คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Chapter 18
โลแนพาเฮลพาถึร้านอาหารโยสวัสิภาพนเมื่อลรถแล้วโลแนเพิ่นึไ้ว่าเาไม่ไ้ให้หมวันน็อับเฮลทำให้รู้สึแปลแู่เหมือนเฮล็ไม่ไ้สนใอะไรมานัเท่าไหร่เธอระโลารถแล้วเินเ้าร้านทันที
ทุนนั่รอโยมีอาหารเ็มโ๊ะไปหมโยมีพนัานสาวอยบริารอย่าเอาอเอาใับแอแลน์พอสมวรและเมื่อเห็นเ็สาวมาใหม่็ะลึเพราะไม่เยเห็นใรสวยแบบนี้มา่อนรั้แรามมา้วยโลแนที่เินามหน้านิ่มาิๆ
“มา้วยันเหรอ” ไพลอทถาม
“เาะหนี” เฮลบอทุน
“ไอ้โลแนะหนีทำไมไม่วนวะ” แอแลน์บ่น
“รำา” โลแนอบและนั่ล้าๆ เฮล
“แย่มาิะหนี่ายัเลยย่ะ” พิสเสี้หน้า่อนะหันไปบอเพื่อนทุน “ินเลยๆ โลแน่าย”
“.....” โลแนไม่อบอะไรแ่เา็ไม่ปิเสธ
“น้อๆ ไม่้อย่าเี๋ยวพี่ัารเอ” เลล่าบอพนัาน
“อย่าไหม้นะยะ” พิสเสย้ำ
“มือระับนี้” เลล่าโยนหมูสามั้นลเาและเริ่มปิ้ย่าเมื่อหมูสุไ้ไม่นาน็เินสรามลาวึ้น
“เมื่อี้หมูันสุำลัีเลยใรีบไปยะ!!” พิสเสโวยวาย
“รนี้ใ่มั้ย” ไพลอทถาม
“ใ่”
“อยู่ในปาแอแลน์”
“ไอ้แอแลน์!!! ายออมา” พิสเสหันไปบหลััอั่ในะที่แอแลน์ำลัเี้ยวอร่อย
“มัน็หมูเหมือนันนั่นแหละน่า อีอย่าลลำไส้ไปแล้วให้เอาออมามั้ยล่ะ”
“อี๋ ทุเรศ” พิสเสบหัวอีที
“ยัยยาพิษนี่หัวนโว้ย บเป็นลูเทนนิสเลยนะ”
“ยัยเลล่าเอาหมูันืนมา” ไพลอทีบหมูอเธอที่อยู่ในานเลล่าลับืน
“ไม่นี่มันหมูันหมูแเพิ่ลยัไม่สุเอามา” เลล่าีบลับ
“แอย่ามามั่ว พิสเสแอแลน์ะเอาไส้อ่อนแไปแล้ว”
“ไอ้แอแลน์!!”
“โอ๊ย เ็บนะเว้ย”
“เอาอันมา!!!”
“อ่ะ” แอแลน์อ้าปาที่เียวไส้อ่อนไปแล้วละเอียยิบ
“ทุเรศมาแาย!!”
“เลล่าย่าเร็วๆ หน่อยสิแอแลน์ะายแล้ว” ไพลอทเร่
“แ็่วยย่าสิไพลอทเลิโมยอพิสเสินไ้แล้ว่วยันย่า” เลล่าบ่น
“ไพลอทนี่เธอโมยหมูันเหรอ”
“ใ่”
“ันยัไม่ไ้ินเลยนะยะ”
“อ่ะ” ไพลอทหยิบหมูในานเลล่าืนให้
“อบใ”
“เห้ย นั่นหมูันนะ”
“โอ๊ย ันยัไม่ไ้ยุ่ับหมูเธอเลยนะยัยยาพิษ” แอแลน์โวยวายเสร็็เริ่มรู้สึผิปิบาอย่าสายาเยึ้นไปมอโลแนับเฮล
ในะที่ทุนำลัวุ่นวายว่าใรแย่หมูใรโลแนย่าหมูย่าเนื้อเสร็็ีบให้เฮลที่เี้ยวุ้ยๆ นแ้มป่อไม่หยุเรื่อยๆ ทั้ัหมูให้เป็นิ้นพอีำเรียพนัานมาเ็บานและสั่หมูมาใหม่เรื่อยๆ โยที่มีโลแนอยย่าให้เฮลินไม่าอน
แอแลน์หมั่นไส้ะีบหมูที่สุแล้วใส่านัวเอแ่โลแนเอาที่ีบปัออหน้าาเยและีบหมูวาในานเฮล่อเมื่อเห็นว่าสุมาพอแล้ว็ีบให้ไพลอท เลล่าและพิสเส โยะีบให้เฮลเยอะว่าเพราะเธอินไม่หยุพัุยับใรเลย
แอแลน์หมั่นไส้็พยายามโมยหมูในเาอโลแน เป็นอย่านั้นเรื่อยๆ นทุนเริ่มอิ่มท้อแสาวๆ ็พาันไปัไอศรีมลับมานั่อืท้อึอยู่แ่ทุน็เพิ่สัเุ
โลแนยัย่า่อให้เฮลเรื่อยๆ ที่นั่ินไม่มีหยุเหมือนนมีระเพาะเป็นหลุมำแ่มอเฮลิน็เพลินไปอีแบบเพราะีบอะไรให้็ินหมเลี้ย
“ันเื่อแล้วว่าเธออยามาเฮล” ไพลอทมออย่าทึ่ๆ
“ันยอมแพ้ เอิ้” เลล่ายธาว
“โลแน นายไ้ินยัอ่ะ” พิสเสถาม
“ันไม่ไ้อยามาินอยู่แล้ว” โลแนอบไปพลา็พลิหมูในเาแล้วีบให้เฮล
“เหมือนพ่อำลัูแลลูน้อยเลย” เลล่านอนเลื้อยมอทัู้่
“อิ่มแล้ว” อยู่ๆ เฮล็พูึ้น โลแนปิเาหยิบแ้วน้ำมาให้เฮลื่ม
“เห็นมั้ยพ่อลู” เลล่าหันไปบอทุน
“เหอะๆ” แอแลน์รอา
“อิ่มแล้ว็ลับ่ะเอันพรุ่นี้ที่โรเรียนนะทุน” พิสเสบอลาเพื่อนทุน
“โอเ ถึบ้านแล้วบอในลุ่ม้วยนะ” ไพลอทเือนเพื่อน้วยวามเป็นห่ว
“เฮลลับยัไ” พิสเสถาม
“เี๋ยวพ่อไปส่” เฮลพูบ็มอไปที่โลแนที่ำลัยื่นบัรเริให้พนัานเพื่อ่ายเิน
“ฮ่าๆๆๆ โอเ บาย”
เฮลเินามโลแนมาที่รถแล้วเมื่อเห็นหมวันน็อัวเอเา็ยื่นให้เฮล
“ไม่เอา มันไม่เห็นวิว” เฮลปิเสธ
โลแน็ามใแบบๆ ไม่พูอะไรมาับรถไปไ้เินรึ่ทาเฮล็เห็นรถยน์ที่แสนุ้นาบนถนนึบอให้โลแนับามไป โลแน็ับามเพราะิว่าเป็นรถที่ำลัะพาเธอไปที่บ้าน ระทั่รถไปอหน้าโรแรมแห่หนึ่ าร์าลลารถและเินเ้าไป้านใน เฮลเห็นแบบนั้น็ลารถโลแนทันที
“เี๋ยวันลับเอ อบใ”
“อืม” โลแนมอนอาร์าล่อนะปิหมวันน็อแ่็โนเฮลเาะหัวเรียเบาๆ
“รู้ันิสัยน้อสาวัวเอีใ่มั้ย” เฮลถาม
“......” โลแนเียบเพราะวามริเารู้อย่าที่เฮลถาม
“ลับีๆ” เฮลพูบ็เินเอาฮู้ลุมหัวเ้าไปในโรแรม
ความคิดเห็น