ความทรงจำผมไม่มีอะไรมากหรอกครับ [จบ]

ลำดับตอนที่ #1 : เครื่องอ่านความทรงจำ

---

ควรเปิดดู

"……" พูดปกติ

'……' พูดในใจ

[……] คอมเม้น

‘……’ เสียงย้อนอดีต

"""""………""""" เสียงฝูงชน

"……" พูดคุยในความทรงจำ

'……' พูดในใจในความทรงจำ

""""………"""" เสียงฝูงชนในความทรงจำ

*…… เสียงที่เกิดจากแหล่งกำเนินเสียงต่างๆที่ไม่ใช่เสียงพูด *ยกเว้นเสียงคำราม

---

ตีสามวันจันทร์ของวันนึงซึ่งก็เป็นเวลานอนของหลายๆคนในประเทศJแต่มันกลับมีชายคนนึงกำลังนั่งเขียนไดอารี่อยู่คนเดียวเงียบๆ

ไทโย'อ่า…นี่ก็เป็นอีกวันที่ผมเจม เอ็ม คาเมล็อตยังคงตื่นขึ้นมาอยู่ร่างเจ้าเด็กที่ชื่อว่าเซ็นโตคิ ไทโยล่ะนะ เมื่อวานก็ไม่ได้มีอะไรมากแค่มีเรื่องชกต่อยกับไอพวกนั้นอีกแล้ว…แต่ที่สำคัญ! ผมได้ใบอนุญาติให้สามารถเอาเครื่องF-14รุ่นAที่ผสมกับสไตล์รัสเซียออกมาบินเล่นในโลกจริงได้แล้วล่ะนะตื่นเต้นเป็นบ้าเลยวุ้ย! ถึงจะไม่อนุญาติให้ติดอาวุธก็เถอะ ฮ่าๆๆๆ ไม่รู้หรอกนะว่าจะโดนพวกรัฐบาลจับได้รึป่าว...แต่สายเลือดนักบินของฉันยังอยู่เต็มเปี่ยม!'

เซ็นโตคิ ไทโย

ไทโยได้ยกยิ้มอยู่ในใจคนเดียว ก่อนจะเริ่มละเลงเขียนลายละเอียดต่างๆลงไปอย่างสนุกสนานรวมถึงแต้มสกอร์สังหารไคจูที่จัดการไปตั้งแต่เป็นGP และเมื่อเขียนเสร็จไทโยก็ได้กระโดดลงออกจากเตียง แล้วไปอาบน้ำและเมื่ออาบน้ำเสร็จก็ออกมาเอาวัตถุดิบที่ดูมีราคาในตู้เย็นที่ซื้อมาเมื่อวานมาทำอาหารซึ่งถามว่าเขาได้เงินมาจากไหน

คำตอบก็ง่ายๆเพราะเงินเดือนการเป็นGPพึ่งออก ซึ่งก็เยอะมากๆแต่สำหรับความคุ้มค่าก็ไม่มากเท่าไหร่เพราะต้องเสี่ยงตายกับเครื่องที่มีความเร็วสูงอยู่บ่อยครั้งถ้านั้นเป็นคนอื่นล่ะนะ

แต่นี่ใครใช่แล้วเขาคืออดีตAcePilotยังไงล่ะ! ของแค่นี้จิบๆเจอขับสมัยF-45 killswitchบวกกับMiG-41ยังเดือดกว่านี้เยอะเลย นั้นทำให้เขาค่อนข้างพอใจกับเงินที่ได้ รวมถึงเงินค่าออกแบบเครื่องบินและคำปรึกษาให้กับเหล่าทีมวิศวกรอีกต่างหากนั้นทำให้เขามีเงินสดมากถึงสามร้อยล้านเยนโดยประมาณอยู่ในตู้เซฟของตัวเองที่มิติกระจก

และเมื่อเขากินเสร็จก็นั่งดูข่าวรออย่างตื่นเต้นที่ในที่สุดเขาก็จะได้ขับเครื่องบินในตำนานที่พ่อเขาเคยขับและสร้างตำนานเอาไว้มากมาย

ไทโย'พ่อครับผมจะได้ขับเครื่องที่พอได้สร้างตำนานไว้แล้วนะครับ…'

แล้วเวลาก็ได้ผ่านไปจนถึงเช้า

ไทโยได้ลุกขึ้นจากเก้าอี้และเปิดเพลงที่เขาค่อนข้างชื่นชอบในโลกก่อนที่เขาร้องและตัดต่อขึ้นมาเองในโลกนี้ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปใช้เจลเซ็ตผม จริงสิลืมบอกไปสื่อบันเทิงที่นี่โคตรหวยเพลงก็มีแต่เxี้ยอะไรก็ไม่รู้เต็มไปหมด เลยต้องทำเพลงที่เคยฟังมาทำเองทั้งหมดตลอดหกเจ็ดปีล่ะนะ ดีที่ผมความจำแม่นแบบสุดๆล่ะนะ…

ไทโย"DI YA DA DA DE…DI YA DA DA DE…DI YA DA DA DE…"

เมื่อเซ็ตผมเสร็จก็เดินออกมาหยิบเสื้อนักเรียนมาใส่หยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายและไม่ลืมที่จะปิดแอร์ ก่อนจะเดินออกมาจากถึงแม้ว่าเขาจะมีเงินเยอะขนาดนั้นแต่ว่าเขาก็ยังคงติดนิสัยประหยัดเงินอยู่ดีไม่ใช่เพราะอะไรหรอกมากหรอก ก็แค่พ่อแม่ได้เลิกจ่ายค่าต่างๆมาได้ 3 ปีแล้วเพราะว่าพวกเขาจะเอาเงินไปให้พี่สาวที่อยู่ในรุ่นเดียวกันแค่เกิดมาก่อนและน้องสาวที่อายุน้อยกว่าเขา 1 ปีแต่ทั้งครอบครังก็ยังคงไม่สนใจเขาอยู่ดี

ช่างเถอะแต่ยังไงผมก็รักพวกเขานะที่มอบชีวิตให้ผมน่ะเหมือนกับคำพูดของพ่อที่เคยพูดเอาไว้… ‘จำเอาไว้นะลูกชาย…ไม่ว่าแม่แกจะเป็นคนที่ไม่ดียังไง ไม่ว่าพ่อจะฆ่าคนมามากมายแค่ไหนในสงคราม…แต่ก็จงจำเอาไว้นะเจมไม่ว่ายังไงแม่แกก็ยังคงเป็นผู้ให้กำเนิดล่ะนะ’มันเป็นคำพูดที่สลักไว้ที่หัวใจผมได้ดีเลยล่ะ

‘จริงสิ…ไอลูกชายจำเอาไว้ด้วยล่ะที่พ่อเป็นทหารน่ะ เพราะว่าเมื่อก่อนพี่สาวกับน้องสาวของพ่อดันสมัครเป็นทหารเรือพ่อเลยต้องสมัครเพื่อดูแลล่ะนะ…ถึงแม้แกจะไม่มีพี่น้องก็ตามแต่ก็ฟังเอาไว้หน่อยก็แล้วกัน’ซึ่งวัันนั้นพวกเราก็ได้หัวเราะกันอย่างสนุกสนานตามสไตล์พ่อลูกล่ะนะ

‘อ้อ…ไอลูกชายจำเอาไว้ล่ะว่าวันนึงคนเราก็ต้องตายไป เพราะงั้นก็จงใช้ชีวิตให้มีค่าและน่าจดจำซ่ะนะ’คำพูดเหล่านั้นมันก็ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของฉันอยู่ล่ะนะ

หลังจากคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปเรื่อยๆไม่นานก็ได้เดินมาถึงหน้าโรงเรียนแล้ว อะ-ใช่โรงเรียนี้แหละโรงเรียนที่ดังที่สุดในประเทศแล้วที่เข้ามาได้ก็ไม่ได้ยัดตังค์หรอกนะ แต่สอบเข้ามาได้เองต่างหากล่ะถึงพ่อกับแม่จะไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ก็เถอะ ฮ่าๆๆๆ… ช่างเรื่องนั้นไปเถอะ

แล้วไทโยก็เดินเข้าไปในโรงเรียนซึ่งนักเรียนในตอนนี้ก็ไม่ได้เยอะมากแต่ไทโยก็ยังสัมผัสได้ถึงแววตาอันเกลียดชังที่วส่งมาให้เขาอยู่ตลอดทางเดิน ซึ่งไทโยก็ไม่ได้สนใจอะไรยังคงเดินชิวตรงไปที่ห้องเรียนของตนต่อไป

และแล้วเวลาได้ผ่านไปจนถึง 8.30 น.

เสียงตามสายก็ได้ดังขึ้น

“สวัสดีอาจารย์และนักเรียนที่น่ารักทุกๆท่านวันนี้ขอให้นักเรียนและอาจารย์ทุกท่านมารวมกันที่ห้องประชุมใหญ่นะครับ วันนี้มีงานใหญ่งดการเรียนการสอน 1 วันนะครับ”

สิ้นเสียงประกาศก็ได้เกิดเสียงดันขึ้นในห้องเท่าที่จับใจความได้ก็เรื่องงดการเรียนการสอนล่ะนะ เอาเถอะถึงไม่ค่อยรู้เรื่องว่าอะไรก็เถอะแต่ก็ไม่อยากไปเท่าไหร่หรอก เพราะมันก็น่าจะเป็นเรื่องที่น่าเบื่อหน้าดูเลย แต่ไม่ไปก็ไม่ได้หรอก…

ไทโย'เอาเถอะไปก็ไปวะ…'

แล้วไทโยก็ลุกขึ้นและเดินออกไปจากห้องในทันที ซึ่งระหว่างทางเดินไปนั้นก็พบกับสายตาที่แสดงถึงความเกลียดชังเขามากมาย ก็ไม่รู้หรอกนะว่าเกลียดฉันเรื่องอะไรในเมื่อฉันก็ไม่ได้สโตเกอร์ใครมาหลายปีแล้วนะ…ตั้งแต่ได้ร่างนี้มาแล้วนะ เอาเถอะอย่าไปสนใจเลย

สุดท้ายไทโยก็ได้เดินมาถึงห้องประชุมโดยไม่ได้สนใจสายตารอบๆแม้แต่นิดเดียว ก่อนจะเดินไปเลือกที่นั่งตกที่แอร์ลงเต็มๆซึ่งก็เป็นที่ประจำของเขาเช่นกัน

เพียงไม่กี่นาทีต่อมาทุกคนก็มาอยู่ที่ห้องประชุมกันจนเต็มห้องและมีเบียดๆกันนิดหน่อยเนื่องจากว่าไม่มีใครกล้านั่งติดกับไทโยสักคน

ไทโย'จะเหยียดก็เหยียดให้มันน้อยๆหน่อยก็ดีนะ'

แต่ในตอนนั้นเองผอ.ก็ได้เดินเข้ามาพร้อมเริ่มพูดหน้าเวที

ผอ."เอาล่ะนักเรียนทุกคนช่วยเงียบกันหน่อยครับ! วันนี้ผมผู้อำนวยการโรงเรียนxxxมีเรื่องจะมาประกาศ"

ผอ.โรงเรียน

ทันใดนั้นทั้งห้องก็เงียบลง

ผอ."ทุกคนน่าจะได้ดูถ่ายทอดสดเกี่ยวกับอุปกรณ์เครื่องอ่านความทรงจำของเหล่านักวิทยศาสตร์ที่กำลังทดลองอยู่ในขณะนี้ และในวันนี้เหล่านำกวิทยศาสตร์นั้นได้นำเครื่องอ่านความทรงจำมายังโรงเรียนของเราเพื่อสุ่มนักเรียนผู้โชคดีออกมาถ่ายทอดสดความทรงจำของตัวเองให้คนทั่วโลกได้เห็นได้รับชม! ใครคิดว่าตัวเองมีช่วงเวลาอันดีงามและรุ่งโรจน์ที่สามารถโชว์ได้ก็ก้าวออกมาเลย!"

เมื่อพูดจบก็เกิดเสียงฮือฮาขึ้นมา และนักวิทยาศาสตร์ก็ได้เปิดผ้าคลุ่มเครื่องอ่านความทรงจำออกมาซึ่งมันค่อนข้างดูลำสมัยแบบสุดเลยล่ะนะ เอ่อ! จริงสิลืมบอกไปเลยแฮะว่าเทคโนโลยีในโลกนี้ไม่ได้สูงกว่าโลกที่ฉันจากมาแถมเรื่องอาวุธก็ต่ำเตี้ยเรี่ยดินแบบสุดๆล่ะนะ ก็ไม่รู้หรอกนะว่าเกิดสงครามก็หลายครั้งแต่เทคโนโลยีด้านอาวุธกลับแทบไม่ขยับเพราะอะไร…แต่ก็นะมันกลับมีเทคโนโลยีที่ล้ำหน้ากว่าโลกที่ฉันจากมา บางส่วนก็ไม่รู้จักบางส่วนก็พอรู้จักอยู่ด้วยล่ะนะ

"ว้าว! คิดไม่ถึงจริงๆว่าพวกเขาจะเลือกโรงเรียนเรานะ!"

"ตื่นเต้นแบบสุดๆเลย จะมีใครเห็นฝีมือบาสของฉันแล้วอยากเรียกให้เข้าทีมไหมล่ะเนี่ย"

"ไม่อยากถูกดูความทรงจำเลย มันดูไม่ส่วนตัวเลยสักนิด"

"น่าจะสำหรับพวกดาวโรงเรียนอย่างเดียวละมั้ง"

ไทโย'ช่างเถอะ…เรื่องหน้าเบื่อฉันก็ไม่อย่างไปยุ่งเรื่องชาวบ้านหรอกนะ ดูถ้าแล้วจะได้อยู่ในห้องนี่ทั้งวันเปิดเพลงแล้วนอนรอตอนเย็นดีกว่า…ผอ.แกไม่ว่าหรอก'

จริงๆแล้วไทโยค่อนข้างสนิทกับผอ.ไม่ใช่เพราะอะไรเพราะว่าเขาเป็นซ่องรถให้สมัยอาจารย์แกยังสอนอยู่บ่อยๆเนื่องจากเด็กเกเรค่อนข้างเกลียดอาจารย์คนนี้มากเพราะเป็นคนค่อนข้างเข้มงวดล่ะนะ และบางครั้งก็แอบไปช่วยพ่อครัวแม่ครัวทำอาหารโรงเรียนอยู่บ่อยๆเช่นกันแถมไม่เอาตังค์ด้วย

(นี่เพลงทั้งหมดที่ไทโยฟังSongs of the North)

เมื่อใส่หูฟังและเปิดเพลงในเครื่องที่คล้ายๆMP3ที่ซื้อมาเสร็จก็ฟุบตัวลงไปนอนในทันที

"""""เฮ!!!"""""

ด้วยความที่เครื่องนี่มันพิเศษสุดๆสามารถืทำให้มองเห็นเป็นมุมมองบุคคลที่ 3 ได้ทำให้มองเห็นจังหวะดังค์สุดเท่ได้

"ลูกพี่สึคาสะดังค์บาสได้เท่มาก!!!"

"รุ่นพี่สึคาสะหล่อสุดๆไปเลยค่า!!!"

"สมกับเป็นนักบาสดาวเด่นโรงเรียนของเรา"

หัวหน้าครูจากสาขาต่างๆก็ได้ส่งคนที่มีทักษะสูงสุดของแต่ละคนมาเพื่อโปรโมทและอวดโฉมหน้าโรงเรียนเกี่ยวกับการเรียนการสอนอันมีประสิทธิภาพของโรงเรียนที่ได้ฉายาว่าอันดับหนึ่งแห่งนี้

[นักเรียนคนนั้นดูจะเก่งพอๆกับทีมระดับประเทศของประเทศJเลยแฮะ ถ้าปั้นต่อเก่งกว่านี้แน่!]

[นั้นมันลูกชายฉันนี่! สมกับเป็นลูกของฉันจริงๆด้วย!]

[เด็กนั้นเก่งคณิตศาสตร์สุดๆไปเลยล่ะ อนาคตเป็นนักคณิตศาสตร์อันดับ 1 ของโลกแน่ๆ!]

[โรงเรียนนี้สุดยอดจริงๆสอนเด็กให้เก่งสุดๆไปเลยล่ะ!]

[โอ้ว! ดูเธอสิสวยสุดๆไปเลย!]

[จริงด้วย!! สวยสุดๆไปเลย เอื้อ เลือดจะไหลหมดตัวตายแล้ว!]

[ข้างบนโรคจิตป่ะครับ]

[+1]

[เด็กๆที่นี่มีความทรงจำดีๆทั้งนั้นเลยแฮะ…]

ก็นั่นแหละนี่มันเป็นการถ่ายทอดสดไปทั่วโลกให้พวกชอบยุ่งจุ้นจานเรื่องส่วนตัวคนอื่นเขาไปทั่วให้เข้ามาดูได้เนอะ

อาจารย์สอนวาดรูป"ต่อไปใครดีนะ?…มิซารี่กับเรน!มีใครอยากโชว์ไหม?"

เรน กับ มิซารี่

ซึ่งทั้งสองเป็นพี่น้องของไทโยโดยมิซารี่เป็นพี่สาวและเรนเป็นน้องสาว

เรน"ไม่มีปัญหาคะ! เดี๋ยวจะโชว์ความเข็มแข็งผ่านงานศิลปะของฉันเองค่ะ!"

เรนได้ลุกขึ้นด้วยความมั่นใจและรอยยิ้มอ่อนๆที่ดูแล้วน่ารักแบบสุดๆ ก่อนจะมีเสียงเฮจากคนในห้องประชุมตามมาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เธอจะเดินขึ้นไปนั่งบนเครื่องอ่านความทรงจำ

[ดูถ้าแล้วทั้งคู่พวกเธอจะเป็นนักวาดภาพล่ะนะ]

[น่าจะวาดได้สวยมากเหมือนหน้าตาของเธอแน่ๆเลย]

แล้วเรนก็ได้หันมามองไทโยซึ่งเป็นพี่ชายของเธอด้วยหน้าว่างเปล่าและเย็นชา

เรน'สุดท้ายไอพี่บ้านั้นก็ไม่สนใจพวกเราอยู่ดี…'

ซึ่งมันก็ดันเป็นเวลาเดียวกับที่เพลงที่เปิดเอาไว้จบลงพอดี

ไทโย'เพลงจบหมดแล้วแฮะ…เปิดwhen johnny comes marching homeต่อดีกว่า'

แล้วไทโยก็เงยหน้าขึ้นมาแล้วกดเปลี่ยนเพลงไปเป็นเพลงที่ต้องการทันทีโดยที่ไม่ได้สนใจตัวของเรนแม้แต่นิดเดียว

ไทโย'โอเค…นอนต่อ'

ภาพความทรงจำต่างๆของเรนก็ได้ถูกฉายออกมา โดยรวมๆแล้วก็ไม่ได้น่าสนใจเท่าไหร่…แต่มันก็มีแค่รูปเดียวที่ทำให้พอติดใจได้ก็คือภาพโมนาลิซาในตำนาน! ซึ่งโลกใบนี้ก็เคยมีรูปนี้มาก่อนอยู่แล้วนะแต่ด้วยเพราะมันได้หายไปนานมากจนไม่มีใครรู็จักมัน แต่สุดท้ายก็เลิกสนใจอยู่ดีเพราะเขาไม่ได้ชื่นชอบงานศิลปะแบบนั้นเท่าไหร่ เพราะศิลปะคือความเร็วยังไงล่ะ!!!

ถึงกระนั้นเลยเรื่องวิชาอื่นเธอก็ยังคงทำคะแนนได้ดีล่ะนะ ถึงแม้จะมีหลุดบ้าง เช่น มีเรื่องกับนักเลงต่างๆอยู่บ่อยๆ บางทีก็หลับที่โต๊ะคาห้องเรียนบ้าง แต่ก็นั้นแหละเรื่องเล็กน้อย

เรน"นี่พี่มิซารี่ทำอะไรอยู่หรอ"

มิซารี่"อ้อ กำลังวาดรูปใหม่อยู่น่ะ"

อ่า ใช่เหมือนพี่สาวของฉันจะเป็นแวนโก๊ะเลยแฮะก็นะเธอวาดภาพThe Starry Nightทั้งๆที่ไม่มีใครวาดมาก่อนนี่เนอะ ใช่ๆศิลปะพพวกนี้โลกนี่ก็เคยมีนะแต่มันก็ได้หายไปนานมากจนไม่มีใครคิดว่ามีแล้วล่ะ ถ้าถามว่ารู้ได้ยังไงก็พวกGuardianมันชอบสะสมของต่างๆไว้ที่พิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์ของพวกเขาเองนี่เนอะ ซึ่งเขาก็เคยเดินไปเจแล้วเหมือนกัน

มิซารี่"พอดีเหมือนเคยเห็นน่ะแล้วมันดูสวยมากเลยเอามาวาดน่ะ"

เรน"เหมือนฉันเลยนะฉันก็เหมือนเคยเห็นภาพนี่(ภาพโมนาลิซา)มาก่อนก็เลยวาดเหมือนกันนะ แต่ก็น่าจะเป็นจินตนาการที่เข้ามาตอนที่เราพักผ่อนชมวิวนั้นแหละ" 

มิซารี่"นั้นสินะ"

ว้าว นั้นไงเป็นเรื่องแล้วไงมีพวกGuardianอนุญาติให้คนธรรมดาเข้าไปในพิพิธภัณฑ์ได้ด้วยหรอเนี่ย? ช่างมันเดี๋ยวค่อยส่งคนให้ไปตรวจสอบก็แล้วกัน …แถมลืมลบความทรงจำไปคนนึงด้วยแฮะ…

[โว้ว! ที่อาจารย์เรียกเมื่อกี้ก็พี่สาวของเธออีกแถมเธอวาดได้สวยมากๆเลยด้วย!]

[แฝดคนพี่ดูค่อนข้างไปทางคนที่เรียบร้อยนะ]

[ฉันให้ภาพพวกนั้นอยู่ในระดับตำนานเลย สมแล้วที่เป็นจินตนาการของหญิงสาวสุดสวยทั้งสอง!]

ก่อนภาพฉายความทรงจำจะตัดไปที่ตอนเย็น

เรน"เลิกเรียนแล้วกลับกัน"

มิซารี่"จ้า ไปกัน"

ในภาพเมื่อพวกเธอเดินออกมาแล้วเจอกับชายคนนึงที่นั่งหันหลังให้พวกเธอและจ้องมองพวกนักเลงที่ดูแล้วน่าจะโดนซัดจนนอนมอบอยู่อย่างไม่พูดอะไร

เรน"เราไปกันทางอื่นกัน"

มิซารี่"…อะ-อืม ไปกันเถอะ"

แล้วพวกเธอก็เดินเลี่ยงออกมา

เรน"ฉันไม่อยากเดินไปใกล้กับเจ้าพี่บ้านั้นเลย"

มิซารี่"อืม…"

แล้วความทรงจำก็จบลงไป พร้อมกับเรนที่ค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างสลึมสลือ

"ไม่น่าเชื่อเลยว่าไออันทพาลนั้นจะเป็นพี่ชายของเรน…"

"นั้นมันไอเจ้าไทโยนี่หว่า!"

"ใช่! ไม่น่าเชื่อเลยว่าเธอจะอยู่กับไอเจ้านั้นอย่างนั้น!"

"ไม่มั้ง? เห็นว่าพ่อแม่ของเจ้านั้นไม่ให้เงินและตัดออกจากกองมรดกแล้วนิ แถมโดนไล่ออกจากบ้านไปแล้วด้วย"

"เป็นแบบนั้นก็ดีสิ!"

"ไม่ใช่มันเปลี่ยนนิสัยไปแล้วหรอ?"

"สันดานอย่างมันเนี่ยนะจะเปลี่ยนได้!"

มิซารี่"…"

[ปกติเธอก็ดูเป็นคนที่รักเพื่อนๆรอบข้างนะแต่ทำไมกับชายคนนั้นกลับพูดอย่างงั้นล่ะ?]

[หมอนั้นใคร? ทำไมเธอถึงไม่ชอบเขานักล่ะ?]

[ไม่ได้ฟังรึไงเขาเป็นพี่ชายก็เธอไงที่เธอพูดมาก่อนจบน่ะ]

[มันมีเรื่องอะไรล่ะนะ งั้นก็หมายความว่ามันต้องมีเรื่องอะไรที่เขาก่อเอาไว้แน่!]

[แต่ถ้าเป็นอย่างงั้นทำไมมิซารี่เธอถึงดูไม่ได้เกลียดอะไรแบบนั้นเลยล่ะ?]

[ก็อาจจะเป็นเพราะว่าเธออาจจะรักษามารยาทไว้อยู่ก็ได้มั้ง?]

ส่วนไทโยนั้นเจ้าตัวตอนนี้นั้นหลับลงไปแล้ว ส่วนเพลงก็ยังคงเล่นต่ออยู่เป็นเพลงของCivil War Songs of the Southอยู่

พิธีกร"ขอบคุณสำหรับความทรงจำของเธอนะนักเรียนเรน"

เรน"ไม่ใช่เรื่องใหญ่ค่ะ!"

เรนยืดอกที่แทบไม่มีด้วยความภาคภูมิใจ จากนั้นเธอก็หันไปหาที่ของตัวเองก่อนเดินกลับเธอก็ได้มองไปที่ไทโยที่กำลังหลับด้วยสายที่เกลียดชังและเย็นชา

พิธีกร"แบตเตอร์รี่เหลือ 1 ชั่วโมงและเราจะพักครึ่งแรกกันแล้วมีใครจะออกมาปิดงานรอบเช้านี้ไหม!?"

"""""………"""""

ทันใดนั้นทั้งห้องก็เงียบและมองไปไทโยที่กำลังหลับแบบสบายใจนั้นทำให้ผอ.รู้ได้ทันที

ผอ.'…ขอโทษนะไทโยคุง ถึงแม้ว่าเธอจะปรับปรุงพฤติกรรมไปมากแล้วแต่ผอ.ช่วยไม่ได้จริงๆ'

ผอ.คิดในใจอย่างรู้สึกผิด และยืนกำหมัดแน่นอย่างเงียบๆ

*หมับ!!

ไม่ทันไรก็มีเด็กนักเลงที่ตัวใหญ่กว่าไทโยแต่กลับแพ้ไทโยอย่างหน้าอนาถขึ้นมากระชากคอเสื้อและลากร่างอันไร้สติลงมาบนเวที ก่อนจะโยนลงกับพื้นอย่างแรง

"ไม่แรงไปหน่อยหรอวะ? นี่ถ่ายทอดสดอยู่นะ"

"ไม่ต้องแรงกว่านี่สิฟ่ะ!"

"เมื่อไหร่ผอ.จะไล่มันออกจากโรงเรียนวะ!"

"ถ้าผอ.ยังไม่เอาออกก็ให้สังคมและทั่วโลกตัดสินไปก็แล้วกัน!"

แล้วเจ้านั้นก็กระชากผมของไทโยขึ้นมาอย่างแรง

สึคาสะ"เงยหน้าขึ้นมาซ่ะสารเลว! ให้คนทั้งประเทศได้จดจำใบหน้าของอันทพาลเลวๆอย่างแกซ่ะ!"

ชายคนนี่ก็คือนักบาสสึคาสะนั่นเอง และก็เป็นดาวเด่นที่เป็นคนนั่งอ่านความทรงจำคนแรกอีกต่างหาก

ยูคิ(ตัวละครรับเชิญจากfullbaster)"ไม่เกินไปรึไง…"

โอตะ ยูคิ ตัวละครรับเชิญ ฉายา มหาเทพแห่งFullbaster

สึคาสะ"ก็แกไม่โดนมันแกล้งไงยูคิแกจะไปรู้ได้ยังไงห่ะ!!!"

ยูคิ"ก็แล้วแต่…ก็ไม่ได้ว่าอะไร"

ยูคิ'เห…F-14สีแดงทองของแกมัน…รสนิยมดีนิเจ้าหนู'

แล้วยูคิก็เลิกสนใจไป

สึคาซะ"เอาล่ะ…ทุกคนคงจะสงสัยว่าทำไมผมถึงรุนแรงกับชายคนนี้นัก…"

แล้วสึคาซะก็สูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะพูดออกมาต่อ

สึคาซะ"เขาเป็นคนโรคจิตชอบทำตัวเป็นสโตกเกอร์ไล่ตามผู้หญิง!"

'เลิกไปนานเกือบ 8 ปีแล้ว'

สึคาซะ"ชอบแอบขโมยของของทางโรงเรียน"

'เลิกไปนานเกือบ 8 ปีแล้วเหมือนกัน'

สึคาสะ"พยายามเข้าห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าผู้หญิง"

'ไอนั้นก็เลิกไปนานเกือบ 8 ปีแล้วเหมือนกัน'

ถึงแม้เจ้าตัวจะไม่ได้้แก้ต่างแต่ผอ.และเหล่าแม่บ้านก็กลับแก้ต่างในใจให้

สึคาสะ"หนักสุดๆเคย พยายามฆ่าเพื่อนในชั้นเรียน"

'อันนี้ปั้นน้ำเป็นตัวนะ'

สึคาสะ"เนื่องจากมันยังไม่บรรลุนิติภาวะทำให้กฎหมายทำอะไรเข้าไม่ได้ แต่ตอนนี้เขา 20 ปีไปแล้วแต่กลับยังไม่รับโทษที่ก่อเอาไว้เพิ่ม วันนี้ผมจึงอยากให้สังคมเห็นถึงความเน่าเฟะของชายที่ชื่อว่าเซ็นโตคิ ไทโยคนนี้!"

'ก็ไม่เห็นก่อคดีอะไรเพิ่มนะ…'

ยูคิ'ฉันว่าน่าจะเป็นแกมากกว่ามั้ง…'

''''''''แปะๆๆๆๆๆๆๆ''''''''

แล้วเสียงตบมือก็ดังขึ้นจากทั้งห้องประชุมมีเพียงอาจารย์บางคนและนักเรียนบางคนที่ไม่ตบมือ

"นั่นแหละพูดได้ถูกใจสุดๆ!!!"

"วันนี้แหละเป็นวันที่พวกเราจะได้ลดความแค้นกับแกลงได้!!!"

"ไปตายๆซ่ะไอเศษขยะโสโครก!!!"

[หน้าตาก็ดีไม่น่าเลยเสียของจริง…]

[เจ้าหนุ่มนี่ยังอยู่ในโรงเรียนอันดับ1ได้ยังไง?]

[หรือว่ายัดเงินใต้เข้า!]

[แต่พ่อแม่ก็ไม่ส่งเงินให้เขามาหลายปีแล้วนะเขาจะเอาเงินที่ไหนยัดได้ล่ะ?]

[แค่เครื่องเปิดก็มีหลักฐานเอาผิดแล้ว!]

แล้วนักวิทยาศาสตร์ก็เอาเครื่องมาใส่แล้วสั่งเปิดเครื่องจ่ายพลังส่งพลังงานเข้าเครื่องฉายในทันที

.

แล้วภาพความทรงจำแรกก็เผยให้เห็นช่ายคนนึงกำลังทำท่าเขียนภาษาที่ใช้กันได้เกือบทุกที่ในโลกนั้นก็คือภาษาของประเทศEลงในกระดาษ แต่ก็ไม่อาจจะอ่านได้ออกเพราะเป็นหมึกล่องหน

[TBC]

ตัวอย่างตอนต่อไป!

ไทโย"เสร็จสักทีเอาล่ะกดเริ่มอัดเสียงเลยก็แล้วกัน"

"บ้าน่า- ไอบ้านั้นเก่งภาษาEขนาดนี้เลยหรอ!"

ยูคิ"วู้ว หู้ว!!! นะ-นี่มันสมบูรณ์แบบ!!!"

[เขาร้องเพลงได้สุดยอดจริงๆ!]

[ฉันอยากฟังอีก!]