คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : จูบ....ปลอบโยน
ูบ....ปลอบโยน
เมื่อรถมาอที่ป้ายรถเมล์เพื่อให้ผู้โยสารล ัน็แะมือุนพออ แ่เหมือนว่าเาไม่ยับมือเลยยิ่อเเน่นึ้น
" นี่ ุนพปล่อยไ้แล้ว "
" ปล่อยทำไมหรอ "
" ็มันถึแล้ว รีบปล่อยเร็วๆ ่อนที่รถเมล์ะไป"
ผม็รีบปล่อยเพียรั ริๆ ไม่อยาปล่อยหรอ อเธอมาลอทามันเพลินี เมื่อผมับเพียรัลารถแล้ว
" ุนพ แถวนี้ะมืๆ หน่อย ไม่่อยมีไฟ "
" แล้วปิเธอลับเอ ไม่ลัวหรอ " ผมถามเธอ
" ปิแล้วัน็ไม่ไ้ลับบ้านึนะ ถ้าไม่มีใรบานสั่ให้ทำรายานส่ " ันพูและหันหน้าไปทาเาเิำหนิ
" ันอโทษนะ " ผมอโทษาใริๆ
" ่าเถอะแถวนี้มันมื เพียับมือุนพไว้ีว่า เี๋ยวสะุล้ม เินระวั้วยนะะ "
ผม็มอมือเพียที่ับมือผมและพาเินไปามทา ผมเอาแ่เินามเธอเหมือนนละเมอ วันนี้ผมมีวามสุมาๆ เลย เราสอนเินันมานานพอสมวร ็ถึหน้าประูบ้าน เธอ็ปล่อยมือผม แ่ผมยัับมือเธอไว้แน่น
" ุนพ่ะ ถึบ้านแล้ว่ะ "
" ถึแล้วหรอ "
" เพียอัว่อนนะะ เี๋ยวะไป่วยพี่เเ๋ว " ันพูเสร็็เินออไป
หลัาแยับุนพ ัน็เอาระเป๋ามาเ็บ เปลี่ยนเสื้อผ้าไป่วยพี่เเ๋ว
" พี่เเ๋ว เหลืออะไรที่ยัไม่เสร็บ้าะ "
" เหลือหั่นผั๊ะเพีย "
ัน็ทำารหั่นผัอย่าำนา เพราะทำมาั้แ่เ็ บารั้ัน็ิว่าะเรียนหรรมีหรือเปล่า แ่ันอบารออแบบเสื้อผ้ามาว่า และรอบรัวุท่าน็มีิารผ้าทอ ส่ออผ้าัเย็บ่าๆ ถ้าันเรียนออแบบ อย่าน้อย็่วยแบ่เบาภาระานให้ท่านไ้
หลัาทุอย่าเสร็แล้วัน็อัวไปนอน เพราะรู้สึปวหัวนิหน่อย
" พี่เเ๋วฝาบอุท่าน้วยนะะว่าเพียไม่ทาน้าว "
" ทำไมล่ะเพีย "
" หนูปวหัวนิหน่อย่ะ ว่าะไปินยาแล้วนอนพัเลย "
" เี๋ยวพี่บอุท่านให้ ูแลัวเอ้วยนะ"
ผม็เินลมาาห้อเพื่อิน้าวเย็น ระหว่าที่เินลบันไ ็ิถึเรื่อวันนี้มันทำให้ผมยิ้มเหมือนนบ้า นระทั่แม่ทัึ้นมา
" วันนี้ลูายแม่เป็นอะไรถึอารม์ีั "
ผมไม่ไ้อบแม่หรอ แ่สายาผม็หานบาน เพียรัหายไหนอเธอนะ ทำไมถึยัไม่มาทาน้าวอี
" เพียไปใหนรับแม่ "
" วันนี้มาเเปลถามถึเา้วย แ๋วบอแม่ว่า หนูเพียปวหัวนิหน่อยินยาแล้ว หนูเพีย็เลยไปนอนพัเลย "
ผม็ฟัแม่ผมเล่า และพยัหน้ารับรู้ ลับาโรเรียน เินทา้วยันยัีๆ อยู่เลย ้อไปูอาารเธอสัหน่อยแล้ว หลัาทาน้าวเสร็ ผม็ึ้นห้อและนอนราบลับเีย ผมไม่ไ้นอนหรอ แ่รอเวลาให้มันึว่านี้ ะไ้ไปห้อเพียรัไ้สะว
นเวลาล่วเลยไป 22.00 นาฬิา ผม็่อยๆ เปิประูัวเอ มอ้าย มอวา และเินลบันไไปห้อเพียรัที่อยู่ปีวาอบ้าน
นพ็เาะห้อเธอ ๊อ ๊อๆๆ แ่็เียบผมึ่อยๆ เปิประูเ้าไป เธอเป็นนที่ไม่่อยอบล็อห้อ ระหว่าที่ผมเินเ้าไปในห้อที่มื แ่ยัีที่มีแสสว่าาวันทร์นอหน้า่า ทำให้เห็นัวเธอบ้า ผมเินเ้าไปใล้ๆ เธอ เหมือนะไ้ยินเสียเธอพึมพำอะไรสัอย่า ผม็่อยๆ เอียหูฟั
" แม่้า พ่อ้า ลับมาหาเพียนะ อย่าไปาเพียเลย "
ผมไ้ยินสิ่ที่เธอพู ผม็นั่ลที่้าเียเธอ และลูบผมเธอเพื่อปลอบโยน มันทำให้เธอสบล และมือทั้สอ้าอเพียรั็อเ้าที่เอวผม ทำให้ผมล้มไปบนัวเธอ ทำให้หน้าอผมและเธอห่าันไม่ถึืบ แล้วเธอ็อเอวผมแน่นมาึ้น นรั้นี้มันทำให้ปาอเธอับผมเเะัน ผมห้ามใัวเอไม่ไ้ ่อยๆ สอเรียวลิ้นเ้าไปในโพรปาเธออย่า้าๆ ผมูบเธออย่านุ่มนวล เเละเธอ็เผลอูบอบผม
ผมประอใบหน้าเธอให้รับูบอผมอย่าถนั นผมย้ายัวเอไปร่อมัวเธอ เราูบันเนิ่นนาน มืออผม็่อยๆ แะระุมเสื้อเธอไป้วย แ่็้อะั ผมลืมิไปเลยว่าเธอำลัป่วยอยู่ ะวยโอาสับนป่วยเนี่ยนะ ผม่อยๆ ถอนริมฝีปาาเธออย่าอ้อยอิ่ และิระุมืนให้เธอ แล้ว็สอัวเ้าไปในผ้าห่มผืนียวัน และนอนอเธอไว้ านั้น็หลับไปพร้อมเธอ
ผมเหมือนไ้ยินเสียเพียรั อนนี้เหมือนผมนอนอยู่บนอะไรนิ่มๆ ผมรู้สึไม่อยาื่นเลย
" นีุ่นพื่นไ้แล้ว "
ผมที่่อยๆ ลืมา เเล้วเยหน้าไปหา้นเสียที่เรียผม
" นี่เอาหน้าุ ออาหน้าอเพียไ้แล้ว่ะ แล้วมือุที่อเอวเพีย้วย " ันุเา
ผม็รีบปล่อยทันที ถึว่าอะไรนุ่มๆ นอนหลับสบายั
"ุเ้ามาห้อเพียทำไมะ "
" ันแ่ะมาูอาารเธอ ไ้ยินพี่เเ๋วว่าเธอไม่่อยสบาย แ่พอมาถึ ็ไ้ยินเธอละเมอถึพ่อับแม่ที่เสียไป ันเลย... "
ผมไม่พูเรื่อที่เราูบันีว่า เธอโวยวายแน่ " ...เลยเ้าไปอปลอบเธอไว้ ัน็เลยเผลอหลับที่ห้อเธอนทำให้ไม่ไ้ลับห้อัวเอ "
" ริหรอะ เพีย้ออโทษและอบุ ุนพมา่ะ "
" ุนพลับห้อไ้แล้ว่ะ เี๋ยวใระมาเห็นเ้าะูไม่ี "
" พอไ้ประโยน์ ็ผลัใสเลยนะ "
" เพียไม่ไ้หมายวามแบบนั้น เราอายุ 18แล้วนะะ ใรมาเห็นเ้าะูไม่ี "
" ็ไ้ๆ " ผม็เินออาห้อเธอไป ไม่สนว่าใระสัเหรือไม่
หลัาที่ผมออาห้อเพีย ็เินึ้นห้อไปอาบน้ำแ่ัวไปโรเรียน
พอมาถึหน้าบ้าน็เห็นแม่ับพ่อผมนอึ้นรถไปูานที่ภูเ็
" เินทาปลอภัยนะรับ "
" พ่อับแม่ไป่อนนะ ูแลัวเอ้วยและฝาูแลหนูเพีย้วยนะานพ " ุสมพษ์พูึ้น
" รับพ่อ " านั้นรถท่าน็เลื่อนัวออาบ้าน
ลุวิัยที่เรียมรถรออยู่แล้ว ผมเลยถามแเรื่อเพียรั ว่าเธอไปโรเรียนหรือยั
" ลุวิัย เพียเธอไปโรเรียนหรือยัรับ "
" พึ่ออไปรับุนพ "
" แ่เธอไม่สบายอยู่ ทำไมถึไปเอ็ไม่รู้ ผม็ไม่ไ้หวรถผมสัหน่อย "
"ุนพ็น่าะรู้นิสัยหนูเพียนะรับ ว่าแเป็นนยัไ " ลุวิัยอบพร้อมรอยยิ้ม
" รู้ีเลยรับ เราไปโรเรียนันีว่ารับลุ "
พอมาถึโรเรียน ็มีารเรียมานไหว้รูใน่วเ้า และแ่ละห้อ็พาันทำพาน ส่วนมาเป็นหน้าที่อผู้หิเาทำัน
" ทุนเราเอานมมาฝาน่ะ มาหยิบันไปไ้นะ " น้ำาที่หอบนมมามามาย
" เอานี่อเธอาว " น้ำายื่นนมให้าวมล้วยใบหน้า ที่แอบยิ้มมุมปา ึ่ไม่มีใรสัเเห็นเธอ
" อบในะน้ำา " าวเอที่เเปลใในท่าทีอน้ำา แ่็ไม่ไ้ิอะไรมา านั้นเธอ็ินนมเพราะลัวะเสียน้ำใเพื่อน เพราะนอื่นๆ ็ินันทั้นั้น
พอพวผู้หิัพานเือบะเสร็แล้ว ็เิเหุาร์ับาวึ้น เธอบอว่าปวท้อ นอนเอามือุมที่ท้ออเธอ นัทึรีบอุ้มเธอไปห้อพยาบาล นพที่ำลัที่ะามมันไป้วย แ่็โนห้ามไว้่อน เพราะะ้อเ้าพิธีไหว้รูแล้ว
" เธอเป็นยัไบ้าาว ำลัะถึห้อพยาบาลแล้ว" นัทที่เป็นห่วาวึถามึ้น
" ันปวมา ปวมาๆ "
พอถึห้อพยาบาลนัท็วาาวลบนเียนอน เพื่อให้พยาบาลูอาาร พยาบาลถามาวว่าไปินอะไรมา่อนหน้านี้หรือเปล่า เธอ็อบว่า นอาินนมอน้ำาเพื่อนร่วมห้อ ็ไม่ไ้ินอะไรอีเลย นัทรู้สาเหุแล้วทำไมาวถึปวท้อ เป็นเพราะฝีมืออน้ำา ผมรูู้ว่าเธอแอบอบไอ้นพ เพื่อนอผม ผมรู้ีถ้าไม่มีาว ยัไเธอ็ไ้ถือพานับไอ้นพ
ความคิดเห็น