คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 : ท่วงทำนองแห่งความสัมพันธ์
ตอนที่ 1 : ท่วงทำนองแห่งความสัมพันธ์
...........ท่านแม่ค่ะ เป็นความผิดของหนูเหรอค่ะ ที่ทำให้ท่านพ่อตาย ? ...........
...........ออกไป!!! แกไม่ต้องมายุ่งกับฉัน!! เพราะแก เพราะแกมันตัวซวย แกทำให้เขาต้องตาย แม้แต่พี่ชายแท้ๆของแก...แกยังทำให้เขาหายตัวไป !! ฉันไม่น่าคลอดแกมาเลย เพราะแก....เพราะแก...........
...........แม่คะ...ดูสิค่ะหนูจับขโมยได้ด้วยค่ะ แม่รักหนูไหม ?? ...........
...........ปีศาจ!! แกมันปีศาจ!! ฉันไม่ใช่แม่แก ! ไปให้พ้นนะ ไอ้ปีศาจ!! ..........
..........เพราะหนูไม่เหมือนคนอื่นเหรอค่ะ? เพราะหนูมีรอยสักที่หน้านี้เหรอค่ะ? ท่านพ่อถึงตาย ท่านแม่ถึงเกลียดหนู ท่านพี่ก็หายไป? ไม่มีใครรักหนูเลยเหรอค่ะ? ..........
..........หนูจะไม่รักใครแล้ว...จะไม่เชื่อใจใครแล้ว....ไม่ว่าใครก็ตาม !! ..........
เฮือก !! ร่างบางสะดุ้งสุดตัว ใบหน้าหวานมน ขาวซีดด้วยความหวาดกลัว ริมฝีปากบางเม้มอย่างสะกดอารมณ์ ก่อนมือเรียวจะปัดเรือนผมสีเงินที่เกะกะให้พ้นทาง แล้วจึงไปจัดการธุระส่วนตัวในเวลาเช้าให้เสร็จสิ้น
ร่างสูง สมส่วน ยืนอยู่หน้ากระจกเงาบานใหญ่ นิ้วมือของเธอค่อยๆไล้ไปตามภาพสะท้อนดวงหน้าบนกระจก...ก่อนจะหยุดลงที่แก้มขวา รอยสักสีดำรูปกางเขนปรากฏเด่นชัดบนดวงหน้างาม นัยน์ตาสีไพลินส่องประกายแสงอย่างมีอารมณ์ก่อนจะทอแสงลงเป็นเช่นเดิม....ริมฝีปากเรียวสวยเหยียดยิ้มอย่างเหยียดๆก่อนจะปรับอารมณ์ และดวงหน้าให้แข็งกระด้างเช่นเดิมแล้วออกเดินไป....
แต่แล้วเธอก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงขลุ่ยแว่วมา .....หึ!! นึกว่านายจะไม่มาซะแล้ว ลีซ ฟลาราส.... ร่างบานเอนกายเล็กน้อยก่อนจะกระโดดลงทางหน้าต่าง อย่างนิ่มนวล.... ดีที่ไม่มีใครเห็นเพราะยังเป็นเวลาเช้าตรู่อยู่ ไม่เช่นนั้นก็คงจะเป็นที่ฮือฮากันอีกครั้งว่า...มีคนกระโดดลงมาจากหน้าต่างชั้น 5 !!!!
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ท่ามกลางป่าใหญ่ที่แสนจะร่มรื่น ต้นไม้ทั้งหลายต่างแผ่กิ่งก้านสาขาไปทั่วทำให้แดดที่ควรจะสาดส่องมาอย่างปกติในฤดูร้อนทั่วไป กลายเป็นลำแสงเล็กๆที่พอให้ทราบว่าเป็นเวลากลางวัน โดยเฉพาะใต้ “ ต้นไม้แห่งป่า ” ต้นไม้ที่ได้ชื่อว่าเติบโตมาพร้อมๆกับ มหานครแห่งนี้เลยทีเดียว.....
เสียงเพลงที่บรรเลงคลอไปกับเสียงหวีดหวิวของลม ช่างไพเราะยิ่งนัก มือเรียวพลิ้วไหวไปตามขลุ่ยเลาโปรดของตน ดวงหน้าคมเข้มยังคงดูนิ่งสงบ หากแต่นัยน์ตาสีฟ้าที่จ้องมองไปเบื้องหน้านั้นช่างดูเศร้าสร้อยยิ่ง....จังหวะของเพลงถี่ขึ้นราวกับเสียงของการร่ำไห้เพราะจากลา ก่อนจะแผ่วเบาลงกลายเป็นท่วงทำนองที่แสนหวานอีกครั้ง เพื่อให้ตราตรึงไว้....ว่ารักนี้หวานเพียงใด....และทุกข์เพียงใดกับการลาจาก เสีงเพลงค่อยๆแผ่วลงๆ ก่อนจะเงีบยไปในที่สุด ริมฝีปากได้รูปละจากขลุ่ยสีนิลอย่างช้าๆ ในช่วงนั้นเองที่เขาได้ยินเสียงปรบมือ เสียงหวานที่คุ้นเคยเอ่ยชมอย่างเช่นทุกๆครั้งที่เขาบรรเลงเพลงให้เธอฟัง
‘ เพราะมากเลยค่ะ.ฉันชอบเพลงนี้ที่สุดเลยล่ะค่ะ !! ‘ เสียงหัวเราะดังก้องกังวานไปทั่วป่า เขายิ้ม ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบผมสีน้ำตาลยาวหยักศกของคนตรงหน้าอย่างที่ชอบทำ....แต่ก่อนที่มือนั้นจะได้แตะเส้นผมของอีกฝ่าย ทุกอย่างก็หายไป พื้นที่ข้างๆตัวเขาก็เป็นทีว่างเช่นเดิม ภาพเด็กสาวที่อยู่ข้างกายเขาก็ค่อยๆจางลงไปเรื่อยๆ มือที่ยกค้างอยู่ได้แต่กำแน่นอย่างเก็บความรู้สึก ก่อนจะวางลงบนพื้นหญ้าใกล้ตัวหวังว่าจะสัมผัสไออุ่นที่ยืนยันถึงการมีชีวิต....แต่ไม่เลย พื้นที่ว่างข้างตัวเขานั้นช่างเย็นชืดสิ้นดี.... เขาค่อยๆ เอนตัวพิงลำต้นใหญ่ของต้นแห่งป่าอย่างเคยชิน....ด้วยหวังว่าจะพัก....ทั้งกายและใจที่มันเหนื่อยล้าไปหมด แต่ไม่นานเท่าไหร่เจ้าตัวจะได้พัก...เจ้าสัตว์น้อยก็กระโดดผลุบลงบนตักของเขาอย่างไม่กลัวเกรง
....ว้าว ! ดูนี่สิ....กระต่ายพวกนี้เชื่องมากเลยนะ.... เสียงที่คุ้นเคยแว่วมาในห้วงทรงจำอีกครั้ง ภาพที่เธออุ้มกระต่ายตัวน้อยก่อนยิ้มให้เขาอย่างร่าเริง ยังคงติดตา...ไม่ว่าจะผ่านไปนานซักเท่าไหร่
...........อา เลซาเรีย เมื่อไหร่นะที่ข้าจะไม่เห็นเจ้าในทุกๆที่อีก เพราะแบบนี้ไง ถึงไม่อยากกลับมา....เพราะในเมื่อกลับมาแล้วก็เจอแต่เงาของเจ้าทั่วทุกที่ แต่ไม่มีที่ใดเลยที่จะพบเจ้าจริงๆ........... ดวงตาสีฟ้าทอแววเศร้าหมองก่อนจะหลุบต่ำลง
“ ว่าแล้วว่าต้องอยู่ที่นี่ ลีซ ฟลาราส นี่เจ้าไม่คิดจะทำตามที่นางขอบ้างงั้นรึ ? ” เสียงทักทายดังขึ้นพร้อมกับคำถามที่เขาไม่เคยตอบได้เลย.....
“ สวัสดี เซย์ ท่าทางจะสบายดีนะ ได้ข่าว ‘ เพื่อนเก่า ‘ อีกคนบางไหม? “ เสียงทุ้มที่เฉไฉไปเรื่องอื่นทำให้เซย์อดที่จะถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายไม่ได้
“ คิดว่านายจะรู้ซะอีก หมอนั่นน่ะไปอยู่ใน ‘ องค์กรเฟเบี่ยน ‘ ไง ”
“ หืม?.... ไอ้สมาพันธ์นักฆ่าอะไรนั้นน่ะเหรอ? ” เขาแกล้งถามไปอย่างนั้นเพราะความจริง ‘ เพื่อน ‘ แต่ละคนของเขาน่ะต้องมีไฟล์ข้อมูลอย่างละเอียดที่เขาทำขึ้นให้ซึ่งมันจะเชื่อมโยงมายังไฟล์ของเขาทำให้เขารู้ทุกๆอย่างทุกๆการกระทำไม่ว่าอะไรก็ตาม
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
เสียงขลุ่ยที่คลอมากับสายลมทำให้เขารู้ว่า ‘ ภารกิจ ’ ที่ทั้งเขาและเหล่าผู้ร่วมชะตาเดียวกัน จำเป็นต้องทำ กำลังจะเริ่ม…
…..มาถึงกันแล้วสินะ คงใกล้แล้ว....เวลาที่ฟันเฟืองของพวกเราจะหมุนอีกครั้ง......ดวงตาสีแดงสดทอดมองไปยังเบื้องล่างต้นไม้ที่ตนนั่งพิงอยู่ก็พบกับร่างๆหนึ่งที่ยังคงหลับได้แม้ว่าเวลานี้มันก็สายมากแล้ว
“อา...เช้านี้ช่างสดใสเสียนี่กระไร ” เสียงหวานๆจากเรือนร่าผอม สูง ดูคล้ายราวกับผู้หญิงก็ไม่ปานทำให้คนบนกิ่งไม้ได้แต่โคลงหัวไปมา
....เออใช่ เช้ามาก เช้าจนนกมันออกหากินเสร็จแล้วโว้ย!!!....เจ้าตัวใช่มือเสยผมสีจางอ่อนที่ยุ่งๆเล็กน้อยก่อนจะกระโดดลงมายังเบื้องล่าง ก่อนจะมองหน้าเจ้าคนไม่รู้เวลาที่บัดนี้ได้แต่อ้าปากค้างพลางชี้มือมาทางเขาราวกับเห็นผี
“ถ้าเป็นไปได้ ช่วยลดมือลงก็ดี ไม่รู้บ้างเหรอว่าการชี้หน้าผู้อื่นมันเสียมารยาท....”สิ้นเสียงทุ้มจากคนตรงหน้า ร่างบางก็แทบจะกระโดดเหยงๆ
.....ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครกล้าว่าขนาดนี้มาก่อน เจ้านี่มันเป็นใคร ถึงกล้าเสียมารยาทกับ เราขนาดนี้....
ดวงหน้าหวานมนบึ้งตึงราวกับโกรธใครมาร้อยชาติทำให้คนตรงหน้าอดไม่ได้ที่จะแกล้งอีกหน่อยเมื่อเห็นตรารับรองในการสอบคัดเลือก เข้าสู่ปราสาทกลาง
“อ้อ..ใช่ นี่ก็ใกล้เวลาปิดรับสมัครเข้าปราสาทกลางแล้วนะ ” ....จบคำของเขาคนตรงหน้าก็เบิกตากลมๆสีน้ำตาลของตนอย่างตกใจ…หึ ขอแหย่อีกหน่อยก็แล้วกัน....
“....อีกอย่างนี่มันสายแล้ว ไม่ใช่เช้า เจ้าคนขี้เซา ” ว่าแล้วร่างสมส่วนก็เดินจากไปทิ้งไว้แต่ร่างบางที่ยังคงยืนนิ่งกับคำพูดไม่เข้าหู...
ความคิดเห็น