ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1
ตอนที่ 1
“ที่รัก!..แกไปไหนมา” เสียงสาวสวยร่างบางดาวมหาวิทยาลัยคนสวยส่งเสียงเรียกเพื่อนสาวที่ต้องส่งเอกสารสถานที่ฝึกงานและใบตอบรับจากทางนั้นแล้วถ้าไม่ได้ลายเซ็นจากผู้ปกครองคนนั้นก็มดสิทธิ์ไม่สามารถไปฝึกงานที่นั่นได้ แต่แม่เพื่อนสาวตัวดีกลับหาตัวไป
“ไม่ได้หายไปไหน แต่ไปหาทางไปฝึกงานที่เดียวกับแกกับไอ้ยอร์ชมันอยู่น่ะซิ!” เธอบอกอย่างเหนื่อยหอบเพราะกว่าที่เธอจะคุยรู้เรื่องและเดินทางมาถึงนี่ได้เธอเหนื่อยแทบตาย “แล้วเป็นไง? สำเร็จมั้ย?” ถามออกไปอย่างตื่นเต้น เธอเองกับเพื่อนได้ที่ฝึกแล้วเหลือแม่เพื่อนตัวดีที่พ่อกับแม่ไม่ยอมให้ไปฝึกด้วยความห่วงใยลูกสาวคนเดียวที่สุดแสนจะเรียบร้อยของท่าน (ในสายตาของท่านเอง)
“ไม่พลาด” บอกอย่างภูมิใจ ในที่สุดเธอก็หาวิธีเกลี้ยกล่อมพวกท่านได้สำเร็จ ทำไมเธอไม่คิดออกให้เร็วกว่านี้นะเธอจะไม่ต้องมาปวดหัวอยู่อย่างนี้
“ยังไง? แกใช้วีไหนท่านถึงยอมได้ไหนบอกว่าหมดหวังแล้วไง?” เร่งอาคำตอบอย่างอยากรู้ว่าใครที่ไหนสามารถเปลี่ยนท่านทั้งสองที่หวงลูกสาวขนาดนี้ได้
“พี่เคทน่ะ พอดีว่าตอนนี้เขาอยู่ที่เมืองไทยฉันเพิ่งรู้เหมือนกัน”
“พี่เคทไหนอะ?” ถามอย่างสงสัย ไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน
“อ๋อเขาเป็นลูกพี่ลูกน้องกับฉันเองห่างกันสามปี เขาเพิ่งมาถึงไม่นานพอดีว่าไม่ได้เล่าให้พวกแกฟังเอาไว้มีโอกาสจะแน่นะให้รู้จัก” บออกอย่างภาคภูมิใจในตัวญาติสาว
“เหรอ? เขาคงเก่งมากนะที่เกลี้ยกล่อมพ่อกับแม่แกได้เนี่ย” กอดอกมองหน้าที่รักอย่าทึ่งจัดไม่คิดว่าจะมีคนที่เก่งอย่านี้อยู่ด้วย
“แน่น้อน...แกรู้มั้ยกว่าที่จะติดต่อพี่เขาได้ฉันแทบตายเหมือนกัน”
“ว่าแต่เอกสารละ?” เพราะถ้าต้องไปต่างจัดหวัดต้องได้รับการยินยอมจากผู้ปกครองด้วย “นี่ไง” ยกขึ้นมาให้สาลิกาเพื่อนรักดูอย่างอวดๆ
“งั้นรีบไปเถอะไม่งั้นเดี๋ยวไม่ทันนะ” จับมือที่รักได้และจูงไปที่ห้องแนะแนวก่อนจะไปสมทบกับชยันต์เพื่อนรักอีกคนที่รออยู่ที่นั่นก่อนแล้ว
“ไอ้ยอร์ช” สาริกาเรียกเพื่อนเสียงดังลั่น ผิดกับหน้าตาที่ดูสวยหวานของเธออย่างสิ้นเชิง
“เออ แกสองคนหายไปไหนมาวะ ฉันรออยู่ตั้งนาน” ชยันต์บ่นทันทีที่เห็นหน้าเพื่อนสาวทั้งสองคนวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาถึงจุดที่เขารออยู่ “ก็ยัยที่รักน่ะซิ กว่าจะมาได้” สาลิกาว่าเอาอย่างเหลืออด
“ว่าแต่แกไปไหนมาน่ะฉันรอตั้งนานไปหาที่ฝึกงานใหม่อยู่รึไง”
“เปล่าไปหาวิธีเกลี้ยกล่อมอยู่”
“เฮอะ...คงสำเร็จหรอก” บอกอย่างไม่เชื่อถือเพราะลองมาหลายวิธีแล้วแต่ไม่เคยเห็นท่านจะยอม
“นี่อะไร” ชูใบเซ็นอนุญาตโชว์ให้เพื่อนรักดูอย่างดีใจ
“เฮ้ย!ได้ยังไงแกไปทำยังไงท่านถึงยอมน่ะ” คว้าเอามาดูอย่างไม่เชื่อสายตา แต่ก็ต้องเชื่อเมื่อเห็นลายเซ็นของพ่อเธออยู่ในกระดาษแล้ว
“มันมีวิธีอยู่เว้ย”
“ยังไงวะ” “เอาน่าเดี๋ยวจะเล่าให้ฟังทีหลังเอาเอกสารไปยื่นก่อน” ที่รักเดินไปที่โต๊ะและยื่นเอกสารการฝึกงานทั้งหมดเป็นอันเรียบร้อยต่อไปเธอกับเพื่อนอีกสองคนก็จะได้ฝึกงานอู่ที่เดียวกันเป็นเวลาสองเดือนแล้ว
“เป็นอันเรียบร้อย” “ฉันว่าเราไปหาอะไรกันกันเถอะชั้นหิวจะตายอยู่แล้ว” ที่รักบอกเพื่อนทั้งสองเมื่อเธอหายเครียดเธอก็หิวแทน
“แกนี่นะ พอยังนี้ก็หิวทุกทีไม่รู้กินแล้วเอาไปไว้ไหนไม่เห็นสูงกับเขาเสียที
“แกอย่าย้ำมั้ยเรื่องเนี้ยะไม่รู้รึไงว่ามันเป็นปมของฉันอยู่ถ้าแกเห็นญาติๆ ฉันแกจะไม่เชื่อเป็นอันขาด” เธองอนแก้มป่องใส่ชยันต์ที่ขยันค่อนขอดเอเหลือเกินเรื่องความสูงของเธอเนี่ย
“ว่าแต่แกอยากกินอะไรละเดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง ฉลองกันหน่อยที่แกได้ฝึกงานพร้อมกับเราสองคนน่ะ” ชยันต์บอกย่างใจป้ำ
“อาหารญี่ปุ่น/อาหารญี่ปุ่น” สองสาวประสานเสียงอย่างพร้อมเพรียง
“ฉันก็ว่าแล้ว พวกแกคงไม่พ้นอาหารญี่ป่นหรอ มันอร่อยตรงไหนวะ?” เขาถามอย่างสงสัยเพื่อนเขาจะชอบอาหารพวกนี้เป็นอย่างมาก
“ทำเป็นถามทีไรแกกินเยอะกว่าพวกฉันทุกที” สาริกาค้อนอย่างหมั่นไส้ เพื่อนเธอชยันเป็นหนุ่มผิวแทนคมรูปหล่อ นัยน์ตาชวนฝันแถมเป็นนักกีฬา เขาสูง 180 ซม.เป็นที่กร๊ดกร๊าดของสาวทั้งในคณะและต่างคณะ เธอกับที่รักโดนเขม่นอยู่บ่อยๆเพราะเขาให้ความสนิทสนมกับพวกเธอเป็นอย่างมาก
“เออๆ อย่าพูดมากไปขึ้นรถได้แล้วเอารถใครไป” “เอารถแกเพราะฉันไม่ได้เอารถมา”ที่รักบอกออกไป
“ฉันก็ไม้ได้เอามา จำได้มั้ยว่าแกเป็นคนที่ไปรับฉันมาน่ะ” สาริการก็บอกออกไปเพ่อเตือนความจำ
“สรุปว่า...วันนี้ฉันต้องทำหน้าที่เป็นสารถีพาพวกแกไปว่างั้น?”
“เออ/ใช่”
“งั้นก็ขึ้นรถ” บอกอย่างเซ็งๆ เขากดรีโมทรถ BMW สีดำคันหรูของเขาให้สาวๆ ขึ้นไปอย่างคุ้นเคยรถคันนี้ไม่เคยให้ใครขึ้นมานั่งมาก่อนนอกจากสองสาวและแม่ของเขาเท่านั้น เขารู้ว่ามีกลายคนเขม่นสองสาวเพราะเขาอยู่บ่อยครั้งแต่ทำอย่างไรได้เขาไม่ได้อยากยุ่งเกี่ยวกับคนอื่นนี่นาน อยู่กับสองคนนี้แล้วเขาสบายใจ แม้จะลำบากเมื่อหนุ่มๆ ก็เขม่นเขาอยู่เหมือนกันเราความสวยของสองสาวทำพิษ
แม้ทั้งสองจะไม่รู้ถึงค่าความสวยของตัวเองก็ตาม สาลิกาหรือริกาของเพ่อนๆ เป็นสาวสวยเซ็กซี่ ผิวขาวรูปร่างสมส่วนรูปหน้าสวยหวานเป็นที่หมายปองของใครหลายคนเธอสูง 170 ซม. ส่วนที่รักหรือรุ่งรวินเพื่อนสาวร่างเล็กแต่สัดส่วนร่างกายเธอไม่ได้เล็กตามไปด้วยเธอสูง 160 ซม. หน้าตาเธอออกลูกครึ่งนิดๆแต่เธอยืนยันว่าตัวเองไม่ได้เป็นลูกครึ่งแต่มีแค่เศษเสี้ยวเท่านั้น
แต่หน้าตาออกไปทางสาวญี่ปุ่นมากกว่า เธอมีนัยน์ตาสีเทาอย่างลุกครึ่งรัสเซีย ปากบาง จมูกโงรั้นอย่างน่ามองเธอเป็นคนที่ดูภายนอกเหมือนจะเรียบร้อยแต่เป็นคนที่ดื้อรั้นเป้อย่างมาก และเป็นคนไม่ยอมคนไม่ชอบให้ใครมาเอาเปรียบรักเพื่อนมาก นิสัยต่างกับสาริกาอย่างสิ้นเชิงรายนั้นอ่อนโยนไม่ค่อยจะชอบมีเรื่องแต่ไม่ใช่คนที่อ่อนแอที่จะให้ใครมารังแกได้ สองสาวจึงอยู่ด้วยกันได้
ทั้งสองสาวต่างคิดว่าตัวเองไม่สวยและไม่มีเสน่ห์จึงไม่มีใครเข้ามาจีบจึงเป็นโสดมาตั้งแต่ปีหนึ่งจนถึงเดี๋ยวนี้ละอาจจะเพราะสองสาวเองไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้เท่าที่ควรก็ได้ เอาแต่สนุกกับเพื่อนและการเรียนไปวันๆ นี่พวกเขาก็เรียนกันปีสุดท้ายแล้ว ตัวเอขาเองจบไปก็ต้องไปช่วยกิจการของครอบครัวที่เกี่ยวกับการประมงที่ระนอง แต่ตอนนี้เขาขอสนุกกับชีวิวัยรุ่นก่อนและค่อยกลับไปทำงานเต็มตัว
ชยันต์รู้จักกับที่รักตั้งแต่ที่เรียนบริหารธุรกิจอยู่ที่ฮาร์วาร์ดแล้ว ก่อจะกลับมาเรียนที่นี่และเจอกนอีกครั้งและได้มารู้จักกับสาลิกาที่เข้ามาเรียนเหมือนกัน นอกจากพวกเขาสามคนแล้วไม่มีใครรู้ว่าเขาและที่รักเรียนจบบริหารมาก่อนที่จะมาเรียนที่นี่ สาริกาและที่รักมีความสวยเป็นอาวุธที่ไม่เคยถูกนำมาใช้ และพวกเธอทั้งคู่ออกจะเพี้ยนๆ อยู่ซักหน่อยเหมือนกันในการเลือกคบคน และการมองคน
“เอ้าลงมาแล้วทั้งสองคน” ชยันต์ยืนรอให้เธอทั้งคู่ลงมาและก็เป็นไปตามคาด ทั้งสามคนตกเป้ฯเป้าสายตาทันที มีแต่คนสนใจพวกเขาอย่างนี้
“เราเป็นตัวประหลาดหรือเปล่าวะยอร์ช?” ที่รักบ่นอุบเมื่อเห้นสายตาที่มองมา บางคนเดินกับแฟนอยู่หันมามองจนแทบขจะคอหักกันทีเดียว
“เปล่าหรอก คงแค่ไม่เห็นคนหน้าตาดีเดินด้วยกันมั้ง?” ตอบอย่างไม่หยี่ระ
“เราไม่ได้เป็นดารานะจะมาสนใจทำไม” สาริกาบ่นอย่างเบื่อๆ เหมือนกัน เธอเป็นลูกสาวชาวประมงเหมือนกับชยันต์แต่เธออยู่ตัวคนเดียวพ่อกับแม่เธอเสียไปแล้ว แต่ก็ได้เงินที่พวกท่านและทรัพย์สินทั้งหมดของท่านที่หาเอาไว้ให้เธอทำให้เธอยู่ได้อย่างไม่ลำบากไปตลอด และก็มีแม่ของชยันต์และพ่อกับแม่ของที่รักที่ดูแลเอาใจใส่เธอเองเหมือนกับเป็นญาติกัน เธอพักอยู่ที่คอนโดที่พ่อกับแม่ซื้อเอไว้ในชื่อของเธอ
“ช่างเถอะ...อย่าไปสนใจเลยไปกินข้าวดีกว่าหิวจะตายอยู่แล้ว”
“เออก็ดีเหมือนกันตอนนี้น้ำย่อยฉันมันเริ่มทำงานแล้วด้วย” ที่รักอุธรณ์เบาๆ เมื่อเธอหิวมาก
“งั้นเราเข้าไปในร้านกันเถอะฉันก็หิวแล้วเหมือนกัน” สาริกาเดินนำหน้าเพื่อนเข้าไปในร้านและเลือกที่นั่งติดกระจกที่พวกเอมานั่งประจำ และตอนนี้ก็ไม่ใช่เวลาพักเที่ยงด้วยเลยไม่ค่อยที่จะมีคนจึงสามารถเลือกที่นั่งได้ตามสบาย
“สั่งเลยนะ” ชยันต์บอกอย่างใจดี วันนี้เขามีความสุขมาก ทีแรกเขานึกว่าจะต้องแยกไปกันสองคนเสียแล้ว แต่ที่รักก็ไม่ละความพยายามของเธอที่จะไปกับพวกเขาให้
“ไม่ต้องห่วงอยู่แล้ว มีเจ้ามือทั้งทีนี่นา” ยิ้มอย่างมีความสุขและทั้งสามคนก็เริ่มสั่งอาหารที่ตนต้องการ และนั่งคุยกันอย่างสนุกสานเกี่ยวกับสถานที่ฝึกงานปีนี้เป้ฯแรกที่ทางนั้นยอมรับเด็กฝึกงานและพวกทั้งสามคนก็ดีใจเป็นอย่างมากเมื่อเขาตอบรับกลับมา
“อุ้ย!...” ที่รักสะดุ้งสุดตัวเมื่ออยู่ร่างกายเธอก็สั่นอย่างแรง
“เป็นอะไร?” ชยันต์ถามอย่างเป็นห่วง
“นั่นซิเป็นอะไรรึเปล่า?”
“แฮะ แฮะ เปล่าหรอกโทรศัพท์มันสั่นน่ะ” รีบค้นหาโทรศัพท์ขึ้นมารับอย่างรวดเร็วและยิ่งเมื่อเห็นเบอร์แปลกๆ โทรเข้ามาเธอก็รับอย่างสงสัยเป็นอย่างยิ่ง
“สวัสดีค่ะ ที่รักพูดค่ะ”
“พี่เองนะที่รัก ทำอะไรอยู่มาหาพี่ที่บริษัทหน่อยซิ” กล่าวเสียงเนิบๆ
“เอ่อ ทานข้าวอยู่ค่ะพี่เคท”
“เหรองั้นเอาไว้ทานเสร็จแล้วค่อยแวะมาก็ได้ อยู่กับเพื่อนก็ชวนเพื่อนมาด้วยนะพี่อยากรู้จัก”
“ค่ะ” เธอมองหน้าเพื่อนทั้งสองอย่างสงสัยว่าทางนั้นรู้ได้ยังไงว่าเธอยู่กับเพื่อนทั้งที่วันนี้เธอน่าจะเป็นวันหยุดเราะเพิ่งสอบเสร็จและกำลังจะปิดเทอม
“งั้นพี่ไม่กวนแล้วทานข้าวเถอะ” บอกก่อนที่จะวางสายไป
“มีอะไรเหรอ ทำหน้าอย่างนั้นน่ะ” ชยันต์หยุดทานแล้วมานั่งมองหน้าเพ่อนอย่างผิดสังเกต
“ไม่มี แต่สงสัยแกรู้มั้ยว่าพี่เคทโทรมาบอกว่าให้ไปหา”
“แล้วไงฉันไม่เห็นว่ามันจะแปลกอะไรพี่เขาอยากเจอกแกแค่นั้น” สาลิกาบอกอย่างไม่เห็นว่าเป็นเรื่องผิดปกติ
“มันไม่แปลกหรอก ฉันไม่ได้บอกว่าอยู่กับพวกแกนะ แต่พี่เขารู้ยังไงว่าพวกแกอยู่”
“รู้ได้ไงแล้วพี่เขาว่าไงบ้าง?”
“ไม่มีอะไรมากทานข้าวเสร็จแล้วแวะไปหาพี่เขาหน่อยให้ชวนพวกแกไปด้วยบอกว่าอยากรู้จัก”
“ห๋า!/แกว่าไงนะ?” “พี่เคทบอกว่าไปหาแกหน่อยอยากเจอ”
“อึ๋ย ไม่รู้ว่าแกเป็นไงดุรึเปล่าก็ไม่รู้” สาริกาบอกอย่างหวาดๆ เพราะไม่รู้ว่าเธอเป็นคนแบบไหน
“ว่าแต่นอกจากชื่อแล้วเนี่ยพี่เขาเป็นคนยังไงเหรอดุมั้ย” ชยันต์อยากรู้ก่อนจะได้รับมือได้ถูก
“อือ ไม่นะนอกจากเวลางานแกจะจริงจังมากเท่านั้นเอง และช่วงนี้แกกำลังอินเลิฟอยู่คงไม่เท่าไหร่หหรอก”
“ให้ไปหาอย่างนี้มีอะไรรึเปล่าก็ไม่รู้”
“เถอะน่าเดี๋ยวแกก็รู้เองว่าเรื่องอะไร”
“ที่รัก!..แกไปไหนมา” เสียงสาวสวยร่างบางดาวมหาวิทยาลัยคนสวยส่งเสียงเรียกเพื่อนสาวที่ต้องส่งเอกสารสถานที่ฝึกงานและใบตอบรับจากทางนั้นแล้วถ้าไม่ได้ลายเซ็นจากผู้ปกครองคนนั้นก็มดสิทธิ์ไม่สามารถไปฝึกงานที่นั่นได้ แต่แม่เพื่อนสาวตัวดีกลับหาตัวไป
“ไม่ได้หายไปไหน แต่ไปหาทางไปฝึกงานที่เดียวกับแกกับไอ้ยอร์ชมันอยู่น่ะซิ!” เธอบอกอย่างเหนื่อยหอบเพราะกว่าที่เธอจะคุยรู้เรื่องและเดินทางมาถึงนี่ได้เธอเหนื่อยแทบตาย “แล้วเป็นไง? สำเร็จมั้ย?” ถามออกไปอย่างตื่นเต้น เธอเองกับเพื่อนได้ที่ฝึกแล้วเหลือแม่เพื่อนตัวดีที่พ่อกับแม่ไม่ยอมให้ไปฝึกด้วยความห่วงใยลูกสาวคนเดียวที่สุดแสนจะเรียบร้อยของท่าน (ในสายตาของท่านเอง)
“ไม่พลาด” บอกอย่างภูมิใจ ในที่สุดเธอก็หาวิธีเกลี้ยกล่อมพวกท่านได้สำเร็จ ทำไมเธอไม่คิดออกให้เร็วกว่านี้นะเธอจะไม่ต้องมาปวดหัวอยู่อย่างนี้
“ยังไง? แกใช้วีไหนท่านถึงยอมได้ไหนบอกว่าหมดหวังแล้วไง?” เร่งอาคำตอบอย่างอยากรู้ว่าใครที่ไหนสามารถเปลี่ยนท่านทั้งสองที่หวงลูกสาวขนาดนี้ได้
“พี่เคทน่ะ พอดีว่าตอนนี้เขาอยู่ที่เมืองไทยฉันเพิ่งรู้เหมือนกัน”
“พี่เคทไหนอะ?” ถามอย่างสงสัย ไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน
“อ๋อเขาเป็นลูกพี่ลูกน้องกับฉันเองห่างกันสามปี เขาเพิ่งมาถึงไม่นานพอดีว่าไม่ได้เล่าให้พวกแกฟังเอาไว้มีโอกาสจะแน่นะให้รู้จัก” บออกอย่างภาคภูมิใจในตัวญาติสาว
“เหรอ? เขาคงเก่งมากนะที่เกลี้ยกล่อมพ่อกับแม่แกได้เนี่ย” กอดอกมองหน้าที่รักอย่าทึ่งจัดไม่คิดว่าจะมีคนที่เก่งอย่านี้อยู่ด้วย
“แน่น้อน...แกรู้มั้ยกว่าที่จะติดต่อพี่เขาได้ฉันแทบตายเหมือนกัน”
“ว่าแต่เอกสารละ?” เพราะถ้าต้องไปต่างจัดหวัดต้องได้รับการยินยอมจากผู้ปกครองด้วย “นี่ไง” ยกขึ้นมาให้สาลิกาเพื่อนรักดูอย่างอวดๆ
“งั้นรีบไปเถอะไม่งั้นเดี๋ยวไม่ทันนะ” จับมือที่รักได้และจูงไปที่ห้องแนะแนวก่อนจะไปสมทบกับชยันต์เพื่อนรักอีกคนที่รออยู่ที่นั่นก่อนแล้ว
“ไอ้ยอร์ช” สาริกาเรียกเพื่อนเสียงดังลั่น ผิดกับหน้าตาที่ดูสวยหวานของเธออย่างสิ้นเชิง
“เออ แกสองคนหายไปไหนมาวะ ฉันรออยู่ตั้งนาน” ชยันต์บ่นทันทีที่เห็นหน้าเพื่อนสาวทั้งสองคนวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาถึงจุดที่เขารออยู่ “ก็ยัยที่รักน่ะซิ กว่าจะมาได้” สาลิกาว่าเอาอย่างเหลืออด
“ว่าแต่แกไปไหนมาน่ะฉันรอตั้งนานไปหาที่ฝึกงานใหม่อยู่รึไง”
“เปล่าไปหาวิธีเกลี้ยกล่อมอยู่”
“เฮอะ...คงสำเร็จหรอก” บอกอย่างไม่เชื่อถือเพราะลองมาหลายวิธีแล้วแต่ไม่เคยเห็นท่านจะยอม
“นี่อะไร” ชูใบเซ็นอนุญาตโชว์ให้เพื่อนรักดูอย่างดีใจ
“เฮ้ย!ได้ยังไงแกไปทำยังไงท่านถึงยอมน่ะ” คว้าเอามาดูอย่างไม่เชื่อสายตา แต่ก็ต้องเชื่อเมื่อเห็นลายเซ็นของพ่อเธออยู่ในกระดาษแล้ว
“มันมีวิธีอยู่เว้ย”
“ยังไงวะ” “เอาน่าเดี๋ยวจะเล่าให้ฟังทีหลังเอาเอกสารไปยื่นก่อน” ที่รักเดินไปที่โต๊ะและยื่นเอกสารการฝึกงานทั้งหมดเป็นอันเรียบร้อยต่อไปเธอกับเพื่อนอีกสองคนก็จะได้ฝึกงานอู่ที่เดียวกันเป็นเวลาสองเดือนแล้ว
“เป็นอันเรียบร้อย” “ฉันว่าเราไปหาอะไรกันกันเถอะชั้นหิวจะตายอยู่แล้ว” ที่รักบอกเพื่อนทั้งสองเมื่อเธอหายเครียดเธอก็หิวแทน
“แกนี่นะ พอยังนี้ก็หิวทุกทีไม่รู้กินแล้วเอาไปไว้ไหนไม่เห็นสูงกับเขาเสียที
“แกอย่าย้ำมั้ยเรื่องเนี้ยะไม่รู้รึไงว่ามันเป็นปมของฉันอยู่ถ้าแกเห็นญาติๆ ฉันแกจะไม่เชื่อเป็นอันขาด” เธองอนแก้มป่องใส่ชยันต์ที่ขยันค่อนขอดเอเหลือเกินเรื่องความสูงของเธอเนี่ย
“ว่าแต่แกอยากกินอะไรละเดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง ฉลองกันหน่อยที่แกได้ฝึกงานพร้อมกับเราสองคนน่ะ” ชยันต์บอกย่างใจป้ำ
“อาหารญี่ปุ่น/อาหารญี่ปุ่น” สองสาวประสานเสียงอย่างพร้อมเพรียง
“ฉันก็ว่าแล้ว พวกแกคงไม่พ้นอาหารญี่ป่นหรอ มันอร่อยตรงไหนวะ?” เขาถามอย่างสงสัยเพื่อนเขาจะชอบอาหารพวกนี้เป็นอย่างมาก
“ทำเป็นถามทีไรแกกินเยอะกว่าพวกฉันทุกที” สาริกาค้อนอย่างหมั่นไส้ เพื่อนเธอชยันเป็นหนุ่มผิวแทนคมรูปหล่อ นัยน์ตาชวนฝันแถมเป็นนักกีฬา เขาสูง 180 ซม.เป็นที่กร๊ดกร๊าดของสาวทั้งในคณะและต่างคณะ เธอกับที่รักโดนเขม่นอยู่บ่อยๆเพราะเขาให้ความสนิทสนมกับพวกเธอเป็นอย่างมาก
“เออๆ อย่าพูดมากไปขึ้นรถได้แล้วเอารถใครไป” “เอารถแกเพราะฉันไม่ได้เอารถมา”ที่รักบอกออกไป
“ฉันก็ไม้ได้เอามา จำได้มั้ยว่าแกเป็นคนที่ไปรับฉันมาน่ะ” สาริการก็บอกออกไปเพ่อเตือนความจำ
“สรุปว่า...วันนี้ฉันต้องทำหน้าที่เป็นสารถีพาพวกแกไปว่างั้น?”
“เออ/ใช่”
“งั้นก็ขึ้นรถ” บอกอย่างเซ็งๆ เขากดรีโมทรถ BMW สีดำคันหรูของเขาให้สาวๆ ขึ้นไปอย่างคุ้นเคยรถคันนี้ไม่เคยให้ใครขึ้นมานั่งมาก่อนนอกจากสองสาวและแม่ของเขาเท่านั้น เขารู้ว่ามีกลายคนเขม่นสองสาวเพราะเขาอยู่บ่อยครั้งแต่ทำอย่างไรได้เขาไม่ได้อยากยุ่งเกี่ยวกับคนอื่นนี่นาน อยู่กับสองคนนี้แล้วเขาสบายใจ แม้จะลำบากเมื่อหนุ่มๆ ก็เขม่นเขาอยู่เหมือนกันเราความสวยของสองสาวทำพิษ
แม้ทั้งสองจะไม่รู้ถึงค่าความสวยของตัวเองก็ตาม สาลิกาหรือริกาของเพ่อนๆ เป็นสาวสวยเซ็กซี่ ผิวขาวรูปร่างสมส่วนรูปหน้าสวยหวานเป็นที่หมายปองของใครหลายคนเธอสูง 170 ซม. ส่วนที่รักหรือรุ่งรวินเพื่อนสาวร่างเล็กแต่สัดส่วนร่างกายเธอไม่ได้เล็กตามไปด้วยเธอสูง 160 ซม. หน้าตาเธอออกลูกครึ่งนิดๆแต่เธอยืนยันว่าตัวเองไม่ได้เป็นลูกครึ่งแต่มีแค่เศษเสี้ยวเท่านั้น
แต่หน้าตาออกไปทางสาวญี่ปุ่นมากกว่า เธอมีนัยน์ตาสีเทาอย่างลุกครึ่งรัสเซีย ปากบาง จมูกโงรั้นอย่างน่ามองเธอเป็นคนที่ดูภายนอกเหมือนจะเรียบร้อยแต่เป็นคนที่ดื้อรั้นเป้อย่างมาก และเป็นคนไม่ยอมคนไม่ชอบให้ใครมาเอาเปรียบรักเพื่อนมาก นิสัยต่างกับสาริกาอย่างสิ้นเชิงรายนั้นอ่อนโยนไม่ค่อยจะชอบมีเรื่องแต่ไม่ใช่คนที่อ่อนแอที่จะให้ใครมารังแกได้ สองสาวจึงอยู่ด้วยกันได้
ทั้งสองสาวต่างคิดว่าตัวเองไม่สวยและไม่มีเสน่ห์จึงไม่มีใครเข้ามาจีบจึงเป็นโสดมาตั้งแต่ปีหนึ่งจนถึงเดี๋ยวนี้ละอาจจะเพราะสองสาวเองไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้เท่าที่ควรก็ได้ เอาแต่สนุกกับเพื่อนและการเรียนไปวันๆ นี่พวกเขาก็เรียนกันปีสุดท้ายแล้ว ตัวเอขาเองจบไปก็ต้องไปช่วยกิจการของครอบครัวที่เกี่ยวกับการประมงที่ระนอง แต่ตอนนี้เขาขอสนุกกับชีวิวัยรุ่นก่อนและค่อยกลับไปทำงานเต็มตัว
ชยันต์รู้จักกับที่รักตั้งแต่ที่เรียนบริหารธุรกิจอยู่ที่ฮาร์วาร์ดแล้ว ก่อจะกลับมาเรียนที่นี่และเจอกนอีกครั้งและได้มารู้จักกับสาลิกาที่เข้ามาเรียนเหมือนกัน นอกจากพวกเขาสามคนแล้วไม่มีใครรู้ว่าเขาและที่รักเรียนจบบริหารมาก่อนที่จะมาเรียนที่นี่ สาริกาและที่รักมีความสวยเป็นอาวุธที่ไม่เคยถูกนำมาใช้ และพวกเธอทั้งคู่ออกจะเพี้ยนๆ อยู่ซักหน่อยเหมือนกันในการเลือกคบคน และการมองคน
“เอ้าลงมาแล้วทั้งสองคน” ชยันต์ยืนรอให้เธอทั้งคู่ลงมาและก็เป็นไปตามคาด ทั้งสามคนตกเป้ฯเป้าสายตาทันที มีแต่คนสนใจพวกเขาอย่างนี้
“เราเป็นตัวประหลาดหรือเปล่าวะยอร์ช?” ที่รักบ่นอุบเมื่อเห้นสายตาที่มองมา บางคนเดินกับแฟนอยู่หันมามองจนแทบขจะคอหักกันทีเดียว
“เปล่าหรอก คงแค่ไม่เห็นคนหน้าตาดีเดินด้วยกันมั้ง?” ตอบอย่างไม่หยี่ระ
“เราไม่ได้เป็นดารานะจะมาสนใจทำไม” สาริกาบ่นอย่างเบื่อๆ เหมือนกัน เธอเป็นลูกสาวชาวประมงเหมือนกับชยันต์แต่เธออยู่ตัวคนเดียวพ่อกับแม่เธอเสียไปแล้ว แต่ก็ได้เงินที่พวกท่านและทรัพย์สินทั้งหมดของท่านที่หาเอาไว้ให้เธอทำให้เธอยู่ได้อย่างไม่ลำบากไปตลอด และก็มีแม่ของชยันต์และพ่อกับแม่ของที่รักที่ดูแลเอาใจใส่เธอเองเหมือนกับเป็นญาติกัน เธอพักอยู่ที่คอนโดที่พ่อกับแม่ซื้อเอไว้ในชื่อของเธอ
“ช่างเถอะ...อย่าไปสนใจเลยไปกินข้าวดีกว่าหิวจะตายอยู่แล้ว”
“เออก็ดีเหมือนกันตอนนี้น้ำย่อยฉันมันเริ่มทำงานแล้วด้วย” ที่รักอุธรณ์เบาๆ เมื่อเธอหิวมาก
“งั้นเราเข้าไปในร้านกันเถอะฉันก็หิวแล้วเหมือนกัน” สาริกาเดินนำหน้าเพื่อนเข้าไปในร้านและเลือกที่นั่งติดกระจกที่พวกเอมานั่งประจำ และตอนนี้ก็ไม่ใช่เวลาพักเที่ยงด้วยเลยไม่ค่อยที่จะมีคนจึงสามารถเลือกที่นั่งได้ตามสบาย
“สั่งเลยนะ” ชยันต์บอกอย่างใจดี วันนี้เขามีความสุขมาก ทีแรกเขานึกว่าจะต้องแยกไปกันสองคนเสียแล้ว แต่ที่รักก็ไม่ละความพยายามของเธอที่จะไปกับพวกเขาให้
“ไม่ต้องห่วงอยู่แล้ว มีเจ้ามือทั้งทีนี่นา” ยิ้มอย่างมีความสุขและทั้งสามคนก็เริ่มสั่งอาหารที่ตนต้องการ และนั่งคุยกันอย่างสนุกสานเกี่ยวกับสถานที่ฝึกงานปีนี้เป้ฯแรกที่ทางนั้นยอมรับเด็กฝึกงานและพวกทั้งสามคนก็ดีใจเป็นอย่างมากเมื่อเขาตอบรับกลับมา
“อุ้ย!...” ที่รักสะดุ้งสุดตัวเมื่ออยู่ร่างกายเธอก็สั่นอย่างแรง
“เป็นอะไร?” ชยันต์ถามอย่างเป็นห่วง
“นั่นซิเป็นอะไรรึเปล่า?”
“แฮะ แฮะ เปล่าหรอกโทรศัพท์มันสั่นน่ะ” รีบค้นหาโทรศัพท์ขึ้นมารับอย่างรวดเร็วและยิ่งเมื่อเห็นเบอร์แปลกๆ โทรเข้ามาเธอก็รับอย่างสงสัยเป็นอย่างยิ่ง
“สวัสดีค่ะ ที่รักพูดค่ะ”
“พี่เองนะที่รัก ทำอะไรอยู่มาหาพี่ที่บริษัทหน่อยซิ” กล่าวเสียงเนิบๆ
“เอ่อ ทานข้าวอยู่ค่ะพี่เคท”
“เหรองั้นเอาไว้ทานเสร็จแล้วค่อยแวะมาก็ได้ อยู่กับเพื่อนก็ชวนเพื่อนมาด้วยนะพี่อยากรู้จัก”
“ค่ะ” เธอมองหน้าเพื่อนทั้งสองอย่างสงสัยว่าทางนั้นรู้ได้ยังไงว่าเธอยู่กับเพื่อนทั้งที่วันนี้เธอน่าจะเป็นวันหยุดเราะเพิ่งสอบเสร็จและกำลังจะปิดเทอม
“งั้นพี่ไม่กวนแล้วทานข้าวเถอะ” บอกก่อนที่จะวางสายไป
“มีอะไรเหรอ ทำหน้าอย่างนั้นน่ะ” ชยันต์หยุดทานแล้วมานั่งมองหน้าเพ่อนอย่างผิดสังเกต
“ไม่มี แต่สงสัยแกรู้มั้ยว่าพี่เคทโทรมาบอกว่าให้ไปหา”
“แล้วไงฉันไม่เห็นว่ามันจะแปลกอะไรพี่เขาอยากเจอกแกแค่นั้น” สาลิกาบอกอย่างไม่เห็นว่าเป็นเรื่องผิดปกติ
“มันไม่แปลกหรอก ฉันไม่ได้บอกว่าอยู่กับพวกแกนะ แต่พี่เขารู้ยังไงว่าพวกแกอยู่”
“รู้ได้ไงแล้วพี่เขาว่าไงบ้าง?”
“ไม่มีอะไรมากทานข้าวเสร็จแล้วแวะไปหาพี่เขาหน่อยให้ชวนพวกแกไปด้วยบอกว่าอยากรู้จัก”
“ห๋า!/แกว่าไงนะ?” “พี่เคทบอกว่าไปหาแกหน่อยอยากเจอ”
“อึ๋ย ไม่รู้ว่าแกเป็นไงดุรึเปล่าก็ไม่รู้” สาริกาบอกอย่างหวาดๆ เพราะไม่รู้ว่าเธอเป็นคนแบบไหน
“ว่าแต่นอกจากชื่อแล้วเนี่ยพี่เขาเป็นคนยังไงเหรอดุมั้ย” ชยันต์อยากรู้ก่อนจะได้รับมือได้ถูก
“อือ ไม่นะนอกจากเวลางานแกจะจริงจังมากเท่านั้นเอง และช่วงนี้แกกำลังอินเลิฟอยู่คงไม่เท่าไหร่หหรอก”
“ให้ไปหาอย่างนี้มีอะไรรึเปล่าก็ไม่รู้”
“เถอะน่าเดี๋ยวแกก็รู้เองว่าเรื่องอะไร”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น