เพราะ...รัก

โรงเรียนในเครือเอกอนันต์

เด็กนักเรียนชั้นมัธยมปลายที่กำลังอยู่ในวัยสดใสร่าเริงสมวัยกำลังซ้อมรำเพื่อเตรียมแสดงในวันครบรอบเก้าสิบปีของการก่อตั้งโรงเรียนของเธอ

“คุณหญิงปรางค์ทิพย์คะดิฉันเตรียมการแสดงที่คุณชอบไว้ด้วยนะคะในวันงาน”ผอ.โรงเรียนบอกเจ้าของโรงเรียนด้วยรอยยิ้ม

“ขอบคุณท่านมากเลยนะคะดิฉันเองชอบการร่ายรำมากนานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้ดู”คุณหญิงปรางค์ทิพย์ยิ้มพอใจก่อนเดินไปที่เวทีการแสดงที่มีนักเรียนซ้อมกันอยู่

“นั้นใครคะ”ทันทีที่เห็นนักเรียนคนหนึ่งรำคุณหญิงก็ตกอยู่ในผวังไปชั่วขณะ

“ออ…เด็กคนนั้นชื่อชะเอมค่ะเป็นเด็กนาฏศิลป์น่ารักเรียนดีเรียบร้อยแต่เป็นเด็กกำพร้าทางเราจึงอุปการะไว้ค่ะ”

“น่าส่งสาร”คุณหญิงปรางค์ทิพย์พูดเพียงเท่านั้นก่อนมีเสียงหนึ่งเรียก

“คุณแม่”เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลัง

“ภูธเนตร”ผู้เป็นแม่เรียกชื่อเต็มลูกชาย

“คุณแม่มาทำอะไรที่นี่ครับ”

“แม่มาดูเด็กๆทำกิจกรรมนะสิอยู่บ้านเหงาจะตาย”

“กลับเถอะครับวันนี้ผมมีคนจะแนะนำให้แม่รู้จัก”

“ผู้หญิงของแกอีกละสิฉันเบื่อเต็มทีแล้วแกเลิกทำตัวอย่างนี้เถอะ”

“คุณแม่ก็หาเมียให้ผมสักคนสิรับรองเลิกทันทีเลย”ภูธเนตรหัวเราะชอบใจเมื่อผู้เป็นแม่โกรธที่ได้ยินคำพูดไม่เข้าหู

“ระวังฉันจะทำจริง”