คืนใจไปเจอรัก

พอนึกถึงวันวาเลนไทน์ผมว่าวันนี้คงมีใครหลายๆคนเฝ้ารอที่จะมอบของขวัญให้กับคนที่เขารักและรอที่จะสารภาพรักกับคนที่เขาแอบรักเช่นกันซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือเพื่อนสนิทของผมที่ สนิทกันมากกว่าเพื่อนแต่...ไม่ใช่แฟน 

เทียนหอมสีสวยและดอกกุหลาบสีแดงสดถูกจัดใส่แจกันแก้วใสขนาดไม่ใหญ่มากนักวางบนโต๊ะที่คลุมด้วยผ้าสีขาวผู้คนที่เข้ามานั่งในร้านส่วนใหญ่มักจะมากันเป็นคู่ซึ่งทำให้ผมหลงคิดว่าที่นี้เป็นร้านอาหารสุดหรูสำหรับคู่รักมาดินเนอร์หรือร้านเหล้าสำหรับคนไม่มีคู่อย่างผมกันแน่

เสียงเพลงในร้านยังคงส่งเสียงขับร้องช้าๆในจังหวะผ่อนคลายเพราะตอนนี้เป็นเวลาที่ไม่ดึกมากนักผู้คนที่มาใช้บริการทางร้านต่างก็ทยอยเข้ามาเรื่อยๆ

ภาพผู้ชายที่ผมคุ้นตากำลังมอบช่อดอกกุหลาบสีแดงสดช่อใหญ่ให้กับหญิงสาวร่างเล็กหน้าตาน่ารักคนนั้นทั้งคู่มีใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสสดชื่นพอๆกลับช่อดอกไม้ที่เขาถืออยู่ พร้อมกับคำบรรยายใต้ภาพ ‘วาเลนไทน์มีแค่วันเดียว แต่รักเธอคนเดียวมีทุกวัน’ ภาพและข้อความปรากฏขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือของผม

ผมยังคงมองภาพเมื่อสักครู่อยู่สักพักมันทำให้มือของผมรู้สึกชาอกข้างซ้ายเหมือนมีอาการสั่นและเจ็บอย่างบอกไม่ถูกไม่รู้ว่าเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์หรือเพราะภาพเมื่อสักครู่กันแน่และผมรู้สึกว่าตอนนี้มีน้ำมาคลออยู่ที่บริเวณขอบตา  ผมใช้มือปาดบริเวณนั้นก่อนที่น้ำใสๆจะไหลออกมาให้คนที่นั่งข้างผมเห็นแล้วรู้สึกไม่สบายใจไปด้วย ถึงแม้ว่าผมจะรู้มาก่อนแล้วว่าจะต้องเห็นภาพภาพนี้  ผมก็ยังคงรู้สึกเสียใจอยู่ดี ‘คงเป็นผมไม่ได้สินะคนที่ยืนตรงนั้น’ T_T 

ผมไม่ได้สนใจคนรอบข้างว่ากำลังพูดคุยอะไรกันอยู่ปล่อยให้ตัวเองตกอยู่ในภวังค์คิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับเขาและตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกชาไปทั้งตัวรวมถึงหัวใจของผมด้วยยิ่งมีบทเพลงเศร้าๆภายในร้านที่กำลังขับร้องอยู่ตอนนี้เหมือนยิ่งตอกย้ำอารมณ์ความเศร้าของผมให้เพิ่มมากขึ้นเหมือนตัวเองกำลังถ่ายเอ็มวีเพลงอกหักอยู่ยังไงยังงั้น(ทำไมร้านเหล้าชอบเปิดเพลงเศร้าด้วยวะ)

แหมะ...แหมะ มีน้ำหยดลงมาบนหลังมือของผมเป็นน้ำใสๆหยดเล็กๆไม่ใช่ว่าหลังคาร้านรั่วหรอกนะครับแต่ผมกำลังร้องไห้อยู่ต่างหากร้องออกมาจนได้สินะ ตอนนี้ผมไม่ได้สนใจแล้วแหละครับว่าใครจะมองผมหรือป่าวที่อยู่ๆก็ร้องไห้ผมรู้แค่ว่าผมกำลัง ‘เสียใจ’

“เชี่ย~” ด้วยสติอันน้อยนิดของผมที่เหลืออยู่เพราะฤทธิ์แอลกอฮอร์ทำให้ผมยังได้ยินเสียงมากกว่าหนึ่งเสียงพูดขึ้นพร้อมกัน

“เอาไงดีพี่เค้ก” คนหุ้นหมีกล้ามใหญ่หันไปถามคนหน้าเรียวที่โตกว่า

“กูว่า...กลับเถอะ…” คนหน้าเรียวพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังแล้วหันมาพูดกับใครบางคนที่นั่งอยู่ข้างๆ  “มึงดูมันแทนกูทีไอ้เชี่ยเขื่อนแม่งเกาะกูเป็นปลิงเลย”

คนตัวสูงไม่ได้พูดอะไรเขาพยักหน้าและลุกขึ้นเดินมาทางด้านหลังของผมซึ่งผมเองก็มองไม่ถนัดว่าเขาเป็นใคร  ‘หรือว่าจะเป็นบิ๊กบอสกันนะ หรือว่าบิ๊กบอสจะกลับมาหาผมแล้ว’ ผมหันไปหาเขาแล้วยิ้มออกมาด้วยความดีใจ

“มึง...กลับมาหากู...แล้วหรอ” ผมพูดทั้งๆที่ตัวเองยังคงสะอื้น  อาการเมาและน้ำตาที่ไหลอยู่ทำให้สายตาของผมพล่ามัวจนมองไม่เห็นหน้าของคู่สนทนาที่ยืนอยู่แต่ความคิดของผมอยากให้เป็นเขาและผมก็เชื่อว่าต้องเป็นเขาแน่ๆ

“..........”

“กูรักมึงนะ”

ผมที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ยกแขนทั้งสองข้างของตัวเองขึ้นโอบคอของคนตัวสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้าให้ก้มลงมาใกล้  ใกล้พอที่ปากของเราจะสัมพัสกันคนตัวสูงไม่ได้ขัดขืนอะไรแต่ดูเหมือนว่าเขาจะนิ่งไปสักครู่ผมจึงแทรกลิ้นร้อนที่ปะปนกลิ่นและรสชาติของแอลกอฮอล์เข้าไปในโพลงปากหวานของเขาทันทีสัมพัสของผมเป็นไปอย่างทุลักทุเลด้วยที่ว่า  นี่เป็นการ ‘จูบครั้งแรก’ ของผมแถมอีกฝ่ายก็ไม่ตอบสนองอะไรผมเลย ผมไม่รู้ว่าจูบนี้ยาวนานเท่าไรเพราะตอนนี้ผมไม่สามารถรับรู้เรื่องราวอะไรได้อีกแล้ว