ขบวนการ "บ้านธารรุ้ง"

“ถ้าเรามีดาวอีกดวงก็ดีสินะ”

ผมยังจำเรื่องราวครั้งนั้นได้ดี เด็กชายสี่คนนั่งล้อมวงรอบกองไฟในค่ำคืนฤดูหนาวที่มีดาวเกลื่อนเต็มฟ้า เป็นคืนที่งามจับตามากคืนหนึ่ง นี่ถ้าเป็นคนวัยหมุ่มสาวก็คงชวนกันนับดาวเพลินไปแล้ว แต่ผม โต้ง อ๊อด เม้ง ก็แค่เด็กเก้าขวบสิบขวบ ใครจะไปสนใจการนับดาวอะไรนั่น ในสายตาพวกเราบางทีผู้ใหญ่ก็ทำอะไรไม่เป็นสาระ ยิ่งคนที่ชอบย่องออกมานั่งนับดาวในคืนเดือนแรม นั่นยิ่งแล้วใหญ่ คืนเดือนแรมมีดาวแจ่มเป็นล้านๆ ต่อให้เก่งเลขสักแค่ไหนก็ไม่มีวันนับหมด คืนที่ดาวน้อยๆ ก็ไม่ออกมานับกัน ช่างไม่ฉลาดเอาเสียเลยจริงๆ

เด็กๆ อย่างเราไม่สนใจปริมาณดาวนั่นหรอก เสียเวลาเปล่า ยังมีเรื่องอื่นอีกตั้งเยอะให้ต้องขบคิด อย่างเรื่อง ดวงดาว อวกาศ และยานแม่ นี่ไง

“ถ้าเรามีดาวอีกดวงก็ดีสินะ” โต้งจั่วประเด็น ในฐานะที่เขาเป็นหัวหน้าหมู่ลูกเสือสำรอง ผู้นำร้องเพลงชาติและสวดมนต์ตอนเช้า รวมทั้งเป็นอะไรต่อมิอะไรอีกหลายอย่างที่โรงเรียน โต้งมีวิสัยทัศน์ยาวไกลเสมอ

“เอาไว้จอดยานแม่” นั่นปะไรเขาแสดงวิสัยทัศน์ยาวไกลอีกแล้ว

“ดีๆ” อ๊อดออกเสียงสนับสนุน “จะได้ไม่ยุ่งยากเวลาลงจอด” ความจริงอ๊อดก็เห็นดีเห็นงามไปกับโต้งทุกเรื่องนั่นแหละ

“ขืนมาจอดบนโลก ไร่ข้าวโพดของเราเป็นต้องราบหมดแน่” โต้งย้ำความคิดอ่านอันแสนแยบยล

“มีโรงจอดหุ่นยนต์ด้วยก็ดีนะ” ผมหนุนอีกแรง

“แล้วจะมีร้านขายลูกชิ้นด้วยไหม??” เม้งโพร่งออกมาด้วยท่าทีกังวล ทำเอาพวกเราอึ้งไปครู่ใหญ่ ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะ...ลั่นทุ่ง

เม้งเป็นน้องเล็กสุดในก๊วนพวกเรา เป็นลูกชายคนเล็กของเถ้าแก่โรงสี เป็นเศรษฐีน้อยๆ ประจำโรงเรียน และเป็นคนเดียวในกลุ่มที่หุ่นยนต์กันดั้มและกัปตันอวกาศทำอะไรเขาไม่ได้ สำหรับตี๋น้อยผู้นี้อาหารสำคัญกว่าการ์ตูน และแผงค้าหน้าโรงเรียนเป็นสรวงสวรรค์สำหรับเขา ช่วงเลิกเรียนตอนเย็นถ้าหาเม้งไม่เจอ เราจะไปควานหาเขาตามแผงค้าหน้าโรงเรียน และร้านลูกชิ้นของยายทับก็เป็นพิกัดที่สามารถเจอตัวเม้งได้บ่อยที่สุด

หลังจากโต้งใช้ความพยายามในการไกล่เกลี่ยจนได้ข้อสรุปว่า ตรงหน้าลานจอดยานแม่จะมีร้านลูกชิ้นของยายทับตั้งเด่นเป็นสง่า ให้บรรดาลูกเรือกรูกันออกมาซื้อตอนที่ยานลงจอด เม้งพอใจและยอมให้เราถกประเด็นอื่นๆ กันต่อ

รอบกองไฟกองเล็ก นั่น เรามีเรื่องคุยมากมายจนผมลำดับความได้ไม่หมด แต่หลักใหญ่ใจความก็วนเวียนอยู่กับเรื่องของดาวอีกดวงที่ต้องมีไว้สำหรับจอดยานอวกาศ บรรยากาศการสนทนาเต็มไปด้วยความสรวลเส มีเสียงหัวเราะร่ากลั้วสลับกับเสียงโวยวายตอนที่สะเก็ดไฟกระเด็นไปโดนขาของใครสักคนในวง และนั่น…เป็นคืนสุดท้ายที่ผมได้พูดคุยแบบเด็กๆ กับโต้ง อ๊อด เม้ง ก่อนที่พ่อกับแม่จะพาผมย้ายไปเรียนที่จังหวัดอื่น