ยอดหญิงของจิ๋นอ๋อง

ลำดับตอนที่ #5 : ทำความเข้าใจ (2)

หลังจบมื้ออาหาร หยางลูก็ได้ขอคุยกับผู้เป็นแม่แบบส่วนตัว

“ท่านแม่..ข้าอยากถามท่านตอนเมืองหลวงของเราคือเมืองใดกัน แล้วที่นี่คือเมืองใดกัน ตอนลูกหลงอยู่ในป่าลูกรู้สึกเหมือนลืมเลื่อนบางอย่างไปแต่ลูกก็จำไม่ได้ว่าลืมอะไรไป”หยางลูโกหกหน้าตาย เพื่ออธิบายสภาพความทรงจำของตนเอง

“อาลูเจ้าเป็นอะไรรึป่าวเจ็บปวดที่ใดรึไม่”

“ข้าสบายดีท่านแม่เพียงแค่ลืมเลือนบางอย่าง ท่านแม่ช่วยแจ้งแก่ใจลูกด้วย”หยางชูผู้เป็นแม่เอื้อมมือมากุมมือลูกสาว

“งั้นข้าจะจะบอกเจ้าทุกอย่างที่เจ้าต้องการ…ที่นี่คือหลานโจว เป็นบ้านที่ท่านตาของเจ้ากับอาสือให้แม่ไว้ตั้งแต่เดิมเป็นสินเดิมก่อนที่จะแต่งงานกับพ่อของเจ้า เดิมพวกเราอยู่ที่เมืองลั่วหยางซึ่งเป็นเมืองหลวง เป็นสถานที่ที่ฮ่องเต้ประทับอยู่”

“งั้นนี่ก็ไม่ใช่ราชวงศ์ฉินสินะ เพราะเริ่มสถาปนาเมืองลั่วหยางเป็นเมืองหลวงในช่วงสมัยฮั่น”หยางลูพึมพำเบาๆกับตนเอง

“หืม…เจ้าเองก็มิได้เลอะเลือนเสียหมดนี่ อาลูใช่แล้วตอนนี่คือราชวงศ์ฮั่น”

“งั้นข้าอยากถามท่านแม่อีก1คำถาม นอกจากรายได้ที่ได้จากการเก็บค่าเช่าที่เรามีงานอย่างอื่นที่ต้องทำหรือไม่      อาสือกำลังโตลูกคิดว่ารายได้จากการเก็บค่าเช่าที่คงไม่พอเลี้ยงดูพวกเรา”

“แม่กำลังคิดหาทางอยู่ว่าจะหารายได้จากอะไรดี ตัวเจ้าเองก็อ่อนแอถึงเพียงนี้ อาสือเองก็ยังเด็ก”ผู้เป็นแม่ทำท่าทางอ่อนใจ

“ลูกไม่ได้อ่อนแอเสียหน่อยท่านแม่ข้าแค่เรี่ยวแรงน้อยเพราะไม่ได้ออกกำลังกาย ใช่ว่าจะทำอะไรไม่ได้เลย”หยางลู กล่าวกับผู้เป็นแม่ด้วยความมั่นใจ หยางลูเชื่อมั่นในมันสมองของตนเองค่อนข้างมาก เนื่องจากเมื่อวานนางได้มองสำรวจสภาพโดยรอบของบ้านของนางเรียบร้อยแล้ว แถมบ้านนางก็ไม่ได้อยู่ห่างจากตลาดเลย ไม่สิจะเรียกว่าอยู่ท่ามกลางจุดค้าขายเลยก็ว่าได้ หากจะตั้งร้านหน้าบ้านคงหารายได้ ได้บ้าง ประกอบกับความรู้ทางด้านประวัติศาสตร์เล็กน้อยของหยางลูทำให้ได้รู้ว่า หลานโจวแห่งนี้เป็นทางผ่านการค้าขายของเส้นทางสายไหม ที่ต้องผ่านไปยังเมืองหลวงอย่างลั่วหยาง หยางลูค่อนข้างได้เปรียบในด้านความคิดเพราะในหัวของเธอ มีข้อมูลมากมายเกี่ยวกับสิ่งที่เธอจะทำออกมาขายแต่ก่อนอื่นเธอต้องทำอะไรสักอย่างกับรสชาติอาหารที่ย่ำแย่พวกนี้เสียก่อน

“แล้วอาลู จะทำอะไรมีความคิดดีๆแล้วรึ”

“จะว่ามีก็มีค่ะ ท่านแม่ไม่ต้องกังวลช่วงนี้เราอาจลำบากเสียหน่อยแต่วันข้างหน้าไม่นาน ลูกจะทำให้ท่านแม่กับอาสือสบายให้ท่านดู แต่ก่อนอื่นเย็นนี้ลูกขอเข้าครัวช่วยท่านแม่ทำอาหารนะคะ"หยางลูกล่าวอย่างเกรงใจผู้เป็นแม่ ทางผู้เป็นแม่เองก็รู้สึกแปลกใจที่ได้ยินลูกสาวตนเองกล่าวเช่นนั้น เพราะตั้งแต่เล็กแม้ลูกสาวนางจะเป็นเด็กดีแค่ไหนแต่นางก็ไม่เคยแม้แต่จะเฉียดใกล้ ห้องครัวเลยแม้แต่น้อยแต่วันนี้กลับต้องการช่วยนางทำครัว หยางชูรู้สึกมีความสุขที่ลูกสาวนางเริ่มโตขึ้นบ้างแล้วจากความลำบากที่เกิดขึ้นกับนางและลูกๆ แม้นางจะไม่ได้หวังให้ลูกๆของนางต้องมาเติบโตท่ามกลางความลำบากเช่นนี้ แต่นางก็ภูมิใจไม่น้อยที่อย่างน้อยลูกๆของนางก็ไม่บ่นหรือตัดพ้อถึงบ้านหลังเก่าที่ลั่วหยาง

…………………………………………………
To Be Continue

คุยกับผู้เขียน : ตอนนี้จะสั้นๆหน่อยนะครับ ด้วยเนื้อหาต่อจากตอนที่แล้ว แถมวันนี้ผู้เขียนก็ค่อนข้างยุ่งกับงานประจำมากๆ อาจจะลงงานช้าสักนิดแต่จะพยายามลงบ่อยๆนะครับ รักนักอ่านทุกนะครับ