คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7 จุดเริ่มต้นของความซวย
-7-
บริษัทเทพสุริยะรุ๊ป.........
“ฮัลโหล!! พี่ิส์หรือรับ อนนี้อยู่ไหน” รอมเอ่ยถามพี่ายทันทีเมื่ออีฝ่ายรับโทรศัพท์
“ันำลัะเ้าบริษัท มีอะไรหรือรอม....” เวินทร์เอ่ยถามน้อายนรอออไป
“็เ้าิมนะสิรับ! พาผู้่วยเลาผมหายไปไหน็ไม่รู้...”
“ผู้่วยเลาแน่ะเหรอรอม...”
“รับ! พี่ิส์…”
“ั้นเี๋ยว่อยุยันอี 20 นาทีันถึบริษัท....”
“รับ! พี่ิส์...”
“เอ่อ....อย่าลืมโทรหาเ้าิมมัน้วยล่ะ....ันอยารู้เหมือนัน ่วนี้มันอบทำอะไรแปลๆอยู่เรื่อย....”
“ไ้รับ! เี๋ยวผมะลอโทรหามันู...”
“โอเ! ั้นแ่นี้่อน...เี๋ยว่อยุยัน”
“รับ!...” รอม็ัสายาพี่ให่อบ้าน่อนะเบอร์อันุ้นเยโทรฯหาน้อายนเล็ทันที
‘ทำไมมันไม่รับสายสัทีว่ะ มัวทำบ้าอะไรอยู่ ’ รอมิอย่าหัวเสีย เบอร์โทรหาน้อายัวีี่รั้็ไม่รับสายสัที....่อนะัสินใโทรหาเลา...
“ุวารีเ้ามาหาผมหน่อย...” ายหนุ่มรอเสียไปามสายผ่านอินเอร์อม...
“่ะ! ท่านรอ...”
“๊อ ๊อ ๊อ”
“เ้ามา...” สิ้นเสียอบรับอบุลในห้อ หิสาว็เปิประูเินเ้ามาพร้อมับถามเ้านายหนุ่ม...
“มีอะไรหรือ่ะุรอม...” วารีถามเ้านายหนุ่มออไป้วยวามแปล....
“ุบอว่าเ้าิมมันอยู่ับปานาวใ่ไหม...”
“่ะ!...” อบออไป้วยวามุนับริยาอเ้านายหนุ่ม
“ผมอเบอร์มือถืออปานาวหน่อยสิ...”
“มีเรื่ออะไรันหรือ่ะุรอม....” วารีถามออไปอย่าใ
“ไม่มีอะไรหรอ...ือว่าผม...ิ่อเ้าิมไม่ไ้น่ะ...” รอมเอ่ยออไปเพื่อไม่ให้เลาสาวิมาและสสัย....
“เอ่อ...ไ้่ะ...” ั้นเี๋ยวุรอมรอสัรู่นะ่ะ เี๋ยวิันะ้อไปู่อน
“ไม่เป็นไร...” รอมอบออไป้วยน้ำเสียราบเรียบ มอเลาสาวเินลับออไป้วยวามเรีย ’เ้าิมมันไปรู้ัับผู้่วยเลาเาอนไหน แล้วทำไมเ้าิมเป็นนโทรมาลาานให้หล่อน้วย’ รอมิถึผู้่วยเลาอเา้วยวามเป็นห่ว...
“ว่าไรอม มีอะไระุับันเหรอ...” เวินทร์เปิประูเ้ามา แล้วเอ่ยถามน้อายนรอทันที้วยวามสสัย ‘แล้วยัเ้าน้อายนเล็อี นี่มันเรื่ออะไรัน....’
“็เ้าิมน่ะสิรับ พาผู้่วยเลาผมไป....เห็นุวารีบอผมว่า เ้าิมเป็นนโทรมาลาานให้นะรับ” รอมอบำถามพี่ายออไป้วยวามแปลใในพฤิรรมอน้อายนเล็
“มันแปลรไปเ้ารอม...”
“พี่ิส์เยเห็นเ้าิมเ้ามาบริษัทหรือรับ.... แล้วมันะมารู้ัผู้่วยเลาผมไ้ไ”
“อืม!!!” ’ เวินทร์ิอย่าแปลใในำพูอน้อายนรอแล้วยัเ้าน้อายนเล็อเาอี’ายหนุ่มหันลับมามอหน้าน้อายนรอทันที่อนะ....
“แล้วแโทรหาเ้าิมหรือยั....”
“ผมโทรเป็นสิบสายแล้วรับแ่เ้าิมมันไม่รับสาย....”
“ไม่รับสาย!!” เวินทร์เอ่ยถามออมาอย่าแปลใ
“๊อ ๊อ ๊อ ”
แล้วหิสาว็เปิประูเ้ามาเอเ้านายหนุ่มทั้สอยืนหน้าเรียอยู่ ‘สสัยะเป็นเรื่ออปานาวับุิมเป็นแน่’ หล่อนมอเ้านายทั้สอ้วยวามสสัย
“ไ้หรือยัุวารี....” รอมเอ่ยถามออมา
“ไ้แล้ว่ะ...นี่่ะเบอร์อปานาว....” หิสาวล่าวบ่อนะส่ระาษแผ่นเล็ให้เ้านายหนุ่ม่อนะอัวออไป้วยวามแปลใในพฤิรรมอเ้านายทั้สอเลย....
ายหนุ่ม้มลมอไปยัระาษแผ่นเล็ทันที ่อนะโทรศัพท์ไปยัหมายเลยบนระาษ....
“ฮัลโหล! สวัสีรับ...” รอมเอ่ยอบไปยัปลายสาย
“ฮัลโหล! สวัสี่ะ...ไม่ทราบว่าใร่ะ...” ปานาวเอ่ยถามออไป้วยน้ำเสียหวานๆ
“ทำไม้อพูหวานนานั้น้วยฮ่ะ!!...” ิมหันห์ถามออไป้วยน้ำเสียหุหิ ‘ทีับเาไม่เห็นะพูแบบนี้เลย...’
“ุะบ้าเหรอ!!...” ปานาวโวยวายออมาเมื่อายหนุ่มทำริยาไม่ีับหล่อนอีแล้ว
“ุเป็นบ้าอะไรอุอีฮ่ะ....ไม่เห็นหรือไว่าันุยโทรศัพท์อยู่นะ...”หิสาวยัโวยวายไม่เลิ....
“แล้วทำไมุ้อุยโทรศัพท์ะหวานนานั้น....” ายหนุ่มหาเรื่อทันที
“อเวลาแป๊บหนึ่ไ้ไหม่ะ! ุิมหันห์...”
“เร็วๆหน่อยล่ะัน...”
“่ะ!” อบออไป้วยน้ำเสียหุหิ
“เอ่อ...เมื่อี้้ออโทษ้วยนะ่ะ....” ปานาวหันมาสนทนายัปลายสาย่อ
“ไม่เป็นไรรับ...” รอมอบออมา้วยวามแปลใ เมื่อี้ถ้าเาไ้ยินไม่ผิ นั่นมันเสียอเ้าน้อายัวีนี่น่า...
“ไม่ทราบว่าใร่ะ...อโทษนะ่ะที่ถาม....”
“ไม่เป็นไรรับ! ผม รอม รับ ....” รอมอบลับออไปทันที
“เอ่อ...ท่านรอหรือ่ะ....” ปานาวเอ่ยถามออไปอย่าแปลใ
“ใ่รับ...”
“ท่านรอมีอะไรหรือ่ะ...ือปานอลาานับพี่วาแล้วนิ่ะ...”
“ไม่ใ่เรื่อนั้นหรอ...ือว่า” รอมเอ่ยออไปอย่าลำบา
“เอามานี่เลย....” แล้วายหนุ่มระาโทรศัพท์าหิสาว
“ุะบ้าหรือไ! ุิมหันห์ เอาโทรศัพท์ันืนมา....”ปานาวโวยวายทันทีที่ายหนุ่มึโทรศัพท์ามือ...
“แล้วทำไมุยโทรศัพท์นานนัฮ่ะ....”
“มันเรื่ออัน...เอาโทรศัพท์ันืนมา...” ปานาวพยายามะแย่โทรศัพท์ืนาายหนุ่มแู่เหมือนว่าหล่อนะไม่มีหวัเลย เพราะเมื่อเทียบันแล้วหล่อนัวเล็นิเียวเมื่อเทียบับายหนุ่มรหน้า นาเย่เท้าให้สูแล้วยัสูไม่ถึไหล่ายหนุ่มเลย....
“หยุเลยนะ! อย่าให้ผมโรธนะปานาว...ไม่ั้นมีเรื่อแน่...” แล้วายหนุ่ม็อร่าบาอเ้าอโทรศัพท์เอาไว้แน่น พร้อมับ....
“ุโทรมาหาเมียผมทำไมมิทราบ....”ิมหันห์เอ่ยะออีฝ่ายออไป ส่ผลให้อีฝ่ายที่ไ้รับรู้ถึับอึ้ไปเลย....
“รี๊!!!”
“ุะบ้าเหรอ! ุิมหันห์...” ปานาวโวยวายออมาเมื่อายหนุ่มเอ่ยบ
“ทำไมะไม่ริ ในเมียุเป็นเมียผม...”
“ุิมหันห์! ันไปเป็นเมียุอนไหนมิทราบ...” ปานาวโวยวายออมาอย่าเหลืออ....
“ว่าไ! ุเป็นใรมีธุระอะไรับเมียผม...” ายหนุ่มยัเอ่ยถามออไปโยไม่ไ้รู้เลยว่าอนนี้นที่ถูถามในาไหน....
“เมื่อี้แพูอะไรนะเ้าิม....” รอมเอ่ยถามน้อายนเล็ออไปเมื่อหายใ...
“อ้าว! พี่รอมเอหรือรับ...” ิมหันห์เอ่ยออมาอย่าใเมื่อนที่ถามออมานั่นเป็นใร ทำไมเาะำเสียพี่ายัวเอไม่ไ้....
“พี่รอมมีอะไรหรือเปล่ารับ...ไม่ั้นแ่นี้่อนนะรับ เมียผมอนให่แล้ว”
“ุิมหันห์ ุะบ้าเหรอ....”
“ไม่ไ้บ้า...” ายหนุ่มหันมาะอหิสาวทันที
“อนนี้แอยู่ไหนน่ะเ้าิม....” รอมถามออไป้วยวามเรีย
“ผมอยู่ห้า....นะรับ...”
“ันรู้แล้วว่าแนะอยู่ห้า แ่มันห้าอะไรล่ะ...”รอมเอ่ยออมาอย่าอารม์เสีย
“อยู่พาราอน่ะ...” ปานาวะโนออไปเพื่อให้อีฝ่ายไ้ยิน....
“เียบไปเลย! ปานาว....” แล้วายหนุ่ม็ัสายโทรศัพท์ทันที แล้ว้มลมามอร่าบาในอ้อมอ้วยวามสายาเรี้ยวรา....
“เ้าิม!!...เี๋ยว...” ไม่ทันเสียแล้วเมื่อเ้าน้อายัวีันัสายเสียแล้ว ‘ใ่เมื่อี้เาไ้ยินหิสาวบอว่าอยู่ที่พาราอนนี่น่า....’
“เป็นไรอม.........” เวินทร์ถามน้อายทันทีเมื่อสิ้นสุารสนทนา
“ะยัไล่ะพี่ิส์....เ้าิมบอผมว่าปานาวนะเป็นเมียมัน...” รอมอบออมา้วยวามหุหิและแปลใไม่น้อย...
“แล้วอนนี้เ้าิมับปานาวอยู่ไหน....”
เวินทร์ถามน้อายออไปพร้อมับนึถึผู้่วยเลาอน้อายทันที ‘เานึถึผู้หิัวเล็ น่ารั แ่นิสัยนี่สิ ออะห้าวๆแล้วะไปเป็นเมียเ้าิมไ้อย่าไร แล้วสอนนั้นไปรู้ัันอนไหน...’
“อนนี้สอนนั้นอยู่ที่พาราอนรับพี่ิส์....” รอมอบพี่ายออไป้วยวามสสัย
“ทำไมหรือรับ...พี่ะไปหาสอนนั้นหรือรับ....”
“ใ่! แะไปับันไหม....” เวินทร์เอ่ยถามน้อายนรอออไป
“็ีรับ!ผม็อยารู้เหมือนันว่าเรื่อมันเป็นไ...แ่าที่ผมฟัเมื่อี้สอนนั้นทะเลาะันอยู่้วย...” รอมเอ่ยออมาอย่าส่สัย
“หมายวามว่าไ...รอม”
เวินทร์ถามน้อายอย่าแปลใอีรั้ ‘เ้าน้อายนเล็เนี้ยนะทะเลาะับผู้หิอยู่ ปิไม่มีผู้หินไหนล้าทะเลาะับน้อายเาเลยนี่น่า นี่มันเิอะไรึ้น สสัยหิสาวนนี้มีวามสำัับน้อายเาเป็นอย่ามาอย่าแน่นอน...’
“ันว่าแับันไปูให้เห็นับาเลยีว่า ว่ามันเิอะไรึ้น...”
“รับ! พี่ิส์...” แล้วรอมับเวินทร์็เินออาห้อทำานเพื่อไปูเ้าน้อายัวีทันที โยถ้าหามีใรสันเออะใื่ออหิสาวที่อยู่น้อายนเล็อนนี้เาทั้สอไม่้อลำบาและอยารู้เรื่อว่ามันเิอะไรึ้นมาหรอ....
===========================================================================
โปริามอน่อไป
ความคิดเห็น