จอมโจรจอมใจ

ลำดับตอนที่ #2 : ปฐมบท

ปฐมบท



     อณาจักนรูนมิดการ์ดไม่ใช่อณาจักรเดียวบนโลกนี้!!!



     หากแต่ท่านยังเคยก้าวพ้นอณาจักรของท่านหรือไม่??



     จริงแท้บนโลกยังมีแคว้นใหญ่น้อยอีกมากมายก่ายกอง ครานี้แคว้นที่ทรงอำนาจที่สุดคล้ายจะเป็น



     แคว้นฟาลไกอา....



     ที่ตั้งไม่ห่างไกลจากรูนมิดการ์ดมากมาย เพียงนั่งเรือไปยังตะวันออกประมาณเดือนนึงก็จะถึง ฟาลไกอามีพลกำลังแสงยานุภาพสูงล้ำ ภูมิปัญญาความรู้ไม่ต่ำทราม ฟาลไกอายังเป็นศูนย์รวมการค้าขาย ที่รุ่งโรจน์ นี้นับเป็นอณาจักรการค้า,การศึก แห่งใหญ่ นับว่าผู้ใดยากต่อกร



     ยังมีอีกแค้วนที่ต่างกันอย่างสิ้นเชิง แม้เทียบไม่ออก



     นั้นคืออณาจักรนอสกอส!!!



     ที่นั้นแทบหาประชากรไม่ได้ มันเป็นอณาจักรของปีศาจ ปีศาจเพ่นพ่านกลางวันและคืน แน่นอนย่อมมีบุคลากรจำนวนมากต้องสังเวยชีวิตกลายเป็นอาหารของมั น!! แต่ยังมีผู้กล้าจำนวนไม่น้อยคิดต่อต้าน ที่ตั้งของนอสกอสอยู่ทางเหนือของรูนมิดการ์ด โดยการเดินทางจากอาลเดอบาราลก็ถึงภายใน2-3เดือน...



     และอณาจักรใหญ่น้อยที่นั่งจับเจ่าบรรยายผ่านหลายวันหลายคืนก็ยั งไม่หมด ...



     ลมหนาวคล้ายศาสตราวุธคมกล้ากรีดผ่านร่างกายและขั้วหัวใจอย่างสุ ดซึ้ง เหนือผืนดินยังมีนภา เหนือธารามีเงาจันทร์ ยามวิกาลเช่นนี้เหมาะสำหรับการ...ขโมย!!



     นอกคฤหสาน์หลังโตโออ่าหรูเลิศแห่งหนึ่งของฟาลไกอา มีแม่น้ำตัดผ่าน มีบุคคลนึงนอนบนก้อนหินขนาดใหญ่พอตัวเขานอนหลับอย่างไร้กังวล มันเป็นบุรุษ เขาสวมอาภรณ์สีขาว ทั้งกายมันสวมชุดสีขาว ข้างๆกายโอบไหสุราราวกับรักถนอมปานสตรีงามสะคราญโฉม...



     หรือแท้จริงบุคคลนั้นเป็นเพียงปีศาจสุรา



     เรื่องของจอมโจรจอมใจ ก็คือเรื่องของหัวขโมยยอดนักรักผู้หนึ่ง...



     เขาผู้นี้อายุกลับยังเยาว์ยิ่ง ฉลาดเฉลียวยิ่ง ฝีมือเป็นเลิศ ตัวเบาก็ยอดเยี่ยม มิเพียงทำให้บุรุษอื่นเห็นแล้วอิจฉาตาร้อนในหน้าตาของเขา เสน่ห์ชวนลุ่มหลงของเขาแผ่ขยายทุกขณะ เขาเป็นคนที่แทบเพรียกพร้มทุกอย่าง... แต่เขากลับหว้าเหว่ยิ่ง



     เขามีสหาย4คนที่ไว้เนื้อเชื่อใจชนิดเรียกว่าฝากชีวิตไว้ได้ กระนั้นเขายังรู้สึกโดดเดี่ยวขาดความอบอุ่น



     มันชมชอบปรัชญา คำกลอน สุรา มันยังชมชอบดอกไม้และกลิ่นหอมหวนรัญจวนใจที่แผ่กระจายมาจากบุบผ าชาติ



     มันกลับกำจัดความว้าเหว่ด้วยการ พนัน ร่ำสุรา เที่ยวสตรี มันพบสตรีหลายรูปแบบ



     มันตอนนี้กำลังนอนบนก้อนหินใหญ่ขนาดพอตัว มันกำลังสุรา มันกรอกสุราในไหใส่ปากอย่างไม่ระคายคอ มันนับเป็นบุรุษคอทองคำบุรุษหนึ่ง แต่หากมันยังเยาว์วัยไป เยาว์วัยเกินกว่าที่จะร่ำสุราจำนวนมากมายขนาดนี้



     ใครบ่างจะรู้ ความจริงมันกลับดื่มสุราตั้งแต่อายุเพียง 8ปี มันดิ่มจำนวนมากต่อวันในปริมาณน่าแตกตื่น มันกลับไม่เมา...



     ยามคนคนนึงต้องการเมามาย ไยกลับไม่ได้เมามาย



     เด็กหนุ่มชุดขาวคิดเช่นนั้น



     “โรมิโอ!!! ไกล้ถึงเวลาแล้ว!!! ยังมาดื่มสุรา หากดื่มปากท่านจะมีกลิ่นสุราติดตัว แล้วท่านจักลงมือขโมยของได้อย่างไร”เสียงของชายกลางคนดังแว่วขึ้นมา เขาเป็นพวกพ้วงของเด็กหนุ่มคนนี้?? เด็กหนุ่มคนนี้แท้จริงชื่อ ‘โรมิโอ’



     บุรุษกลางรูปร่างสูงใหญ่ คิ้วตาคมคาย ผิวกายขาวซีดจนน่าหวาดหวั่น ริมฝีก็กลับกลายเป็นสีเดียวกับผิวหนัง ดวงตาสีเขียวหมองคล้ำไม่อาจบรรยาย แฝงด้วยหนวดเคราแหลมยาวออกมาจากปลายคางคนสวมเสื้อสีน้ำตาลทั้งต ัว สวมหมวกทรงสูง เอวมันคาดแส้เส้นยาวมันเป็นเกลียว



     มันถึงกับเป็นหนึ่งใน5อสรพิษ มันลืมเลือนชื่อของตนมันใช่นามว่า ตะขาบ!!!



     “มีสิ่งใดในโลกที่ข้าขโมยไม่ได้หรือ?”โรมิโอกล่าวเฉื่อยชาและเทสุราไหลลงคออีกครา



     “ท่านชะล่าใจเยี่ยงนี้ นั่นจะนำพาหายนะมาสู่ตัวท่าน”เจ้าตะขาบกล่าวเตือน หน้าตาเรียบเฉยไร้ความรู้สึกราวกับคนตาย



     หากจิตใจของท่านเหิ่ยวเฉากระทั่งท่านคิดว่าจิตใจท่านได้ตายด้าน ไปแล้ว ท่านย่อมมีสีหน้าเช่นมัน ไม่อาจผิดเพี้ยน



     “ข้าย่อมมีแผนการของข้าเอง...”โรมิโอลุกขึ้นพร้มยกไหสุราเทเมรัยที่เขาชมชอบใส่ปากตนจนหมดสิ้น บ้างก็หกใส่เสื้อผ้าขาวสะอาดของมัน มันพลันคราง “อา...”หนักๆดังๆ สุราร้อนแรงเช่นนี้ ดื่มรวดเร็วเช่นนี้ คนปกติน่าจะลงไปนอนแล้วเสียด้วย แต่โรมิโอนอกเหนือกฏเกณฑ์ มันกลับแค่ครางหนักๆ



     “แมงมุมโสโครก นึกไม่ถึงท่านกลับทำให้เสื้อสีขาวแปดเปื้อนเพียงนี้”เจ้าตะขาบกล่าวยิ้มแย้ม สีหน้ามันตอนยิ้มน่ากลัวกว่าตอนไร้อารมณ์เสียอีก



     “ข้าพเจ้าเพียงคิดให้มันได้ลิ้มรสสุรา...”โรมิโอกล่าวแช่มช้า



     มันกล่าวจบพลันใช้เท้าซ้ายข้างเดียวสะกิดก้อนหินลอยตัวเหินทะยา นขึ้นไปในทันใด แค่ใช้เท้าซ้ายสะกิดยังกระโดดได้สูงละลิ่ว พลังตัวเบาของมันไม่ต่ำทราม ท่าร่างของมันแม้นพริ้วไหวคล้ายมัจฉาแหวกว่ายวารี มันกระโดดเพียงไม่กี่ครั้งมันก็มุ่งไปถึงหน้าคฤหาสน์หรูหรานั่น ได้



     ฝีมือของโรมิโอย่อมไม่ตำทราม ไม่เช่นนั้นไยชายกลางคนต้องเรียกเด็กหนุ่มอายุ16-17 ว่า “ท่าน”ด้วยเล่า??



     “โจรราคะเอ๋ย...”ตะขาบพลางกล่าวเบาๆ เขายังไม่รู้โรมิโอไปขโมยสิ่งใด หากมันล่วงรู้มันย่อมสบายใจกว่าคราวนี้หลายเท่า





     คฤหาสน์หรูหราฟู่ฟ่าสิ้นเปลืองนี้เป็นของเศรษฐีใหญ่ของฟาลไกอา โด่งดังทั่วสารทิศ ไม่แน่อาจโด่งดังถึงแคว้นๆอื่นๆ สาขากิจการมากมายล้วนเป็นของเขา



     ตอนนี้พ่อค้าใหญ่เจ้าของคฤหาสน์กำลังเสพสุขกับสุราอาหารเลิศรสท ี่ให้คนครัวมือฉมังตระเตรียมไว้ มันลิ้มรสความสุขนี้ช้าๆ ไม่ว่าใครก็ไม่อยากให้เวลาแห่งความสุขผ่านล่วงเลยไปยาวนานนัก



     มันกลับพอใจรับความสุขนี้กับลูกหลานของมัน... มันพบว่า



     หากมีคนร่วมแบ่งปันความสุขกับท่าน ท่านจะพบว่าท่านจะมีความสุขนั่นเพิ่มอีกเป็นทวีคูณ



     หน้าต่างพลันเกิดลมกระโชกขึ้นจนมันดีดเปิดออก



     ปรากฏชายหนุ่มรูปงาม มือถือพัดจีบโบกพัดโชยเบาๆ เคลื่อนตัวเข้ามาลื่นไหลดุจปลาไหล ชายผู้นั้นสวมอาภรณ์สีขาวทั้งตัว ผมเผ้าเป็นระเบียบ ขาของเขาเหยียบพื้นเบาเงียบคล้ายเหยียบปุยเมฆอบอุ่น



     ใบหน้าพ่อค้าใหญ่ซีดขาวลงพร้อมๆกับลุกหลานของตน... แน่นอนยามมีคนแปลกหน้าบุกรุกเข้ามายามแสวงสุข ผู้คนย่อมหวาดกลัวตื่นตระหนก



     “ท่าน... ท่านต้องการอะไร!!??”พ่อค้าใหญ่ถึงกับถือช้อนส้อมไม่อยู่มือ กล่าวเสียงสั่นๆ



     ชายหนุ่มยิ้มพลางกล่าว



     “ข้าพเจ้าเพียงมาขโมยสุราท่านดื่ม”



     ชายคนนี้แท้จริงคือโรมิโอ!!!



โปรดติดตามตอนต่อไป