ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ~ลิขิตแห่งทิศทั้ง 4~ ตอน : ทำไม?
ณ ดินแดนทางทิศทักษิณ เด็กชายผู้หนึ่ง..ผู้ซึ่งอยู่อย่างโดดเดี่ยวมาตลอด ถูกรังเกียจ เกลียดชัง ทุกๆคนต่างเรียกเด็กน้อยว่า\"ซาตาน\" ทั้งๆที่เด็กน้อยไม่เคยทำร้ายผู้ใดเลย คงเป็นเพราะสัญลักษณ์แห่งซีโอรัส สายเลือดและครอบครัวเด็กชายเฝ้ารอคอยด้วยความหวังที่แสนริบหรี่และไม่เคยย่อท้อด้วยความเชื่อว่า..สักวันหนึ่งจะพบกับคนที่เข้าใจ คอยห่วงใยและดูแล ไม่รังเกียจและดูถูก .......
จนกระทั่งท่านผู้นั้นได้เข้ามา ผู้ที่เด็กน้อยเชื่อใจ และเรียกว่า \"คุณตา\" จากที่เคยเก็บตัว เศร้าซึม กลับสดใส ร่าเริง จากรอยน้ำตา..กลับแปรเปลี่ยนเป็น..รอยยิ้ม โดยไม่รู้เลยว่า วันเวลาอันแสนเศร้า จะหวนกลับมาอีกครั้งพร้อมความเจ็บปวดที่เพิ่มมากขึ้น......
\"คุณตาฮะ..คุณตามองอะไรอยู่หรอฮะ?\" เด็กชายอายุราวๆ 9 ขวบ ผมสีม่วงแซมด้วยสีขาวสะเปะสปะ นัยน์ตาสีเทาอ่อน เอ่ยถามขึ้นกับชายชราซึ่งดูสูงคุณวุฒิและเปี่ยมด้วยประสบการณ์
\"มองวีรบุรุษบนฟากฟ้าไงล่ะ\"
\"ว๊าวว!!! สวยจังเลยนะฮะ\"
\"ราฟาเอล เจ้าจงจำไว้ ชีวิตคนเราสามารถพลิกผันได้ทุกเวลา..ไม่มีผู้ใดที่สามารถช่วยเจ้าได้ในทุกสิ่งทุกอย่างนอกจากตัวของเจ้าเอง..อย่าใส่ใจกับคำพูดของผู้อื่นที่คอยผลาญความเชื่อมั่นของเรา อย่าวกวนอยู่กับความชั่ว ความเพ้อฝัน ฝันนั้นจะเป็นจริงได้หากเราเริ่มต่อเติมทีละน้อยเมตั้งแต่ก้าวแรก ด้วยความเชื่อมั่น จงจำไว้ ราฟาเอล\" ชายชรากล่าวด้วยสีหน้ามุ่งมั่น แววตาที่ดูเหมือนหยั่งรู้อนาคตได้ ช่างน่าเกรงขามยิ่งนัก
\"ครับ! .. แต่ทำไมตาถึงกล่าวเหมือนจะทิ้งท้ายกับผมล่ะ? แต่ยังไม่ได้สอนเวทย์ขั้นต่อไปให้ผมเลยนะฮะ\" เด็กชายกล่าวพร้อมยิ้ม ชายชรายิ้มตอบ สร้างความอุ่นใจให้แก่เด็กชาย
\"ความสุขในค่ำคืนของวันวาน...
บรรเลงเป็นบทเพลงแห่งความสุขสันต์.....
แสงสว่างของรุ่งอรุณในวันใหม่
จักดับมืดลง
กางเขนแห่งความสูญเสีย จักกลับมาสานต่อเจตนารมย์
ด้วยเหล่าสายเลือดปีศาจผู้ยิ่งใหญ่\"
คำทำนายของชายชรา...บ่งชี้ว่าความหายนะจักหวนคืน เวลาแห่งการปฏิวัติจักเริ่มต้นอีกครั้ง ด้วยจิตวิญญาณอันยิ่งใหญ่..สายเลือดแห่งปีศาจ \'ซีโอรัส\'
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
\"ตาาาาาา.....ผมกลับมาแล้วว............\" เสียงที่ร่าเริงของเด็กชายหยุดชะงักลง เมื่อเห็นภาพที่ปรากฎอยู่ข้างหน้า
\"คุณตา ไม่จริงง คุณตาพูดกับผมสิครับว่าคุณตาจะไม่จากผมไป ทำไมล่ะครับ? ทำมายยยยยยยยยยยยยยยยย\" เสียงชายตะโกนด้วยน้ำเสียงแสนเศร้า ร่ำไห้ด้วยเสียงอันโหยหวน
ชายฉกรรจ์จำนวนหนึ่งเดินออกมา พร้อมแสยะยิ้มใส่เด็กชาย เลือดที่เประเปื้อนอยู่บนเสื้อผ้า เลือดของชายชรานั่นเอง \"ไงล่ะ? เจ้าเด็กซาตาน ไม่มีปัญญาแล้วเรอะ? ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า\"
นัยน์ตาสีเทา บัดนี้ แปรเปลี่ยนเป็นสีแดนฉานราวกับเลือด ความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความแค้น ความเศร้าใจ ความโกรธที่ไม่สามารถปกป้องผู้ที่เรารักได้ เอ่อล้นออกมา
\"แกกกก แกกก แกฆ่าคนที่ไม่มีทางสู้ แกเห็นชีวิตคนเป็นอะไร หาาาา????\" เด็กชายโกรธมากขึ้น
\"ข้าจะตอบแทนให้สาสม\" สิ้นเสียงของเด็กชาย เสียงร้องโหยหวนของชายฉกรรจ์ร้องขอชีวิตดังขึ้น
ผู้คนที่ได้ยินเสียง ต่างวิ่งมาดู ห้องที่แดงฉาน มือของเด็กชายที่เปื้อนเลือด ศพของชายฉกรรจ์ ทำให้พวกเขาขาดสติ วิ่งเข้าไปรุมทำร้าย แต่.... ผลลัพธ์คือ ศพที่นอนเกลื่อนกลาดอยู่มากมาย ความตายของคนทั้งหมู่บ้าน หมู่บ้านที่เคยสงบร่มเย็น กลับย้อมด้วยสีเลือด.....
เมื่อเด็กชายได้สติ
\"ระ...เรา ..เร าทำ อ ะไ ร ล ง ไ ป\" เด็กชายกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พร้อมร่ำไห้ออกมาด้วยความอัดอั้น
\"หนวกหู!!!!!!!!\" เสียงเสียงหนึ่งดังขึ้น
เด็กชายหยุดชะงัก แต่คิดว่าคงหูฝาดไป
\"หนวกหู!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! หนวกหูๆๆ เมื่อไหร่จะหุบปากซะที\" เด็กชายหันกลับไป ภาพที่ปรากฎอยู่ตรงหน้า เป็นเด็กชายอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน แต่เขาช่างดูเป็นผู้ใหญ่ สง่างาม ด้วยเรือนผมสีเงิน นัยน์ตาสีนิล ชุดสีดำ ให้ความรู้สึกน่ากลัวยิ่งนัก
\"คุณมาเพื่อฆ่าผมหรอ?\" เด็กชายถามขึ้น ทำลายความเงียบ
\"เฮอะ!! หลงตัวเองน่า คนอย่างฉันน่ะ ไม่จำเป็นต้องฆ่านายหรอก ไม่คณามือเลยสักนิด ฉันมาแค่บอกให้เงียบเท่านั้น\" เด็กหญิงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
\"ว่าแต่ ..นายฆ่าคนพวกนี้หมดเลยหรอ?\"เด็กหญิงกล่าวพร้อมกวาดสายตามองไปรอบๆ
\"ก็..ใช่น่ะ แต่ผมแทบไม่รู้สึกตัวเลย\"
\"แต่ถ้านายอยากตายมากนะ ชั้นจะสงเคราะห์ให้ก็ได้\" ทันทีที่สิ้นเสียงของเด็กหญิง มีดสั้นจำนวนหนึ่งก็อยู่ในมือของเด็กหญิงเสียแล้ว
\"ว่าไงล่ะ? เอามะ? ตกลงจะให้ฆ่ามั้ย?\" เด็กหญิงถามย้ำอีกครั้ง พร้อมโยนมีดเล่นไปมา
\"ไม่ต้องหรอก เพราะว่าผมแก้แค้นเรียบร้อยแล้ว คนที่ยังอยู่ ต้องพยายามแทนส่วนของคนที่อยู่และไม่อยู่ด้วย คุณตาสอนผมอย่างนี้ เพราะฉะนั้นผมจะต้องอยู่\" น้ำเสียงแสนเศร้า กลับแปรเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงร่าเริง รอยน้ำตา เปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม
\"ก็ได้ งั้นฉันไปก่อน ถ้าดวงดีอาจจะได้เจอกันอีก\" เธอกล่าวพร้อมเก็บมีดสั้น
\"เดี๋ยวก่อนสิ เธอชื่ออะไรหรอ?\" เด็กชายถามขึ้น
\"เดมอน วาเนบลี ลูซิเฟอร์ เรียก เดมอนก็แล้วกัน เราเป็นเพื่อนกันนะ\" เดมอนกล่าวพร้อมพร้อมรอยยิ้มพลางชี้ไปที่สัญลักษณ์กางเขนที่คอของเธอและฝ่ามือของราฟาเอล
\"ผมชื่อ ราฟาเอล...ราฟาเอล คาเดนซ่า เรียกว่าราฟก็ได้นะ ยินดีที่ได้รู้จัก\" ราฟาเอลกล่าวด้วยน้ำเสียงสดใส
\"เราจะไม่ไปด้วยกันหรอ? เดมอน\" เด็กชายกล่าวพร้อมรอยยิ้ม
หนทางแห่งมิตรภาพจะทอดยาวไปไกลเสมอ...
เมื่อมีความเชื่อใจ ศรัทธา และพลัง
สิ่งเหล่านี้จะถักทอ \'เส้นด้าย\' แห่งไมตรีขึ้นมา
มิตรภาพได้ก่อตัวขึ้นแล้ว
\"ทักษิณและบูรพาจักก้าวเดินไปเคียงข้างกัน\"
จนกระทั่งท่านผู้นั้นได้เข้ามา ผู้ที่เด็กน้อยเชื่อใจ และเรียกว่า \"คุณตา\" จากที่เคยเก็บตัว เศร้าซึม กลับสดใส ร่าเริง จากรอยน้ำตา..กลับแปรเปลี่ยนเป็น..รอยยิ้ม โดยไม่รู้เลยว่า วันเวลาอันแสนเศร้า จะหวนกลับมาอีกครั้งพร้อมความเจ็บปวดที่เพิ่มมากขึ้น......
\"คุณตาฮะ..คุณตามองอะไรอยู่หรอฮะ?\" เด็กชายอายุราวๆ 9 ขวบ ผมสีม่วงแซมด้วยสีขาวสะเปะสปะ นัยน์ตาสีเทาอ่อน เอ่ยถามขึ้นกับชายชราซึ่งดูสูงคุณวุฒิและเปี่ยมด้วยประสบการณ์
\"มองวีรบุรุษบนฟากฟ้าไงล่ะ\"
\"ว๊าวว!!! สวยจังเลยนะฮะ\"
\"ราฟาเอล เจ้าจงจำไว้ ชีวิตคนเราสามารถพลิกผันได้ทุกเวลา..ไม่มีผู้ใดที่สามารถช่วยเจ้าได้ในทุกสิ่งทุกอย่างนอกจากตัวของเจ้าเอง..อย่าใส่ใจกับคำพูดของผู้อื่นที่คอยผลาญความเชื่อมั่นของเรา อย่าวกวนอยู่กับความชั่ว ความเพ้อฝัน ฝันนั้นจะเป็นจริงได้หากเราเริ่มต่อเติมทีละน้อยเมตั้งแต่ก้าวแรก ด้วยความเชื่อมั่น จงจำไว้ ราฟาเอล\" ชายชรากล่าวด้วยสีหน้ามุ่งมั่น แววตาที่ดูเหมือนหยั่งรู้อนาคตได้ ช่างน่าเกรงขามยิ่งนัก
\"ครับ! .. แต่ทำไมตาถึงกล่าวเหมือนจะทิ้งท้ายกับผมล่ะ? แต่ยังไม่ได้สอนเวทย์ขั้นต่อไปให้ผมเลยนะฮะ\" เด็กชายกล่าวพร้อมยิ้ม ชายชรายิ้มตอบ สร้างความอุ่นใจให้แก่เด็กชาย
\"ความสุขในค่ำคืนของวันวาน...
บรรเลงเป็นบทเพลงแห่งความสุขสันต์.....
แสงสว่างของรุ่งอรุณในวันใหม่
จักดับมืดลง
กางเขนแห่งความสูญเสีย จักกลับมาสานต่อเจตนารมย์
ด้วยเหล่าสายเลือดปีศาจผู้ยิ่งใหญ่\"
คำทำนายของชายชรา...บ่งชี้ว่าความหายนะจักหวนคืน เวลาแห่งการปฏิวัติจักเริ่มต้นอีกครั้ง ด้วยจิตวิญญาณอันยิ่งใหญ่..สายเลือดแห่งปีศาจ \'ซีโอรัส\'
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
\"ตาาาาาา.....ผมกลับมาแล้วว............\" เสียงที่ร่าเริงของเด็กชายหยุดชะงักลง เมื่อเห็นภาพที่ปรากฎอยู่ข้างหน้า
\"คุณตา ไม่จริงง คุณตาพูดกับผมสิครับว่าคุณตาจะไม่จากผมไป ทำไมล่ะครับ? ทำมายยยยยยยยยยยยยยยยย\" เสียงชายตะโกนด้วยน้ำเสียงแสนเศร้า ร่ำไห้ด้วยเสียงอันโหยหวน
ชายฉกรรจ์จำนวนหนึ่งเดินออกมา พร้อมแสยะยิ้มใส่เด็กชาย เลือดที่เประเปื้อนอยู่บนเสื้อผ้า เลือดของชายชรานั่นเอง \"ไงล่ะ? เจ้าเด็กซาตาน ไม่มีปัญญาแล้วเรอะ? ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า\"
นัยน์ตาสีเทา บัดนี้ แปรเปลี่ยนเป็นสีแดนฉานราวกับเลือด ความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความแค้น ความเศร้าใจ ความโกรธที่ไม่สามารถปกป้องผู้ที่เรารักได้ เอ่อล้นออกมา
\"แกกกก แกกก แกฆ่าคนที่ไม่มีทางสู้ แกเห็นชีวิตคนเป็นอะไร หาาาา????\" เด็กชายโกรธมากขึ้น
\"ข้าจะตอบแทนให้สาสม\" สิ้นเสียงของเด็กชาย เสียงร้องโหยหวนของชายฉกรรจ์ร้องขอชีวิตดังขึ้น
ผู้คนที่ได้ยินเสียง ต่างวิ่งมาดู ห้องที่แดงฉาน มือของเด็กชายที่เปื้อนเลือด ศพของชายฉกรรจ์ ทำให้พวกเขาขาดสติ วิ่งเข้าไปรุมทำร้าย แต่.... ผลลัพธ์คือ ศพที่นอนเกลื่อนกลาดอยู่มากมาย ความตายของคนทั้งหมู่บ้าน หมู่บ้านที่เคยสงบร่มเย็น กลับย้อมด้วยสีเลือด.....
เมื่อเด็กชายได้สติ
\"ระ...เรา ..เร าทำ อ ะไ ร ล ง ไ ป\" เด็กชายกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พร้อมร่ำไห้ออกมาด้วยความอัดอั้น
\"หนวกหู!!!!!!!!\" เสียงเสียงหนึ่งดังขึ้น
เด็กชายหยุดชะงัก แต่คิดว่าคงหูฝาดไป
\"หนวกหู!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! หนวกหูๆๆ เมื่อไหร่จะหุบปากซะที\" เด็กชายหันกลับไป ภาพที่ปรากฎอยู่ตรงหน้า เป็นเด็กชายอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน แต่เขาช่างดูเป็นผู้ใหญ่ สง่างาม ด้วยเรือนผมสีเงิน นัยน์ตาสีนิล ชุดสีดำ ให้ความรู้สึกน่ากลัวยิ่งนัก
\"คุณมาเพื่อฆ่าผมหรอ?\" เด็กชายถามขึ้น ทำลายความเงียบ
\"เฮอะ!! หลงตัวเองน่า คนอย่างฉันน่ะ ไม่จำเป็นต้องฆ่านายหรอก ไม่คณามือเลยสักนิด ฉันมาแค่บอกให้เงียบเท่านั้น\" เด็กหญิงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
\"ว่าแต่ ..นายฆ่าคนพวกนี้หมดเลยหรอ?\"เด็กหญิงกล่าวพร้อมกวาดสายตามองไปรอบๆ
\"ก็..ใช่น่ะ แต่ผมแทบไม่รู้สึกตัวเลย\"
\"แต่ถ้านายอยากตายมากนะ ชั้นจะสงเคราะห์ให้ก็ได้\" ทันทีที่สิ้นเสียงของเด็กหญิง มีดสั้นจำนวนหนึ่งก็อยู่ในมือของเด็กหญิงเสียแล้ว
\"ว่าไงล่ะ? เอามะ? ตกลงจะให้ฆ่ามั้ย?\" เด็กหญิงถามย้ำอีกครั้ง พร้อมโยนมีดเล่นไปมา
\"ไม่ต้องหรอก เพราะว่าผมแก้แค้นเรียบร้อยแล้ว คนที่ยังอยู่ ต้องพยายามแทนส่วนของคนที่อยู่และไม่อยู่ด้วย คุณตาสอนผมอย่างนี้ เพราะฉะนั้นผมจะต้องอยู่\" น้ำเสียงแสนเศร้า กลับแปรเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงร่าเริง รอยน้ำตา เปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม
\"ก็ได้ งั้นฉันไปก่อน ถ้าดวงดีอาจจะได้เจอกันอีก\" เธอกล่าวพร้อมเก็บมีดสั้น
\"เดี๋ยวก่อนสิ เธอชื่ออะไรหรอ?\" เด็กชายถามขึ้น
\"เดมอน วาเนบลี ลูซิเฟอร์ เรียก เดมอนก็แล้วกัน เราเป็นเพื่อนกันนะ\" เดมอนกล่าวพร้อมพร้อมรอยยิ้มพลางชี้ไปที่สัญลักษณ์กางเขนที่คอของเธอและฝ่ามือของราฟาเอล
\"ผมชื่อ ราฟาเอล...ราฟาเอล คาเดนซ่า เรียกว่าราฟก็ได้นะ ยินดีที่ได้รู้จัก\" ราฟาเอลกล่าวด้วยน้ำเสียงสดใส
\"เราจะไม่ไปด้วยกันหรอ? เดมอน\" เด็กชายกล่าวพร้อมรอยยิ้ม
หนทางแห่งมิตรภาพจะทอดยาวไปไกลเสมอ...
เมื่อมีความเชื่อใจ ศรัทธา และพลัง
สิ่งเหล่านี้จะถักทอ \'เส้นด้าย\' แห่งไมตรีขึ้นมา
มิตรภาพได้ก่อตัวขึ้นแล้ว
\"ทักษิณและบูรพาจักก้าวเดินไปเคียงข้างกัน\"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น