ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ลาก่อน คนแปลกหน้า
ฉัน....เกลียดความรู้สึกนี้เหลือเกิน ความรู้สึกที่อยู่เพียงคนเดียวตามลำพังบนโลก ทำไมใครๆ ก็พากันมองเห็นฉันเป็นแค่อากาศ เพียงเพราะฉันคุยไม่สนุก พูดไม่เก่ง ไม่ค่อยพูดเล่นกับใครงั้นเหรอ หรือเพราะฉันหน้าตาธรรมดา ธรรมดา ไม่มีความสวยน่ารักอย่างที่ผู้หญิงทั่วไปเป็นกันอย่างนั้นเหรอ หรือเพราะว่าฉันมันเงียบขรึม เอาแต่ใจ พูดเสแสร้งกับใครไม่เป็นงั้นสิ พวกแกเลยพากันทำเหมือนมองไม่เห็นฉันตลอดเวลา ถ้าพวกแกไม่สนใจฉัน พวกแกสมควรตายให้หมดดีไหมนะ ?? แล้วจะตายยังไงดี นะ ??
ฉันวางปากกา พร้อมทั้งปิดไดอารี่ หยิบมันไปซ่อนไว้ในกองหนังสือที่มุมห้อง ขอโทษทีที่ต้องเขียนอะไรโหดร้ายให้พวกคุณอ่าน แต่มันก็เป็นทางเดียวที่จะทำให้ฉันผ่อนคลายจากสิ่งที่เป็นอยู่ได้บ้าง คุณคิดว่าฉันจะทำจริงๆ อย่างที่ฉันให้คุณอ่านไหม สำหรับฉัน ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เดี๋ยวก่อนที่เราจะคุยกันต่อ มีเสียงเรียกชื่อฉันมาจากประตูน่ะ คงเป็นพี่แอนละมั้ง เดาเอานะ พี่แอนเป็นใครน่ะเหรอ ก็คนรับใช้ที่บ้านฉันน่ะสิ
“มีอะไรหรือคะ พี่แอน” ฉันตะโกนถามออกไปในขณะที่กำลังเปิดหน้าต่าง Browser
“คุณท่านให้มาตามคุณหนูค่ะ” ใช่พี่แอนจริงๆ ด้วยแฮะ ฉันเดาไม่ผิดหรอก
“รอสักแป๊ปนะคะพี่แอน เดี๋ยวหนูตามลงไป” แล้วฉันก็เปิดเว็บไซต์ที่เจอโดยบังเอิญเมื่อวันก่อน คุณคิดว่าเป็นเว็บอะไรล่ะ นึกไม่ออกเหรอ แต่ยังไงฉันก็ไม่บอกหรอก เพราะฉันไม่รู้ 5555+++ เรามาเปิดดูพร้อมๆ กันดีไหม ?? ฉันกดแป้นพิมพ์อย่างใจลอย แต่รวดเร็ว หน้าต่างถูกเปิดขึ้นมา ฉันก็เห็นว่าเป็นเว็บโฆษณาขายของตามปกติ สำหรับฉัน ไม่มีอะไรน่าสนใจเลย แต่คุณหล่ะ คุณอยากซื้ออะไร อยากได้อะไรไหม ไม่เหรอ ไม่เอาจริงๆ เหรอ งั้นก็ตามใจแล้วกันนะ แต่เดี๋ยวก่อน ฉันสังเกตเห็นไอค่อนเล็กตรงทาสค์บาร์ ฉันลองกดดู มีหน้าต่างถูกเปิดขึ้นหล่ะ พื้นหลังเป็นสีดำ มีคำถามขึ้นมา ฉันจะอ่านให้ฟัง
“Do U want to Joint US???????? อะไรกันเนี่ย” ฉันอุทาน ใช่แล้ว ฟังไม่ผิดหรอก ฉันอุทาน
ลืมบอกคุณไปอีกอย่าง มันมีแค่ปุ่มเดียว ปุ่ม Joint ไม่ยอมให้ปฏิเสธเลยหล่ะ คุณคิดว่าไง จะเข้าร่วมกับไอ้เว็บบ้าบอคอแตกนี่ดีไหม แต่ฉันว่าฉันไม่เอาดีกว่า ฉันเลื่อนเมาส์จะไปกดปุ่ม close แต่ก็มีหน้าต่างเล็กขึ้นมาเตือนฉันว่า
“กด Joint ซะเถอะ ถ้าคุณไม่อยากเสียโอกาสนี้ไป” โอกาสอะไร?? ฉันขมวดคิ้ว พลางใช้ความคิดอย่างหนัก แต่ลองดูหน่อยก็ไม่เสียหาย ถึงคอมพ์จะโดนไวรัสโจมตี หรือจะเป็นอะไรก็ช่าง แม่กับพ่อก็ซื้อใหม่ให้ฉันอยู่แล้ว ไม่ว่าฉันจะขอหรือไม่ ถึงพ่อกับแม่จะให้สิ่งที่ฉันอยากได้ แต่ฉันก็เกลียดพวกท่าน!!!!!! อย่าเพิ่งเข้าใจฉันผิด และอย่าเพิ่งตัดสินฉันจากสิ่งที่คุณแค่อ่านตอนนี้ อ่านไปเรื่อยๆ เถอะ เดี๋ยวคุณก็จะรู้เองว่าทำไมฉันพูดแบบนี้
เอาละ เราลองมาเป็นสาวกไอ้เว็บชาโดว์นี่ดีกว่า อะไรนะ อ๋อ คุณบอกว่าฉันไม่รู้ว่าเว็บนี้ชื่ออะไร แต่ทำไมฉันเรียกมันว่าชาโดว์เหรอ ก็ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเว็บนี้เลยนะสิ ชาโดว์คงเหมาะกับมันที่สุดแล้ว หรือคุณมีชื่ออื่นกันละ ฉันกด Joint ไปแล้ว รอโหลดไม่นานเท่าไหร่ หน้าจอก็ดับพรึบลง กลายเป็นสีดำเหมือนตอนปิดเครื่องซะอย่างนั้น ฉันพยายามขยับเม้าส์ แต่ไม่เกิดอะไรขึ้นเลย คุณคิดว่าไง ฉันน่าจะทำอะไรต่อไป ใช่!! ถูกแล้ว คุณคิดถูก ปุ่ม Restart ไง
“คุณหนูคะ คุณท่านให้มาตามคุณหนูด่วนค่ะ” พี่แอนตะโกนเรียกอีกแล้ว มือที่จะแตะปุ่ม Restart หยุดชะงัก
“ค่ะ ไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”
แล้วฉันก็วิ่งออกจากห้องไป ลืมปัญหาที่เกิดกับคอมพ์ไปในทันที
ภาพที่ฉันเห็นตอนลงมาถึงครั้งแรก พ่อกับแม่ ทั้งพี่และน้องของฉันอยู่กันครบหน้านั่งอยู่บนโซฟาสีแดงสด ฉันต้องลดความเร็วลง แล้วเดินช้าๆ ลงมานั่งบนพื้นตรงหน้าแม่กับพ่อ ใช่ ฉันนั่งบนพื้นม้าหินอ่อน ทำไมมีแต่ฉันคนเดียวนะเหรอที่นั่งบนพื้น เพราะตอนนี้ฉันกำลังจะถูกพิพากษาน่ะสิ หึ ความผิดอะไร ฉันก็รู้ดีอยู่แก่ใจ ลองมาฟังสิ่งที่พวกเขาพิพากษาฉันกันไหมว่ามันเรื่องอะไร
“ทำไม เพิ่งลงมา ฉันให้แอนไปตามแกตั้งนานแล้ว” นั่นแม่ฉันละ ท่านตะคอกฉัน คงจะตะคอกเป็นแค่ฉันคนเดียวละมั้ง
“หนู ทำ การ บ้าน อยู่” ฉันตอบเสียงเย็น
“แกรู้ไหม ทำไมเราเรียกแกมานี่” พ่อเป็นคนพูดขึ้นบ้าง
“ไม่รู้” ฉันตอบหน้าตาย
“นังเด็กอวดดี ไอ้โรงเรียนที่แกเรียนอยู่นี่ สอนให้แกก้าวร้าวพ่อแกรึไง” แม่ตะคอกฉันอีกครั้ง
“........” คุณครูสอนให้ฉันเป็นคนดีกับพ่อแม่ แต่สิ่งที่พวกเขาทำ ฉันควรทำอย่างที่โรงเรียนสอนงั้นเหรอ คุณว่าไงล่ะ ฉันมันเลวไหม ในความคิดคุณฉันเป็นเด็กก้าวร้าวเหมือนพ่อกับแม่ของฉันไหม??
“ทำไมแกไม่ตอบ ตอบมา”
“ไม่ โรงเรียนไม่เคยสอนค่ะ” ฉันกัดฟันตอบ อย่าไหลนะ อย่าไหล!!! ฉันกลั้นน้ำตาเอาไว้ พวกเขาจะไม่มีวันได้เห็นฉันร้องไห้อีก แม่เดินกลับไปหยิบกระดาษบางอย่างที่ตั้งอยู่ข้างตัวท่านตั้งแต่แรกมา
“ดูซะ เกรดของแก ทำไมเหลวไหลอย่างนี้ “ ท่านซัด ‘ใบผลการเรียน’ ใส่หน้าฉัน ฉันมองตามใบเกรดอย่างเย็นชา อยากรู้ไหมว่าเหลวไหลมันเป็นยังไง ก็ผลการเรียนฉันมีแค่ 1 กับ 2 ไง มีแต่วิชาภาษาไทยเท่านั้นที่ฉันได้เกรด 4 ฉันเหลวไหลจริงๆ คุณว่าไหม?? ฉันไม่โกรธหรอกหน่า บอกมาเถอะ อยากรู้ไหมว่าเรื่องเป็นไงต่อไป หา ไม่อยากรู้เหรอ แต่ฉันจะเล่าให้คุณฟัง
“........” ฉันเงียบ
“ตระกูลของเราไม่เคยมีใครเหลวไหลเท่าแก นังเด็กนอกคอก แกรู้ไหมว่าแกทำให้พวกฉันขายขี้หน้ากันแค่ไหน แกมันตัวซวยของตระกูล”
“....”
“ทำไมแกไม่เอาอย่างพี่ น้องแกบ้าง แกจะเป็นตัวถ่วงของพวกฉันไปถึงไหน ยังจะมา....”
“ทำไมไม่ฆ่าหนูซะเลยหล่ะ จะได้สมใจแม่” ฉันพูดเสียงเย็น ไม่เงยหน้าขึ้นมาสบตาของท่าน
ทุกคนเงียบกริบ ฉันรู้สึกได้ถึงความเกลียดชังที่วนเวียนไปทั่วร่าง
เผียะ
แม่ตบแก้มซ้ายของฉัน
เผียะ
แม่ตบแก้มขวาของฉัน
เผียะ เผียะ เผียะ เผียะ
คงจะเพราะความเกลียดฉันสุดหัวใจ แม่ตบฉันอีกหลายครั้ง จนแก้มฉันช้ำเลือด เลือดไหลกลบปาก ท่านตบฉันไม่หยุด และคงจะตบจนกว่าฉันจะตาย อย่างที่ฉันพูดไว้ ยังไงก็แล้วแต่ เสียดายเหลือเกินที่เราเพิ่งรู้จักกัน คุณยังไม่ได้รู้ชื่อฉันเลย แต่ช่างเหอะ ฉันไม่บอกคุณดีกว่า การที่คุณรู้ชื่อของคนที่กำลังจะตายอย่างฉันไม่ได้มีประโยชน์อะไร ฉันคงทำให้คุณที่เป็นคนแปลกหน้ามาบังเอิญมารู้เรื่องของฉันได้แค่ ‘ลาก่อน’
ฉันวางปากกา พร้อมทั้งปิดไดอารี่ หยิบมันไปซ่อนไว้ในกองหนังสือที่มุมห้อง ขอโทษทีที่ต้องเขียนอะไรโหดร้ายให้พวกคุณอ่าน แต่มันก็เป็นทางเดียวที่จะทำให้ฉันผ่อนคลายจากสิ่งที่เป็นอยู่ได้บ้าง คุณคิดว่าฉันจะทำจริงๆ อย่างที่ฉันให้คุณอ่านไหม สำหรับฉัน ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เดี๋ยวก่อนที่เราจะคุยกันต่อ มีเสียงเรียกชื่อฉันมาจากประตูน่ะ คงเป็นพี่แอนละมั้ง เดาเอานะ พี่แอนเป็นใครน่ะเหรอ ก็คนรับใช้ที่บ้านฉันน่ะสิ
“มีอะไรหรือคะ พี่แอน” ฉันตะโกนถามออกไปในขณะที่กำลังเปิดหน้าต่าง Browser
“คุณท่านให้มาตามคุณหนูค่ะ” ใช่พี่แอนจริงๆ ด้วยแฮะ ฉันเดาไม่ผิดหรอก
“รอสักแป๊ปนะคะพี่แอน เดี๋ยวหนูตามลงไป” แล้วฉันก็เปิดเว็บไซต์ที่เจอโดยบังเอิญเมื่อวันก่อน คุณคิดว่าเป็นเว็บอะไรล่ะ นึกไม่ออกเหรอ แต่ยังไงฉันก็ไม่บอกหรอก เพราะฉันไม่รู้ 5555+++ เรามาเปิดดูพร้อมๆ กันดีไหม ?? ฉันกดแป้นพิมพ์อย่างใจลอย แต่รวดเร็ว หน้าต่างถูกเปิดขึ้นมา ฉันก็เห็นว่าเป็นเว็บโฆษณาขายของตามปกติ สำหรับฉัน ไม่มีอะไรน่าสนใจเลย แต่คุณหล่ะ คุณอยากซื้ออะไร อยากได้อะไรไหม ไม่เหรอ ไม่เอาจริงๆ เหรอ งั้นก็ตามใจแล้วกันนะ แต่เดี๋ยวก่อน ฉันสังเกตเห็นไอค่อนเล็กตรงทาสค์บาร์ ฉันลองกดดู มีหน้าต่างถูกเปิดขึ้นหล่ะ พื้นหลังเป็นสีดำ มีคำถามขึ้นมา ฉันจะอ่านให้ฟัง
“Do U want to Joint US???????? อะไรกันเนี่ย” ฉันอุทาน ใช่แล้ว ฟังไม่ผิดหรอก ฉันอุทาน
ลืมบอกคุณไปอีกอย่าง มันมีแค่ปุ่มเดียว ปุ่ม Joint ไม่ยอมให้ปฏิเสธเลยหล่ะ คุณคิดว่าไง จะเข้าร่วมกับไอ้เว็บบ้าบอคอแตกนี่ดีไหม แต่ฉันว่าฉันไม่เอาดีกว่า ฉันเลื่อนเมาส์จะไปกดปุ่ม close แต่ก็มีหน้าต่างเล็กขึ้นมาเตือนฉันว่า
“กด Joint ซะเถอะ ถ้าคุณไม่อยากเสียโอกาสนี้ไป” โอกาสอะไร?? ฉันขมวดคิ้ว พลางใช้ความคิดอย่างหนัก แต่ลองดูหน่อยก็ไม่เสียหาย ถึงคอมพ์จะโดนไวรัสโจมตี หรือจะเป็นอะไรก็ช่าง แม่กับพ่อก็ซื้อใหม่ให้ฉันอยู่แล้ว ไม่ว่าฉันจะขอหรือไม่ ถึงพ่อกับแม่จะให้สิ่งที่ฉันอยากได้ แต่ฉันก็เกลียดพวกท่าน!!!!!! อย่าเพิ่งเข้าใจฉันผิด และอย่าเพิ่งตัดสินฉันจากสิ่งที่คุณแค่อ่านตอนนี้ อ่านไปเรื่อยๆ เถอะ เดี๋ยวคุณก็จะรู้เองว่าทำไมฉันพูดแบบนี้
เอาละ เราลองมาเป็นสาวกไอ้เว็บชาโดว์นี่ดีกว่า อะไรนะ อ๋อ คุณบอกว่าฉันไม่รู้ว่าเว็บนี้ชื่ออะไร แต่ทำไมฉันเรียกมันว่าชาโดว์เหรอ ก็ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเว็บนี้เลยนะสิ ชาโดว์คงเหมาะกับมันที่สุดแล้ว หรือคุณมีชื่ออื่นกันละ ฉันกด Joint ไปแล้ว รอโหลดไม่นานเท่าไหร่ หน้าจอก็ดับพรึบลง กลายเป็นสีดำเหมือนตอนปิดเครื่องซะอย่างนั้น ฉันพยายามขยับเม้าส์ แต่ไม่เกิดอะไรขึ้นเลย คุณคิดว่าไง ฉันน่าจะทำอะไรต่อไป ใช่!! ถูกแล้ว คุณคิดถูก ปุ่ม Restart ไง
“คุณหนูคะ คุณท่านให้มาตามคุณหนูด่วนค่ะ” พี่แอนตะโกนเรียกอีกแล้ว มือที่จะแตะปุ่ม Restart หยุดชะงัก
“ค่ะ ไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”
แล้วฉันก็วิ่งออกจากห้องไป ลืมปัญหาที่เกิดกับคอมพ์ไปในทันที
ภาพที่ฉันเห็นตอนลงมาถึงครั้งแรก พ่อกับแม่ ทั้งพี่และน้องของฉันอยู่กันครบหน้านั่งอยู่บนโซฟาสีแดงสด ฉันต้องลดความเร็วลง แล้วเดินช้าๆ ลงมานั่งบนพื้นตรงหน้าแม่กับพ่อ ใช่ ฉันนั่งบนพื้นม้าหินอ่อน ทำไมมีแต่ฉันคนเดียวนะเหรอที่นั่งบนพื้น เพราะตอนนี้ฉันกำลังจะถูกพิพากษาน่ะสิ หึ ความผิดอะไร ฉันก็รู้ดีอยู่แก่ใจ ลองมาฟังสิ่งที่พวกเขาพิพากษาฉันกันไหมว่ามันเรื่องอะไร
“ทำไม เพิ่งลงมา ฉันให้แอนไปตามแกตั้งนานแล้ว” นั่นแม่ฉันละ ท่านตะคอกฉัน คงจะตะคอกเป็นแค่ฉันคนเดียวละมั้ง
“หนู ทำ การ บ้าน อยู่” ฉันตอบเสียงเย็น
“แกรู้ไหม ทำไมเราเรียกแกมานี่” พ่อเป็นคนพูดขึ้นบ้าง
“ไม่รู้” ฉันตอบหน้าตาย
“นังเด็กอวดดี ไอ้โรงเรียนที่แกเรียนอยู่นี่ สอนให้แกก้าวร้าวพ่อแกรึไง” แม่ตะคอกฉันอีกครั้ง
“........” คุณครูสอนให้ฉันเป็นคนดีกับพ่อแม่ แต่สิ่งที่พวกเขาทำ ฉันควรทำอย่างที่โรงเรียนสอนงั้นเหรอ คุณว่าไงล่ะ ฉันมันเลวไหม ในความคิดคุณฉันเป็นเด็กก้าวร้าวเหมือนพ่อกับแม่ของฉันไหม??
“ทำไมแกไม่ตอบ ตอบมา”
“ไม่ โรงเรียนไม่เคยสอนค่ะ” ฉันกัดฟันตอบ อย่าไหลนะ อย่าไหล!!! ฉันกลั้นน้ำตาเอาไว้ พวกเขาจะไม่มีวันได้เห็นฉันร้องไห้อีก แม่เดินกลับไปหยิบกระดาษบางอย่างที่ตั้งอยู่ข้างตัวท่านตั้งแต่แรกมา
“ดูซะ เกรดของแก ทำไมเหลวไหลอย่างนี้ “ ท่านซัด ‘ใบผลการเรียน’ ใส่หน้าฉัน ฉันมองตามใบเกรดอย่างเย็นชา อยากรู้ไหมว่าเหลวไหลมันเป็นยังไง ก็ผลการเรียนฉันมีแค่ 1 กับ 2 ไง มีแต่วิชาภาษาไทยเท่านั้นที่ฉันได้เกรด 4 ฉันเหลวไหลจริงๆ คุณว่าไหม?? ฉันไม่โกรธหรอกหน่า บอกมาเถอะ อยากรู้ไหมว่าเรื่องเป็นไงต่อไป หา ไม่อยากรู้เหรอ แต่ฉันจะเล่าให้คุณฟัง
“........” ฉันเงียบ
“ตระกูลของเราไม่เคยมีใครเหลวไหลเท่าแก นังเด็กนอกคอก แกรู้ไหมว่าแกทำให้พวกฉันขายขี้หน้ากันแค่ไหน แกมันตัวซวยของตระกูล”
“....”
“ทำไมแกไม่เอาอย่างพี่ น้องแกบ้าง แกจะเป็นตัวถ่วงของพวกฉันไปถึงไหน ยังจะมา....”
“ทำไมไม่ฆ่าหนูซะเลยหล่ะ จะได้สมใจแม่” ฉันพูดเสียงเย็น ไม่เงยหน้าขึ้นมาสบตาของท่าน
ทุกคนเงียบกริบ ฉันรู้สึกได้ถึงความเกลียดชังที่วนเวียนไปทั่วร่าง
เผียะ
แม่ตบแก้มซ้ายของฉัน
เผียะ
แม่ตบแก้มขวาของฉัน
เผียะ เผียะ เผียะ เผียะ
คงจะเพราะความเกลียดฉันสุดหัวใจ แม่ตบฉันอีกหลายครั้ง จนแก้มฉันช้ำเลือด เลือดไหลกลบปาก ท่านตบฉันไม่หยุด และคงจะตบจนกว่าฉันจะตาย อย่างที่ฉันพูดไว้ ยังไงก็แล้วแต่ เสียดายเหลือเกินที่เราเพิ่งรู้จักกัน คุณยังไม่ได้รู้ชื่อฉันเลย แต่ช่างเหอะ ฉันไม่บอกคุณดีกว่า การที่คุณรู้ชื่อของคนที่กำลังจะตายอย่างฉันไม่ได้มีประโยชน์อะไร ฉันคงทำให้คุณที่เป็นคนแปลกหน้ามาบังเอิญมารู้เรื่องของฉันได้แค่ ‘ลาก่อน’
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น