รวมฟิกสั้นบารามอส โดย Lazulite

ลำดับตอนที่ #2 : เช้าวันหนึ่งของลอรี่

เสียงนกร้อง เสียงไก่ขัน เสียงนอนกรน ช่วยปลุกให้นักบวชคิ้วผูกโบว์ค่อยๆลืมตาขึ้น และเดินไปอาบน้ำ มันเป็นกิจวัตรที่น่าเบื่อ



ของลอเรนซ์ ดอร์น นักบวชจากแอเรียส



“ ลูคัส ตื่นได้แล้ว ” ลอเรนซ์เขย่าเพื่อนซาตาน



     ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก



“ อย่ามาแกล้งนะลูคัส ” ลอเรนซ์เริ่มใช้เท้าสะกิดแรงๆ(มันก็ถีบหน่ะแหละ)



     หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้



“ โครม ” ลอเรนซ์สะกิดลูคัสสุดแรงจนตกเตียง แต่ก็ไม่เป็นผล



“ ทำไงดีเนี่ย ” ลอเรนซ์เริ่มหน้าซีด พลางวิ่งไปหาโซมาเนีย



“ โซมาเนีย ไอ้ลูคัสมันเป็นอะไรก็ไม่รู้  ไปดูให้หน่อยสิ ”  ลอเรนซ์พูดด้วยหน้าตาเหรอหรา



     เมื่อมาที่ห้อง ก็พบว่าลูคัสที่นอนอยู่บนพื้นเริ่มหน้าซีด  โซมาเนียจึงรีบตรวจ



“ โรคขาดการตอบรับ ” โซมาเนียพูด



“ แล้วจะรักษายังไงล่ะ ” ลอเรนซ์พูดด้วยเสียงเป็นห่วง



“ ต้องทำในสิ่งที่เค้าอยากเห็นหรือฟังจนกว่ามันจะตื่น ” โซมาเนียตอบ



“ นายลองร้องเพลงให้มันฟังสิ ” โรเวนที่เพิ่งเข้ามาพูด



“ ได้เลย ” ลอเรนซ์รับปาก จนทำให้โซมาเนีย โรเวน รวมทั้งชิวาสที่เพิ่งมาถึงอึ้ง



     Song : คุณลอรี่



     By : ลอเรนซ์ ดอร์น



     หางเครื่อง : เฟริน ซีบิล กัซ โร คาโล ครี๊ด คิล



ติ๊ด ติด ตี๊ ตี ติด ติด ตี๊ ตี ติด ติด ตี๊ ตี ติด  (เสียงทำนองโดยนิกส์)



     ยังจำไม่เคยลืมเลือน คอยเตือนลูคัสเอาไว้



ที่แกเรียกลอรี่ไง ยังจดจำไว้ในใจเรื่อยมา



ชื่อดีก็มีถมปาย จาเรียกลอรี่ทำไมเล่าหนา



หรือเห็นชั้น เป็นพรีซบ้านนอกคอกนา



จะแกล้งกันก็ไม่ว่า แต่อย่ามาเรียกช้านลอรี่



     ถามจิงๆ แกมองชั้นปายทามมาย



มองมากไป ไม่กลัวแว่นหักเหรอหนา



ช้านอยากรู้  วานหนายชั้นบ้าขึ้นมา



แกนั้นหนาคอยหลบมีดบินให้ดี



     น้องฟิล์ม  ลอตเตอร์รี่ น้องมายด์



มีตั้งมากมาย ไม่ยอมเรียกกัน



หรือว่าแอนนาขุดมัน น้องโยดัดฟัน นั้องพันซ์ก็ยังดี



น้องเห้ชื่อเท่ห์จะตาย ก็แล้วทำไมไม่เรียกกันล่ะนี่



ตุ๊กแก จิ้งจก สิเดิ้น



เป็นหยังบ่เอิ้น กันล่ะลูคี่



     เธอหรือจะมี เพื่อนปามีดบินอย่างช้าน



ท่าปานี้ เรียนจากคาคาชิกัน



เปลี่ยนที่ปาทุกวัน แต่สักวันลูคัสต้องตาย



      ปลายมีดก็ดูแหลมคม ด้ามจับก็ทำไฮไลท์



เก็บไว้ปาแกมากมาย แต่แกก็ยังไม่ตาย



จะเรียกลอรี่ คิดดูให้ดี คิดๆดูให้ดี





     เมื่อร้องจบก็พบว่าลูคัสเริ่มลืมตาได้  ลอเรนซ์จึงโผเข้ากอดด้วยความดีใจ(ลืมตัว) ทำให้ทุกคนในห้องต้องรีบอพยพออกมา  



และก็จบเช้าอันตื่นเต้นของลอเรนซ์ไว้เพียงแค่นี้