ยอดหญิงของจิ๋นอ๋อง

ลำดับตอนที่ #3 : ครอบครัวใหม่

หลังจากช่วยชีวิตคนแปลกหน้าไปหยางลูก็เดินไปตามทางที่อยู่ในความทรงจำไปเรื่อยจนเจอทางที่ป่าสิ้นสุด แม้จะสิ้นสุดเส้นทางของป่าแต่ทางข้างหน้าก็ไม่ได้สว่างสักเท่าไรแต่ก็ไม่ได้มืดจนมองไม่เห็นอะไร หยางลูมองไปไกลๆเพื่อจะหาดูว่าหมู่บ้านอยู่ที่ไหนหยางลูสอดส่ายสายตาคมไปเรื่อยจนมองเห็นแสงสว่าง จึงตัดสินใจเดินไปตามแสงที่พบ

“ท่านพี่!!!/ลูเอ๋อร์ เจ้าไปไหนมา”หยางลูเดินออกมาได้เพียงนิดเดียว ก็มีเสียงของหญิงวัยกลางคนกับเด็กผู้ชายเรียกเธอเอาไว้ ทันทีที่หยางลูได้เห็นหน้าทั้งคู่ความทรงจำของร่างเดิมก็ย้ำเตือนขึ้นมาทันทีว่านี่คือน้องชายหยางสือและคุณแม่หยางชูของเด็กสาวเจ้าของร่างเนื้อร่างนี้ ยังไม่ทันที่หยางลูจะพูดอะไร ทั้งสองก็วิ่งเข้ามาโอบกอดเธอราวกับปลอบประโลม หยางลูไม่รู้จะทำอย่างไรก็ได้แต่โอบกอดตอบโต้ไป ถึงแม้ความผูกพันธืของเธอกับครอบครัวนี้จะเป็นเพียงแค่ของปลอมเปลือกนอก แต่ความอบอุ่นของความรักที่ทั้งสองมีให้ หยางลูนั้นเป็นของจริง ภายในใจหยางลูสัมผัสได้ถึงความสุข และความรู้สึกที่โหยหามานาน เมื่อครั้งก่อนที่ตนจะมาเป็น เหลียนหยางลู 

หยางสือและหยางชูจูงมือของหยางลูเดินไปตามทางและได้มาหยุดอยู่ที่บ้านหลังนึง ดูภายนอกก็ยังรู้สึกว่ากว้างขว้างมากไม่ใช่น้อย

“แม่รู้ว่าเจ้าคงรู้สึกอึดอัดไม่น้อยที่บ้านหลังนี้ มันเล็กเสียเหลือเกิน ช่างต่างจากเรือนตระกูลเหลียนที่เราจากมา ลูเอ๋อร์ สือเอ๋อร์ แม่ขอโทษที่เป็นแม่ที่ดีให้พวกเจ้าไม่ได้ทำให้พวกเจ้าต้องมาตกระกำลำบากถึงเพียงนี้”หยางสือพร่ำพรรณากับลูกทั้งสอง ปากก็เอ่ยขอโทษ หยาดน้ำตาก็พลางไหลออกมา สร้างความตกใจให้กับหยางลูอย่างที่สุด หยางลูจึงรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋าผ้า แล้วซับน้ำตาให้ผู้ที่เป็นแม่ทันใด

“ท่านแม่ ท่านเป็นแม่ที่ดี อย่าได้เศร้าเลย ลูกเองที่ไม่ดีทำให้ท่านต้องเสียใจ ลำบากใจเป็นลูกเองที่ไม่ดี อย่าได้หลั่งน้ำตาเพราะลูกอกตัญญู เลย”หยางชูจับมือของลูกสาวข้างที่ถือผ้าเช็ดหน้า และกุมมือเบาๆ

“ท่านแม่ ท่านพี่ไม่ต้องห่วงข้าเป็น ชายชาตรี ข้าจะดูแลพวกท่านเอง จะไม่ให้ใครมารังแกพวกเราเลยท่านแม่ท่านพี่อย่าเศร้าเลย เชื่อใจข้า ข้าจะทำให้พวกท่านเห็นเอง”เสียงของหยางสือแทรกเข้ามาระหว่างแม่กับลูกสาวสร้างรอยยิ้มให้กับ สตรีทั้งสองยิ่งนัก

“สือเอ๋อร์ เจ้าเป็นเด็กดีจริงๆ แต่เจ้ายังอายุน้อย หน้าที่ดูแลครอบครัวยกให้พี่สาวคนนี้ก่อนได้มั้ย อีกสัก4-5ปี พี่จะคืนให้เจ้าได้มั้ย”หยางลูเอามือลูบแก้มผู้ที่ขึ้นชื่อว่าน้องชายด้วยความเอ็นดู และปฏิญาณตนในใจว่า จะไม่ทำให้ครอบครัวใหม่ชีวิตใหม่นี้ ต้องยากลำบากอีกแล้ว

“เอาล่ะ เอาล่ะ นี่ก็ดึกแล้วแล้ว ไปพักผ่อนได้แล้วทั้งสองคน”คนเป็นแม่เมื่อเห็นวาดึกมากแล้วจึงได้ทำการบอกให้ลูกของตนแยกย้ายไปนอน

ภายในบ้านของหยางชูนั่นประกอบไปด้วยเรือนหลักคือเรือนของหยางชู และเรือนข้างซ้ายขวา ยกให้หยางสือและหยางลู ตามลำดับ ตรงกลางเป็นลานกว้างขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กแต่ในสายตาของหยางลูมันก็ยังดูกว้างอยู่ดี ระหว่างเดินทางไปยังห้องนอนของตนเองนั้นหยางลูได้มองกวาดคร่าวๆภายในบ้าน ี้ 

"แม้ในความทรงจำของยัยเด็กนี่จะดูเหมือนว่าเงินทองที่ได้มาจากตระเหลียนมีแค่50เหรียญทอง หืมมในยุคที่ข้าว1ชั่งราคา1-2ทองแดงเนี่ย 50เหรียญทองนี่รวยเหมือนกันนะ ยัยเด็กนี้มันอย่างไงกันนะเป็นลูกคุณหนูเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อรึไง เฮ้อ…เหนื่อยจริงๆวันนี้ ขอให้หลับไปครั้งนี้ตื่นขึ้นมาที่คอนโดตัวเองด้วยเถอะ”หยางลูบ่นกับตัวเองอย่างเหนื่อยใจ ก่อนที่ตาของเธอจะปิดด้วยความเหนื่อยอ่อน

……………………………………

To Be Continued