะไรหรอก"

[สวยกว่าดาราที่สวยที่สุดที่จัดโดยหน่วยงานชื่อดังอีก!!!]

[สวยเกินไปแแล้ว!!!]

[นี่มันความรู้สึกของคนรักแรกพบสินะ!!!]

หลังจากนั้นก็มีคนตั้งสติขึ้นมาได้เหมือนกัน

[เป็นงี้เจ้าเด็กนั้นจะเอายังไงล่ะเนี่ยพื้นที่ใหญ่ขนาดนั้น แถมเขาไม่สนิทกับพี่สาวอีกต่างหาก]

[ก็อาจจะเจอกันก็ได้มั้งไม่งั้นอาจจะได้เห็นข่าวคนหายมาก่อนก็ได้นะ]

ตัดไป(ช่วงนี้ไปจนจบตัดไปตามมาบ่อย)

ไทโย"อืมมมม…ในเมื่อพวกเธอเรียนคณะเกี่ยวกับศิลปะพวกเธอก็อาจจะถามทางคนแถวนั้นแล้วเดินไปโซนนั้นก็ได้มั้ง…ไปดูหน่อยดีกว่า"

แล้วไทโยก็เอามือไปแตะกระจกแล้ววาร์ปไปแถวๆพิพิธภัณฑ์

ไทโย"เดินดูก่อนก็แล้วกัน"

เมื่อวาร์ปมาถึงไทโยก็หันซ้ายแล้วเดินตรงไปในทันทีแล้วก้องก็หมุ่นไปเป็นมุมมบุคคลที่ 2 ซึ่งก็เผยให้เห็นหญิง 2 คนผมเขียนวหนึ่งผมฟ้าหนึ่งกำลังจ้องมองไทโยอยู่

เรน"อะ อ้าว…"

ยูคิ"BRUH..."

[ด้านหลังของนายไอหนู!]

[หันหลังกลับมาก่อน!]

หลังจากเดินไปสักพักก็มาถึงทางห้องจัดแสดงงานศิลปะ รูปปั้นกรีกโรมันต่างๆตั้งตะหงาดอยู่สองข้างทาง ซึ่งด้านหลังเรนกับมิซารี่ก็แอบเดินตามมาอยู่เหมือนกัน แต่ทันใดนั้นมิซารี่ก็ทักมาหาเขา

มิซารี่"คุณใช่คนดูแลส่วนที่นี่ใช่ไหมคะ?"

ไทโย"ครับผมไ- !?" 

เมื่อไทโยหันกลับไปก็พบกับพี่สาวกับน้องสาวของเขากำลังพูดกับเขาอยู่

ไทโย'เจอตัวสักที… ฟูว ดีที่ใส่หมวกนี่นะ…คุยด้วยหน่อยก็แล้วกันเพราะยังไงไปเจอกันข้างนอกก็ไม่ได้คุยกัยอยู่ดี…'

ไทโย"ครับ ผมเจม เอ็ม คาเมล็อตครับมีอะไรให้รับใช่ไหมครับ?"

มิซารี่"พอดีว่าพวกเราอยากไปโซนศิลปะน่ะ"

ไทโย"งั้นคุณก็มาถูกทางแล้วล่ะครับ เพราะตรงนี้เป็นพิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์ที่รวบรวมศิลปะจากทั่วทุกมุมโลกมาไว้ที่นี่ยังไงล่ะครับ"

ไทโย'จริงๆพวกการ์เดี้ยนก็ชอบขโมยเอาภาพวาดในตำนานจากทุกยุคมาสะสมไว้ล่ะนะ ไม่สิต้องเรียกว่าซื้อมาจากเจ้าตัวแทนจะดีกว่าละมั้งนะ'

เรน"ว้าว~ เป็นไกด์พาชมหน่อยจะได้ไหมคะ?

ไทโย"ด้วยความยินดีครับ"

แล้วไทโยก็ส่งข้อความขอนุญาติไปหาหัวหน้าซึ่งเธอก็ตอบกลับมาว่าให้มากสุดแค่ 4 ชั่วโมง

ไทโย"งั้นเรามาเริ่มกันเลยดีกว่านะครับ"

แล้วไทโยก็พาทั้งสามเดินชมส่วนแรกนั้นก็คือส่วนของรูปปั้นก่อนเพราะอยู่ส่วนของตรงนั้นพอดี และก็พูดเกี่ยวกับเรื่องราวความเป็นมาต่างๆ

อาจารย์ประวัติศาสตร์"เดี๋ยวนะ…รึว่า!"

พิธีกร"มีเรื่องอะไรอยากจะพูดรึป่าวครับ?"

อาจารย์ประวัติศาสตร์"ถ้าเด็กนั้นอธิบายความเป็นมาต่างๆแบบนี้หมายความว่าที่แห่งนั้นอาจจะเก็บรวบรวมศิลปะ วรรณกรรม และข้อมูลทางประวัติศาสตร์ทั้งโลกเอาไว้ก็ได้!"

[ถ้าเป็นอย่างงั้นจริงแสดงว่าที่นั้นมีคุณค่าทางประวัติศาสตร์แบบมหาศาลแน่ๆ!]

[ใช่ฉันอยู่ประเทศGเคยศึกษาประวัติประเทศของฉันอยู่นะแถมมีหนังสือเก่าๆบางเล่ากล่าวถึงพวกรูปปั้นพวกนี้อยู่นะ!]

[โรมัน? หรือก็คือประเทศItในปัจจุบันใช่ไหม?]

"ท่านครับแบตเตอร์รี่เรากำลังจะหมดใน 5 นาทีแล้วนะครับ"

นักวิทยาศาสตร์คนนึงเดินเข้ามาหาพิธีกร

พิธีกร"ใช้พลังงานสำรองทั้งหมดซ่ะ…"

"แต่ว่าถ้าเราอ่านความทรงจำของคนเกิน 1 ชั่วโมงมีโอกาศที่จะทำให้คลื่นสมอง-"

"เรื่องนั้นไม่เป็นไรหรอกคลื่นสมองของเด็กนี่ทรงพลังมากๆ มากจนสามารถทนทำโหมดเลือกเวลาได้โดยที่ไม่ทำให้คลื่นสมองเสียหายแม้แต่น้อยได้เลย"

"เข้าใจแล้วครับ เราจะอยู่เพิ่มได้อีกแค่ 10 นาทีเท่านั้น"

พิธีกร"อย่างน้อยก็พอยืดเวลาได้"

.

"ท่านนายกคะ…"

"เตรียมส่งเจ้าหน้าที่ไปจับกุมเขาหลังจากที่ถ่ายทอดสดเสร็จ"

.

ตัดกลับไปที่ถ่ายทอดสด

ไทโยที่พาเดินชมศิลปะและอธิบายถึงความเป็นมาต่างๆพร้อมปล่อยมุขไปด้วยสร้างเสียงหัวเราะให้กับทั้งสามอย่างดี จนมาถึงโซนภาพวาด

ไทโย"เอาล่ะในที่สุดเราก็มาถึงภาพระดับตำนานแล้ว…ทางด้านขวาของผมนั้นคือผลงานชิ้นเอกของลีโอนาโด ดาวินชีชื่อภาพวาดนี่ก็คือโมนาลิซาชาวอิตตาเลียนหรือประเทศItถูกวาดขึ้นเมื่อเกือบ500ปีก่อน ส่วนด้านซ้ายนั้นคือผลงานชิ้นเอกของวินเซนต์ แวน โก๊ะชื่อภาพวาดนี่ก็คือThe Starry Nightซึ่งเป็นชาวดัตซ์หรือปัจจุบันคือประเทศNaถูกวาดขึ้นเมื่อ 101 ปีที่แล้วนี่เอง"

เรน"นั้นมัน…ภาพที่ฉันฝันถึงและวาดขึ้นมานิ! ส่วนนั้นก็ของพี่มิซารี่ แต่ทำไม…"

มิซารี่"…"

[สองภาพนั้นใช่ที่ดาวโรงเรียนสายวาดภาพวาดขึ้นมาใช่ไหม?]

[แสดงว่าที่บอกว่าจินตนาการเห็นเนี่ยโกหกหรอ?]

[ไม่หรอกมีโอกาศว่าเธอจะจำได้แบบรางๆมากกว่าเลยคิดว่าจินตนาการ!]

ยิ่งในวิดีโอไทโยพาไปชมลึกเท่าไหร่มันก็มีภาพที่เรนกับมิซารี่วาดเยอะขึ้นเท่านั้น

เรน"เห! นั้นมันรูปที่ฉันพึ่งลงสีไปเองนิ?"

หลังจากนั้นไทโยก็พาเดินไปชมส่วนของประวัติศาสตร์โลก 20,000 ปีต่อ

มิซารี่"คุณนี่รู้เรื่องนี้เยอะจังเลยนะ"

ไทโย"ฮ่าๆๆ…ก็พอดีผมชอบเดินมาแถวนี้บ่อยน่ะครับ…อยากเดินแบบนี้กับพี่สาวและน้องสาวจังเลยนะ"

เรน"คุณมีพี่สาวกับน้องสาวด้วยหรอ?"

ไทโย'อะ-เผลอหลุดปากออกไปจนได้ ช่างเถอะ แต่งเรื่องขึ้นมาแทนก็แล้วกัน'

ไทโย"ใช่ครับ ถึงสองคนนั้นจะไม่ลงรอยกับผมเท่าไหร่ก็เลยเลือกที่จะเดินออกมาน่ะครับ"

เรน"พี่สาวกับน้องสาวของคุณก็น่าจะเหมือนพวกเราสองคนแหละนะ"

ไทโย"…ทำไมถึงคิดอย่างงั้นล่ะ?"

เรน"ก็พี่ชายของฉันเป็นพวกทำตัวไม่เอาไหน เป็นนักเลงไล่ทำร้ายคนอื่น เรียนก็ไม่เก่ง แถมโดนพ่อแม่ตัดขาดไปแล้วปี 1 อีกต่างหาก"

*ฉึก! ฉึก! ฉึก!

ไทโย'เอื้ออ!!! ระ-แรง!!! นี่ฉันพยายามปรับปรุงตัวแล้วนะ!'

ไทโย"งั้นหรอครับ…แต่ของผมเป็นผมเลือกที่จะเดินออกมามากกว่านะเพราะพวกเธอสองคนไม่อยากให้ผมมาทำงานเสี่ยงอันตรายแบบนี้น่ะ…"

มิซารี่"นั้นมันก็ดีแล้วนิคะ? พี่น้องก็ต้องมีห่วงกันบ้าง…"

ไทโย"ผมก็อยากจะเลิกนะ แต่ว่านี่มันคืองานที่ผมถนัดมากที่สุดอย่างอื่นทำไม่ไหวจริงๆ"

ไทโย'ใช่แล้ว!!! เพราะความเร็วมันอยู่ในสายเลือดมานานแล้วเลือดผมเป็นดั่งน้ำมัน หัวใจเป็นดั่งเครื่องยนต์ ร่างกายเป็นดั่งรูปทรงเครื่องบิน!!!'

เรน"ช่างเรื่องนั้นแล้วไปต่อกันเถอะ!"

แล้วเรนก็วิ่งนำหน้าไปดูก่อน ส่วนไทโยก็กำลังจะก้าวตามไปแต่มิซารี่ได้เข้ามาพูดข้างหูก่อนว่า

มิซารี่"ขอโทษนะไทโยพี่ขอโทษสำหรับทุกอย่าง…"

สิ้นเสียงนั้นไทโยก็หยุดนิ่งทันที ส่วนมิซารี่ก็เดินนำไปแล้ว

ไทโย"อ่า…นั้นสินะ เธอเป็นฉลาดนี่เนอะ ไม่น่าพลาดเลยเรา…"

แล้วภาพก็ตัดไปที่หลังจากเดินชมเสร็จ และพาไปส่งกลับอยู่

พนักงาน"จะส่งกลับแล้วนะครับ ขอเหตุการณ์ด้วยครับ"

หัวหน้างาน"รถไฟฟ้าใต้ดินถล่ม…"

พนักงาน"ครับท่านกำลังเปลี่ยนแปลงความทรงจำระดับจิตใต้สำนึกและ…ทำการส่งกลับ"

ไทโยที่อยู่ในห้องก็มองเจ้าหน้าด้านนี้กำลังทำงานไม่นานกลุ่มคนที่หลงเข้ามาก็ส่งกลับไป

แล้วภาพความทรงจำก็ดับไปกลายเป็นหน้าจอสีดำนั้นหมายความว่าพลังงานได้หมดลงไปแล้ว

[TBC]

ตัวอย่างตอนต่อไป!

เรน"ทำไม?…"

มิซารี่"เพราะว่าฉันจำได้ดีเลยล่ะ…"

หน่วยรบพิเศษ"ทุกคนหยุดอย่าขยับ!!! ใครมาขวางการทำงานของเจ้าหน้าที่จะยิงทันที!!!"

มิซารี่"กรุณาถอยออกไปจากตรงนั้นด้วยคะ…"

ไทโย"เพราะว่าความเร็วคือเพื่อนหนึ่งเดียวของฉันยังไงล่ะ!!!"

ยูคิ"วุ่นวายดีแท้…"