คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เด็กสาว…..ผู้วิเศษ
เ็สาว…..ผู้วิเศษ
หลัาที่อมรพูโหออไป
“มึิว่าพวูะเื่อพวมึหรอ ูเห็นว่าำไลวนั้นอยู่ับลูอมึ เอาำไลมาใหู้ะีีถ้าไม่อยาาย”
“ถึันะายัน็ไม่ยอมยำไลนั่นให้ับนั่วั่วอย่าพวแ ้ามศพันไป่อนเถอะ” ยายนวลพูึ้น
“ไ้อีแ่ มึปาีนัใ่ไหม ถ้าอยาายูสเราะห์ให้”
ปั ระสุนทะลุเ้าลาหน้าผายายนวลนล้มลับพื้น
“แม่ะ แม่อย่าทิ้พิมพ์ไปนะะ พวแมันโหร้ายสัว์เรัานยัไม่น่าเลียเท่าพวแเลย”
“ปาีนันะ ามแม่มึไปละัน”
ปั พิมพ์ล้มลทันที
“พิื่นสิ สาื่นึ้นมา ุอย่าทิ้ผมไป พิมพ์ื่น พวแพวเลว” อมรที่ำลัะไปแย่ปืนับนที่่าเมียัวเอ ับโนายอีนยิสวนลับ
ปั อมรล้มลพร้อมหันสายาไปห้อลูสาว
พิมานเห็นเหุาร์ทั้หมารูเล็ๆ ในห้อเธอสะอื้นร้อพร้อมับปิปาัวเอไว้เพื่อไม่ให้พวมันไ้ยินเสียร้ออเธอ
“ไปามหาเ็นั่นมัน้ออยู่ห้อใหนสัห้อนี่แหล่ะ หามันให้เอถ้ามันัื่นหรือร้อโวยวาย็ยิมันะ”
“รับนาย”
ายรร์เินหาเ็สาวทีละห้อทีละห้อนมาหยุที่ห้อหนึ่ที่ถูล็อไว้
“นายรับห้อนี้มันถูล็อไว้รับ”
“เปิมัน้วยปืน”
พิมานที่อยู่ในห้อ็ไ้ยินเสียลุ่มโร ที่พยายามเปิประูห้อเธอ เธอำำไลวนั้นอย่าหวาลัวพวนั้น และนึถึสิ่ที่ยายเธอพูว่าำไลนี้ะพาเธอไปในที่ที่ปลอภัย ำไลนี้ะพาเธอไปในที่ที่ปลอภัย ำไลวนี้ะพาเธอไปในที่ที่ปลอภัย านั้น็เิแสสว่ารอบรอบัวเธอ แล้วเธอ็หายไปาบ้านหลันี้ และพาเธอไปสู่ที่ที่ยายเธอบอว่ามันปลอภัยสำหรับเธอ
“ยิหลายๆ รอบสิวะ ออไปูยิเอ”
ปั ปั นระทัุ่แหลุออ ลุ่มโรเปิประูเ้าไปในห้อ
“ลูพี่รับไม่มีอะไรเลยรับ แ่น่าะเป็นห้อนัเ็นั่น แล้วมันหายไปไหนรับนาย”
“ูะไปรู้หรอวะ” เป็นไปไ้ยัไ มันหายไปไหน พร้อมับำปืนแน่น
“านนี้พวเราายันแน่” หนึ่ในลุ่มโรพูึ้น
บ้านสวนที่เ็มไป้วย วามร่มรื่นอ้นไม้ แสสว่ารอบรอบบ้านส่อสวาเหมือนยามเ้า ำไลวนี้พาพิมานน้อยมาที่นี่
ยายเเสที่นั่สวมน์ที่ห้อพระ ็รู้สึไ้ว่ามีบาสิ่มาที่นี้ บ้านหลันี้ นาึเินออมาาห้อพระ
“ไอ้พร้าว ไอ้พร้าว อยู่ไหน”
“รับยายแส พร้าวมาแล้วรับ”
“เอ็ไปูรอบๆ บ้านสิ”
“ูทำไมรับยายแส”
“้าบอให้ไป็ไปไอ้พร้าว”
“รับๆ ยายแส”
พร้าวรับำยายแสและเินไปรอบๆ บ้านเหมือนเย แ่วันนี้ไม่เหมือนเยเพราะมีเ็สาว มาสลบที่สวนหน้าบ้าน เาึรีบวิ่เ้าไปู
“เฮ้ย อีหนูื่นสิ อีหนูลู” พร้าวึอุ้มเ็สาวไปหายายแสบนบ้าน
“ยายแสรับ มีเ็รับ”
“มาแล้วหรอ” ยายแส้อมอไปที่พิมาน
“ทำไมยายเเสเหมือนรู้ว่า หนูนนี้ะมาที่นี้รับยาย”
“มันถูำหนไว้แล้ว ทุอย่า วานัหนูนนี้ล”
“รับยายแส”
ยายแส่อยๆ ย่อัวเ้าไปูพิมานใล้ๆ และสายา็เลื่อนไปที่้อมืออพิมาน นานเท่าไหร่แล้วที่เธอไม่ไ้เห็นำไลวนี้ มันำลัามหาแหวนนั้น ที่เป็นู่อมัน
ยายแส่อยๆ ห่มผ้าให้พิมาน และำลัะออาห้อ
“แม่้า แม่้า” พิมานที่ำลัละเมอเพราะเหุาร์ที่เิึ้นพรารอบรัวอเธอไป
ยายเเสึเินลับมาปลอบพิมาน
“นอนะเ็น้อย นอนะ เรื่อร้ายไม่มีแล้ว มันไม่มีแล้ว”
ำพูอยายแสทำให้พิมาน่อยๆ สบล
เ้าวันใหม่
พิมาน่อยๆ ลืมา มอไปรอบๆ ห้อแ่ไม่ใ่ห้อเธอ ที่นี่ที่ไหน เเล้วเรื่อเมื่อืนละ ไม่ใ่วามฝันใ่ไหม พ่อ แม่ ยายนวล ายแล้ว
แอ เสียเปิประูเ้ามา
“ื่นแล้วหรอยัยหนู ไปอาบน้ำมาิน้าวเร็ว ยายะรอ้านอนะ”
“ยายเป็นใระ”
“ัน็เป็นนที่่วยีวิหนูไล่ะ” เมื่อยายเเสพูบ็เินออาห้อไปห้อทาน้าวทันที
พิมานึลุไปอาบน้ำ ถึเธอะเสียใ แ่ถ้าพ่อแม่ ยายนวลรู้ ะทุ์ใแน่ เธอพึ่เ้าวบแ่เธอไม่เหลือใรเลย
ยายแสที่นั่รอพิมานอาบน้ำอยู่ ็ร้อยมาลัยไป้วย เยหน้ามาอีที็เห็นพิมานเินมาแล้ว
“มาแล้วหรอ มานั่้ายายสิ”
พิมาน่อยๆ นั่พับเพียบ้ายายแส
“หนูื่ออะไรรึ”
“หนูื่อพิมาน่ะ รอบรัวหนูายหมแล้ว หนูไม่เหลือใรเเล้ว พวเาายหมเเล้ว” พิมานพูไป ร้อไห้ไป
“ไม่เป็นไรนะพิมานลู ลืมมันะมันผ่านไปแล้ว หนูอยู่ับยายแสนนี้ที่นี่ ไม่้อไปอยู่ที่ใหน ยายะูแลหนูเอ”
“ฮือ ฮือๆๆ ยายเเส” พิมาร้อไห้พร้อมเ้าไปโอบอยายเเสไว้
“ิน้าวันีว่าพิมาน เศรเอ้ยั้าวที นี่นะป้าเศรนะถ้าหนูาเหลืออะไร็บอป้าเศรนะลู”
“อบุมาๆ เลย่ะยายเเส”
หลัาทาน้าวเสร็แล้วยายแส็วนพิมานเ้าไปในห้อๆ หนึ่
“ำไลวนี้ รอบรัวหนูมีใรบอหรือยัว่ามันวิเศษยัไบ้า”
“ยายนวลบอแล้ว่ะ ว่าำไลวนี้ะปป้อหนูำไลวนี้เลือหนูเป็นเ้าออมัน ทุรั้ที่หนูโนเพื่อนแล้หนูไม่เป็นอะไรเลย่ะ”
“แล้วยายนวลอหนู บอเรื่อแหวนหรือเปล่าที่มันมาู่ัน”
“บอ่ะยายแส ยายบอให้หนูามแหวนที่เป็นู่อมัน ำไลนี้ะพาหนูไปในที่ที่ปลอภัย”
“ใ่ ำไลนี้ะามหาู่อมัน แหวนนั้นเมื่อ่อนเยอยู่ที่นี้ เ็บรัษาที่บ้านหลันี้ แ่ันไ้มอบให้เป็นอวัหลานายันไปแล้ว อนนี้โเป็นหนุ่มเเล้ว อายุ14 ปีแล้วสินะ” เธอหวนนึถึวันวานที่เยเลี้ยูเา
“ยายแสิถึหลายายมาเลยใ่ไหมะ”
“ยายอยาเอเาสัรั้ ั้แ่พ่อเาาย แม่เา็พาเาลับไปอยู่่าประเทศ”
“่อไปยายเเสไม่้อเหาแล้วนะะ หนูะอยู่เป็นเพื่อนเอ่ะ หนูะูแลยายเเสเอ”
“เรานี้โเินเ็เ้าวบริๆ เลย” ยายะทำให้เธอลืมอีที่เ็บปวเอพิมาน ่อไปนี้เธอือหลานอยายแล้วนะ ยายะูแลปป้อเธอไม่ให้ใรหน้าไหนมาทำอันรายเธอไ้ ำไลวนั้นะามหาแหวนอมัน มันถูำหนไว้แล้วสัวันเาสอนะไ้เอัน่วยเหลือึ่ันและัน
“ร้อยพวมาลัยไหมเี๋ยวยายสอน อยาร้อยไหมล่ะเรา”
“อยา่ะ ยายเเสร้อยพวมาลัยสวยัเลยหนูอยาทำบ้า ะเอาไปไหว้พระถ้าพ่อ แม่ และยายนวลไ้เห็นะอบมาๆ เลย” านั้นยายแส็สอนพิมานร้อยพวมาลัยอย่าเพลิเพลินไป้วยเสียหัวเราะ
ความคิดเห็น