ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : การแก้แค้นอาเธอร์ อีกรอบ
เนื่องจากมีเสียงเรียกร้องว่าการแก้แค้นมันยังไม่สะใจ คนเขียนก็ยังไม่สะใจ!!!
เพราะฉะนั้น นี่คือการแก้แค้นรอบสองที่ทุกคนรอคอย เย้ !
ณ ห้องอาหารดรากอน
“ นี่เฟริน ชั้นยังไม่สะใจเลยอ่ะ ” กัสบ่นกับเฟริน
“ ใช่ มันต้องเอาให้สาสม ” เฟรินหันมาตาลุกเป็นไฟ
แล้วลูคัสกับลอเรนซ์ก็เดินเข้ามา
“ ว่าไงเฟรี่ หายดีแล้วใช่มะ ” ลูคัสทัก
“ ฮะ ” เฟรินตอบแต่ตายังลุกเป็นไฟอยู่
“ พวกนายอยากไปแก้แค้นอีกใช่มั้ย ” โรเวนเดินเข้ามาถาม
“ ใช่ ! ” ทั้งสามตอบพร้อมกัน
“ แก้แค้นอะไรกันเหรอ ” คิลที่ไม่รู้เรื่องเนื่องจากจีบเรนอนอยู่ถาม
“ ก็ไอ้หนวดปลาหมึกที่มันบังอาจทำให้ชั้นต้องเข้าห้อง ICU ไง ” กัสหันมาตอบ
“ ฮะ! โรงเรียนเรามีปีศาจปลาหมึกอาละวาดเหรอ O_o? ” คิลต๊กกะจาย
“ ไม่ใช่เว้ย หมายถึงรุ่นพี่อาเธอร์ต่างหาก ” เฟรินพูดพร้อมกับเขกหัวคิล
“ แล้วจะทำยังไงเหรอโรเวน ” ลูคัสหันมาถามท่านเสธ
“ หึ ตามมาสิ ” โรเวนพูดแล้วก็เดินออกจากห้อง
กัส เฟริน ลูคัส ลอเรนซ์ คิล และคาโลเลยเดินตามไป
โรเวนพาทั้งหมดมาที่ห้อง ICU แบบพิเศษ หน้าห้องเขียนว่า ‘ อาเธอร์ - ปราสาทขุนนาง ’
“ แล้วไงต่อ ” ลูคัสถามอย่างกระตือรือร้น
โรเวนชูกล่องสีดำให้ดู
“ อะไรเหรอฮะ ” คิลถามอย่างสนใจ
“ เดี๋ยวก็รู้ ” โรเวนว่าแล้วก็เดินเข้าไปในห้องตามด้วยเหล่าผู้คนที่ตามมา
“ ไงโรเวน ” อาเธอร์หันมาถาม ขณะที่นั่งดูทีวีอยู่
มีสายน้ำเกลือเจาะที่มือซ้ายห้อยระโยงระยางกับเสาน้ำเกลือ
หน้าตาดูซีดเซียวเนื่องจากถ่ายจนหมดตัว
“ หมดเค้าฝากยามาให้ ” โรเวนยื่นยาให้สองเม็ด
“ ขอบใจ ” อาเธอร์รับมาแล้วกลืนลงคอตามด้วยน้ำหนึ่งแก้ว
อึก! เมื่อยาลงถึงกระเพาะ อาเธอร์ก็นิ่งไป
“ เป็นอะไรไปฮะ ” เฟรินถาม
“ ยาอัมพาต ” โรเวนตอบแล้วหันมายิ้ม
“ ยานี้จะทำให้คนกินขยับไม่ได้ชั่วขณะ จากจำนวนยา ชั้นว่าคงจะประมาณสองชั่วโมง ” โรเวนอธิบาย
“ แล้วไงอ่ะ ” ลูคัสถาม
“ ก็ เมื่ออาเธอร์ขยับไม่ได้แต่รู้สึกเจ็บได้ พวกนายจะทำอะไรก็เชิญ ” โรเวนพูดพร้อมส่งกล่องสีดำให้กัสแล้วเดินออกไปจากห้อง
“ ลอเรนซ์ คาโล ช่วยด้วย ” อาเธอร์พยายามพูด
แต่คาโลและลอเรนซ์ก็ได้แต่ยิ้มที่มุมปากแล้วเดินไปนั่งตรงโซฟา
“ เชิญ ” ลอเรนซ์พูด
“ หึๆ งั้นชั้นเริ่มก่อนนะ ” ลูคัสว่าพลางถอดแว่น
กัส เฟริน และคิลถอยให้ลูคัสพร้อมกับยิ้มอย่างโหด
“ ฮ่าๆๆๆ ” ลูคัสหัวเราะก่อนที่จะจับมืออาเธอร์ขึ้นมา
ลูคัสค่อยๆหักนิ้วทีละนิ้ว อาเธอร์ร้องอย่างโหยหวนแต่ไม่มีใครนอกห้องได้ยินเพราะคาโลสร้างกำแพงเวทย์ไว้
เมื่อครบสิบนิ้วก็เริ่มหักข้อมือ แขน ไหล่
อาเธอร์ยังคงร้องอย่างทรมาน
“ งั้นชั้นขอต่อนะ ” กัสว่าแล้วก็ส่งกล่องสีดำให้เฟริน
“ ได้เลยพวก ” เฟรินว่าพลางรับกล่องมาถือ
กัสเดินไปแทนที่ลูคัสแล้วล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกง
สิ่งที่กัสหยิบออกมาคือมีดพกสีดำ!
กัสค่อยๆกรีดบริเวณเส้นเอ็นของอาเธอร์พร้อมๆกับเสียงกรีดร้องของอาเธอร์
“ นายทำอะไรน่ะกัส ” เฟรินถามอย่างสนใจ
“ ก็แค่จะตัดเส้นเอ็นให้หมด จะได้ขยับไม่ได้ ” กัสตอบขณะที่กรีดเส้นเอ็นบริเวณขาขวา
เมื่อกัสกรีดเสร็จก็หันมายิ้มให้เฟริน
เฟรินยิ้มตอบแล้วส่งกล่องคืนให้กัส
“ อยากรู้จังว่าในนี้มีอะไร ”เฟรินว่าพลางเปิดกล่อง
ปรากฏว่าในกล่องนั้นมีมดคันไฟตัวเป้งประมาณยี่สิบตัว
“ ชั้นนึกอะไรดีๆออกแล้ว ” เฟรินพูดก่อนที่จะปิดกล่อง
แล้วก็เดินไปหยิบขวดน้ำหวานที่มีคนเอามาเยี่ยม
“ ยืมหน่อยนะฮะรุ่นพี่อาเธอร์ ” เฟรินหันมายิ้มแล้วก็เปิดฝา
เฟรินเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆพร้อมกับใบหน้าอันหวาดกลัวของอาเธอร์
เมื่อมาถึงเตียงเฟรินก็ราดน้ำหวานทั่วตัวอาเธอร์
“ นายทำไรน่ะ ” คิลถาม
“ หึ ส่งกล่องมาสิกัส ” เฟรินไม่ตอบแต่หันไปพูดกับกัส
เมื่อเฟรินเปิดกล่อง คิลเริ่มเข้าใจว่าจะทำอะไร
เฟรินค่อยเทมดคันไฟลงบนตัวอาเธอร์และเคาะจนหมดกล่อง
อาเธอร์ร้องอย่างทรมานเนื่องจากมดคันไฟได้กัดเพราะบนตัวมีน้ำหวาน
แถมบางตัวยังกัดตรงบริเวณที่เป็นรอยกรีดเส้นเอ็นอีก เอื้อก!
“ ฮิๆ ชั้นร่วมด้วยดิ ” คิลที่อยากมีส่วนร่วมถาม
ทั้งสามคนที่แก้แค้นแล้วหันมายิ้มให้
“ เอาสิ ” ลูคัสพูด
เมื่อได้ยินดังนั้นคิลก็นำผ้าปูเตียงหออาเธอร์
ทุกคนมองอย่างสงสัย อาเธอร์ยังคงร้องอย่างเจ็บปวดที่โดนมดกัด
“ กลับโรงเรียนกัน ” คิลหันมาพูดแล้วแบกอาเธอร์นำไป
ทุกคนมองหน้ากันแล้วเดินตาม
ณ ลานเอกประสงค์ที่มีนักเรียนนั่งอยู่จำนวนมาก
คิลหาเชือกเส้นใหญ่มาหนึ่งเส้นแล้วก็มัดอาเธอร์ไว้
แล้วก็ลากไปกลางลานและก็เหวี่ยงไปรอบๆ
อาเธอร์กรีดร้องอย่างหวาดเสียวและเจ็บเพราะมดยังกัดอยู่
“ ส่งมาเลยคิลลี่ ” ลูคัสเรียก
คิลเหวี่ยงอาเธอร์ไปทางลูคัสแล้วลูคัสก็รับเชือกมา
ลูคัสลากอาเธอร์ไปรอบๆบริเวณอย่างบ้าคลั่งเหมือนเด็กลากรถของเล่น
“ แตะมือเปลี่ยนตัว ” เฟรินวิ่งมาแตะมือลูคัสแล้วลากอาเธอร์ขึ้นลงบันได
“ กัส ” เฟรินเรียก
“ แตะมือแท็กทีม ” กัสว่าแล้วก็รับช่วงต่อจากเฟริน
กัสลากอาเธอร์ต่อจนอาเธอร์สลบ
“ พอแล้วล่ะ ” ทุกคนพูดพร้อมกัน
แล้วทั้งหมดก็เดินกลับป้อมด้วยความสะใจ
ทิ้งให้อาเธอร์โดนมดกัดอยู่กลางลานนั่นต่อไป
--------------------------------------------------------------------------------------------------
ฮ่าๆๆๆ ไม่รู้ว่าสะใจอ๊ะป่าว เวลาอ่านก็ช่วยจินตนาการตามด้วยเน้อ (เพื่อความสะใจยิ่งขึ้น)
พอแต่งๆไป รู้สึกว่ามันออกแนวซาดิสซ์มากกว่าสะใจซะแหล่ว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น