เบิกฟ้า

เมืองแห่งหนึ่งเคยเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความสุข ผู้คนอาศัยอยู่กันอย่างสงบสุขภายใต้ร่มเงาของพระราชวัง ทว่า… ทุกสิ่งเปลี่ยนไปในวันนั้น วันที่มังกรร้ายปรากฏตัวขึ้น

มันไม่ได้มาเพียงเพื่อทำลาย แต่มันมาพร้อมเพลิงแห่งความตาย เปลวไฟสีโลหิตแผดเผาบ้านเรือน ถนนทุกสายกลายเป็นกองเถ้าถ่าน เสียงกรีดร้องดังระงม ความหวังทั้งหมดสูญสลาย แม้แต่กองทัพที่แข็งแกร่งที่สุดของอาณาจักรก็ไม่อาจต้านทานมันได้

ทหารต่อสู้อย่างสุดกำลัง เวลาผ่านไปนานนับเดือนกว่าที่พวกเขาจะขับไล่มังกรร้ายนั้นไปได้ แต่ราคาที่ต้องจ่ายกลับแสนสาหัส—เมืองล่มสลาย บ้านเรือนราบเป็นหน้ากลอง และผู้คนเหลือรอดเพียงน้อยนิด

เด็กหนุ่มผู้หนึ่งเป็นหนึ่งในนั้น

เขาเดินผ่านซากบ้านที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นของครอบครัว ซากไม้ที่เคยเป็นหลังคาห้องนอนยังคงมีเถ้าถ่านติดอยู่ กลิ่นของควันไฟยังอวลอยู่ในอากาศ แต่สิ่งที่ไม่มีอีกแล้วคือเสียงของพ่อ แม่ และน้องสาว

เขาเป็นเพียงผู้รอดชีวิต... แต่ไม่มีสิ่งใดเหลือให้กลับไปอีก

ในค่ำคืนอันเหน็บหนาว เด็กหนุ่มตั้งปณิธานไว้แน่วแน่—เขาจะต้องสังหารมังกรร้ายตนนั้น

เขาออกจากเมืองหลวงไปสู่หมู่บ้านกันดาร ที่ซึ่งไม่มีใครรู้จัก ไม่มีใครใส่ใจ เขาหยิบดาบเก่าๆขึ้นมา มันเคยเป็นของพ่อเขา เด็กหนุ่มแกว่งมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฝึกฝนกระบวนท่าและวิชาดาบต่าง ๆ จากที่พ่อเขาเคยสอน ทว่าไม่ว่าจะพยายามเพียงใด พรสวรรค์ของเขาก็ไม่มากพอ

เขารู้…

ต่อให้ฝึกกระบวนท่าต่างๆ ไปทั้งชีวิต ก็ไม่มีวันเอาชนะมังกรร้ายนั้นได้

ดังนั้น เขาจึงตัดสินใจฝึกเพียงสิ่งเดียว—การฟัน

นั่น...คือพื้นฐานที่สุดของวิชาดาบ เขาฟัน… ครั้งเเล้วครั้งเล่า จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี ปีแล้วปีเล่า

กระดูกเขาแตกร้าว เลือดหลั่งรินไม่ขาดสาย กล้ามเนื้อของเด็กหนุ่มฉีกขาดแล้วสมานตัวนับครั้งไม่ถ้วน ทุกความเจ็บปวด ทุกหยาดเหงื่อ ทุกคืนวันที่ผ่านไป ล้วนหลอมรวมอยู่ในคมดาบของเขา

เขาฟันต่อไป...

ยี่สิบปีต่อมา

มังกรร้ายกลับมาอีกครั้ง ครั้งนี้มันแข็งแกร่งกว่าเดิม เปลวเพลิงของมันเผาผลาญตัวเมือง ทหารที่เคยขับไล่มันไปเมื่อหลายปีก่อนไม่อาจทำเช่นนั้นได้อีกแล้ว

บ้านเรือนพังทลาย เสียงกรีดร้องดังก้องไปทั่ว ทุกสิ่งกำลังล่มสลาย

เด็กสาวคนหนึ่งวิ่งหนีไปพร้อมครอบครัวของเธอ ดวงตาเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา เธอไม่ต้องการตาย ไม่ต้องการหายไปเหมือนคนอื่น ๆ ทว่า โชคชะตาไม่ปรานี—เธอสะดุดล้มลงบนพื้นถนนที่แตกร้าว

เท้าของเธอขยับไม่ได้ ขณะที่เงาขนาดมหึมาแผ่ปกคลุมร่าง

มังกรร้ายย่างก้าวเข้ามา ดวงตาสีเพลิงจับจ้องมาที่เธอ ราวกับจะเผาผลาญทุกสิ่งให้มอดไหม้

ทว่า ในขณะที่เธอคิดว่าทุกอย่างจบลงแล้ว—

เสียงฝีเท้าดังขึ้นจากเบื้องหลัง

ชายหนุ่มผู้หนึ่งเดินเข้ามา ร่างกายของเขายับเยินไปหมด เสื้อผ้าขาดวิ่น ผิวหนังเต็มไปด้วยรอยแผลเป็น บาดแผลจากหลายปีที่ทำการฝึกฝนปรากฏออกให้เห็นชัดเจน ในมือของเขาถือดาบเหล็กเล่มหนึ่ง ดาบที่ดูธรรมดา ไม่มีคาถาอาคม ไม่มีเวทมนตร์ ไม่มีสิ่งใดพิเศษ

เขาเดินผ่านเด็กสาว ตรงไปหามังกรร้าย ดวงตาของเขาไม่ได้แสดงความหวาดกลัว ไม่มีความลังเล ไม่มีสิ่งใดเลยนอกจากความว่างเปล่า

ชายหนุ่มยกดาบขึ้นสูง ลมหยุดพัด ทุกสิ่งเงียบสงัด

เขาฟันลงมา

เมฆดำที่ปกคลุมฟ้ามานานถูกแหวกออก แสงตะวันส่องลงมายังพื้นดิน เสี้ยววินาทีต่อมา... มังกรร้ายหายไป

เด็กสาวกระพริบตา

ชายหนุ่มหายไปแล้ว

ไม่มีร่องรอยของเขาหลงเหลืออยู่ ไม่มีผู้ใดรู้ว่าเขาหายไปที่ไหน มีเพียงซากเมืองที่พังทลาย—และท้องฟ้าที่เปิดออกอีกครั้ง

—ฟ้าเปิดแล้ว