บัญชารัก พยัคฆ์ร้าย (ฉบับปรับปรุงใหม่)

ลำดับตอนที่ #3 : บัญชารัก พยัคฆ์ร้าย EP.03 กลับมาพบกันอีกครั้ง 100%

สองชั่วโมงต่อมา 

วีรเดชขับรถมาส่งกชกรที่คฤหาสน์วัชระถาวร กชกรนั่งเงียบมาตลอดทางจนเขารู้สึกเป็นห่วง เขากับปิ่นมณีได้แต่นั่งมองหน้ากัน เรื่องเงินสิบล้านเขาแน่ใจว่าสามารถช่วยเหลือกชกรได้ แต่ปัญหาเรื่องความรัก เขาคงช่วยไม่ได้ ยิ่งเป็นรักสามเศร้า ยิ่งแล้วใหญ่

“คิดอะไรอยู่หรือหยก” 

ปิ่นมณีถามเมื่อเห็นกชกรยังนั่งเงียบ สายตาเหม่อลอย เอาแต่ครุ่นคิดอะไรบางอย่าง เธอจึงหันไปขอความเห็นจากธีรเดช แต่ยังไม่ทันที่ธีรเดชจะได้ตอบอะไรเธอ กชกรก็พูดขึ้นมาเสียก่อน

“หยกคิดว่าจะย้ายออกไปจากที่นี่” 

กชกรตอบเพื่อนสนิทเสียงเบาหวิว สายตาจับจ้องอยู่ที่หน้าคฤหาสน์วัชระถาวร ความจริงเธอควรออกไปจากที่นี่ได้ตั้งนานแล้ว ยังไงเธอก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับคนในตระกูลนี้

เพราะเธอเป็นแค่ลูกบุญธรรมของพ่อน่านฟ้ากับแม่เตือนจิต คงถึงเวลาที่เธอต้องเลือกทางเดินของตัวเองเสียที การออกไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ ในสถานที่ใหม่ๆ อาจจะดีสำหรับเธอก็ได้

“ก็ดีนะหยก ไปหาที่อยู่ใหม่ หยกจะได้ปลอดภัยจากสองแม่คู่นี้เสียที” 

“เราเห็นด้วยกับปิ่นนะหยก พรุ่งนี้เราพาหยกไปหาพี่วดี จากนั้นเราก็ค่อยไปหาบ้านเช่ากัน” 

ชายหนุ่มพยักหน้าเห็นด้วยอย่างยิ่งกับสิ่งที่กชกรคิด หลายปีที่เขารู้จักกับกชกรและเข้าออกคฤหาสน์วัชระถาวร ทำให้เขาได้เห็นอะไรหลายๆ อย่าง ชีวิตของกชกรเจอแต่เรื่องแย่ๆ คุณภาวินีกับนภาลัยเอาแต่ทำร้าย ดุด่า ทุบตีกชกรทุกครั้งเวลาที่อารมณ์เสียหรือมีใครทำให้ไม่พอใจ

“หยกขอบใจธีกับปิ่นมากเลยนะ ที่คอยช่วยเหลือหยกมาตลอด” 

“ก็เราเป็นเพื่อนกันนิ เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนอยู่แล้ว จริงไหมธี” ปิ่นมณีเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม

ธีรเดชพยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับความคิดของปิ่นมณี เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนกันอยู่แล้ว ยามเมื่อเพื่อนเดือดร้อน เพื่อนที่ดีก็ต้องคอยให้คำปรึกษาและช่วยเหลือเท่าที่ทำได้ แล้วเรื่องที่เกิดขึ้นกับกชกรก็ไม่ได้ร้ายแรงจนเขาช่วยไม่ได้

“แต่เราว่าตอนนี้หยกรีบลงไปเถอะ ยัยพี่สาวตัวร้ายของหยกเดินมาโน่นแล้ว เราเห็นผู้หญิงคนนี้ทีไร ของขึ้นทุกทีบอกตามตรงถ้าไม่ติดว่าผู้หญิงคนนี้เป็นญาติกับหยก คงได้ลงไม้ลงมือกันบ้างแล้ว ผู้หญิงอะไรร้ายกาจชะมัด” 

ปิ่นมณีบอกพร้อมกับชี้ไปยังทิศทางที่ญาติของเพื่อนสนิทเดินออกมาจากตัวตึก ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบกัน เธอก็ไม่ชอบญาติคนนี้ของกชกร ผู้หญิงอะไรนิสัยแย่สุดๆ พูดจาก็หยาบคาย หาความเป็นผู้ดีไม่ได้เลยสักนิด เห็นใครดีกว่าไม่ได้แถมยังชอบดูถูกคนอื่นเป็นที่หนึ่ง

“ให้เราลงไปเป็นเพื่อนไหมหยก” 

“ไม่ต้องหรอกธี เจอกันพรุ่งนี้นะ” 

“ก็ได้” ธีรเดชรับคำสั้นๆ

“ขับรถกลับบ้านดีๆ นะ” กชกรบอกคนขับอย่างเป็นห่วง

“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกหยก ปิ่นนั่งไปด้วยทั้งคน ธีไม่มีทางขับรถเร็วแน่” ปิ่นมณีตอบด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

“ถึงแล้วโทรศัพท์มาบอกหยกด้วยนะปิ่น” กชกรสั่งเพื่อนสนิทอีกที

“ได้” ปิ่นมณีรับคำแล้วสั่งยิ้มให้คนขี้กังวล มีเธอนั่งไปด้วยธีรเดชไม่มีทางขับรถเร็วเป็นอันขาด

กชกรยืนมองจนรถเก๋งคันงามของธีรเดชขับห่างออกไปจากหน้าคฤหาสน์ เธอจึงเดินขึ้นบันได แต่ก็ต้องชะงักเท้าลงเสียก่อน เพราะเสียงเรียกแหลมจนแสบแก้วหูของญาติผู้พี่ดังขึ้นมา

“แกหายหัวไปไหนมานังหยก” 

“หยกออกไปทำธุระมาค่ะพี่ฟ้า” 

“ทำธุระอะไรของแกนักหนา หรือว่าธุระของแกคือการออกไปหาเงินสิบล้านเพื่อไปปลดหนี้ให้คุณแม่ ฉันว่าแกเหนื่อยเปล่านังหยก แกไม่มีทางหาเงินสิบล้านได้ในสามเดือนหรอกนังหยก” 

“ถ้าไม่ลองก็ไม่รู้หรอกค่ะพี่ฟ้า หยกไม่ยอมไปเป็นเมียของเสี่ยการุณแน่” 

“เงินสิบล้านนะนังหยก ไม่ใช่สิบบาท ฉันว่าแกเตรียมตัวเป็นเมียน้อยเสี่ยการุณเถอะ ถึงแกจะดิ้นรนยังไง แกก็ไม่มีทางหนีรอดเงื้อมมือของเสี่ยการุณไปได้หรอก” 

นภาลัยเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย มองกาฝากของตระกูลเธออย่างรังเกียจ เธอได้แต่นั่งนับวันที่กชกรจะออกไปจากตระกูลเธอเสียที แล้วจะยิ่งดีถ้ากชกรเปลี่ยนไปใช้นามสกุลอื่น เธอไม่ต้องการให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลวัชระถาวรมาใช้นามสกุลเดียวกับเธอ

“พี่ฟ้าคอยดูต่อไปก็แล้วกันค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วหยกขอตัวก่อนนะคะ” 

กชกรตัดบทแล้วเดินผ่านญาติผู้พี่ขึ้นตึกไปทันที การออกไปจากที่นี่ คงทำให้ชีวิตของเธอดีขึ้นและมีความสุขมากขึ้น ไม่ต้องทนฟังเสียด่าทอ ประชดประชันและทวงบุญคุณจากป้าและญาติผู้พี่อีก เงินสิบล้านที่เธอต้องเสียไป ถือซะว่าทดแทนบุญคุณที่นางเลี้ยงดูเธอมาตลอดหลายปีมานี้ก็แล้วกัน

 //////////////

สามเดือนต่อมา

หลังจากเลิกงานกชกรก็เตรียมตัวจะกลับบ้าน แต่เธอก็ถูกเจ้านายสาวเรียกพบเสียก่อน และตอนนี้เธอก็มานั่งอยู่ในห้องทำงานของประภาวดี ประธานใหญ่บริษัทรัตนกร อินเตอร์เทรด จำกัด บริษัทรัตนกรประกอบกิจการผลิตและจำหน่ายผลไม้อบแห้ง โดยการนำผลไม้ไทย ที่เป็นที่รู้จักในตลาดส่งออก ปัจจุบันบริษัทได้เลือกผลไม้ไทยมาแปรรูป ได้แก่ มะม่วง มะละกอ สับปะรด มังคุด ส้มโอและเงาะมาผ่านกระบวนการแปรรูป ด้วยเทคโนโลยีขั้นสูงในการผลิตอาหาร

ประภาวดีวางปากกาลงเมื่อเธอเซ็นเอกสารฉบับสุดท้ายเสร็จเรียบร้อย แล้วจึงเงยหน้าขึ้นมามองพนักงานบัญชีที่น้องชายแนะนำมาให้ทำงานกับเธอเมื่อสามเดือนก่อน ที่สำคัญหญิงสาวคนนี้ยังเป็นลูกหนี้ของเธอด้วย หลังจากฟังเรื่องที่น้องชายเล่ามา เธอก็ตัดสินใจให้ความช่วยเหลือทันที

“คืนนี้น้องหยกว่างไหม” 

“ว่างค่ะ พี่วดี...เอ่อ...ท่านประธานมีอะไรจะให้ดิฉันทำหรือคะ” 

“น้องหยกไม่ต้องเรียกพี่ว่าประธานก็ได้ เรียกเหมือนเมื่อก่อนนั่นแหละ” 

เธอบอกเพื่อนสนิทของน้องชายด้วยรอยยิ้มอบอุ่น ประภาวดีมองสาวน้อยที่น้องชายนำมาฝากให้ทำงานเมื่อสามเดือนก่อนอย่างเอ็นดู นี่ถ้าไม่รู้จักกันมาก่อน เธอไม่มีทางเชื่อเด็ดขาดว่าสาวน้อยที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธออายุยี่สิบสามแล้ว เพราะหน้าตาอย่างกับเด็กอายุสิบแปด ผิวขาวเนียน ริมฝีปากจิ้มลิ้ม ดวงตากลมโตแถมยังมีลักยิ้มอยู่ที่แก้มขวาอีก

“ค่ะพี่วดี” กชกรตอบ แล้วยิ้มเก้อๆ ให้กับพี่สาวเพื่อนสนิท

“ว่าไง คืนนี้ว่างไหม” เธอถามต่อทันที

“ว่างค่ะ” กชกรตอบกลับไปทันทีเช่นกัน

“แล้วถ้าพี่ชวนน้องหยกออกไปเที่ยวคืนนี้ น้องหยกจะมีปัญหากับแฟนหรือไหม” 

“หยกยังไม่มีแฟนค่ะพี่วดี” 

ตอนนี้เธอยังไม่พร้อมที่จะสร้างความสัมพันธ์กับใคร เธอยังมีอะไรอีกหลายอย่างที่อยากจะทำ อยากออกไปดูโลกกว้าง แล้วตอนนี้เธอก็มีความสุขดีอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องรีบหาห่วงมาผูกคอ อยู่คนเดียวสบายใจกว่าเยอะ อยากไปไหนก็ได้ไป ไม่ต้องคอยฟังเสียงบ่นเวลาเธอกลับบ้านผิดเวลา 

“โอเค งั้นคืนนี้น้องหยกไปเที่ยวเป็นเพื่อนพี่หน่อยละกัน” 

“ได้ค่ะ แล้วพี่วดีจะไปเที่ยวไหนหรือคะ หยกจะได้แต่งตัวถูก” 

“แต่งตามที่หยกชอบเลย เดี๋ยวค่ำๆ พี่ให้นายธีไปรับก็แล้วกัน” 

“ค่ะพี่วดี ถ้างั้นหยกกลับก่อนนะคะ” 

กชกรรับคำแล้วยกมือไหว้พี่สาวเพื่อนสนิท ก่อนจะลุกเดินออกมาจากห้องทำงาน 

“เสียดายที่นายธีไม่ชอบน้องหยก ไม่งั้นคงได้น้องสะใภ้ที่ถูกใจฉันกับคุณแม่” 

ในบรรดาเพื่อนสนิทของน้องชาย เธอชอบกชกรที่สุด เพราะกชกรน่ารักน่าเอ็นดู กิริยามารยาทเรียบร้อย คำพูดคำจาก็ดูนุ่มนวล ไม่แข็งกระด้าง อ่อนหวานแต่ไม่อ่อนแอ ผู้หญิงแบบนี้แหละที่เหมาะจะมาเป็นน้องสะใภ้ของเธอ แต่น่าเสียดายที่น้องชายตัวดีของเธอดันไม่ชอบสาวเรียบร้อยแบบกชกร 

///////////

ประมาณสองชั่วโมงก่อน ณ คฤหาสน์วัชระถาวร

ทันทีที่ลงจากเครื่องอเล็กซิสก็ตรงมาหาสาวน้อยที่ตนเคยให้เบอร์โทรศัพท์เอาไว้เมื่อสี่ปีก่อนด้วยความรู้สึกผิด หลายปีที่ผ่านมาเขาวุ่นวายอยู่กับธุรกิจของตระกูล จนลืมไปเสียสนิทเลยว่าตัวเองเคยให้เบอร์ส่วนตัวกับเธอไป กระทั้งเมื่อสองปีก่อน เขาตัดสินใจที่เปลี่ยนเบอร์ส่วนตัวใหม่ แล้วเบอร์ส่วนตัวเขาก็คิดจะปิด แต่หลานชายดันชอบเบอร์โทรศัพท์ส่วนตัวของเขา เขาก็เลยตัดสินใจยกเบอร์โทรศัพท์ส่วนตัวให้หลานชายใช้ต่อ

หนึ่งอาทิตย์ก่อน เจ้าหลานชายตัวแสบบินมาหาเขาที่อิตาลีพร้อมกับบอกเรื่องที่มีผู้หญิงโทรศัพท์มาหาเขา พอสอบถามจากหลานชายเกี่ยวกับผู้หญิงที่โทรศัพท์มา แล้วยังเรียกเขาว่า ‘พี่อเล็กซ์’ มีผู้หญิงอยู่คนเดียวเท่านั้นที่เขาอนุญาตให้เรียกเขาว่า’ พี่อเล็กซ์’ นั่นก็คือสาวน้อยหน้าหวานที่อยู่ประเทศไทย

หลังจากฟังรายละเอียดจากหลานชาย เขาก็รีบเคลียร์งานและบินมาประเทศไทยทันที ถึงจะช้าไปเกือบสามเดือนก็ตามที แต่ก็ยังดีกว่าไม่มา ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเหตุใดสาวน้อยหน้าหวานคนนี้ถึงตัดสินใจโทรศัพท์มาหาเขา ทั้งที่ผ่านมาสี่ปีแล้ว เขาก็ได้แต่หวังว่าเธอจะปลอดภัย ไม่ถูกป้าและพี่สาวทำร้ายอีก

อเล็กซิสจอดรถหน้าประตูคฤหาสน์วัชระถาวร แล้วก้าวลงจากรถไปกดกริ่งประตูใหญ่ ไม่นานก็มีผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งมาเปิดประตู เขาก็ถามถึงกชกรออกไปทันที

“ผมมาหาหนูหยก...กชกรน่ะ” 

“คุณ...เอ่อ...พูดไทยเก่งจัง คุณเป็นอะไรกับคุณหยกหรือคะ” เธอถามออกไปอย่างตื่นเต้นและโล่งอกไปในตัว ตอนที่เปิดประตูออกมา แล้วเห็นว่าคนที่ยืนอยู่หน้าประตูเป็นฝรั่ง เธอก็กังวลมาก เพราะเธอพูดอังกฤษไม่ได้เลย

“ฉันเป็นพี่บุญธรรมของหนูหยก” อเล็กซิสแสดงสถานะความสัมพันธ์ระหว่างเขากับกชกรทันที เมื่อหญิงสาวตรงหน้าพูดจบ 

“พี่ชายบุญธรรมของคุณหยก” 

“ใช่ ไปตามหนูหยกมาให้ฉันได้แล้ว” 

“คุณรู้จักคุณหยกได้ยังไง แล้วฉันจะเชื่อใจได้ยังไงว่าคุณเป็นพี่ชายบุญธรรมของคุณหยกจริงๆ” 

“ฉันเคยมาส่งนภาลัยที่นี่เมื่อสี่ปีก่อน แล้วฉันก็ได้รู้จักกับหนูหยก เลยคุยกันถูกคอ ฉันเลยรับหนูหยกเป็นน้องสาวบุญธรรม แล้วฉันก็ให้นามบัตรกับเบอร์ส่วนตัวกับหนูหยกเอาไว้ ตอนนี้เธอไปตามหนูหยกมาพบฉันได้หรือยัง” 

“คุณหยกไม่ได้อยู่ที่แล้วนี่” เธอตอบออกไปไม่เต็มเสียงนัก

“ถ้าไม่มีอยู่ที่นี่ แล้วหนูหยกไปอยู่ที่ไหน” 

อเล็กซิสถามเสียงแข็งกว่าเดิม มองสาวใช้ด้วยสีหน้าเย็นชา มันจะเป็นไปได้อย่างไรที่กชกรไม่อยู่ที่นี่แล้ว ในเมื่อที่นี่เป็นบ้านที่เธออยู่มาสิบกว่าปี หรือเกิดเรื่องร้ายแรง กชกรถึงโทรศัพท์มาหาเขา 

“เกิดเรื่องอะไรกับหนูหยก” 

“...” คนถูกถามได้แต่ก้มหน้านิ่ง เกิดความกลัวชายแปลกหน้าขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

“บอกความจริงฉันมาให้หมด เพราะถ้าฉันสั่งให้ลูกน้องไปสืบเอง รับรองได้ว่าเจ้านายของเธอได้ลำบากแน่” 

ทันทีที่ถามจบ เขาก็มองสาวใช้ด้วยสายตาเย็นชา จะว่าไปแล้วคุยกันมาตั้งนาน เขายังไม่ได้ถามชื่อของสาวใช้คนนี้เลย จึงตัดสินใจถามอีกฝ่ายออกไป

“เธอชื่ออะไร” 

“เอ่อ...คือ...” คนถูกถามกลืนน้ำลายเฮือก รีบหลบสายตาแข็งกร้าวของชายตรงหน้า พร้อมกับรำพันอยู่ในใจ ‘ทำไม...ผู้ชายที่คุณหยกรู้จัก ถึงได้น่ากลัวแบบนี้’ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดเบาๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองชายน่ากลัวอีกครั้ง

“ฉันถาม เธอก็ตอบมาสิ ชักช้าอยู่ได้” 

“นะ...หนูชื่อ...ดอกไม้ค่ะ” คนถูกขู่บอกชื่อตัวเองด้วยความตื่นกลัว

“บอกความจริงฉันมาได้แล้ว ไม่งั้นเธอเจอดีแน่” 

“คะ...คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้ค่ะ”

ขณะเล่าเรื่องของเจ้านายสาว ดอกไม้ก็พยายามหลบสายตาของหนุ่มแปลกหน้าคนนี้ไปด้วย ก็จะไม่ให้เธอหลบสายตาของเขาได้ยังไงกัน ในเมื่อเขาจ้องเธอด้วยแววตาแข็งกร้าว ใบหน้าดูแข็งกระด้างจนอย่างน่ากลัว

“เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ” 

“เจ้านายของเธอ เลวไม่มีที่ติจริงๆ” 

อเล็กซิสสบถออกมาอย่างเดือดดาล เมื่อฟังเรื่องที่สาวใช้เล่าจบ เขานึกไม่ถึงเลยว่าญาติของกชกรจะกล้าทำเรื่องชั่วช้าได้ถึงเพียงนี้ ติดหนี้พนันแล้วไม่ยอมจ่าย เขาต้องสั่งสอนแม่ลูกคู่นี้ให้หลาบจำเสียที พวกหล่อนทำให้กชกรต้องเดือดร้อน เขาก็จะทำให้พวกหล่อนเดือดร้อนเช่นกัน

“คุณอย่าไปบอกคุณนายกับคุณฟ้านะคะ ว่าหนูเป็นบอกคุณเรื่องของคุณหยก ไม่งั้นหนูโดนไล่ออกแน่” 

ดอกไม้ร้องบอกชายตรงหน้าเสียงสั่น ถึงเธอจะสงสารและรู้สึกเห็นใจคุณกชกร แต่เธอก็ต้องเลือกเอาตัวรอดก่อน เพราะถ้าคุณนายกับคุณฟ้ารู้เรื่องนี้ เธออาจโดนไล่ออก

“เธอไม่ต้องห่วงไปหรอก ฉันไม่พูดแน่ ยังไงก็ขอบใจที่เล่าให้ฉันฟัง แล้วเธอไม่รู้เลยหรือว่าหนูหยกไปอยู่ที่ไหน” 

“ไม่ทราบหรอกค่ะ ตั้งแต่คุณหยกออกไปจากบ้านหลังนี้ คุณหยกก็ไม่เคยกลับมาที่นี่อีกเลย” 

“ช่างเถอะ เดี๋ยวฉันสั่งให้ลูกน้องไปหาเองก็ได้”

อเล็กซิสตัดบท ขณะเดินกลับไปขึ้นรถ ในสมองก็ผุดแผนการสั่งสอนสองแม่ลูกตระกูลวัชระถาวรไปด้วย เขาจะเอาคืนให้สาสมกับสิ่งที่พวกหล่อนทำกับกชกร 

ดอกไม้มองรถสปอร์ตคันขับออกไปจากคฤหาสน์วัชระถาวร ถึงเธอไม่ได้รู้จักหนุ่มต่างชาติคนนี้ แต่เธอก็สัมผัสได้ว่าเขาน่ากลัว แล้วเธอจะทำอย่างไรต่อไปดี เธอไปบอกเจ้านายทั้งสองก็ไม่ได้ เพราะสองวันแล้วที่เจ้านายทั้งสองของเธอไม่กลับบ้าน ดอกไม้ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะปิดประตูบ้านแล้วเดินกลับไปทำงานที่เธอยังทำค้างเอาไว้ต่อทันที

                                                                                                                     ///////////

ประมาณเกือบสองทุ่มครึ่ง ธีรเดชก็ขับรถมาจอดหน้าบ้านของกชกร ชายหนุ่มลงจากรถเดินไปกดกริ่งหน้าบ้าน สายตามองเข้าไปด้านใน เขาก็พบว่าในบ้านมีรถเก๋งคันหนึ่งจอดอยู่ แม้จะไม่เห็นป้ายทะเบียนรถ เขาก็จำได้ว่าเป็นรถของใคร แต่ที่ทำให้เขาสงสัยมากกว่าก็คือ เหตุใดเจ้าของรถที่มาอยู่บ้านกชกร เขาจึงกดกริ่งอีกครั้ง เขาก็เห็นแฟนสาวเดินออกมาจากบ้านในชุดพร้อมเที่ยวเสียด้วย

ปิ่นมณีเดินยิ้มหวานออกมาจากบ้าน เธอรีบเดินมาเปิดประตูรั้วหน้าบ้านให้คนรัก ใบหน้าสวยยังระบายไปด้วยรอยยิ้มยามสบตามองแฟนหนุ่ม ช่วงนี้ความสัมพันธ์ในกลุ่มเพื่อนเริ่มมีปัญหาบ่อยขึ้น นับตั้งแต่กชกรปฏิเสธความช่วยเหลือจากมนตรี และยอมรับความช่วยเหลือจากพี่วดี พี่สาวของธีรเดชคนรักของเธอ ตั้งแต่วันนั้นมนตรีก็ตีตัวออกห่างจากพวกเธอ เพราะยังโกรธที่กชกรไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากตน โยธกาก็หายไปอีกคน โยธกาไม่พอใจที่กชกรเปิดเผยความลับที่ตัวเองแอบหลงรักมนตรี จะบอกว่ากลุ่มของเธอแตกแล้วก็ว่าได้ ตอนนี้มีแต่เธอ กชกรและธีรเดชเท่านั้นที่ยังติดต่อกันเหมือนเดิม

“ทำไมมาช้าจังเลยล่ะธี” 

“เราต้องถามปิ่นมากกว่า ปิ่นมาทำอะไรที่บ้านหยก” 

“หยกชวนปิ่นไปเที่ยวผับกับพี่วดี” ปิ่นมณีตอบแฟนหนุ่ม

“เราก็จะโทรศัพท์ไปชวนปิ่นเหมือนกัน เราโทรศัพท์ไปหาปิ่นตั้งหลายสาย ทำไมปิ่นถึงไม่รับโทรศัพท์เรา” 

“ปิ่นลืมโทรศัพท์เอาไว้ที่ห้องนะ” เธอบอกเสียงอ้อมแอ้ม

“แน่ใจนะว่าลืม” ธีรเดชถามแฟนสาวเพื่อความแน่ใจ เพราะเขาแน่ใจว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านั้น เพราะวันนี้โยธกาโทรศัพท์มาบ่นกับเขา เรื่องที่แฟนสาวของเขาไม่ยอมรับโทรศัพท์ของเธอ

“ปิ่นลืมจริงๆ” ที่จริงเธอไม่ได้ลืมหรอก เพียงแต่เธอไม่อยากรับสายของโยธกาก็เท่านั้น ตั้งแต่เจอกันเมื่อหนึ่งเดือนก่อน โยธกาก็โทรศัพท์มาหาเธอแทบจะทุกวัน ทุกครั้งที่โทรศัพท์มาหาเธอ โยธกาจะคุยแต่เรื่องของตัวเองกับมนตรี เธอเหนื่อยกับการต้องนั่งฟังเรื่องไร้สาระทั้งนั้น แรกๆ เธอก็ให้คำปรึกษาอยู่หรอก แต่พอบ่อยๆ เข้า ก็ไม่ไหวเช่นกัน

“ปิ่นมีปัญหาอะไร บอกเราได้นะ” 

/////////////