คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : -การเจอกันอีกครั้ง-
ยกที่ 3
-การเจอกันอีกครั้ง-
มหาวิทยาลัยซากุระอิ
ซายุและนาริเดินเข้าไปในมหาลัย ซายูริเดินเข้าอย่างสบายและไม่เกร็งเท่าไหร่ ในมือถือพู่กันประจำตัวพร้อมสมุดวาดภาพประจำกายแนบไปด้วย ข้างๆก็มีนาริคอยเกาะแขนเดินตามติดๆ นาริได้แต่ชื่นชมกับความหล่อและน่ารักของรุ่นพี่ในมหาวิทยาลัย
ซายูริเดินเข้าไปที่คณะนิเทศสาขาการแสดงประยุกต์ ทั้งคู่เดินเข้าไปที่ใต้ตึก เธอเดินตรงเข้าไปที่หญิงสาวคนหนึ่งหน้าตาน่ารักกำลังนั่งเล่นกับเพื่อนอยู่
“หวัดดีค่ะ พี่ไอเนะใช่มั๊ยค่ะ” เธอว่าพร้อมมองหน้าสาวคนนั้น น่ารักเหลือเกิน
“ใช่จ๊ะ แล้วใช่ซายูริเปล่าเอ่ย” สาวคนนั้นว่ากลับ
“อืมค่ะ ใช่หนูเอง” เค้ายิ้มให้ไอเนะ ไอเนะรับยิ้มเธอ
“มาแล้วหรอ ไม่เจอนาน น่ารักขึ้นตั้งเยอะ มาสิ พวกพี่กำลังรออยู่เลย ยูสุเกะดูงานอยู่ในห้องประชุม ตามพี่มาสิ” ไอเนะว่าแล้วเดินนำซายูริ และนาริ พวกเค้าเดินผ่านสายตาหลายคู่ตลอดทาง นานๆทีที่จะเห็นรุ่นน้องเข้ามาในตึก คนที่ตื่นน่าจะเป็นนาริที่ดูกระวนกระวาย
“แกเป็นอะไรของแก ดึงฉันทำไม” ซายูริหันไปต่อว่าเพื่อนสาว
“หล่อๆ น่ารักทั้งนั้นเลยอะแก” นาริว่าพร้อมกับอาการแก้มแดง
“ยัยบ้า!!!~~~ อยู่เฉยๆไปเหอะ” ซายูริว่าแล้วรีบเดินตามไอเนะไป ทั้งคู่ไปถึงหอประชุม
/ ห้องประชุม /
“ยูสุเกะ ฉันพาน้องนายมาส่ง” ไอเนะพูดกับยูสุเกะ
“หรอจ๊ะ ขอบใจจ้าที่รัก” ยูสุเกะทำหน้าตายียวนใส่ไอเนะ
“บ้า!!! ใครเป็นที่รักของนายมิทราบย่ะ” หล่อนว่าแล้วเดินเลี่ยงไปทางอื่น อย่างโมโห ซายูริได้แต่ขำแล้วเดินตรงไปหาพี่ชายที่ดูงานอยู่ตรงเวที
“ว่าไง ไอ้พี่ชายก่อเรื่องอีกแล้วหรอ” ซายูริว่าเชิงหยอก
“รู้มากน่ะแก อ้าว~~~ นาริจังก็มาหรอจ๊ะ ดีเลยจะได้ช่วยพี่จัดเอกสาร” ยูสุเกะหันไปยิ้มให้นาริ
“หวัดดีค่ะพี่ยูสุเกะ” นาริรับยิ้มยูสุเกะอย่างเขินอาย
“ส่วนแกนู้น งานแกไปทำเลย” ยูสุเกะชี้ไปที่งาน
“นายนี้มันขี้โกงน่ะ บังคับทำเลยนี้ ฉลาดน่ะนาย”ซายูริชี้หน้าพี่ชายแบบขำๆ เค้าปัดมือน้องสาวลง
“พูดมาก แล้วแกเอาเงินปะละ” เค้าย้อนคืน
“เอา!” สั้นๆได้ใจความ
“ไปหาไอ้ยามาพีนู้น งานแกอยู่กะมัน” ยูสุเกะว่าแล้วก็ถีบๆน้องสาวของตนไป ซายูริจะรู้จักกับเพื่อนของยูสุเกะเป็นพิเศษเพราะว่าบ้านของยูสุเกะจะมีเพื่อนๆมาตั้งวงกันแถบทุกวัน เลยไม่แปลกที่ซายูริจะรู้จักกับทุกคนที่นี้
“ดีพี่พี”ซายูริเอ่ยแล้วนั่งลงข้างๆ
“แกเรียกฉันว่ายามาพีไม่เป็นรึไง” ยามาพีหันมามองหน้าเชจิหน่ายๆ
“เออๆ ค่ะๆ พี่ยามาพี ไหนงานอะ” เธอว่าแล้วมองงาน
“ก็ลงสีอะนะ เพราะรูปพี่วาดเสร็จแล้ว เหลือแต่รอให้แกมาลงสี” ยามะพีว่าสั่นๆ แล้วแจงงานให้ซายูริดู เค้าพยักหน้าเข้าใจและเริ่มลงสี อย่างตั้งใจ ทุกคนช่วยกันทำงานกันอย่างขยัน เพราะอีก1อาทิตย์ จะเป็นวันแสดงจริง ซายูริก็ลงสีอย่างสวยงาม จนทุกคนที่เดินมาดูก็ต้องหยุดชมเธอ
“สวยน่ะเนี่ย มีฝีมือจัง”
“เก่งเนอะ ไม่เหมือนพี่มันเลยวะ”
“เจ๋งไปเลยซายูริจัง สวยมาก น่ารักมาก รูปน่ะไม่ใช่แก”
“เออ!!!!~~~ ไปเลยพี่ยามะพี จะไปไหนก็ไป๊!!!!!!!~~~~~~~~~~” ซายูริว่าแล้วลงมือทำงานต่อไป
ผ่านไป30นาที
“พักดีกว่า”ซายูริว่ากับตัวเองแล้วเดินไปที่พี่ๆเค้าทำงาน จนเดินไม่ดูตาม้าตาเรือ.....................
“โอ๊ย!!!!~~~~ เจ็บ!!” เธอว่าแล้วล้มไปนั่งกับพื้น เธอเดินชนชายคนหนึ่งอย่างจัง
“โทษครับ เป็นอะไรรึเปล่า” ชายคนนั้นว่าแล้วเข้ามาประคองซายูริ เมื่อซายูริเงยหน้าขึ้นถึงกับตะลึงงงงงงงงงงงงงงงงงง
“ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก~~~~~~~~~เคตะ~!!!~~~~” ซายูริอึ้ง ทึ่ง เสียว ร้องลั่นทั่วห้องประชุมทุกคนหันมา โดยเฉพาะยูสุเกะวิ่งมาดูน้องสาวของตน เธอยังคงชี้แล้วจ้องหน้าชายคนนั้นอยู่
“มีอะไรกันหรอ ซายุ” เค้าว่าขึ้น
“เปล่าๆ ไม่มี ” เธอยังคงมองชายตรงหน้าไม่ละไปไหน
“แล้วเป็นอะไรร้องทำไม” ยูสุเกะเขย่าน้องสาว แล้วหันไปมองชายข้างหน้า
“เปล่าๆ พี่ไปทำงานพี่เหอะ” เธอว่าแล้วเดินออกจากตรงนั้น ตกใจสุดขีดนั้นมันเคตะที่ป๊อบที่สุดในโรงเรียนเลยน่ะ มาทำอะไรที่นี้ เค้ามาทำไม เค้าไม่ซ้อมบาสหรอ ซายูริเดินออกไปตามหานาริที่ไปเข้าห้องน้ำและไม่รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ เธอตกใจสุดๆ
“แล้วทำไมต้องอึ้งขนาดนี้เนี่ย เราไม่ได้ชอบเค้าสักหน่อย” เธอว่ากับตัวเองเบาๆ แล้วเดินต่อไป ขณะที่เธอเดินอยู่นั้นก็โดนมือหนึ่งดึงไว้ พร้อมกับเรียกเธอ
“อายูคิตะ!” ซายูริรีบหันมาทันที
“อ๊ะ.........นาย” เธอดูตะลึงเมื่อเห็นชายตรงหน้าเป็นเคตะเพื่อนที่โรงเรียน และเป็นคนที่ตอนนี้เพื่อนกำลังล้อเค้าอยู่ และในขณะนั้นโบอะก็เดินมาตรงนั้นพอดี
“เคตะคุง อ๊ะ.... ซายุจัง รู้จักกันแล้วหรอ” เธอว่าแล้วส่งยิ้มให้
“ครับ เราอยู่โรงเรียนเดียวกัน” เคตะว่า
“งั้นหรอ ซายุจัง นี้เคตะน้องชายพี่เองจ๊ะ พี่ไม่กวนแล้วพี่ขอตัวน่ะ” เธอว่าแล้วยิ้มให้ซายูริก่อนจะเดินและทิ้งให้ซายูริอยู่กับเคตะ2คน
“มาช่วยงานหรอ” เคตะถามเธอ
“ชะ-ใช่ๆ มาช่วยพี่ชาย” เธอว่าแบบไม่เต็มใจนัก
“พี่ชาย ใช่พี่ยูสุเกะอะเปล่า” เคตะถามต่อ
“อืมๆ ใช่ แล้วนายละ มาทำอะไร” เธอถาม
“ฉันก็มาช่วยงานพี่โบอะเรื่องเวทีอะนะ” เคตะว่าแล้วยื่นมือมาให้ซายูริ(แบบจะจับมือแบบฝรั่ง)
“อะไร” เธองงกับท่าทางของเคตะ
“ทำความรู้จักกันไง เราต้องได้ร่วมงานกันอีกน่ะ” เค้ายิ้มให้เธอ เธอยังคงทำหน้างงและเงียบ
“ก็เธอต้องเอาป้ายที่เธอวาดอะไปเป็นพื้นหลังของเวที ยังไงก็ต้องร่วมมือกันน่ะ” เค้าอธิบายให้เธอเข้าใจความของเค้า
“อ๋อ ยินดีๆ” เธอไม่จับมือกับเคตะ เธอเพียงแต่โค้งให้ตามประเพณีญี่ปุ่น เคตะหน้าเสียไปทันที
“อ๊ะ!...อืมงั้นเข้าไปทำงานต่อกันเหอะ” เคตะว่าแล้วเดินนิ่งไป ซายูริได้แต่เดินตามหลังดูแผ่นหลังที่ดูจะอบอุ่น กว้างหน้าซบ สมกับเป็นนักบาสจริงๆเลย
ตอนนี้ในหัวของซายูริคิดถึงแต่เรื่องเพื่อนๆ
( ถ้ามันรู้เรื่องจะเกิดอะไรขึ้น มันต้องเอาไปล้อ หรือไม่ก็อาจจะโกรธที่เราไม่ยอมบอกมัน ไม่ได้! เราต้องทำท่าไม่รู้จักหมอนี้เวลาอยู่โรงเรียน ไม่สิ ทุกๆที่เลย )
- 1ชั่วโมง ผ่านไป ไวเหมือนโกหก -
“หิวข้าวโว๊ย!!!!!!!!!!!!!!!~~~~~~~~~~~” ยูสุเกะร้องลั่นทุกคนมองมาทางยูสุเกะหมด
“เป็นอะไร นายเสียงดังมากเลยน่ะยูสุเกะ” ฮิโรกิว่าอย่างไม่พอใจที่ยูสุเกะตะโกน
“ก็มันหิวอะ นายไม่หิวไง นี้มันจะหกโมงแล้วน่ะ” ยูสุเกะเอ่ยเหตุผลให้ฟัง เค้ายังคงมองหน้าอย่างไม่พอใจ
“นายนี้มันจริงๆเลย ทำงานให้เสร็จก่อนได้มั๊ยละ” ฮิโรกิยังคงว่าต่อ
“ฮิโรกิ อย่าไปบังคับลิงเลย ลิงมันคุมยากน่ะ” ไอเนะดูจะไม่เข้าข้างยูสุเกะเท่าไหร่ ยูสุเกะได้แต่มองหน้าเพื่อนสาวอย่างโมโหเล็กน้อย
“เฮ้ยๆ! อย่ามีเรื่องกันดิวะฉันรำคาญ” ยามะพีเดินเข้ามาแยกฮิโรกิและยูสุเกะ
“โอ๊ย! ยัยปลาจวกพูดมากหน่ะ” ยูสุเกะเอาคืนแบบหยอกๆ
“หนอย!!~~~ นายลิงเถื่อนพูดมากน่ะนาย” ไอเนะสวนคืนอย่างไม่เกรงกลัว
“เลิกๆ ทั้งคู่เลย แกไอ้ยูสุเกะหิวก็หุบปากไป เดี๋ยวจะให้คนไปซื้อ ส่วนแกไอเนะเงียบๆเหอะ กัดมันอยู่ได้ แยกๆ” ยามะพีว่ารวดเดียวจบ ยูสุเกะและโบอะสะบัดหน้าใส่กันก่อนจะเดินแยกย้ายไปคนละทาง
“พี่ใครวะ” ยามะพีมองหน้าซายูริที่ยืนดูอย่างหน่ายๆ
“พี่หนู เพื่อนพี่” เธอว่า
“กวนน่ะแก” ยามะพีว่าแล้วก็ลงมะเงกใส่หัวซายูริ ในขณะนั้นทุกคนก็กำลังรีบๆทำงานจะได้ไปทานข้าว ซายูริยังคงมองหานาริ ที่หายไปเป็นนาน2นาน จะว่ากลับบ้านก็ไม่เพราะกระเป๋ายังอยู่ ถามใครก็ไม่มีใครรู้ใครเห็น และเหตุการณ์หนึ่งก็เกิดขึ้น
“พี่ซายูริ~~~~~~~~~~~~~~~!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงใสๆเล็กๆดังขึ้น ซายูริสะดุ้งเหือก ค่อยๆหันกลับไปดูในใจก็พยายามคิดว่าอย่างเป็น....................
เจ้าของเล็กนั้นยืนอยู่หน้าประตู พร้อมกับนาริวิ่งตามมาอย่างหอบๆ นาริยิ้มให้ฝืดๆ
ความคิดเห็น