คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 :การปรากฏตัวของนายโหด&วันเกิดที่เลวร้าย
เช้าวันรุ่งขึ้น
ขณะที่ฉันกำลังทานอาหารเช้าอยู่นั้น(ปกติอาหารที่ครอบครัวฉันจะได้กินนั้นมาจากฝีมือของแม่บ้านแต่เมื่อวานแม่ก็ยังอุตส่าลำบากทำให้เรากินอีก...เฮ้อ)พ่อก็ได้ถามขึ้นกับพี่จินเซว่า
“นี่..จินเซลูกไปทำอะไรกับหน้าตาหล่อๆที่ได้จากพ่อมาหน่ะ”(ไม่ค่อยจะหลงตัวเองเล้ยพ่อฉัน)
“ใช่ลูก..ไหงมันถึงได้เขียวปี๋อย่างนั้น...อุ๊ย!!ดูสิพ่อตัวก็เขียวด้วย” แม่พูดเสริม
”อืม..ใช่ๆบอกมาจินเซว่าลูกไปทำอะไรมา”
“ก็เมื่อคืออ่ะ..พ่อคับแม่คับ...ไม่รู้ไอ้บ้าที่ไหนมันถีบผมตกเตียงอ่ะเจ็บจะตายอยู่แล้ว” พี่ทำเสียงน่าสงสารจนฉันหมั่นไส้
“ก็ยังไม่ตายซะหน่อย” ฮ่า ฮ่า อึ้งไปเลยใช่มั๊ยหล่ะ แต่เอ๊ะเมื่อกี้พี่ว่าฉันเป็นไอ้บ้านี่ ชิ เรื่องไรจะยอมง่ายๆ
“พ่อขาแม่ขา พี่จินเซว่าชินยองเป็นไอ้บ้าอ่ะ”
“อ้าว...พี่ไม่ได้บอกซะหน่อยว่าชื่อชินยองเธออยากรับก็รับไปนะ” ตาย!!โดนกลับซะแล้วเราไม่ได้การแล้ว
“พ่อขาแม่ขา” ฉันรีบหันไปขอความช่วยเหลือจากพ่อและแม่
“แต่พ่อก็ไม่เห็นว่าพี่เขาจะว่าลูกตรงไหนเลยนี่นา” โธ่...ไม่มีใครเข้าข้างเราเลยเปลี่ยนเรื่องดีกว่า
“พ่อขาแม่ขาวันนี้พาชินยองไปเที่ยวนะ..วันนี้หน่ะเป็นวัน....” ฉันยังพูดไม่ทันจบแม่ก็แทรกขึ้นมาว่า
“ไม่ได้หรอกลูกวันนี้พ่อกับแม่ต้องไปทำงานนะมีนัดสำคัญด้วยให้พี่เราพาไปนะ อ่ะ พ่อได้เวลาไปแล้ว”
พอแม่พูดจบท่านทั้ง2ก็เดินออกไป โดยที่ฉันได้แต่ก้มหน้านิ่งแล้วน้ำตาก็เริ่มหยดลงมาทีละหยด ทีละหยด
“เป็นอะไรไปห๊ะ ยัยตัวแสบ แค่พ่อแม่ไม่ว่างแค่นี้ถึงกับร้องไห้เลยหรอขี้แยจริงๆเลยนะเธอเนี่ย ออกไปข้างนอกกับพี่ก็ได้” พี่พูดขึ้น
“นี่ พี่รู้เปล่าว่าวันนี้เป็นวันอะไร” ฉันถามพี่ด้วยความหวังเพียงเล็กน้อยว่าพี่จะจำได้
“อ้าว..วันนี้ก็วันพุธหน่ะซิถามได้ เฮ้อ..ไปแต่งตัวซะจะได้ไปกันซะที นี่พี่นัดเพื่อนเอาไว้นะเนี่ย”
พอพี่พูดจบฉันก็เดินขึ้นไปบนห้องโดยที่ไม่ได้พูดอะไรในที่สุดก็ไม่มีใครจำวันเกิดฉันได้ซินะ
“มันกินยาผิดรึเปล่าว่ะ..” เสียงพี่จินเซบ่นตามหลังมา
ผ่านไป15นาทีฉันก็ลงมาด้วยชุดที่คิดว่าสวยแล้วนะก็คนมันไม่มีอารมณ์มาแต่งตัวนี่ ชุดที่ฉันแต่งก็คือเสื้อสีชมพูแขนกุด กับ กระโปรงสั้นแค่เข่าสีขาว ผมก็ปล่อยเอาไว้ ก็แค่เนี้ย ออกจะธรรมด้า..ธรรมดา
“ช้าจริงเล้ยยัยบ้า เฮ้อขี้เกียจบ่นแล้วไปกันเถอะ” พี่พูดแล้วจะบ่นทำไมนะ.....คนยิ่งอารมณ์เสียใจอยู่
“เดี๋ยว แล้วเราจะไปไหนกันหรอ”
“ไปล็อตเต้ เวิลด์ พี่นัดไอ้มินซุงเอาไว้ จำได้ป่ะไอ้มินซุงพี่ไอ้มินซองมันอ่ะ”
(-_- )( -_- )( -_-) ฉันส่ายหน้าก็มันจำไม่ได้นี่
“อ้าว..จำไม่ได้หรอก็ตอนเด็กๆอ่ะเธอติดไอ้มินซองมันจะตายเห็นเล่นกันตั้งแต่เช้ายันเย็นเลย พอมันจะกลับนะเธอยังร้องไห้แทบตาย” OoO โอ....พระเจ้าฉันเคยทำเรื่องหน้าอายแบบนี้ด้วยหรือเนี้ย
“จำไม่ได้ก็จำไม่ได้แต่ว่าตอนนี้เราไปกันเถอะ” พี่พูดเมื่อเห็นว่าฉันยังทำหน้าเอ๋ออยู่
ล็อตเต้ เวิลด์
“ไอ้จินเซซซ.....ทางนี้” ผู้ชายคนนึงหน้าตาก็พอใช่ได้อ่ะนะ...แหะๆจัดว่าหล่อเลยหล่ะ
“เฮ้ย..ไอ้มินซุงไม่ต้องตะโกนก็ได้...” อ๋อ..คนนี้นี่เองที่ชื่อมินซุงแล้วไหนหล่ะที่ชื่อมินซองแต่ช่างเถอะคนนี้เป็นเพื่อนพี่จินเซงั้นฉันก็ต้องเรียกพี่หน่ะสินะ
“แหะๆโทษทีว่ะ...ว้าว!!ไอ้จินเซเดี๋ยวนี้ควงสาวเชียวนะโว้ย” พี่มินซุงพูด
“เฮ้ย!!!!ไม่ใช่ นี่หน่ะ...” พี่จินเซยังงไม่ทันพูดจบพี่มินซุงก็แทรกขึ้นมาอีก
“อะไรไม่เห็นต้องปิดบังกันเลย แหมสวยซะด้วยนะ” ว้าว!!พี่มินซุงพี่นี่ตาถึงนะเนี่ย
“ก็บอกว่าไม่ใช่ไง”
“อ้าว..อะไรฉันไม่ไปแย่งแกหรอกก็ถ้าไม่ใช่สาวแกแล้วจะใครจะน้องแกก็ไม่ใช่เพราะน้องแกไม่สวยขนาดนี้แล้วยังอยู่ที่ไทยอีกไม่ต้องมาปิดบังกันหรอก...ว่าแต่ชื่ออะไรไม่คิดจะแนะนำหน่อยหรอ” พี่มินซุงยังพูดต่อแต่เอ๊ะว่าฉันไม่สวยหรอ ฮึ่ม เดี๋ยวได้เจอดีกันแน่
“แล้วถ้าฉันบอกว่านี่น้องฉันหล่ะ”
“ไม่เชื่อหน่ะสิถามได้ ว่าแต่จะไม่แนะนำใช่มั๊ยไม่เป็นไรฉันถามเองได้...”
“เอ่อ..คุณชื่ออะไรหรอครับ ผมชื่อมินซุงนะ แล้วนี่ไปรู้จักกับไอ้จินเซตั่งแต่เมื่อไหร่ครับเนี่ย” พี่มินซุงถามเป็นชุด
“ชื่อหรอคะ ชื่อมินชินยองค่ะ แล้วก็รู้จักกับพี่จินเซตั้งแต่เกิดแล้วด้วยเพราะเขาเป็นพี่ชายฉันแล้วที่เมื่อกี้คุณบอกว่าฉันไม่สวยงั้นหรือค่ะ”ฉันพูดพร้อมส่งยิ้มให้ ^________^””
เพล้งงงงงง
ไม่ต้องสงสัยว่าเสียงอะไร.....มันคือเสียงหน้าของพี่มินซุงที่แตกเป็นเสี่ยงๆ อุ๊ย...อยากจะเสียมารยาทด้วยการตะโกนว่าสมน้ำหน้าดังๆ แต่ก็ทำไม่ได้...
“.......”ในตอนนี้พี่มินซุงไม่พูดอะไรเลย
“พี่ค่ะเค้าพูดอะไรผิดหรอทำไมพี่มินซุงถึงไม่พูดหล่ะ”
“พี่ว่านะมันไม่ได้ไม่พูดหรอกแต่มันหน่ะพูดไม่ออกก็เพราะว่ารอยยิ้มอันสยดสยองเมื่อกี้ไง...พี่บอกแล้วว่าอย่ายิ้มแบบนี้อีก...นี่ถ้าไอ้มินซุงมันเป็นอะไรไปแกจะทำยังไงห๊ะไอ้น้องบ้า” พี่ต่อว่าฉันเป็นชุด
“นี่ พี่ว่าเค้าหรอ เชอะจำเอาไว้เลยเค้าจะฟ้องพ่อกับแม่ว่าพี่แอบไปเที่ยวตอนที่ท่านหลับแล้ว” เชอะ ฮ่าฮ่าตอนนี้ฉันอยู่เหนือพี่แล้ว ^^
“ชิ เชิญฟ้องไปเลยพี่จะได้ฟ้องว่าที่ไปหน่ะ เธอก็ไปด้วย ฮ่า ฮ่า” ฮึ่ม ดูมันหัวเราะสิ เอาไงต่อดีว่ะเรา แล้วในขณะที่ฉันกำลังนึกคำพูดอยู่นั้นพี่มินซุงที่สติได้กลับมาตั้งแต่เมื่ไหร่ไม่รู้ก็ได้เข้ามาห้ามทัพซะก่อน
“เฮ้ย ไม่ต้องทะเลาะกันแล้ว........นี่ไอ้จินเซแกจะพาน้องไปด้วยงั้นหรอ แกแน่ใจนะ” ประโยคแรกพี่มินซุงตะโกนซะดังแล้วค่อยเดินไปกระซิบอะไรกับพี่จินเซไม่รู้
“เออ ไม่รู้เหมือนกันว่ะ แล้วจะให้ทำไงมันยิ่งชอบหลงทางอยู่ด้วยโทรศัพท์มันก็ไม่ได้เอามาอ่ะ” ดูเหมือนว่าทั้ง2คนกำลังทำท่าคร่นคิดอะไรบางอย่างจนกระทั่งพี่มินซุงหันเป็นมองใครคนหนึ่ง ฉันก็เลยหันไปมองตาม ว้าวว หล่อชะมัดเลย หล่อกว่าพี่ทั้ง2คนอีกนะเนี่ย แต่ว่าพี่มินซุงจะมองทำไมหรือว่า....หรือว่าพี่มินซุงจะเป็น...เกย์!!!
หลังจากที่พี่มินซุงกับพี่จินเซมองกันเหมือนรู้ว่าอีกฝ่ายคิดเหมือนที่ตัวเองคิดก็เรียกไอ้คนนั้นไว้
“อ้าว...ไอ้มินซองพอดีเลยมานี่หน่อยซิ” อ๋อ คนนี้หน่ะหรอที่ชื่อมินซอง หล่อเป็นบ้าเลย
“มีอะไรหรอพี่” นายนั้นตอบด้วยเสียงที่เซ็งระเบิดเลย -_-
“อ๋อ นี่นะชินยองน้องพี่เอง จำได้มั๊ย พี่จินเซบอกพร้อมกับชี้มาที่ฉัน” พอนายนั้นมองมาก็ทำหน้าตาเฉยๆไม่พูดอะไรแหมตะลึงในความสวยของฉันใช่ไหมหล่ะย่ะ
“แล้วไงครับ” นายนั่นก็ยังคงทำสีหน้าเดียวกับทีแรกคือ...เซ็ง
“ก็ไม่ทำไมหรอก็แค่อยากให้แกพาชินยองไปเที่ยวหน่อยเพราะเรา2คนไม่ว่าง” พี่มินซุงพูด
“อะไรนะ!!!!!” ฉันและนายมินซองพูดพร้อมกัน ได้ไงหล่ะจะมาทิ้งฉันไว้อย่างนี้
“ไม่เอา” นายมินซองพูดในขณะที่สีหน้ากลับมาเป็นแบบเดิมก็คือ...เซ็ง นายนี่ทำสีหน้าเป็นอยู่อย่างเดียวหรือไง
“นะ แล้วพี่จะไม่บอกแม่ว่าแกหนีเที่ยวนะ” พี่มินซุงเริ่มขู่
“แต่ว่านั่นพี่ก็ออกไปด้วยทุกครั้งเลยนะ” ฉันสังเกตจากหน้าพี่มินซุงที่จ๋อยไปเลย แต่ก็ไม่ละความพยายาม
“งั้นพี่ก็จะไม่บอกแม่ก็ได้ว่าความจริงแกทำแจกันสุดที่รักของแม่แตก” ครามนี้หน้าอีตามินซองจ๋อยไปเลย
“งั้นก็ได้ครับ” พออีตานี่ตอบตกลงพี่มินซุงกับพี่จินเซก็เดินไปเลย
“เดี๋ยววววก่อน” ฉันตะโกนจนคนแถวนั้นมองกันใหญ่
“อะไร” พี่จินเซหันมาทำหน้าแบบรำคาญเต็มทีใส่ฉัน นี่พี่รำคาญฉันหรอ
“พี่จะทิ้งเค้าไว้ที่นี่หน่ะหรอ”
“พี่ไม่ได้ให้เธออยู่คนเดียวซะหน่อยนั้นไงพี่ให้ไอ้มินซองมันอยู่ด้วย”
“ก็ได้พี่ ถ้าพี่ไม่อยากให้เค้าไปด้วยเค้าก็จะไม่ไป แต่ขอถามพี่อีกครั้งนะ ว่าวันนี้มันวันอะไรพี่จำได้มั๊ย” ฉันเริ่มกลั้นน้ำตาตัวเองเอาไว้
“เฮ้อ วันนี้เธอถามคำถามนี้มา2รอบแล้วนะ วันนี้ก็วันพุธไงยัยสมองปลาทอง” พอพี่พูดจบน้ำตาที่ฉันพยายามกลั้นเอาไว้มันก็ไหลออกมาแบบไม่อายสายตาใครTOT
“อ้าว วันนี้วันพุธแล้วเธอจะร้องไห้ทำไมหล่ะ ยัยเบอะเอ้ย” คราวนี้อีตาบ้ามินซองพูดด้วยความรำคาญบ้าง
“เงียบนะ นายไม่ต้องพูดอะไรเลย พี่จำไม่ได้ใช่มั๊ยห๊ะไอ้พี่บ้า ฮือๆๆ ไอ้..พี่สมองปลาทองพี่ต่างหากที่สมองปลาทองไม่ใช่ฉันฮือๆๆ ฮึก พี่ต่างหากที่จำไม่ได้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดน้องตัวเองแม้แต่พ่อ....แม่ก็จำไม่ได้ ฮือๆๆๆ พ่อกับแม่ก็สนใจงานมากกว่าฉัน ส่วนพี่ก็ ฮึก ห่วงไปเที่ยวกับเพื่อนฉันอุตส่าถามพี่ตั้งหลายรอบแต่พี่ก็จำไม่ได้แล้วยังมาว่าฉันอีก ฮึอๆๆๆ ฉันเกลียดพี่ ได้ยินมั๊ยฉันเกลียดพี่!!!”TT^TT พอฉันพูดจบก็รีบวิ่งออกมาจากตรงนั้น ฉันวิ่งออกมาจนรู้สึกว่าฉันเริ่มหลงทางอีกแล้วเพราะฉันได้เดินเข้ามาในซอยอะไรก็ไม่รู้
“มาทำอะไรคนเดียวจ๊ะน้องสาว” ฉันหันไปทางเสียงก็เห็นผู้ชายอายุประมาณ20 หน้าตาเหมือนลิงกำลังเดินมา ฉันเห็นท่าไม่ดีก็เลยหันหลังกลับแล้ววิ่งออกมาแต่พวกมันก็ดักฉันทุกด้านจนฉันไม่สามารถหนีออกไปได้
“จะหนีไปไหนจ๊ะ “ไอ้หน้าลิงถามฉัน
“......” ฉันกลัวจนพูดอะไรไม่ออก
“ไปกับพวกพี่ดีกว่านะ” พอนายหน้าลิงพูดจบก็ลากฉันไป ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไงก็เลยถีบไปที่หลับมันจนมันล้มหน้าคว่ำไป ฮ่าฮ่า สมน้ำหน้า เอ้ย นี่ไม่ใช่เวลาจะมาสมน้ำหน้านะ ฉันเลยรีบวิ่งหนีแต่ไม่ทันพวกมันเข้ามาล็อกแขนฉันไว้ก่อน แงๆๆ ทำไงดี >O<
“หนอยนังนี่” นายหน้าลิงพูดจบก็เดินเข้ามา
“ช่วยด้วยค่า!!” ทำไมฉันพึ่งมาตะโกนเอาป่านนี้นะ
“ช่วยด้ว.....ย โอ้ย”
“ไงทำซ่าดีนัก” นายหน้าลิงชกเข้าที่ท้องฉันจนฉันจุกร้องไม่ออก แล้วนายหน้าลิงก็กระชากเสื้อของฉันออกไปจนตอนนี้ฉันเหลือแต่เสื้อในแล้วนายหน้าลิงก็เริ่มจูบที่ต้นคอฉัน อี๋ ขยะแขยง
ฉันเริ่มร้องไห้ออกมาจนฉันมองอะไรไม่ค่อยเห็นรู้แต่ว่าเห็นไอ้พวกหน้าลิงทั้งหลายลงไปกองที่พื้นทีละคนจนครบทั้งแก๊ง TOT
“ไม่เป็นอะไรใช่มั๊ย” ใครนะที่ช่วยฉันเอาไว้ ฉันรีบเช็ดคราบน้ำตาจนมองเห็นว่าเป็น
“มินซอง!!!” ใช่เป็นนายมินซองนั่นเอง
“ใช่ฉันเอง เธอเนี่ยหาเรื่องใส่ตัวเอ....” อีตาบ้ามินซองยังพูดไม่ทันจบฉันก็กระโดดเข้าไปกอดนายนี่เอาไว้แน่นเหมือนกลัวว่าเขาจะหนีไปแล้วฉันก็ร้องไห้ออกมา TTOTT โดยที่นายมินซองก็ได้แต่ลูบหัวปลอบฉัน จนฉันหยุดร้อง ก็สังเกตเห็นหน้านายมินซองที่แดงแจ๋เลย
“นายไม่สบายรึเปล่าหน้าแดงเชียว” ฉันถามออกไป
“.....”นายนั่นไม่ตอบแต่กลับมองมาที่ฉันแล้วหันไป ฉันถึงจำได้ว่าตัวเองมีแต่เสื้อในสวมอยู่
“กรี๊....อุ๊บ” ฉันเตรียมตัวจะกรี๊ดแต่อีตาบ้านั้นเอามือมาปิดปากฉัน
“จะกรี๊ดทำไมเดี๋ยวคนก็แห่มาแล้วก็หาว่าฉันจะข่มขืนเธอหรอก” นายนั่นพูดพร้อมกับค่อยๆถอดเสื้อออก
“นะ...นายจะทำอะไรหน่ะ” ฉันถาม
“ก็แล้วเธอจะเดินออกไปแบบเนี้ยนะ” เออมันก็จริงแฮะ
แล้วฉันก็ได้เสื้อนอกของอีตาบ้ามาใส่ แล้วเราก็เดินออกไปก็มีคนมองเรา2คนเต็มเลยก็จะไม่ให้มองได้ง็ฉันเล่นใส่เสื้อผู้ชายตัวเบ้อเริ้มเลย แล้วอีตาบ้านี่ก็ใส่เสื้อกล้ามตัวเดียวกับกางเกงยีน
“นี่เราจะไปไหนกันหรอ ตอนนี้พ่ออกับแม่ต้องกลับบ้านแล้วแน่เลย แล้วพ่อกับแม่ก็ต้องตกใจแน่ๆ”
“งั้นเธอไปบ้านฉันก่อนก็แล้วกันนะ “
“ไปบ้านนาย แล้วไม่มีใครอยู่บ้านหรอ”
“ไม่มีหรอกตอนนี้ออกไปข้างนอกกันหมดแล้ว เดี๋ยวฉันไปหาเสื้อพี่มาให้เธอใส่ก็แล้วกัน”
“แล้วนายจะไม่ทำอะไรฉันแน่นะ”
“เออ ซิยัยบ้าหุ่นยังกับไม้กระดานอย่างเธอหน่ะแค่เห็นก็หมดอามณ์แล้ว”
“นะ..หนะ..นายรู้ได้ไงยะ” >o<
“ก็เมื่อกี้ใครหล่ะมากระโดดกอดฉันหน่ะ” อีตาบ้ามินซองพูดพร้อมกับทำหน้าตากวนประสาทอะไรกันทีตอนแรกที่เจอยังทำหน้าเฉยๆจนฉันกลัวอยู่เลย ก็หน้าเขาเวลาที่ไม่ยิ้มหน่ะมันออกจะโหดมากๆเลย
อ้ายยยยย อีตาบ้าเอ้ย แล้วฉันก็วิ่งไล่ตีอีตาบ้านี่ไปจนถึงบ้าน ทำไมฉันถึงรู้สึกคุ้นกับบ้านหลังนี้จังเลยนะ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ช่วยเม้นให้ด้วยนะคะ ^o^
ขอขอบคุณล่วงหน้าด้วยนะคะสำหรับคนที่เม้นให้ แต่ถ้าไม่เม้นก็ไม่เป็นไรค่ะก็ขอบคุณนะคะที่มาอ่านค่ะ ^O^
BY.......ลีฮยอนซอง
ความคิดเห็น