ชายานอกหัวใจ

บทนำ

"ท่านอ๋องกลับมาแล้วหรือเพคะ" 

สาวงามในชุดสีม่วงลายดอกเหมยกุ้ย นางยกยิ้มอย่างดีใจที่เห็นพระสวามี จึงรีบเดินเข้าไปหาพร้อมถ้วยน้ำชาในมือยื่นส่งให้

"เหนื่อยหรือไม่ หม่อมฉันตรียมชาดอกเหมยไว้ให้ท่านดื่มด้วยเพคะ"

"ข้าไม่ดื่ม ไปให้พ้นหน้าข้าสตรีน่าชัง อย่าได้สะเออะมาให้ข้าเห็นหน้าอีก ไป๊"

เขาตะคอกพร้อมปัดถ้วยน้ำชาทิ้งอย่างไม่ไยดี แล้วผลักนางจนล้มลงบนพื้น

ร่างบางล้มลงไปพลางเผลอสูดปากด้วยความเจ็บปวด นางเงยหน้ามองพระสวามี ในแววตากลมโตฉายแววเสียใจออกมาแวบนึงแล้วหายไปอย่างรวดเร็ว นางรีบลุกขึ้นยืนพร้อมเก็บถ้วยขึ้นมา แล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"หม่อมฉันขออภัยเพคะ ที่ทำให้ท่านอ๋องทรงกริ้ว"

นางก้มหัวขออภัยจากพระสวามีด้วยท่าทีสงบ ราวกับว่าเป็นเรื่องธรรมดาที่ชาชินเสียแล้ว

เขาเดินตรงเข้าไปหานางมือแกร่งขยำลงบนเส้นผมดำสลวยที่ตกแต่งด้วยปิ่นหยกเนื้อดี มืออีกข้างบีบคอเรียวของนาง มือเล็กๆของนางได้แต่คว้ามือสามีไว้แล้วนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด หยาดน้ำใสๆไหลออกจากสองตาอย่างกลั้นไม่อยู่ มือหนาเพิ่มแรงกดที่คอของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นฮูหยินของเขา ในขณะที่นางกำลังจะหมดลมหายใจ เขาก็ปล่อยมือออกจากนาง

อ๋องหนุ่มหันมองผู้เป็นภรรยาที่กำลังอ้าปากสูดอากาศ หน้าตาแดงก่ำ ยิ่งทำให้เขารังเกียจยิ่งนัก

"จำใส่หัวของเจ้าเอาไว้ ข้าไม่เคยรักเจ้า และอย่าได้มายุ่งกับข้าอีกเข้าใจไหม"

ร่างสูงพูดพร้อมยกเท้าถีบร่างผอมบางจนกระเด็น ท่ามกลางสายตาของนางกำนัล

"เพคะ เพคะหม่อมฉันเข้าใจเพคะ หม่อมฉันขอประทานอภัยด้วยเพคะ"

นางรีบก้มหน้าคลานเข้ามา โขกศีรษะกับพื้นขออภัยทันที เพราะนางกลัวจะโดนทำร้ายอีก เพียงเท่านี้นางก็เจ็บมากพอแล้วร่างกายบอบช้ำไปหมด ผิวขาวราวหิมะมีร่องรอยของการถูกทำร้ายเต็มไปหมด 

"หึ ดีจำใส่ใจของเจ้าไว้ให้ดีล่ะ"

ชายหนุ่มพูดพลางหันหลังเดินเข้าห้องพร้อมกับอนุที่ประคองกันเข้าไป

ใบหน้าชุ่มไปด้วยน้ำตายังคงนั่งอยู่กลับพื้นเงยหน้ามองแผ่นหลังของสามีที่เดินจากไป พลางยิ้มเยาะและเอ่ยให้กับตัวเองอย่างสมเพช

"ข้าผิดตรงไหนกันหรือ ข้าแต่งกับท่านเพราะผู้ใหญ่จัดการให้ ข้ามิเคยมีสิทธิ์เลือกเลย"

ใช่!!ทั้งๆที่ผู้ใหญ่เป็นฝ่ายจัดการทั้งหมด ข้าต้องแต่งเพราะเกิดเป็นหญิงมิมีสิทธ์เลือกคู่ครองด้วยตัวเอง แล้วเหตุใดคนผิดจึงกลายเป็นข้าเล่า