คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 My best friend (แก้ไขแล้วคร้า..)
“ชินยองเก็บของเสร็จรึยังลูก” เสียงป้าของฉันตะโกนดังมาจากชั้นล่าง(ฉันอยู่ชั้น 2)
“ใกล้เสร็จแล้วค่ะคุณป้า” ฉันตะโกนกลับลงไป
“หรอจ๊ะจะให้ป้าช่วยไหม” แล้วเสียงป้าก็ตะโกนกลับมาอีกครั้ง
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ขอบคุณนะคะ”
“แน่ใจหรอเราว่าจะไม่ให้ป้าช่วย เรายิ่งขี้ลืมอยู่เดี๋ยวได้ลืมนู่นลืมนี่มาให้ป้าช่วยดีกว่า” ป้าของฉันพูดแต่ไม่ได้ตะโกนแล้วเพราะตอนนี้ป้าได้เดินขึ้นมาถึงชั้น2แล้ว
“โธ่ ป้าค่ะชินยองไม่ใช่เด็กๆแล้วนะคะจะได้ขี้ลืม” ฉันบอกกลับ แต่อันที่จริงไอ้นิสัยขี้ลืมนี่มันก็ไม่ได้ไปไหนหรอกนะมันก็ยังอยู่ในตังฉันนี่แหละ เฮ้อ!!นิสัยขี้ลืมกับฉันมันคงเกิดมาคู่กันและก็คงต้องตายพร้อมกันด้วยแหงๆเลย
“...ยอง...ชินยอง!!!” เอ๊ะ!เสียงป้านี่นา
“ค่ะคุณป้าเรียกชินยองหรอค่ะ”
“ใช่ก็ป้าเห็นทำหน้าเหม่อๆพูดอะไรก็ไม่ตอบป้าก็นึกว่าไม่สบาย”
“อ๋อ!!แหะๆไม่มีอะไรหรอกค่ะ เออ แล้วเมื่อกี้คุณป้าพูดว่าอะไรหรอค่ะ” ฉันถามเพราะว่าเมื่อกี้ฉันไม่ได้ฟังเลย
“ก็ไม่มีอะไรหรอกป้าก็แค่บอกว่าไม่ลืมหน่ะแน่หรอทีเมื่ออาทิตย์ก่อนตอนไปเที่ยวพัทยายังอุตส่าลืมเอาชุดว่ายน้ำไปแล้วเมื่อเดือนที่แล้วตอนที่ไปเชียงใหม่พอถึงสนามบินถ้าป้าไม่ถามก็ยังนึกไม่ออกหรอกนะว่าตัวเองหน่ะลืมเอากระเป๋าเสื้อผ้ามา....” แล้วป้าก็ขุดคุ้ยเรื่องเก่าๆมาฉันก็ได้แต่ก้มหน้าอายๆแล้วก็พูดได้แค่ว่า
“แหะๆก็มันลืมนี่ค่ะ”-_-**
ผ่านไป20นาทีป้าถึงเลิกพูดแล้วบอกว่าหิวน้ำ นี่ถ้าไม่หิวน้ำก็คงยังไม่หยุดพูดใช่ไหมค่ะเนี่ย! เออ!!ลืมไปสนิทเลยยัยพิ้งค์นัดให้ฉันไปที่บ้านวันนี้นี่นาแล้วนี่มันกี่โมงแล้วหล่ะ ตายแล้ววว!!!!บ่าย2แล้วหรอเนี่ยต้องรีบแล้วเราต้องโดนยัยพิ้งค์บ่นแน่ๆเลยอ่ะยัยนี่นะยิ่งปากจัดอยู่คนที่แต่งงานด้วยคงน่าสารน่าดูเลยนะเนี่ย ไม่เอาแล้วมัวแต่คิดยิ่งสายเข้าไปใหญ่ต้องรีบไปขอคุณป้าก่อน
“คุณป้าค่ะ ชินยองขออนุญาตไปบ้านของเพื่อนนะคะ”
“ก็ได้จ๊ะแต่อย่ากลับดึกนักนะ”
“ค่ะ งั้นชินยองไปก่อนนะค่ะ” ยังไม่ทันที่คุณป้าจะตอบฉันก็รีบออกมาก่อน โธ่!!ก็คนมันกลัวไปไม่ทันนี่นา แค่นี่ก็ไม่รู้ว่าจะโดนบ่นเท่าไหร่แล้ว เฮ้อ!!ยัยพิ้งค์นะยัยพิ้งค์ไม่รู้ว่าจะให้ไปทำไมถามก็ไม่ยอมบอก จริงสิ!!ฉันยังไม่ได้แนะนำตัวเลยนี่นา ฉันชื่อมินชินยอง ทำไมฉันถึงชื่อนี้หน่ะหรอก็เพราะว่าฉันเป็นลูกครึ่งหน่ะสิลูกครึ่งไทย-เกาหลี พ่อของฉันเป็นคนเกาหลีแม่ฉันเป็นคนไทยตอนนี้ท่านทั้ง2อยู่ที่เกาหลี คิดถึงท่านจังเลยไม่ได้เจอกันเกือบ5ปีแล้ว อ๋อ!!คงสงสัยกันใช่ไหมว่าทำไมฉันต้องมาอยู่เมืองไทยกับป้าเหตุก็เพราะว่าพ่อเห็นว่าฉันดื้อมากๆก็เลยส่งมาดัดนิสัยกับป้าที่ประเทศไทยแต่ว่าพรุ่งนี้ฉันก็จะได้กลับไปที่เกาหลีบ้านเกิดฉันอีกครั้ง...อ๊ะ!!!ถึงบ้านยัยพิ้งค์แล้ว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
มีเสียงคนกำลังเดินมาเปิดแล้วต้องรีบทำใจเตรียมโดนบ่นซะแล้วเรา
“มาแล้วหรอชินยองทำไมมาช้าจังเลยหล่ะห๊ะ!!!” เสียงลงท้ายของชินยองทำให้ฉันสะดุ้งก็ยัยนี่หน่ะปากจัดไม่พอเสียงยัยห้าวอีกOoO
“นี่ ชินยอง ฉันว่าฉันนัดเธอเอาไว้เที่ยงนี่นาแล้วทำไมถึงมาโพล่เอาป่านนี้ อ๋อ ฉันรู้แล้วเธอต้องลืมแน่ๆเลยเฮ้อไอ้นิสัยขี้ลืมนี่คงต้องอยู่กับเธอไปจนเธอตายแน่ๆเลยนะฉันว่า...” นั่นไงเห็นมั๊ยบทสวดของยัยพิ้งค์เริ่มอีกแล้วและทุกครั้งก็จะโดนสวดไปอีกประมาณ1ชั่งโมงโอยหูแฉะแน่เลยเรา
“เอาเหอะรีบเข้ามาสิวันนี้ฉันขี้เกียจบ่นแล้ว” แย่จังบ่นอีกแล้..ว...หา!!!!!!!!!ว่าไงนะไม่บ่นต่อ โอ!ให้ตายสิวันนี้ซาตานออกจากร่างของเธอใช่มั๊ย วันนี้นางฟ้าเข้าร่างเธอแทนหรอ อ๋อ!!หรือว่าพระเจ้าห้ามเธอบ่น เอ๊ะ!!หรือว่าเธอจะไม่สบาย
“ยอง!!!...ชินยอง!!!!”
“ห๊ะเรียกไมหรอ”
“ก็เธอหน่ะยืนอึ้งอยู่ได้เข้าบ้านสิ เฮ้อเธอเนี่ยน้าจริงๆเลย....”
ก่อนที่ยัยพิ้งจะพูดมากกว่านี้ฉันก็รีบชิ่งเข้าบ้านก่อนแล้วยัยพิ้งค์จึงค่อยเดินตามมา
พอฉันเดินมาถึงห้องนั่งเล่นฉันก็เจอกับ...
“ยัยน้ำ ยัยมิ้นท์ ยัยฟ้า” พอฉันพูดจบยัยพิ้งค์ก็เดินมาถึงพอดีฉันจึงหันไปถาม
“ยัยพิ้งค์นี่มันอะไรหรอ แล้วทุกคนมาทำอะไรกัน” ฉันถามในขณะที่ตอนนี้สมองของฉันมึนไปหมดแล้ว
“ก็พรุ่งนี้เธอจะไปแล้วไม่ใช่หรอพวกเราก็มาเลี้ยงส่งเธอหน่ะสิถามได้” ยัยมิ้นท์เริ่มพูด มันจึงทำให้สติของฉันกลับมาทำงานอีกครั้ง
“ใช่แล้วเราก็ตั้งใจจัดงานวันเกิดให้เธอด้วยนะก็อีก2วันก็วันเกิดเธอแล้ว และพวกเราก็ไม่มีโอกาสจะจัดให้เธอด้วย นี่เราพึ่งจัดห้องเสร็จเมื่อกี้นี้เองโชคดีนะเนี้ยที่เธอมาช้า” ยัยน้ำเริ่มพูดบ้าง อ๋อ!!ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมวันนี้ยัยพิ้งค์ถึงบ่นแค่นิดหน่อย และฉันก็พึ่งจะสังเกตห้องนะเนี้ยว่ามันมีสายรุ้งอยู่เต็มไปหมดเลย
“นี่เลิกอึ้งได้แล้วหน่าชินยองเรามาเป่าเค้กกันดีกว่านะ” พอยัยฟ้าพูดจบยัยพิ้งค์ก็เดินถือเค้กเข้ามา
“Happy birth day to you Happy birth day to you Happy birth day Happy birth day Happy birth day Happy birth day to you….”พอทุกคนร้องจบฉันก็เป่าเค้กแล้วฉันก็ร้องไห้ ไม่ใช่ว่าเสียใจหรอกนะแต่ว่ามันซึ้งหน่ะสิก็แหมอุตส่าจัดงานให้ฉันพวกเธอนี่เป็นเพื่อนของฉัน เพื่อนของฉัน ฉันรักพวกเธอจริงๆเลยนะเนี้ย
“นี่ชินยองเป็นอะไรไปหรอ” ยัยพิ้งค์ถาม
“ไม่ได้เป็นอะไรหรอกฉันแค่ดีใจที่มีเพื่อนอย่างพวกเธอ พวกเธอว่ามั๊ยว่าฉันโชคดีมากเลยที่มีเพื่อนอย่างพวกเธอ”
“พวกเราก็โชคดีจ๊ะที่มีเพื่อนอย่างเธอ” ยัยน้ำบอก
“นี่เลิกร้องไห้ได้แล้ว มาแกะของขวัญดีกว่านะ” ยัยฟ้าบอก
“อื่อ” ฉันพนักหน้าตอบยัยฟ้าให้ของขวัญฉันเป็นคนแรก พอฉันเปิดออกมาฉันก็พบว่ามันเป็น............
“กรี๊ดดดดดดดดด” ไม่ต้องตกใจนะคะนี่คือเสียงแห่งความดีใจ
“สมุดภาพพ...พพพ (เสียงสะท้อน)” แล้วฉันก็เอาสมุดภาพไปอวดทุกคนที่อยู่ในห้อง มันเป็นสมุดภาพที่รวมภาพถ่ายต่างๆเวลาที่พวกเราไปไหนมาไหนด้วยกัน
^o^ หน้าของฉัน
-_- * หน้าของทุกคน
แล้วพอฉันเลิกวิ่งไปทั้งห้องยัยพิ้งค์ก็เอาของขวัญมาให้ฉัน พอฉันเปิดออกก็พบว่ามันเป็น
“กรี๊ดดดดดดดดดดด” นี่ก็ไม่ต้องตกใจเช่นกันมันก็เป็นเสียงแห่งความดีใจ
“กระเป๋า......กระเป๋า เธอรู้ได้ไงอ่ะว่าฉันอยากได้ใบนี้” ฉันถามในขณะที่เริ่มวิ่งไปทั้งห้องอีกครั้ง
“ก็ฉันเป็นเพื่อนเธอนี่นาจะไม่ให้ฉันรู้ได้ไงหล่ะ” พอยัยพิ้งค์พูดจบก็เป็นอีกครั้งหนึ่งที่...
^o^ หน้าของฉัน
-_-** หน้าของทุกคน
พอฉันเลิกวิ่งก็ตายัยน้ำเป็นคนเอาของขวัญมาให้ฉันบ้างและก็เหมือนเดิมพอฉันเปิดออก
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด” ก็แหมมันดีใจนี่นา ช่วยไม่ได้ทนเอาหน่อยก็แล้วกันนะ
“ตุ๊กตาหมี...มี....มี(เสียงสะท้อน)Wฉันยังไม่ได้บอกใช่ไหมว่าฉันชอบตุ๊กตาหมีมากๆเลย ก่อนที่ฉันจะวิ่งไปทั่วทั้งห้องนั้นยัยมิ้นท์ก็รีบเอาของขวัญมาให้ฉัน มันไม่ได้ห่อเอาไว้แต่เป็นตะกร้า ตะกร้าที่มีผ้าคลุมอยู่พอฉันเปิดผ้าคลุมออกมาก็.....................
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“เคร๊งงงงง” เสียงสุดท้ายนี้ฉันไม่ได้เป็นคนทำน้า แต่ว่าเป็น.....
“หนวกหูโว๊ย!!!!!!!!!!จะกรี๊ดหาอะไรห๊ะ!!!!!!!!!!!!” .........เสียงของคนข้างบ้าน
-^- สีหน้าของฉัน
-_-*** สีหน้าของทุกคน
แต่ว่าฉันก็ยังวิ่งไปทั้งห้องอยู่ดี
“นี่มิ้นท์ดูสิดูสิ” ฉันเอาสิ่งนั้นไปให้ยัยมิ้นท์ดู พอมิ้นพยักหน้าฉันก็วิ่งไปหายัยน้ำ
“นี่น้ำดูสิดูสิ” แล้วพอน้ำพยักหน้าฉันก็วิ่งไปหายัยฟ้า
“นี่ฟ้าดูสิดูสิ” พอฟ้าพยักหน้าฉันก็ตั้งท่าจะวิ่งไปหายัยพิ้งค์แต่ว่า
“หยุดเลยนะยัยชินยองฉันเห็นแล้วหน่าว่ามันเป็นอะไรไม่ต้องเอามาให้ดูหรอกหน่าฉันก็มีตานะยะ”
“แหะๆ ก็มันน่ารักนี่นา” ฉันตอบทุกคนคงอยากรู้ใช่ไหมหล่ะค่ะว่ามันคืออะไรแต่ฉันไม่บอกหรอกค่ะปล่อยให้งง อ่ะล้อเล่นค่ะอย่าโกรธกันนะ จะบอกให้ก็ได้มันก็คือ.....ลูกสุนัขพันธุ์ชิสุค่ะตัวเมียสีขาวน้ำตาลกำลังนึกภาพกันอยู่ใช่ไหมหล่ะอยากจะบอกว่ามันน่ารักมากกกกกกกกก ฮิฮิ ห้ามอิจฉาบอกไว้ก่อนมีเพื่อนดีก็เงี้ยแหละค่ะ
^o^ สีหน้าของฉัน
-_-****** สีหน้าของทุกคนที่คงเซ็งกับฉันหน้าดูแต่แล้วทุกคนก็ต้องตกใจเพราะอยู่ๆฉันก็ร้องไห้ออกมา
TT^TT สีหน้าของฉัน
oOo สีหน้าของทุกคน
“นี่ชินยองเธอร้องไห้ทำไมหน่ะ” ยัยมิ้นท์รีบถาม
“ก็..ฉัน...ฉันขอบใจพวกเธอมากๆนะ”
“โธ่ แค่นี้เองพวกเราเป็นเพื่อนเธอนะแค่นี้หน่ะไม่ต้องขอบคุณหรอกหน่า” ยัยพิ้งค์บอก
“เออแล้วทำไมพวกเธอต้องจัดงานวันเกิดให้ฉันวันนี้ด้วยหล่ะวันเกิดฉันมันอีกตั้ง2วันนี่นา” ฉันถามด้วยความสงสัยก็แล้วทำไมต้องจัดวันนี้ด้วยหล่ะ
“ยัยสมองปลาทอง!!!!!!!!!!!” ทุกคนพูดพร้อมกัน
“สวยซะเปล่าเลยนะเธอเนี่ย ก็พรุ่งนี้เธอก็ไปแล้วไง” ยัยฟ้าบอก
“ไปไหนอ่ะ” อันนี้ฉันแกล้งนะ
“ก็....”ยัยน้ำกำลังจะตะโกนบอกใส่ฉัน
“ฉันล้อเล่นหน่า พรุ่งนี้ฉันต้องไป ต้องไป เอ่อ ต้องไปป...ป”
“ไปไหน!!!!” อีกแล้วพูดพร้อมกันอีกแล้ว
“ก็ไป ไป เอ่อ ไป ไป” ฉันลืมแล้วอ่ะ
“เฮ้อ เธอเนี้ยน้าจริงๆเลยเธอจะไปเกาหลีไง ไป-เกา-หลี” ยัยฟ้าพูดเน้นทีละคำ
“อ๋อ เออ ใช่ไปเกาหลี”
“แล้วนี้ฉันก็ต้องเป็นห่วงเธอหน่ะสิ เฮ้อ ขี้ลืมอย่างนี้เวลาไปไหนแล้วหลงจะทำยังไงหล่ะ” ยัยพิ้งค์ถามอย่างเป็นห่วง
“ไม่ต้องห่วงหรอกหน่าฉันยังมีพี่จินเซอยู่ที่นู่นนะ” ฉันบอก พี่จินเซที่ว่านี่คือพี่ชายของฉันเองไม่ต้องคิดมากอย่างฉันตั้งแต่เกิดมายังไม่มีแฟนเลยไม่ใช่เพราะฉันไม่สวยนะแต่ฉันคิดว่ายังไม่เจอคนที่ใช่หน่ะสิแหมจะมีแฟนทั้งทีก็ต้องเลือกดีๆหน่อยแลหะจริงมั๊ยหล่ะ
“อุ๊ย!!!จะ6โมงแล้วหรือเนี้ย ฉันต้องกลับแล้วนะเดี๋ยวโดนป้าจะว่าเอา” ฉันรีบบอกก็เป็นที่รู้ๆกันอยู่นะว่าเวลาป้าของฉันโกรธหน่ะมันเลวร้ายแค่ไหนตอนที่ฉันมาอยู่ที่ไทยใหม่ๆนะฉันก็คิดว่าพ่อส่งมาดัดนิสัยแน่หรอก็ตอนแรกหน่ะคุณป้าท่านใจดีจะตายไปแต่พออยู่ไปฉันพูดได้คำเดียวเลยว่าไม่ควรดูคนแค่ภายนอกที่ว่าใจดีหน่ะแค่หน้าตาเท่านั้นแหละแต่นิสัยหน่ะไม่!! แต่ที่ทุกคนเห็นเมื่อกี้นี้คงคิดว่าใจดีใช่ไหมหล่ะค่ะ ฉันขอบอกตรงนี้เลยนะคะว่าคุณหน่ะคิดผิดเดี๋ยวคุณก็จะเห็นค่ะว่ามันเป็นยังไง
“อือ บายจ๊ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกันที่สนามบินนะ” ยัยมิ้นท์บอก
“เดี๋ยวเธอจะไปส่งฉันหรอ ไฉันถามอย่างสงสัย
“ไม่ใช่แค่ฉันหรอกนะ แต่เป็นพวกเราทุกคนเลย” ยัยมิ้นท์พูดต่ออีก
“ขอบใจนะทุกคน เออ จริงสิ หมาตัวนี้ฉันจะเอามันไปด้วยและจะตั้งชื่อว่า เออ!! ชื่อว่า ใช่ ชื่อว่าชินเน่เป็นไง ชินยอง กับ ชินเน่เข้ากันไหมหล่ะ” ฉันถามเพื่อนๆ
“ดีจ๊ะ” ทุกคนบอก
“งั้นฉันไปนะ”
“บาย” ทุกคนพูด
“บายนะชินเน่” ยัยมิ้นท์บอกเจ้าชินเน่
พอฉันบอกลาทุกคนแล้วฉันรีบเดินกลับบ้าน พอถึงบ้านแล้วฉันก็รีบย่องไปบนบ้านแล้วปิดประตูล็อก ก่อนจะตะโกนว่า
“กลับมาแล้วค่ะ ชินยองไม่กินข้าวเย็นนะคะ” แล้วพอฉันพูดจบก็อุดหูก่อนที่เสียงๆหนึ่งจะดังขึ้น
“ทำไมกลับมาเอาตอนนี้หล่ะห๊ะ ออกมาคุยกันก่อนเลยนะชินยอง....” ป้ามาเคาะประตูเรียกแต่ว่าก็ไม่มีเสียงตอบกลับไปจนฉันได้ยินเสียง... ตึง ตึง ตึง.... คือป้าลงไปข้างล่างแล้ว ไม่ต้องกลัวว่าพรุ่งนี้เช้าฉันจะโดนหนักหรอกนะคะ เพราะอะไรรู้ไหม ก็เพราะว่าป้าหน่ะพรุ่งนี้เช้าก็ลืมแล้วฉันเลยทำแบบนี้มาเรื่อยๆหน่ะสิฮิฮิ ^^
ณ สนามบินดอนเมือง
“นี่ชินยองพอเราต้องจากกันจริงๆแล้วมันก็ใจหายเนอะอยู่ด้วยกันมาตั้ง5ปีแหนะ” ยัยพิ้งค์พูดเสียงเศร้า
“ใช่โทรหากันบ้างนะ” ยัยฟ้าพูดบ้าง
“อย่าลืมพวกเรานะ” ยัยมิ้นท์กับยัยน้ำพูดเกือบจะพร้อมกัน
“จ๊ะ เครื่องใกล้ออกแล้วฉันคงต้องไปแล้วหล่ะ”ฉันคงคิดถึงพวกเธอมากๆเลยนะ
“ชินยองเครื่องจะออกแล้วนะลูก” เสียงป้าของฉันตะโกนออกมา
“ค่ะ จะไปแล้วค่ะ ฉันไปก่อนนะ” ประโยคหลังฉันหันมาพูดกับเพื่อนก่อนจะเดินไปหาป้าแล้วนี่ฉันร้องไห้ทำไมเนี่ยไม่ได้มีใครตายซะหน่อยนึง
“ยังขี้แยเหมือนเดิมเลยนะ” เอ๊ะเสียงใคร คุ้นๆแหะ ฉันเลยเงยหน้าขึ้นมาดู
“คุณลุง!” ฉันมาอยู่บ้านเดียวกับคุณลุงคุณป้าก็จริงแต่นานๆจะเจอคุณลุงทีทำไมหน่ะหรอก็เพราะว่าคุณลุงหน่ะชอบอยู่ทำงานดึกๆกว่าจะกลับฉันก็หลับแล้ว แล้วยังไปทำงานเช้าอีกตอนที่ฉันยังไม่ตื่นหน่ะเราก็เลยไม่ค่อยได้เจอกันซักเท่าไหร่
“คุณลุงมาส่งชินยองด้วยหรอ”
“ก็มาส่งหน่ะสิไม่มาแล้วชินยองจะเห็นลุงได้ยังไงหล่ะหือ”
“แหะนั่นสินะคะ เออชินยองต้องไปแล้วนะคะ”
“จ๊ะโชคดีนะลูก”
“สวัสดีค่ะคุณลุง สวัสดีค่ะคุณป้า”
พอฉันพูดจบฉันก็เดิดไปที่ทางเข้า พอฉันไปนั่งบนเครื่องฉันก็นึกถึงคนๆนึงเขาเป็นเพื่อนเล่นกับฉันมาตั้งแต่เด็ก แล้วแต่ว่า เขาชื่ออะไรน้า zZZZZ ฉันนึกไปนึกมา มารู้ตัวอีกทีก็ถึงเกาหลีซะแล้ว นี่ฉันเผลอหลับไปหรือเนี้ย ช่างเหอะเดี๋ยวก็คงนึกออกเองหละน่า
...................................................................................................
มาแก้ไขแล้วคร้า....ช่วยกันเม้นหน่อนนะคะ ^O^
ความคิดเห็น