คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 11 การตัดสินใจของคนเป็นแม่ (2)
อนที่ 11
ารัสินใอนเป็นแม่ (2)
อมพลับรถเ้ามาอหน้าึ
หลัาที่เาไ้รับโทรศัพท์าสาวใ้เมื่อสอั่วโม่อน ทันทีที่ลารถ
วาู่มล้า็วาสายามอไปรอบๆ หน้าฤหาสน์ แล้วเา็พบสิ่ที่้อาร
ายหนุ่มึัสินใเินรไปยัศาลาทันที
ปานไพลินหยุบทสนทนาลเมื่อเห็นผู้ปรอออรพิมล
่อนะเหลือบูเวลาบน้อมูล เธอ็พบว่าอนนี้เพิ่ะบ่ายสอว่าๆ ้วย้ำ
แล้วผู้ปรอสุหล่ออเพื่อนลับมาบ้านทำไมอนนี้
เวลานี้เาวรนั่ทำานอยู่ที่โรแรมไม่ใ่หรือไ!
มธรรมเยหน้าึ้นาหนัสือเรียน
แล้วเยหน้าึ้นแล้วหันไปมอปานไพลิน ึ่่อนหน้านี้ยัุย้ออยู่เลย
แ่เมื่อเห็นผู้ปรอออรพิมล เา็เ้าใทันที ว่าทำไมปานไพลินถึไ้เียบไป
“นั่นมันผู้ปรอสุหล่อออรไม่ใ่เหรอ?”
“็ใ่น่ะสิ แล้วนายิว่าใรล่ะ...”
ปานไพลินย้อนถามพลาลั้วหัวเราะเล็น้อย
่อนหันไปมออรพิมลแวบหนึ่ แล้วหันลับไปมอผู้ปรอสุหล่ออเพื่อนอีรั้
“หัวเราะแบบมีเลศนัยนะปาน
มีอะไรที่แพรวไม่รู้หรือเปล่า”
แพรวพัราถามเมื่อเธอไ้ยินเสียหัวเราะัแว่วเ้ามา
ไม่เพียแ่เสียหัวเราะ แ่เธอยัเห็นสายาแปลๆ
ที่ปานไพลินใ้มอผู้ปรอสุหล่อออรพิมล้วย
“ไม่มีอะไรหรอแพรว เ้า็หัวเราะไปแบบนั้นแหละ”
“ไม่ริอะ...เ้าว่าปาน้อมีเรื่อปิบัเ้าแน่”
“ไม่มีอะไรริๆ แพรว เราว่าแพรวิมาไปแล้ว”
“มีวามลับอะไรบอันบ้าสิ”
อรพิมลเอ่ยแทรบทสนทนาอเพื่อนสนิททันที
ั้แ่เมื่อืนแล้วที่เธอรู้สึว่าปานไพลินมีเรื่อปิบัเธออยู่
วันนี้็ิว่าะถามอยู่เหมือนัน หลัาิวหนัสือเสร็
มธรรมเริ่มสับสนับบทสนทนาอเพื่อนสนิททั้สาม
มีเรื่ออะไรที่แม่สามสาวัวแสบไม่ยอมบอเาัน แล้วนที่น่าสสัยที่สุ็ือ
ปานไพลิน ่อนหน้านี้เธอ็พูแปลๆ อยู่หลายประโย
“นี่พวเธอเริ่มมีวามลับับันแล้วเหรอ?”
“วามลับอะไรม ปานไม่มีวามลับอะไรเลยนะ”
ปานไพลินอบ ะที่เบนสายาไปทาอื่น
เพื่อไม่ให้มธรรมับไ้ว่าเธอมีเรื่อปิบั
วามริแล้ว็ไม่ใ่วามลับร้ายแรอะไร
เพียแ่เ้าอวามลับือ
ผู้ปรอสุหล่อออรพิมล่าหา ไม่ใ่เธอ
แล้ววามลับนี้เธอ็ไม่สามารถพูออไปไ้้วย
“แพรว็ไม่มีวามลับนะ”
“อร็ไม่มีนะม”
แพรวพัราับอรพิมลปิเสธออมาพร้อมัน
พวเธอะมีวามลับับเพื่อนสนิทไ้อย่าไรัน ปิ็ะเล่าให้ฟัลออยู่แล้ว
และ็ทุเรื่อเสีย้วย ึเป็นไปไม่ไ้เลยที่พวเธอะมีวามลับ
เมื่อฟัำอบาแพรวพัราับอรพิมล
มธรรมึเียบไป ถ้าสอนนี้ไม่มีวามลับ ั้นนที่มีวามลับ
็เป็นปานไพลินสินะ
“ั้นนที่มีวามลับ เป็นเธอสินะปาน”
“…”
ปานไพลินส่ายหน้าแทนำอบ
เพราะเ้าอวามลับเินมาหยุอยู่หน้าศาลาแล้ว ใบหน้ามสวยียิ้มนว้า
่อนทัทายและยมือไหว้ผู้ปรอสุหล่ออเพื่อนสนิทออไป
“สวัสี่ะอาอม”
“ันไม่ไ้แ่นาที่เธอเรีย ‘อา’ หรอนะหนูปาน”
อมพลรับไหว้เพื่อนสนิทออรพิมลแทบไม่ไหว
เารู้สึว่าสาวน้อยนนี้ะแสบใ่ย่อย และล้ามาทีเียวที่ล้าเรียเาว่า ‘อา’ อายุอเาเพิ่ะสามสิบ้นๆ
เอ เรีย ‘อา’ นี่มันรู้สึว่าัวเอโรแ่เลย
“็ุเป็นเพื่อนับ ‘อาไร’
ไม่ใ่หรือะ”
“แ่เมื่อืนหนูปานยัเรียไรภพว่า ‘เฮีย’ อยู่เลย แล้วทำไมอนนี้ถึเปลี่ยนมาเรีย ‘อาไร’ ไ้ล่ะ”
“...”
“สวัสีรับุอม/สวัสี่ะุอม”
มธรรมับแพรวพัราทัทายและยมือไหว้ผู้ปรอออรพิมล
แล้วยับเล็น้อย เพื่อหลีทาให้ายหนุ่ม เ้ามานั่ในศาลาไ้สะว
“ทำไมวันนี้ถึลับเร็วล่ะะุอม
เมื่อเ้าุอมยับออรอยู่เลย...ว่า่วนี้านยุ่ๆ
้อรีบเลียร์านให้เรียบร้อย อาทิย์หน้าุอม้อเินทาไปฮ่อไม่ใ่หรือะ”
“ันทำเสร็เรียบร้อยแล้วล่ะ”
อมพลอบะนั่ล้าายอรพิมล
หยิบหนัสือเล่มหนาเอะึ้นมาู เา็พบว่ามันเป็นหนัสือเี่ยวบริหารทรัพยารบุล
และอีเล่มที่ถูเปิ้าอยู่็ือหนัสือบัีั้นสู
“หนูอรับเพื่อนะสอบเ้าะบริหารันเหรอ...”
“่ะุอม”
“ผมับอระสอบเ้าะเียวับรับุอม
ส่วนปานับแพรวเรียนนละะัน แ่สอนนี้ัสินใไปเรียน่อ่าประเทศนะรับ”
มธรรมพู่อาอรพิมล
านั้นอธิบายถึเรื่อที่แพรวพัราับปานไพลินัสินใไปเรียน่อ่าประเทศ
ึ่็แน่นอนแล้วว่า
ปานไพลินบินไปเรียน่อที่ฝรั่เศสและแพรวพัราบินไปเรียน่อที่ี่ปุ่น
“ปานไปเรียน่อ้านแฟั่นที่ฝรั่เศส่ะ”
ปานไพลินบอ้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
เธออยาเรียน้านแฟั่นมาั้แ่เ็
อาเพราะมาราเป็นีไเนอร์และมีห้อเสื้อเป็นอัวเอ
เธอเลยอยาะเริรอยามมาราผู้ให้ำเนิ
“ส่วนแพรวไปเรียน่อที่ี่ปุ่น่ะ”
แพรวพัราบอประเทศที่ัวเอำลัะไปเรียน่อ้วย
เพราะมีวามฝันมาั้แ่เ็
เธออยาไปเรียน่อยัประเทศที่บิามาราพบรัันและัสินใแ่าน
“แล้วอ่านหนัสือเรียมสอบไปถึไหนันแล้ว”
“เรื่ออ่านหนัสือเรียมสอบ
ุอม้อถามอรับม่ะ”
ปานไพลินอธิบายให้ผู้ปรอหนุ่มออรพิมลฟั
นี่เป็นรั้สุท้ายที่เธอะไ้เอับอรพิมลและมธรรม
อีไม่ี่วันเธอับแพรวพัราะเินทาไปยัประเทศที่นเลือเรียน่อ
และไม่รู้เมื่อไรถึะไ้พบันอี วันนี้ึเป็นโอาสีที่พวเธอะไ้มาเอัน
อมพลมวิ้ว
เหลือบมออรพิมลสลับับายผู้ายเพียนเียวในลุ่มอเธออย่ารุ่นิ
่อนหันไปมอนพูอย่าประเมินสถานาร์ที่ำลัะเิึ้น
แ่็ไม่พบอะไรที่น่าสสัย
บาทีำพูอสาวน้อย้าบ้านอไรภพอาไม่มีอะไร็ไ้
เาอาิมาไปเอ เพราะเท่าที่รู้มาเ็หนุ่มนนี้มีแฟนแล้ว
ึเป็นไปไม่ไ้ที่เ็หนุ่มนนี้ะรู้สึพิเศษับอรพิมล เหมือนที่เารู้สึ...
“็ยัไม่ถึไหนเลย่ะุอม
ส่วนให่ะุยันเรื่อที่ปานับแพรวัสินใบินไปเรียน่อ่าประเทศมาว่านะะ”
อรพิมลอธิบาย้วยน้ำเสียราบเรียบทว่านุ่มนวล
ปานไพลิน แพรวพัรา และ มธรรม เพิ่มาถึไ้ไม่นานนี่เอ
พอมาถึ็ุยันแ่เรื่อไร้สาระทั้นั้น เรียว่าหาสาระไม่่อยะไ้เลยมาว่า
อมพลพยัหน้าเล็น้อยับำอบที่อรพิมลอธิบายออมา
เาวรออไปาศาลาหลันี้ แล้วปล่อยให้อรพิมลนัุ่ยับเพื่อนสนิท่อ
เป็นเาเอที่ัวลนเินเหุ
“อัวแป๊บนะพวแ”
มธรรมเอ่ยแทรึ้นมา เมื่อโทรศัพท์มือถืออเาัึ้น
าม้วยเสียเพลที่เาเลือเอาไว้สำหรับเบอร์นพิเศษ
“มีอะไรวะไอ้ม/มีอะไรเหรอม”
ปานไพลินับแพรวพัราถามออมาพร้อมัน
เมื่อเห็นสีหน้าไม่สบายใอมธรรม
“แฟนันโทร.มา”
มธรรมอบ แล้วถอนหายใออมาอย่าๆ
เ็ รู้สึว่า่วนี้เาะถูแฟนสาวโทร.เ็แทบะลอยี่สิบสี่ั่วโม็ว่าไ้
นเารู้สึเหมือนัวเอำลัาอิสรภาพลทุวัน
“รีบออไปุยเลย
ันไม่อยาฟัเสียบ่นอแฟนแหรอนะม”
แพรวพัรารีบับทอย่าเร็ว
เพราะรู้ิิศัพท์ถึวามร้ายาอแฟนมธรรมเป็นอย่าี ยัยบ้านั่นเป็นพวเอาแ่ใและเห็นแ่ัวสุๆ
เธอไม่เ้าใว่ามธรรมทนบับผู้หิแบบนั้นไปไ้อย่าไร
“อัวแป๊บนะ”
“อืม/ไปเถอะ”
อรพิมลับปานไพลินพยัหน้าอบอย่าเห็นใ
ะที่แพรวพัราไ้แ่มอามหลัมธรรมไป้วยวามเป็นห่ว
“หนูอรนัุ่ยับเพื่อน่อล่ะัน ันอัวึ้นไปพัเสียหน่อย
เอันอนอาหาร่ำนะ”
อมพลบอสาวน้อย้าาย
แล้วลุเินออมาาศาลาอีน
ะิทบทวนบทสนทนาสุท้ายระหว่าสอเพื่อนสนิทออรพิมล
และูเหมือนในลุ่มออรพิมละเิปัหารัสามเศร้าึ้นมาสินะ เพียแ่เาไม่รู้ว่าเ็หนุ่มนนั้นะรู้หรือเปล่าว่าเพื่อนสนิทแอบรััวเออยู่
ปานไพลินแทบะหลุหัวเราะ
เมื่อเห็นสีหน้าและท่าทาโล่ใอผู้ปรอสุหล่อออรพิมลแสออมา
ยิ่อนนี้เธอ็ยิ่มั่นใว่าเารัเพื่อนสนิทอเธอ
“เ้าถามอะไรหน่อยไ้ไหมอร”
“ปานะถามอะไรอรเหรอ?”
“อรรู้ใ่ไหม เรื่อที่...”
“เรื่อที่? ...” เธอสสัยเล็น้อยับำถามอเพื่อนสนิท
“็เรื่อที่ผู้ปรอสุหล่อออรแอบอบอรอยู่นะ”
“...” อรพิมลไม่อบ เพียแ่นั่เียบ
“เียบแบบนี้ สรุปว่ารู้สินะ” ปานไพลินยัรุ่อ
“ริเหรอ? ...”
แพรวพัราถามย้ำเพื่อวามมั่นใ
เธอไม่เยรู้มา่อนเลยว่าผู้ปรอสุหล่ออเพื่อนสนิทะแอบมีโมเม้นมุ่มิ่อะไรแบบนี้ับเา้วย
อรพิมลมอปานไพลินับแพรวพัราแล้วถอนหายใเฮือให่
ไม่เ้าใเลยว่าสอนนี้ำลัิเรื่อไร้สาระอะไรอยู่
เรื่อที่ผู้ปรอหนุ่มแอบอบเธอ มันะเป็นไปไ้อย่าไร
“อรว่าปานับแพรวิมาเินไปแล้วล่ะ
ุอมไม่มีทาิแบบนั้นับอรแน่นอน
ลืมันไปแล้วเหรอ...อรเป็นเ็ทีุ่อมรับมาอุปาระ”
“ปานไม่ไ้ลืม แ่อร็อย่าลืมนะ
ุอมับอรไม่ไ้เี่ยว้อันทาสายเลือ แล้ว็ไม่แปล้วย ถ้าุอมะอบอร”
“เรื่อที่ปานพู ็มีเหุผลนะอร
ที่ผ่านมาผู้ปรอออร็อบทำอะไรแปลๆ ้วย ทำไมอรไม่ถามเารๆ ไปเลยล่ะ”
“เรื่อที่แพรวพู ปานเห็น้วย ถามุอมไปรๆ
เลยอร ที่ริุอม็ถือว่าเป็นผู้ายที่ีนหนึ่เลยนะ ถึอายุะเยอะไปนิ...”
เพราะว่าผู้ปรอออรพิมล็อายุเท่าับนที่เธอแอบอบอยู่
แล้วปานไพลินยิ้มเมื่อนึไปถึพี่าย้าบ้าน
“ปานอบนอายุมาว่าน่ะสิ ถึพูไ้”
มธรรมที่เินลับมาที่ศาลาพูโพล่ออมา
นปานไพลิน อรพิมลและแพรวพัราถึับสะุ้สุัว ่า็ยมือึ้นมาทาบออย่าใ
“นายเอเหรอ...ม เราิว่าเป็น...เอ่อ...”
“ิว่าันเป็นุอมเหรอ? ...ปาน”
มธรรมถาม
า้าหนึ่ำลั้าวึ้นมาบนศาลา สายาับ้ออยู่ที่เพื่อนสนิททั้สาม
แล้วทำหน้ารึมพร้อมับำหนิปานไพลินเล็น้อย
“ถ้าะนินทาผู้ปรอออร
ันว่าเธอวรไปนินทาที่อื่นนะปาน ถ้าุอมหรือใรมาไ้ยินเ้า มันะไม่ี”
“โทษที เราลืมนึถึเรื่อนี้ไปเลย”
“ั้นพวเรามาิวหนัสือัน่อเถอะ
เลิพูเรื่อไร้สาระันไ้แล้ว”
“อืม/ไ้/เออ” อรพิมล
แพรวพัราและปานไพลินอบออมาพร้อมัน
แล้วหันไปหยิบหนัสืออัวเอึ้นมาเปิอ่าน
มธรรมลอบถอนหายใออมาเล็น้อย
เมื่อเห็นเพื่อนสนิททั้สามทำหน้าบูันะ้มหน้าอ่านหนัสือ
เารู้ว่าพวเธอไม่มีสมาธิในารอ่านหรอ
แ่ำลัิเรื่อไม่เป็นเรื่ออยู่อีแน่ๆ โยเพาะปานไพลิน
“อ่านหนัสือนะปาน
ไม่ใ่ิเรื่อไร้สาระันอยู่...”
“รู้แล้วเว้ย นายไม่้อย้ำหรอ”
ปานไพลินหันมาอบมธรรม้วยสีหน้าไม่สบอารม์สุๆ
แล้วหันไปถลึาใส่อรพิมลับแพรวพัราที่เอาแ่หัวเราะ ส่ยิ้มล้อเลียนมาให้เธอ
“ไม่้อมาหัวเราะเลยนะพวเธอ
ไม่ั้นเราโรธริๆ ้วย”
“เปล่านะ เราไม่ไ้หัวเราะปานเสียหน่อย
เนอะ...แพรว”
“ใ่ๆ” แพรวพัราพยัหน้าอบแล้วยิ้มว้า
“เพราะนายนเียว อรับแพรวถึหัวเราะเยาะัน
อย่าอยู่เลยแ”
ปานไพลินพูเพียแ่นั้น
็ระโึ้นร่อมร่าเพื่อนสนิททันที ่อนะาม้วยเสียร้อโวยวายัึ้น
าม้วยเสียหัวเราะและเสีย่าทออนถูระทำ
อรพิมลับแพรวพัราไ้แ่ยิ้ม ส่ายหน้าับนิสัยเอาแ่ใและไม่ยอมใรอปานไพลิน
ยิ่เห็นสภาพมธรรม พวเธอ็ยิ่สสารมธรรมเ้าไปให่ ปานไพลินัหนัทีเียว
นี่แหละน่า...ที่เาบอว่า ‘ปาหมอายเพราะปา’
ความคิดเห็น