ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : CHAPTER12 : ดวงใจอีกหนึ่ง
CHAPTER12 : ดวงใจอีกหนึ่ง
เรนวิ่งตรงไปบนทางเดินสีขาวตัดผ่านสถานที่ที่เธอไม่ค่อยแวะมาบ่อยนัก ถึงแม้ในใจลึกๆยังคงคิดว่าสิ่งที่กำลังจะทำไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้องนักแต่ก็เป็นสิ่งสุดท้ายที่เธอเหลืออยู่ แม้จะต้องแลกด้วย.....
ฉับพลันความคิดของเธอก็สะดุดลง เพราะกลุ่มคนมากมายที่เธอจำได้ว่าเคยเป็นเพื่อน ลูกน้องในสายอาชีพเดียวกันมายืนออรอพวกเธออยู่ ก็แน่นอนล่ะที่พวกนั้นจะมาขัดขวางในเมื่อสิ่งที่เธอจะทำมันจะเปลี่ยนแปลงทุกๆสิ่งที่พวกเค้ามี
“เรนเธอไปก่อนเลย ทางนี้เดี๋ยวฉันจัดการเอง”อีเกิ้ลดึงดาบสีแดงเพลิงออกจากมือขวาด้วยท่าทีสงบนิ่ง
เรนมองดาบในมืออีเกิ้ลอย่างเหลือเชื่อ กี่ปีแล้วนะที่เธอไม่ได้มีโอกาศได้เห็นอาวุทที่อีเกิ้ลสะสมอยู่ ซึ่งกลุ่มคนที่เป็นศัตรูก็ทำหน้าเหลอหลา กับสิ่งที่เกิดขึ้น
เรนพยักหน้าเล็กน้อยเป็นคำตอบก่อนที่จะพุ่งตรงใช้เท้าวิ่งไปที่ข้างฝาด้วยความรวดเร็ว ก่อนที่คนเหล่านั้นจะรู้ตัว หรือไม่จุดประสงค์ของคนเหล่านั้นก็ไม่ใช่ตัวเธอ แต่เป็นชายที่ยืนอยู่เบื้องหน้าในใบหน้ามีรอยยิ้มแฝงเอาไว้
อีเกิ้ลยกดาบขึ้นในแนวนอนระดับสายตา ตวัดมันออกไปด้านหน้าทำให้เกิดกลุ่มเพลิงสีแดงและค่อยๆรวมตัวกันเป็นนักรบในชุดเกาะสีแดงเพลิงสิบคน และปล่อยดาบลงห้อยอยู่ที่ข้างตัว
“เอาล่ะ จะเข้ามาก็บุกมาได้เลย”อีเกิ้ลพูดดด้วยสีหน้าเบื้อนยิ้ม
“ขออนุญาติครับ”กลุ่มศัตรูโค้งศรีษะให้อีเกิ้ลพร้อมทั้งเปร่งเสียงดังออกมา
“ไม่เป็นไร เข้ามาได้เลย”อีเกิ้ลโค้งศรีษะเล็กน้อย
ถึงอีเกิ้ลจะมีลูกศิษย์ทั้งหมดเพียงสามคน แต่คนเหล่านี้ก็ล้วนแต่ได้รับคำแนะนำมาจากเค้าแล้วทั้งสิ้น ไหนจะเป็นคนที่อีเกิ้ลทดสอบให้เป็นมืออาชีพอีกหลายคน เค้ามักจะมีสัมพันธ์อันดีกับลูกน้องทุกคน แต่การต่อสู้ครั้งนี้มันคือการเดิมพันสุดท้ายของพวกเค้า ถ้าชนะก็รอดถ้าแพ้ก็ตาย
อีเกิ้ลยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยฉับพลันนัยตาก็เปลี่ยนเป็นสีดำสนิท ผมสีทองเปลี่ยนเป็นสีดำอีกครั้ง “ครั้งสุดท้ายแล้วสินะ จะขอแนะนำตัวอีกครั้ง ฉันชื่อ ดันเต้ มอร์บาซาน….” ตาสีดำสนิทกวาดมองไปรอบๆ พร้อมทั้งไอสังหารที่ค่อยๆแผ่ขยายออกอย่างน่าเกรงกลัว และหุ่นนักรบก็ค่อยๆหยิบดาบไฟออกมาทำท่าประจันบาน
อ๊ากกกกกกก
เรนเหลียวหลังมองแต่ยังไม่หยุดฝีเท้า พรางนึกสบายใจที่เสียงนั้นไม่ใช่เสียงอีเกิ้ล เธอหันมาสนใจอะไรบางอย่างที่อยู่ด้านหน้าแทน เพราะไอฆ่าฟันอ่อนๆค่อยๆคลืบคลานเข้ามา ฉับพลันที่เธอไปถึงสุดทางชายที่เธอเคารพรักที่สุดก็ยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกระบอกเหล็กสองท่อนในมือ บอสมองมาที่เรนด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปแล้ว ตอนนี้เธอจะหนีไม่ได้อีกแล้ว เพราะชายคนนี้คือคนที่ฆ่าพ่อเธอกับมือสั่งให้เธอฆ่าน้องสาวตัยวเอง การต่อสู้เพื่อล้างแค้น!!!!!
“วีนัส ๆ นักฆ่าฝีมือดีของฉัน”เสียงแหบพร่าของบอสพูดขึ้นอย่างเยือกเย็น “ฉันคิดอยู่แล้วว่าซักวันเธอจะต้องรู้ ไม่น่าให้เธอไปอยู่กับอีเกิ้ลเลย แต่ก็อีกแหละป่านนี้อีเกิ้ลคงตายไปแล้ว เพราะมันทำให้ความน่าเชื่อถือของฉันลดฮวบลง ลูกน้องส่วนใหญ่จะเชื่อฟังมันแทนที่จะเชื่อฟังฉันเป็นการกำจัดหนามที่มันทิ่มแทงใจฉันได้ดีเลยใช่มั้ยล่ะ”บอสยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม “อาวุทชิ้นสุดท้ายที่โจเซฟสร้าง ฉันน่าจะเอะใจมาตั้งแต่นอนต้นแล้วนะว่ามันน่าจะอยู่ที่เธอ”บอสยกระบองชี้หน้าของเรน “ฮะ ๆ ๆ แล้วรู้มั้ยว่าฉันหลอกน้องสาวเธอว่าอะไร ฉันบอกมันว่าถ้าอัพเกรดเป็นระดับมืออาชีพจะได้ช่วยเหลือเธอให้ได้มากกว่านี้ แค่นั้นยัยนั่นก็รีบตรงหรี่เข้ามาในกับดักของฉัน” บอสหัวเราะเหมือนคนบ้า
“แก....ตาย”เรนกระโจนเข้าหาบอส พร้อมทั้งกระแทกหมัดที่ข้างแก้มของบอส แต่เค้าเอี้ยวตัวหลบและอัดแท่งเหล็กไปที่หน้าท้องของเรนดันตัวเธอขึ้นลอยอยู่บนอากาศ และกระแทกหลังของเธอจนยุบลงบนพื้น
“ฮะ ๆ ๆ ๆ”บอสหัวเราะอย่างผู้มีชัย
เรนค่อยๆยันตัวขึ้นจากพื้นเธอรู้สึกได้ว่าหน้าผากเธอแตกเป็นรอยยาวแต่นั่นก็สร้างความเจ็บปวดให้เธอได้แค่เล็กน้อย กระแสลมหมุนถูกรวมตัวกันที่มือทั้งสองข้างของเธอ เรนเหวี่ยงมือทั้งสองสร้างคมดาบวิ่งตรงหมายจะจู่โจมบอสแค่เค้าเอี้ยวตัวหลบช้าๆแต่ยังไม่ทันไรกระแสลมก็เปลี่ยนทิศปาดแขนเค้าไปโดยที่เค้าไม่ตั้งตัว กระแสลมจากทั้งห้าทิศตรงหรี่เข้าหาเค้ามันเร็วเกินกว่าที่เค้าจะหลบได้ทัน
ตูม
ลมทั้งห้าพุ่งตรงเข้าประทะร่างของเค้าสร้างความเจ็บปวดเพียงน้อยนิดเพราะตอนนี้ร่างของเค้าได้เปลี่ยนไปแล้ว เกล็ดสีดำหนาคลุมร่างของเค้าเอาไว้ทำให้การโจมตีของวีนัสเป็นอำมพาต ผิวหนังที่เหมือนเหล็กแล้วลมจะตัดได้อย่างไร
“อะไรกัน”เรนครางออกมาอย่างเหลือเชื่อ ความสามารถที่เธอภูมิใจนักภูมิใจหนากับทำอะไรบอสไม่ได้เลย
“ฮะ ๆ ๆ ๆ ตกใจล่ะสิ ร่างกายของฉันเป็นอีทีเรียส ไม่มีอะไรทำร้ายฉันได้”บอสไขข้อค่อยใจขอเรน
ยังไม่ทันที่เรนจะได้พูดอะไรร่ายกายนั้นก็ตรงเข้าชกหน้าท้องของเธอกระเด็นไถลครูดไปกับพื้น เรนรู้สึกได้ว่าไหล่ขวาที่ไถลมากับพื้นร้าวเล็กน้อยแต่ก็ยังพอจะขยับได้อยู่บ้าง
เรนค่อยๆยันตัวเองขึ้นมาอย่างเหนื่อยอ่อน ตอนนี้กำลังของเธอใกล้จะหมดลงเพราะต้องต่อสู้กับโคและวาคิวลี่มาก่อนหน้านี้ พลังของเธอใกล้ถึงขีดสุดแล้ว
บอสยิ้มกริ่มออกมาอย่างหน้าขยะแขยงตอนนี้เบื้องหน้าของเธอไม่ใช่บอสที่เธอรู้จักอีกแล้วแต่เป็นตัวอัปลักษณ์น่าเกลียดที่สุดที่เธอเคยพบมา
บอสหัวเราะออกมา แต่อยู่ๆเลือดสีแดงก็ไหลออกมาจากนัยตาของเค้ามันทำให้เค้าตกใจ และพยามยามปาดมันออกแต่ยิ่งปาดเลือดก็ออกมามากยิ่งขึ้นไม่เพียงท้านั้นยังไหลออกทางจมูก ปาก และหู
“นี่มันเกิดอะไรกันขึ้น”บอสถามอย่างฉงนพรางเพ่งมองไปที่เรนใบหน้าของเธอตอนนี้มีแต่เพียงรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม
.............................................................
ดันเต้เพ่งมองตรงไปด้านหน้า เลือดสีแดงอาบไปทั่งทั้งพื้นไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิตเค้าค่อยๆคลายคาถานักรบชุดเกราะทั้งสิบก็ค่อยๆหายไป
“ดันเต้”เสียงทุ้มต่ำดังออกมาจากทางด้านหลังของดันเต้
“เฮ้ย...อองรี แกอย่าบอกนะว่า แกก็โดนจ้างมาฆ่าฉัน”ด้นเต้พูดขึ้นเสียงดัง เค้าแทบไม่เชื่อสายตา
“ดันเต้”อองรีเดินเข้ามายืนประจันหน้ากับเพื่อนรัก
โป๊ก
เสียงเขกกระโหลดดังไปทั่ว “แกจะบ้าเหรอ”อองรีพูดขึ้นอย่างหัวเสีย
“โอ๊ย”ดันเต้นั่งกุมหัวทรุดอยู่ที่พื้นด้วยความเจ็บ
“แล้วเรนล่ะ”อองรีถามขึ้น
“เข้าไปก่อนแล้ว”ดันเต้ลูบหัวตัวเองช้าๆ ก่อนที่จะคิดอะไรบางอย่างออกมาจึงลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าตกใจ “แกรู้ได้ไงว่าวีนัสชื่อเรน”
โป๊ก
“โอ๊ย แกทุบหัวฉันทำไมวะ”
“ค่าโง่ไง แกไม่ได้ดูข้อมูลในแผ่นดิสก์เลยเหรอไง”อองรีชูแผ่นสีน้ำเงินขึ้นมา
“แกก็รู้.....เรื่องยากๆอ่ะ ฉันไม่ค่อยถนัด”
“งั้นเอาอีกโป๊กมั้ย”
“เฮ้ย ๆ ๆ ไม่เอาแล้วเว้ย แล้วแกมาทำไมเนี่ย”
“มาเพราะ......................”
...............................................................
“ฮะ ๆ ๆ ๆ”เรนหัวเราะออกมาอย่างปิติ “เลือดของแกเป็นสสารประเภทน้ำ ถึงฉันจะเปลี่ยนรูปร่างหรือรูปทรงของมนุษย์ไม่ได้ก็ตาม แต่เลือดแกน่ะฉันเปลี่ยนได้ ตอนนี้ร่างกายของแกจะมีเลือดไหลออกมาทุกจุดจนแก ตาย”บอสทรุดตัวลงกับพื้นเลือดเริ่มไหลออกมาตามแขนของเค้า เสียงหายใจหอบลงเรื่อยๆ จนมันหยุดลง
“ไม่ต้องห่วงฉันจะไปหาแกในนรก แต่ตอนนนี้แกไปรอก่อนนะ”เรนเดินข้ามร่างอาบเลือดของบอสตรงเข้าไปในห้องด้านในอย่างช้า ๆ
“เรน”เสียงของดันเต้ทำให้เธอรีบปิดประตูและล็อกมันจากด้านใน “เปิดประตู้เดี๋ยวนี้นะ”ดันเต้ทุบไปที่ประตูเสียงดังแต่ประตูนั้นกับไม่ขยับเขยื้อนหรือสะทกสะท้านเลย
“อีเกิ้ล ฉันขอร้องล่ะ ให้ฉันได้ทำเถอะ”เรนนั่งลงที่เก้าอี้ภายในห้อง และกดปุ่มบางอย่างบนท้ายทอย แขนของเธอก็ปรากฎส่วนที่เอาไว้เสียบสายบางอย่างเธอไม่รอช้าหยิบสายสีดำเสียบทันทีและนั่งรอมันอยู่อย่างนั้น
ปัง ปัง ปัง
“ดันเต้หยุดก่อน”อองรีเรียกดันเต้เอาไว้เพื่อให้เค้าหยุดการชกประตู “ดูนั่น”อองรีชี้ที่สายไฟบางอย่างซึ่งเชื่อมระหว่างประตูไปยังที่ไดที่หนึ่ง “สายระเบิด ถ้าประตูพังทั้งตึกจะระเบิด”
“ใช่แล้วล่ะอีเกิ้ล เพราะฉะนั้นอย่าพยายามอีกเลย”ดันเต้ทรุดตัวลงนั่งพิงประตูนั้นด้วยแววตาเหม่อลอย
“เครื่องมือทำลายล้าง กำลังต่อระบบ”เสียงจากจอคอมพิวเตอร์พูดขึ้น
“อีเกิ้ล ชื่อจริงของนายคือดันเต้เหรอ”
“อือ”
“ขอบใจมากเลยนะ สำหรับทุกๆอย่าง ฉันคงไม่มาถึงจุดนี้ถ้าไม่มีนาย”
“อือ”
“ดันเต้ คนที่นายรักน่ะ สรุปแล้วเค้าคือใครกันแน่เหรอ”
“เค้าชื่อโรเวียร่า แต่หล่อนตายไปแล้วล่ะ แต่ฉันก็จะรอ”
“ระบบ ถูกต้องจะเริ่มทำการทำลายอีกห้านาที”
“เหรอ.... ถามหน่อยได้มั้ยระหว่างเทพกับปีศาจนายเลือกจะเชื่อมั่นในสิ่งไหน”
ดันเต้ยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย “ฉันเชื่อในตัวเพื่อน ไม่ขอเชื่ออย่างใดอย่างหนึ่ง”
“ฮึ ๆๆ ตอบสมเป็นนาย ตอบได้ไม่ตรงคำถามเหลือเกิน”
“แล้วโรเวียร่าตายได้ยังไงเหรอ”
“คนที่รักฉันฆ่าคนที่ฉันรัก”
“เหลือเวลาอีกสามนาที ระบบทำลายล้างจะทำงาน
“อืม.... ดันเต้เคยมีซักครั้งมั้ยที่เธอรักฉัน”
“...........เคย”
“แล้วทำไมไม่เคยนอนกับฉันเลยล่ะ”
“เพราะรักเธอไง จึงไม่อยากให้เธอเหมือนผู้หญิงเดือนด่านที่ฉันจะนอนด้วยได้เล่นๆ ผู้หญิงที่ฉันนอนด้วยได้แต่รักไม่ได้”
“ฮึ ๆ ๆ เป็นคำตอบที่ดี”
“ถ้าฉันตอบดี ก็ปิดระบบแล้วมาหาฉันสิ”
“ถ้าฉันไปหาแล้วนายจะรักฉันเหรอ” ความเงียบคือคำตอบ
“อีกยี่สิบวินาทีระบบทำลายล้างจำทำงาน”
“คำถามสุดท้ายดันเต้นายอายุเท่าไหร่กันแน่”
“2500ปี 2เดือน กับอีก5วัน”
“นายพูดจริงเหรอ”น้ำเสียงของเรนดูฟังดูไม่เชื่อ
“จริงสิ ฉันเคยโกหกเหรอ”
5
4
3
“ดันเต้ฉันรักนาย”
1 ระบบทำลายล้างทำงาน
แสงสว่างวาบเป็นคลื่นคลุมไปทั่วโลกสิ้นสุด..... อี ที เรียส.....
ลมหายใจของวีนัสหยุดทำงานลงพร้อมๆกับกระดาษหนึ่งแผ่นที่ลอดผ่านประตูออกมาประทะกับมือของดันเต้ ทันทีที่เค้าหยิบขึ้นมาดูน้ำตาก็หลั่งไหลออกมาเพียงหยดเดียว รูปที่เค้าอยากจะเห็นมาตลอด เรนยิ้มราวกับรูปปั้นวีนัสช่าง สวยงาม และ บริสุทธิ์
ตึกนี้จะทำลายตัวเองในหนึ่งนาที
“เราไปกันได้แล้วด้นเต้”อองรีดึงดันเต้ขึ้นมาพร้อมทั้งวิ่งตรงออกไปด้วยกัน
ปัง
อองรีและดันเต้ยืนอยู่บนดาดฟ้าของตึกซึ่งมีหญิงสาวร่างบางยืนรออยู่ หล่อนยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มอบอุ่น
“พี่อลิส”ดันเต้ยิ้มออกมา
อลิสยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อยจะหยิบนกหวีดออกมาจากกระเป๋าเสื้อด้านใน
วี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ทันทีที่สิ้นสุดเสียง มังกรสีดำสง่างามก็บินร่อนลงมาที่พื้นรอนต้านั่นเอง มังกรเพื่อนเก่าเพื่อนแก่
“แล้วพี่โฟล์ล่ะครับ”ดันเต้หันไปถามอลิสทันทีที่ขึ้นบนหลังรอนต้า
“เค้าตายไปแล้วล่ะ ตายไปกับเวลา”อลิสตอบด้วยน้ำเสียงแสนเศร้าและนัยตาเหม่อลอย
“ขอโทษครับ ผมลืมไปว่าพี่โฟร์เป็นผู้ชายธรรมดา”
อลิสส่ายหน้าเล็กน้อยเป็นคำตอบ “ไม่เป็นไร”รอนต้ากระพืบปีกออกบินขึ้น ดันเต้หันมองตึกค่อยยุบตัวลงหายไปกับพื้นอย่างเงียบๆ พร้อมๆกับดวงใจของเค้าอีกคนนึง
...................................................................................................
creative การกลับมาของความรักจบลงแล้ว ถ้าใครยังติดใจสงสัยหรือติชมอะไรก็โพสบอกได้นะคะ แล้วติดตาม the holyการกลับมาของราชันต์ไร้บัลลังค์ได้นะคะ จบเศร้าไงไม่รู้ แต่ก็เป็นส่วนของเนื้อเรื่องที่อุ้ยคิดมาตั้งแต่ต้นแล้วล่ะค่ะ
เรนวิ่งตรงไปบนทางเดินสีขาวตัดผ่านสถานที่ที่เธอไม่ค่อยแวะมาบ่อยนัก ถึงแม้ในใจลึกๆยังคงคิดว่าสิ่งที่กำลังจะทำไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้องนักแต่ก็เป็นสิ่งสุดท้ายที่เธอเหลืออยู่ แม้จะต้องแลกด้วย.....
ฉับพลันความคิดของเธอก็สะดุดลง เพราะกลุ่มคนมากมายที่เธอจำได้ว่าเคยเป็นเพื่อน ลูกน้องในสายอาชีพเดียวกันมายืนออรอพวกเธออยู่ ก็แน่นอนล่ะที่พวกนั้นจะมาขัดขวางในเมื่อสิ่งที่เธอจะทำมันจะเปลี่ยนแปลงทุกๆสิ่งที่พวกเค้ามี
“เรนเธอไปก่อนเลย ทางนี้เดี๋ยวฉันจัดการเอง”อีเกิ้ลดึงดาบสีแดงเพลิงออกจากมือขวาด้วยท่าทีสงบนิ่ง
เรนมองดาบในมืออีเกิ้ลอย่างเหลือเชื่อ กี่ปีแล้วนะที่เธอไม่ได้มีโอกาศได้เห็นอาวุทที่อีเกิ้ลสะสมอยู่ ซึ่งกลุ่มคนที่เป็นศัตรูก็ทำหน้าเหลอหลา กับสิ่งที่เกิดขึ้น
เรนพยักหน้าเล็กน้อยเป็นคำตอบก่อนที่จะพุ่งตรงใช้เท้าวิ่งไปที่ข้างฝาด้วยความรวดเร็ว ก่อนที่คนเหล่านั้นจะรู้ตัว หรือไม่จุดประสงค์ของคนเหล่านั้นก็ไม่ใช่ตัวเธอ แต่เป็นชายที่ยืนอยู่เบื้องหน้าในใบหน้ามีรอยยิ้มแฝงเอาไว้
อีเกิ้ลยกดาบขึ้นในแนวนอนระดับสายตา ตวัดมันออกไปด้านหน้าทำให้เกิดกลุ่มเพลิงสีแดงและค่อยๆรวมตัวกันเป็นนักรบในชุดเกาะสีแดงเพลิงสิบคน และปล่อยดาบลงห้อยอยู่ที่ข้างตัว
“เอาล่ะ จะเข้ามาก็บุกมาได้เลย”อีเกิ้ลพูดดด้วยสีหน้าเบื้อนยิ้ม
“ขออนุญาติครับ”กลุ่มศัตรูโค้งศรีษะให้อีเกิ้ลพร้อมทั้งเปร่งเสียงดังออกมา
“ไม่เป็นไร เข้ามาได้เลย”อีเกิ้ลโค้งศรีษะเล็กน้อย
ถึงอีเกิ้ลจะมีลูกศิษย์ทั้งหมดเพียงสามคน แต่คนเหล่านี้ก็ล้วนแต่ได้รับคำแนะนำมาจากเค้าแล้วทั้งสิ้น ไหนจะเป็นคนที่อีเกิ้ลทดสอบให้เป็นมืออาชีพอีกหลายคน เค้ามักจะมีสัมพันธ์อันดีกับลูกน้องทุกคน แต่การต่อสู้ครั้งนี้มันคือการเดิมพันสุดท้ายของพวกเค้า ถ้าชนะก็รอดถ้าแพ้ก็ตาย
อีเกิ้ลยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยฉับพลันนัยตาก็เปลี่ยนเป็นสีดำสนิท ผมสีทองเปลี่ยนเป็นสีดำอีกครั้ง “ครั้งสุดท้ายแล้วสินะ จะขอแนะนำตัวอีกครั้ง ฉันชื่อ ดันเต้ มอร์บาซาน….” ตาสีดำสนิทกวาดมองไปรอบๆ พร้อมทั้งไอสังหารที่ค่อยๆแผ่ขยายออกอย่างน่าเกรงกลัว และหุ่นนักรบก็ค่อยๆหยิบดาบไฟออกมาทำท่าประจันบาน
อ๊ากกกกกกก
เรนเหลียวหลังมองแต่ยังไม่หยุดฝีเท้า พรางนึกสบายใจที่เสียงนั้นไม่ใช่เสียงอีเกิ้ล เธอหันมาสนใจอะไรบางอย่างที่อยู่ด้านหน้าแทน เพราะไอฆ่าฟันอ่อนๆค่อยๆคลืบคลานเข้ามา ฉับพลันที่เธอไปถึงสุดทางชายที่เธอเคารพรักที่สุดก็ยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกระบอกเหล็กสองท่อนในมือ บอสมองมาที่เรนด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปแล้ว ตอนนี้เธอจะหนีไม่ได้อีกแล้ว เพราะชายคนนี้คือคนที่ฆ่าพ่อเธอกับมือสั่งให้เธอฆ่าน้องสาวตัยวเอง การต่อสู้เพื่อล้างแค้น!!!!!
“วีนัส ๆ นักฆ่าฝีมือดีของฉัน”เสียงแหบพร่าของบอสพูดขึ้นอย่างเยือกเย็น “ฉันคิดอยู่แล้วว่าซักวันเธอจะต้องรู้ ไม่น่าให้เธอไปอยู่กับอีเกิ้ลเลย แต่ก็อีกแหละป่านนี้อีเกิ้ลคงตายไปแล้ว เพราะมันทำให้ความน่าเชื่อถือของฉันลดฮวบลง ลูกน้องส่วนใหญ่จะเชื่อฟังมันแทนที่จะเชื่อฟังฉันเป็นการกำจัดหนามที่มันทิ่มแทงใจฉันได้ดีเลยใช่มั้ยล่ะ”บอสยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม “อาวุทชิ้นสุดท้ายที่โจเซฟสร้าง ฉันน่าจะเอะใจมาตั้งแต่นอนต้นแล้วนะว่ามันน่าจะอยู่ที่เธอ”บอสยกระบองชี้หน้าของเรน “ฮะ ๆ ๆ แล้วรู้มั้ยว่าฉันหลอกน้องสาวเธอว่าอะไร ฉันบอกมันว่าถ้าอัพเกรดเป็นระดับมืออาชีพจะได้ช่วยเหลือเธอให้ได้มากกว่านี้ แค่นั้นยัยนั่นก็รีบตรงหรี่เข้ามาในกับดักของฉัน” บอสหัวเราะเหมือนคนบ้า
“แก....ตาย”เรนกระโจนเข้าหาบอส พร้อมทั้งกระแทกหมัดที่ข้างแก้มของบอส แต่เค้าเอี้ยวตัวหลบและอัดแท่งเหล็กไปที่หน้าท้องของเรนดันตัวเธอขึ้นลอยอยู่บนอากาศ และกระแทกหลังของเธอจนยุบลงบนพื้น
“ฮะ ๆ ๆ ๆ”บอสหัวเราะอย่างผู้มีชัย
เรนค่อยๆยันตัวขึ้นจากพื้นเธอรู้สึกได้ว่าหน้าผากเธอแตกเป็นรอยยาวแต่นั่นก็สร้างความเจ็บปวดให้เธอได้แค่เล็กน้อย กระแสลมหมุนถูกรวมตัวกันที่มือทั้งสองข้างของเธอ เรนเหวี่ยงมือทั้งสองสร้างคมดาบวิ่งตรงหมายจะจู่โจมบอสแค่เค้าเอี้ยวตัวหลบช้าๆแต่ยังไม่ทันไรกระแสลมก็เปลี่ยนทิศปาดแขนเค้าไปโดยที่เค้าไม่ตั้งตัว กระแสลมจากทั้งห้าทิศตรงหรี่เข้าหาเค้ามันเร็วเกินกว่าที่เค้าจะหลบได้ทัน
ตูม
ลมทั้งห้าพุ่งตรงเข้าประทะร่างของเค้าสร้างความเจ็บปวดเพียงน้อยนิดเพราะตอนนี้ร่างของเค้าได้เปลี่ยนไปแล้ว เกล็ดสีดำหนาคลุมร่างของเค้าเอาไว้ทำให้การโจมตีของวีนัสเป็นอำมพาต ผิวหนังที่เหมือนเหล็กแล้วลมจะตัดได้อย่างไร
“อะไรกัน”เรนครางออกมาอย่างเหลือเชื่อ ความสามารถที่เธอภูมิใจนักภูมิใจหนากับทำอะไรบอสไม่ได้เลย
“ฮะ ๆ ๆ ๆ ตกใจล่ะสิ ร่างกายของฉันเป็นอีทีเรียส ไม่มีอะไรทำร้ายฉันได้”บอสไขข้อค่อยใจขอเรน
ยังไม่ทันที่เรนจะได้พูดอะไรร่ายกายนั้นก็ตรงเข้าชกหน้าท้องของเธอกระเด็นไถลครูดไปกับพื้น เรนรู้สึกได้ว่าไหล่ขวาที่ไถลมากับพื้นร้าวเล็กน้อยแต่ก็ยังพอจะขยับได้อยู่บ้าง
เรนค่อยๆยันตัวเองขึ้นมาอย่างเหนื่อยอ่อน ตอนนี้กำลังของเธอใกล้จะหมดลงเพราะต้องต่อสู้กับโคและวาคิวลี่มาก่อนหน้านี้ พลังของเธอใกล้ถึงขีดสุดแล้ว
บอสยิ้มกริ่มออกมาอย่างหน้าขยะแขยงตอนนี้เบื้องหน้าของเธอไม่ใช่บอสที่เธอรู้จักอีกแล้วแต่เป็นตัวอัปลักษณ์น่าเกลียดที่สุดที่เธอเคยพบมา
บอสหัวเราะออกมา แต่อยู่ๆเลือดสีแดงก็ไหลออกมาจากนัยตาของเค้ามันทำให้เค้าตกใจ และพยามยามปาดมันออกแต่ยิ่งปาดเลือดก็ออกมามากยิ่งขึ้นไม่เพียงท้านั้นยังไหลออกทางจมูก ปาก และหู
“นี่มันเกิดอะไรกันขึ้น”บอสถามอย่างฉงนพรางเพ่งมองไปที่เรนใบหน้าของเธอตอนนี้มีแต่เพียงรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม
.............................................................
ดันเต้เพ่งมองตรงไปด้านหน้า เลือดสีแดงอาบไปทั่งทั้งพื้นไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิตเค้าค่อยๆคลายคาถานักรบชุดเกราะทั้งสิบก็ค่อยๆหายไป
“ดันเต้”เสียงทุ้มต่ำดังออกมาจากทางด้านหลังของดันเต้
“เฮ้ย...อองรี แกอย่าบอกนะว่า แกก็โดนจ้างมาฆ่าฉัน”ด้นเต้พูดขึ้นเสียงดัง เค้าแทบไม่เชื่อสายตา
“ดันเต้”อองรีเดินเข้ามายืนประจันหน้ากับเพื่อนรัก
โป๊ก
เสียงเขกกระโหลดดังไปทั่ว “แกจะบ้าเหรอ”อองรีพูดขึ้นอย่างหัวเสีย
“โอ๊ย”ดันเต้นั่งกุมหัวทรุดอยู่ที่พื้นด้วยความเจ็บ
“แล้วเรนล่ะ”อองรีถามขึ้น
“เข้าไปก่อนแล้ว”ดันเต้ลูบหัวตัวเองช้าๆ ก่อนที่จะคิดอะไรบางอย่างออกมาจึงลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าตกใจ “แกรู้ได้ไงว่าวีนัสชื่อเรน”
โป๊ก
“โอ๊ย แกทุบหัวฉันทำไมวะ”
“ค่าโง่ไง แกไม่ได้ดูข้อมูลในแผ่นดิสก์เลยเหรอไง”อองรีชูแผ่นสีน้ำเงินขึ้นมา
“แกก็รู้.....เรื่องยากๆอ่ะ ฉันไม่ค่อยถนัด”
“งั้นเอาอีกโป๊กมั้ย”
“เฮ้ย ๆ ๆ ไม่เอาแล้วเว้ย แล้วแกมาทำไมเนี่ย”
“มาเพราะ......................”
...............................................................
“ฮะ ๆ ๆ ๆ”เรนหัวเราะออกมาอย่างปิติ “เลือดของแกเป็นสสารประเภทน้ำ ถึงฉันจะเปลี่ยนรูปร่างหรือรูปทรงของมนุษย์ไม่ได้ก็ตาม แต่เลือดแกน่ะฉันเปลี่ยนได้ ตอนนี้ร่างกายของแกจะมีเลือดไหลออกมาทุกจุดจนแก ตาย”บอสทรุดตัวลงกับพื้นเลือดเริ่มไหลออกมาตามแขนของเค้า เสียงหายใจหอบลงเรื่อยๆ จนมันหยุดลง
“ไม่ต้องห่วงฉันจะไปหาแกในนรก แต่ตอนนนี้แกไปรอก่อนนะ”เรนเดินข้ามร่างอาบเลือดของบอสตรงเข้าไปในห้องด้านในอย่างช้า ๆ
“เรน”เสียงของดันเต้ทำให้เธอรีบปิดประตูและล็อกมันจากด้านใน “เปิดประตู้เดี๋ยวนี้นะ”ดันเต้ทุบไปที่ประตูเสียงดังแต่ประตูนั้นกับไม่ขยับเขยื้อนหรือสะทกสะท้านเลย
“อีเกิ้ล ฉันขอร้องล่ะ ให้ฉันได้ทำเถอะ”เรนนั่งลงที่เก้าอี้ภายในห้อง และกดปุ่มบางอย่างบนท้ายทอย แขนของเธอก็ปรากฎส่วนที่เอาไว้เสียบสายบางอย่างเธอไม่รอช้าหยิบสายสีดำเสียบทันทีและนั่งรอมันอยู่อย่างนั้น
ปัง ปัง ปัง
“ดันเต้หยุดก่อน”อองรีเรียกดันเต้เอาไว้เพื่อให้เค้าหยุดการชกประตู “ดูนั่น”อองรีชี้ที่สายไฟบางอย่างซึ่งเชื่อมระหว่างประตูไปยังที่ไดที่หนึ่ง “สายระเบิด ถ้าประตูพังทั้งตึกจะระเบิด”
“ใช่แล้วล่ะอีเกิ้ล เพราะฉะนั้นอย่าพยายามอีกเลย”ดันเต้ทรุดตัวลงนั่งพิงประตูนั้นด้วยแววตาเหม่อลอย
“เครื่องมือทำลายล้าง กำลังต่อระบบ”เสียงจากจอคอมพิวเตอร์พูดขึ้น
“อีเกิ้ล ชื่อจริงของนายคือดันเต้เหรอ”
“อือ”
“ขอบใจมากเลยนะ สำหรับทุกๆอย่าง ฉันคงไม่มาถึงจุดนี้ถ้าไม่มีนาย”
“อือ”
“ดันเต้ คนที่นายรักน่ะ สรุปแล้วเค้าคือใครกันแน่เหรอ”
“เค้าชื่อโรเวียร่า แต่หล่อนตายไปแล้วล่ะ แต่ฉันก็จะรอ”
“ระบบ ถูกต้องจะเริ่มทำการทำลายอีกห้านาที”
“เหรอ.... ถามหน่อยได้มั้ยระหว่างเทพกับปีศาจนายเลือกจะเชื่อมั่นในสิ่งไหน”
ดันเต้ยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย “ฉันเชื่อในตัวเพื่อน ไม่ขอเชื่ออย่างใดอย่างหนึ่ง”
“ฮึ ๆๆ ตอบสมเป็นนาย ตอบได้ไม่ตรงคำถามเหลือเกิน”
“แล้วโรเวียร่าตายได้ยังไงเหรอ”
“คนที่รักฉันฆ่าคนที่ฉันรัก”
“เหลือเวลาอีกสามนาที ระบบทำลายล้างจะทำงาน
“อืม.... ดันเต้เคยมีซักครั้งมั้ยที่เธอรักฉัน”
“...........เคย”
“แล้วทำไมไม่เคยนอนกับฉันเลยล่ะ”
“เพราะรักเธอไง จึงไม่อยากให้เธอเหมือนผู้หญิงเดือนด่านที่ฉันจะนอนด้วยได้เล่นๆ ผู้หญิงที่ฉันนอนด้วยได้แต่รักไม่ได้”
“ฮึ ๆ ๆ เป็นคำตอบที่ดี”
“ถ้าฉันตอบดี ก็ปิดระบบแล้วมาหาฉันสิ”
“ถ้าฉันไปหาแล้วนายจะรักฉันเหรอ” ความเงียบคือคำตอบ
“อีกยี่สิบวินาทีระบบทำลายล้างจำทำงาน”
“คำถามสุดท้ายดันเต้นายอายุเท่าไหร่กันแน่”
“2500ปี 2เดือน กับอีก5วัน”
“นายพูดจริงเหรอ”น้ำเสียงของเรนดูฟังดูไม่เชื่อ
“จริงสิ ฉันเคยโกหกเหรอ”
5
4
3
“ดันเต้ฉันรักนาย”
1 ระบบทำลายล้างทำงาน
แสงสว่างวาบเป็นคลื่นคลุมไปทั่วโลกสิ้นสุด..... อี ที เรียส.....
ลมหายใจของวีนัสหยุดทำงานลงพร้อมๆกับกระดาษหนึ่งแผ่นที่ลอดผ่านประตูออกมาประทะกับมือของดันเต้ ทันทีที่เค้าหยิบขึ้นมาดูน้ำตาก็หลั่งไหลออกมาเพียงหยดเดียว รูปที่เค้าอยากจะเห็นมาตลอด เรนยิ้มราวกับรูปปั้นวีนัสช่าง สวยงาม และ บริสุทธิ์
ตึกนี้จะทำลายตัวเองในหนึ่งนาที
“เราไปกันได้แล้วด้นเต้”อองรีดึงดันเต้ขึ้นมาพร้อมทั้งวิ่งตรงออกไปด้วยกัน
ปัง
อองรีและดันเต้ยืนอยู่บนดาดฟ้าของตึกซึ่งมีหญิงสาวร่างบางยืนรออยู่ หล่อนยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มอบอุ่น
“พี่อลิส”ดันเต้ยิ้มออกมา
อลิสยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อยจะหยิบนกหวีดออกมาจากกระเป๋าเสื้อด้านใน
วี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ทันทีที่สิ้นสุดเสียง มังกรสีดำสง่างามก็บินร่อนลงมาที่พื้นรอนต้านั่นเอง มังกรเพื่อนเก่าเพื่อนแก่
“แล้วพี่โฟล์ล่ะครับ”ดันเต้หันไปถามอลิสทันทีที่ขึ้นบนหลังรอนต้า
“เค้าตายไปแล้วล่ะ ตายไปกับเวลา”อลิสตอบด้วยน้ำเสียงแสนเศร้าและนัยตาเหม่อลอย
“ขอโทษครับ ผมลืมไปว่าพี่โฟร์เป็นผู้ชายธรรมดา”
อลิสส่ายหน้าเล็กน้อยเป็นคำตอบ “ไม่เป็นไร”รอนต้ากระพืบปีกออกบินขึ้น ดันเต้หันมองตึกค่อยยุบตัวลงหายไปกับพื้นอย่างเงียบๆ พร้อมๆกับดวงใจของเค้าอีกคนนึง
...................................................................................................
creative การกลับมาของความรักจบลงแล้ว ถ้าใครยังติดใจสงสัยหรือติชมอะไรก็โพสบอกได้นะคะ แล้วติดตาม the holyการกลับมาของราชันต์ไร้บัลลังค์ได้นะคะ จบเศร้าไงไม่รู้ แต่ก็เป็นส่วนของเนื้อเรื่องที่อุ้ยคิดมาตั้งแต่ต้นแล้วล่ะค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น