รักใสใสของนายขี้อ้อน

ลำดับตอนที่ #6 : ทำไมเธอต้องทำให้ฉันนึกถึงเรื่องนั้นอีกครั้งด้วยนะยุนนาToT

             แล้วในคืนนั้นฉันกับยุนนาก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีก  ฉันขดตัวอยู่ในผ้าห่มโดยมีภาพความทรงจำ



เหล่านั้นวนเวียนอยู่ในหัวของฉัน   อืม...ง่วงจัง=0=



             \"เอ่อ...ฮันซุนฉัน ...ฉัน คิดว่าฉันชอบเธอนะ>o<\"



             \"อะไรนะ-o-จูอินเธอพูดว่า...\"



             \"ใช่>.,<ฉันคิดว่าฉันชอบเธอ\"



             \"แต่ว่าตอนนี้...ฉันยังไม่พร้อมหรอกนะ  เธอเข้าใจใช่ไหม?\"



             \"อืม...ฉันคิดว่าฉันเข้าใจเธอแล้ว  งั้นขอบใจนะที่มาเป็นเพื่อนกับฉัน  แล้วก็เรื่องที่ฉนพูดไปวันนี้



ก็ขอให้เธอลืมซะเราต้องกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะ\"T^T



             \"นี่พี่...พี่จูอิน  ยังร้องไห้อยู่อีกเหรอ?\"



             \"ฮึก..เปล่านะฮึก  ฮึก  พี่แค่รู้สึกไม่ค่อยสบายฮึก  เท่านั้นT^T\"  



             \"เลิกโกหกโง่ๆ แบบนั้นซะทีได้มะ-_-;พรุ่งนี้แต่งตัวดีๆล่ะจะพาไปนัดบอด\"



             \"อะไรนะยุนนา  พี่ไม่ไปน๊าาา\"



             เงียบ



              \"ยุน  นาาา\"TToTT



              จากนัน้นฉันก็ไม่ได้นอนไม่หลับอีกเลย  อาจเป็นเพราะฉันกลัวว่าจะฝันถึงเรื่องแบบนั้นอีก  



ฉันชอบคนที่ไม่ควรชอบนี่มันแย่จริง   T^T



              เออ  ว่าแต่นัดบอดที่ยุนนาพูดถึงนี่มันอะไรกันนะ? แต่ฉันชักเริ่มรู้สึกไม่ดีกับมันเลยซักนิด



หรือว่า...ยุนนาจะมาจิ้มลูกกะตาฉัน  เพราะว่าเธอรำคาญที่ฉันร้องไห้มากเกินไป  โอยทำไงดี  เธอชอบ



ทำอะไรที่มันแปลกอยู่ด้วย>.,<



              ตึง  ตึง  ตึง  แผ่นดินไหวเหรอเนี่ย  ทำไมกันนะทำไมต้องเป็นตอนนี้ด้วยฉันคงหนีตอนนี้ไม่ไหว



หรอกนะ ต้องนอนตายมันอยู่ตรงนี้นี่แหละ ถึงแม้ว่าฉันจะอยากมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกสัก50ปีก็ตาม  แม่คะ



หนูคงไม่ได้ตอบแทนแม่แล้วล่ะค่ะ  TTOTT  ยุนาพี่ฝากแม่ด้วยนะTT-TT   ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาเพื่อเผชิญกับ



ความจริงที่โหดร้าย=o=แต่แล้ว...กลับป็ยยายน้องสาวตัวดีของฉันกำลังกระโดดขึ้นๆลงๆอยูบนที่นอนขอฉัน-0-



           \"+o+ยุนนาขอร้องเถอะนะพี่เพิงได้นอนเมื่อ2ชั่วโมงก่อนนี้เองนะ\"



           \"อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนพี่ร้องไห้ทั้นคืนน่ะ-o-\"



           ตื๊ด~ตืด ตึดดะระลึดตึดดดดด  



           หลังจากได้ยินเสียงเจ้านั่น  ยุนนาก็วิ่งออกไปจากห้องของฉัน  เฮ่อขอบใจนะ  ที่พายุนนาออกไป



           \"ฮัลโหล\"



           ฉันได้ยินเสียงยุนาดังออกมาจากหน้าบ้าน  เฮ้อ...ยุนนาใช้เวลาในการคุยโทรศัพท์เกือบ2  ชั่วโมง



ช่วเวลาแห่งการนอนของฉันมาถึงแล้ว...



            \"ได้เวลาแล้ว...ไปกันเถอะ\"



            \"อะไรกัน...ยุนนาเราจะไปไหนอ่ะ  พ่อกับแม่ไม่อยู่บ้านเราออกไปไม่ได้หรอdนะ-_-^\"



            \"แต่เรามีกุญแจบ้านนะ^0^\"



            \"แล้วเรากำลังจะไปไหนกันอ่ะ\"



            .\"ไป...หา...พ่อของเราไง\"



            \"พ่อเหรอ  *_*แล้วทำไมพ่อไม่มาหาเราที่บ้านล่ะ?\"



           \"พ่อน่ะไม่ค่อยกลับมาบ้านหรอกแล้วอย่าไปถามแม่เกี่ยวกับพ่อล่ะ\"



           \"ทำไมเหรอ\"



           \"ช่างเถอะ...ไปกันได้แล้วนะเดี๋ยวสายหรอก\"



           ยุนนา~เธอก็คงคิดถึงพ่อเหมือนกันใช่ไหม  ดูเหมือนว่าเธอดีใจมากเลยนะ  พี่ก็ดีใจเหมือนกัน  โอ้เย^_^



พ่อของเรา