ยอดหญิงของจิ๋นอ๋อง

ลำดับตอนที่ #2 : หญิงประหลาดกับชายลึกลับ

‘เขี่ย เขี่ย เขี่ย’ หยางลูที่เดินมาเจอชายหนุ่มก็หากิ่งไม้ขนาดยาวแล้วเขี่ยไปที่ร่างของชายหนุ่ม

“เจ้าทำบ้าอะไร!! อึก..”ชายหนุ่มบาดเจ็บตะโกนใส่หยางลู แต่ดูเหมือนจะโมโหมากไปหน่อยจนลืมว่าตนเองบาดเจ็บหลังตะโกนเสร็จชายหนุ่มก็ต้องกัดปากตัวเองด้วยความเจ็บปวดจากบาดแผลข้างลำตัว

“บาดเจ็บหรอ ยังไม่ตายเนอะ”หยางลูถามชายหนุ่ม ด้วยคำพูดที่ค่อนข้างตรงทำเอาชายหนุ่มตวัดสายตาดุใส่หมอสาวอย่าไม่พอใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

“ขอดูแผลได้มั้ย..โดนธนูยิงมาหรอ…นี่อย่าขยับมากสิเดี๋ยวแผลจะฉีกกว่านี้นะ”

“อย่ามายุ่งกับข้า…ชายหญิงไม่ควรสัมผัสต้องตัวกันมันไม่สมควร”ชายหนุ่มพูดไปพลางกัดฟันไปด้วยความเจ็บปวด

“ไร้สาระ!! หมอสักคนจะจับเนื้อต้องตัวคนป่วยไม่ได้เพราะความเหมาะสมหรือบรรทัดฐานทางสังคมหรอ รึจะให้หมอนั่งดูคนป่วยตายไปต่อหน้า ไร้จรรยาบรรณที่สุด นั่งนิ่งๆแล้วเอาแผลมาให้ข้า ดูซะ!!”หยางลูออกคำสั่งกับชายหนุ่มที่ไม่รู้จัก ซึ่งในตอนนี้ชายหนุ่มตกใจกับท่าทีที่ไม่สงวนกริยาของหญิงสาวตรงหน้าจนทำอะไรไม่ถูกเลยได้แต่ทำตามคำสั่ง 

หยางลูนำกรรไกรสำหรับตัดกิ่งไม้ออกมาจากกระเป๋าผ้าก่อนจะตัดปลายธนูออกจากตัวชายหนุ่มเพื่อให้สะดวกกับการถอดเสื้อ

“ยิงทะลุเลย แต่โชคดีที่ไม่โดนอวัยวะสำคัญ งั้นเดี๋ยวฉีดยาชาก่อนแล้วจะตัดหัวธนูที่อยู่ทางด้านหลัง แล้วดึงไม้ออกดังนั้นนั่งเฉยๆ”หยางลูบอกกับชายหนุ่มที่ยังทำหน้างงกับสิ่งที่เธอพูด เขาไม่สามารถเข้าใจคำพูดของหญิงสาวตรงหน้าได้เลย

หยางลูหยิบขวดยาชาและเข็มฉีดยาออกมาจัดการก่อนจะเอื้อนมือไปที่ตัวชายหนุ่ม

“เดี๋ยว!!! เจ้าจะทำอะไรข้า..จะแทงมันเข้าในตัวข้างั้นหรอ!!”

“ก็ใช่..ถ้าไม่แทงมันเข้าไปในตัวท่าน แล้วจะเรียกฉีดยาหรอ ไม่ต้องกลัวไม่ตายหรอก แค่ทำให้มันชา เวลาเย็บแผลจะได้ไม่เจ็บมาก เลิกพูดมากได้แล้ว บอกแล้วไงว่าให้อยู่เฉยๆ ข้าเป็นหมอ ไม่ฆ่าคนด้วยวิชาชีพของตัวเองหรอกน่า”

หยางลูบ่นก่อนที่จะฉีดยาเข้ากล้ามเนื้อของชายหนุ่มเมื่อสังเกตว่าสีหน้าชายหนุ่มไม่ได้ดูทรมานเหมือนก่อนหน้าแล้ว หยางลูจึงรีบทำการรักษา ตลอดช่วงเวลาที่หยางลูรักษา ชายหนูไม่เพียงไม่บ่นแต่ยังให้ความร่วมมืออย่างดีในการรักษา 

ชายหนุ่มมองการรักษาที่แปลกประหลาดของหญิงสาวตรงหน้า ทั้งอุปกรณ์ประหลาด วาจาที่แปลกประหลาด ทุกอย่างเขาผู่ที่เดินไปทั่วทั้งเหนือและใต้ แต่ก็ไม่เคยพบเจอคนที่ใช่อุปกรณ์แปลกๆพวกนี้ หรือแม้แต่สตรีที่มีวาจาไม่ย้ำเกรงบุรุษเช่นนี้ เขาไม่เคยพบมาก่อนเพราะเหล่าสตรีนั้น ต้องยึดถือ หลักสามเชื่อฟังสี่จรรยา(อธิบายเพิ่มเติม:3เชื่อฟังคืออยู่บ้านเชื่อพ่อ แต่งงานเชื่อสามี สิ้นสามีเชื่อฟังบุตร ส่วน4จรรยาคือ ศีลธรรม ปิยวาจา อรรถจริยา และฝีมืองานบ้านการเรือน)แต่สตรีตรงหน้านั้น ดูหยาบกระด้าง ดูอิสระเกินไปและดูถึงเนื้อถึงตัวบุรุษจนเกินงาม สตรีเช่นนี้จะมีชายใดอยากได้มาเป็นภรรยากันนะ

“กริยา ของเจ้าช่างหยาบคาย ดูป่าเถื่อนราวกับไม่ใช่สตรี”ชายหนุ่มตำหนิหญิงสาวตรงหน้า

“อืมแล้วไง ถ้ามีคนบาดเจ็บเสียเลือดมากมายอยู่ตรงหน้าท่านยังจะอธิบายอะไรให้คนเจ็บฟังหรอ”

“การพูดจาของเจ้า ก็ประหลาดน่าแปลกใจที่ข้าแทบไม่เข้าใจในสิ่งที่เจ้าพูดด้วยซ้ำ”

“ไม่เข้าใจก็ไม่ต้องเข้าใจ ใครอยากให้ท่านเข้าใจกัน..อะนี่ กินเข้าไปจะได้ไม่ปวดส่วนนี่น้ำ เปิดให้แล้ววิธีกินก็กระดกแบบนี้กระดกเสร็จก็หมุนปิดแบบนี้ เข้าใจนะ”หยางลูหยิบยาบรรเทาอาการปวดแบบเม็ดให้ชายหนุ่มก่อนจะหยิบน้ำขวดให้ชายหนุ่มพร้อมกับสอนวิธีกิน แล้วหันไปก่อ กองไฟเล็กเพื่อให้ความอบอุ่นแก่ชายหนุ่ม

“ต่อให้เป็นยาพิษถ้าปราณีตได้ขนาดนี้ข้าก็จะกิน…”ชายหนุ่มพึมพัมออกมาก่อนจะยายาตามที่หยางลูสั่ง 

“บอกแล้วไงหมอน่ะไม่ฆ่าคนโดยใช้วิชาชีพหรอกนะ มันผิดจรรยาบรรณ”

“ข้าไม่คิดว่าคนอย่างเจ้าจะทำตามจรรยาบรรณหรอกนะ หลักสามเชื่อฟังสี่จรรยาเจ้ายังไม่ทำตามเลย”

“ปากแบบนี้น่าปล่อยให้ตายกลางป่านะท่านเนี่ย”

“เจ้าเป็นใครกันแน่”

“อืมมมมม..เป็นใครดีนะ”

“อย่าเล่นลิ้นให้มาก!!”

“แหม่พอไม่เจ็บก็ปากเก่ง...อย่างนี้เย็บแผลเสร็จแล้วให้เย็บปากต่อด้วยเลยมั้ย!!”หยางลูโวยวายอย่างเหลืออด 

“ตกลงเจ้าเป็นใคร...ถึงได้ซุกซนเกินกว่าสตรีบ้านนี้เมืองนี้”เสียงของชายหนุ่มอ่อนลงคล้ายกับคนที่ใกล้หมดแรง

“หึ!!..ข้าก็คงเป็น ‘น้ำค้างผลัดถิ่น’ ล่ะมั้ง เอาล่ะคงได้เวลาแล้ว ท่านคงเริ่มง่วงแล้วสินะ....”

“เจ้า ทำอะไร ข้า....”ชายหนุ่มถามด้วยความยากรำบาก เพราะเปลือกตาของเขานั้นหนักขึ้นเรื่อยๆจนแทบลืมไม่ขึ้น

“ท่านบาดเจ็บเสียเลือดมาก ร่างกายต้องการการพักผ่อนข้าก่อกองไฟให้แล้ว แถมรอบๆนี้ก็ปลอดภัยไม่น้อยพักผ่อนให้สบายนะ...ยามรุ่งสาง เมื่อท่านพักผ่อนเพียงพอท่านจะตื่นเอง”ชายหนุ่มพยายามฟังในสิ่งที่หญิงสาวพูด พยายามจดจำให้มากที่สุดถึงลักษณะของ หญิงสาว ก่อนที่สติและภาพตรงหน้าจะดับวูบลงไป

.............................

To be continued 

คุยกับผู้เขียน: ชื่อของหยางลูมันแปลว่า น้ำค้างจากต่างถิ่น มันเลยไปพ้องคำที่ดูเหมือนจะลึกลับแบบ ว่าข้าน่ะหรอ คงเป็นน้ำค้างพลัดถิ่น ล่ะมั้ง ซึ่งหมายถึง ตัวหยางลูที่ดวงจิตย้อนมาในอดีต ราวกับผลัดพลาดจากถิ่นที่ควรจะอยู่นั้นเองจ้า