รวมฟิกสั้นบารามอส โดย Lazulite

ลำดับตอนที่ #10 : รักแท้ดูแลไม่ได้

ยะโฮ่ว!!!  หายหัวตัวหายไปนาน  คราวนี้กลับมาพร้อมกับฟิคสั้นบั่นทอนปัญญา(?)



โดยมีโรเวนและวิเวียนเป็นตัวเด่นล่ะครับท่าน!  



เอาล่ะ พล่ามมานานแล้ว  จะเป็นแนวไหนนั้นก็เชิญอ่านได้เลยล่ะก๊า!!!





วันเวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก



โรเวนได้เรียนจบจากโรงเรียนพระราชาเอดินเบิร์กและตั้งใจจะกลับเจมิไน



" จะกลับแล้วเหรอฮะรุ่นพี่ "  เฟรินถามอย่างมาดมัน



วันนี้ทุกคนพร้อมใจจะถีบส่ง เอ๊ย!  มาส่งโรเวน



โดยลูคัสและลอเรนซ์บอกว่าจะอยู่ต่อเพื่อช่วยปราชญ์เลโมธีสักพัก



" ทำไมล่ะเฟริน  รึว่านายห่วงชั้น "  โรเวนหันมาจ้องหน้าเฟรินอย่างซึ้ง



บรรยากาศรอบๆเริ่มกลายเป็นสีชมพูอมม่วง(?)



" ครับ  รุ่นพี่อย่าลืมส่งของฝากมาด้วยนะครับ "  เฟรินตอบอย่างจริงจัง



เพล้ง!  บรรยากาศดีๆสลายกลายเป็นเศษแก้วทันที



" ไปล่ะ "  โรเวนพูดและวิ่งขึ้นม้าขี่กลับเจมิไนโดยด่วน



" อย่าลืมของฝากนะฮะ~~~ " เฟรินตะโกนตาม



    ถึงน้องหญิง...



ตอนนี้พี่ได้กลับมาที่เจมิไนแล้ว  



และคิดว่าจะไปหาน้องหญิง



น้องหญิงคิดว่าไง ?



พี่คิดว่าจะพาน้องหญิงมาเที่ยวที่เจมิไน



อยากมามั้ยล่ะ ?



ไม่ต้องตอบมาหรอกนะ



เพราะพี่กำลังเดินทางไปเวนอลแล้ว



    จากพี่ผู้ห่วงใย...



" นี่ๆ  ท่านพี่โรเวนจะมาล่ะ "  วิเวียนหันไปบอกนางกำนัลพลางเดินยิ้มอย่างมีความสุข



" จริงรึเพคะ "  นางกำนัลยิ้มตาม



สองวันต่อมาโรเวนก็มาถึงเวนอลพร้อมกับของฝากมากมายก่ายกองดองเป็นปี



" น้องหญิง.. "  โรเวนและวิ่งเวียนวิ่งมาและกอดกันด้วยท่าสโลว์



" ตกลงว่าน้องหญิงจะไปเที่ยวกับพี่มั้ย " โรเวนเริ่มบทสนทนาก่อน



" ค่ะ "  เมื่อวิเวียนตกลง ทั้งสองก็มุ่งหน้าไปเจมิไนทันที



ทั้งสองไปเที่ยวที่ต่างๆด้วยความสุขโดยตัดขาดจากความวุ่นวายทั้งหมด



ขณะที่ทั้งคู่เดินชมสวนดอกไม้



"  ดอกนั้นสวยจังเลยเพคะ "  วิเวียนชี้ไปที่ดอกไม้สีแดงสดที่อยู่บนยอดสูงประมาณสองเมตร



" ดอกนั้นใช่มั้ย "  โรเวนย้ำก่อนจะกระโดดเพื่อเด็ดดอกไม้ให้



....แปล๊บ...  โรเวนล้มลงกับพื้น



" ท่านพี่  เป็นอะไรรึเปล่าเพคะ "  วิเวียนถามด้วยความเป็นห่วง



" ไม่เป็นไรหรอก  สงสัยว่าจะหน้ามืด " โรเวนพยายามยิ้มให้



...  ขอเวลาอีกนิดเถอะนะ ...



วิเวียนจึงพาโรเวนมานั่งที่ศาลาริมน้ำ  ลมพัดโบกเย็นสบาย



นางกำนัลนำน้ำชามาเสิร์ฟ



" เดี๋ยวน้องหญิงจะไปไหนอีกมั้ย "  โรเวนถามพลางจิบน้ำชา



" ไม่รู้สิเพคะ  ไม่เห็นต้องรีบร้อนนี่เพคะ "  วิเวียนยิ้มให้



...  แค่ยิ้มแค่นี้ก็เพียงพอแล้วล่ะ  ...



เพล๊ง!  ถ้วยน้ำชาในมือโรเวนตกกระทบพื้นแตกเป็นเสี่ยง



เห็นดังนั้นวิเวียนก็รีบวางถ้วยของตนแล้วเข้ามาประคองโรเวน



" ท่านพี่!  เป็นอะไรเพคะ "  ถามอย่างร้อนรน



" หึ..คงหมดเวลาแล้วสินะ "  ตอบอย่างหมดหวัง



" เวลาอะไรเพคะท่านพี่ " วิเวียนเริ่มร้องไห้



" ลาก่อนน้องหญิง  ชั้น...รักเธอ..นะ "  โรเวนพูดก่อนลมหายใจสุดท้ายจะขาดหายไป



" ไม่จริง!!!! "  วิเวียนกรีดร้องสุดเสียง



หลังงานศพโรเวนที่จัดขึ้นที่เจมิไนอย่างยิ่งใหญ่



เหล่ารุ่นน้องและเพื่อนๆที่มางานด้วยความเศร้า



วิเวียนได้รับอนุญาตจากมหาราชาเซสให้เข้าไปในห้องโรเวน



เธอได้พบสมุดบันทึกเล่มหนึ่ง  หน้าสุดท้ายมีรอยเลือดเปื้อนอยู่



.....วันนี้ท่าทางอาการหนัก



ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงกลัวการผ่าตัดนัก



ถึงการเป็นเนื้องอกในสมองจะสามารถรักษาได้



แต่ทำไมเราถึงกลัวการรักษาล่ะ



ถ้าได้พบน้องหญิงก่อนก็คงจะดี



ไม่อยากให้เวลาผ่านไปเร็วอย่างนี่เลย



อยากให้น้องหญิงรู้ว่า........



ข้อความที่หายไปเปื้อนเลือดจนอ่านไม่ได้



แต่วิเวียนก็ได้รู้ข้อความนั้นจากปากเจ้าตัวแล้ว



.... ทำไม่ท่านพี่ถึงไม่ยอมผ่าตัดนะ



.... ทำไมเราไม่ยอมไปเที่ยวกับท่านพี่ให้มากว่านี่นะ



.... ทำไมท่านพี่ไม่ยอมอยู่ฟังคำตอบของเราด้วยล่ะ



.... ทำไม......