คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : กลร้าย เล่ห์รักกามเทพ EP.13 เกลียดขี้หน้าตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้า 100%
หลัาวาสายาายหนุ่มแล้วหิสาว็ถอนหายใออมาเหนื่อยล้าพร้อมับหลับาเพื่อที่ะหลับ่อ แู่เหมือนว่าเพื่อนสนิทอเธอะไม่ยอม
“แไม่้อนอนแล้วไอ้ปาน มาุยันให้รู้เรื่อ่อน” มินรายัโวยวายไม่เลิอยารู้เหลือเินว่าผู้ายเมื่อี้เป็นใร มีสิทธิ์อะไรมาว่าเธอแบบนั้น ‘อย่าให้เอนะไอุู้บ ะเอาให้ายเลย ปาเสีย’ เธอสบถอยู่ในใ ะที่สายาเอาเรื่อ้อมอเพื่อนสนิทอย่า้อารำอบ
“อะไรอแอีไอ้มีน” ปานาวถามออไป้วยวามแปลใ
“เมื่อี้เ้านายแโทร มาทำไม”
“ไม่มีอะไรหรอ เา็แ่โทร มาถามว่าันอยู่ไหน”
“แน่ใเหรอว่าแ่นั้นนะ” มินรามอปานาวพร้อมับ้อมอลไปในวาอเพื่อนสนิทอีรั้้วยวามแปลใ มีเ้านายที่ไหนบ้า โทรมาหาพนัานนอเวลาทำาน มัน้อมีอะไรแน่ๆ พร้อมับับใบหน้าอเพื่อนสนิทหันมา้อาอนเอ
“ทำบ้าอะไรอแ...ไอ้มีน” ปานาวถามไปอย่าแปลใในอาารอเพื่อนสนิท
“แ้อมีอะไรปิบัันแน่ๆ บอมาเี๋ยวนี้นะ” มินราถามอย่าาั้น สบามอปานาวอย่า้อารำอบ เพราะทุรั้ที่ปานาวโห มัหลบสายาเธอเสมอ ยิ่ถ้าเป็นเรื่อร้ายแร ็ยิ่ทำัวแปลสุๆ
“เรื่ออะไรอแ ันไม่มีเรื่ออะไรปิบัแหรอ แอย่าิมาเลย”
“แน่ใ”
“อ้อ...เมื่อี้แไปทะเลาะอะไรับุรอมเหรอ” ปานาวหันมาถามเพื่อนสนิททันทีเพราะนึึ้นไ้ว่าเมื่อี้ายหนุ่มถามถึเพื่อนสนิทเธอ้วย
“ื่อรอม หรอเหรอ”
“ทำไมหรือ? แไปว่าอะไรุรอมเาหรือเปล่า” ปานาวถามอย่าสสัยในพฤิรรมอเพื่อนสนิท ท่าทาแบบนี้้อมีอะไรเิึ้นแน่ๆ
“ันเหรอไปว่าเ้านายแ หึๆ เ้านายแนะสิ่าัน อย่าให้ันเอัว ันเอาเ้านายแายแน่”
“ุรอมเนี่ยนะ่อว่าแ ันไม่เื่อ”
“ทำไมแไม่เื่อล่ะ เ้านายแ่าันริๆ นะโว้ย”
“ุรอมนิสัยีะาย ันไม่เื่อหรอ แไปว่าอะไรเา่อนหรือเปล่า” ปานาวถามเพื่อนสนิททันที้วยวามแปลใ เ้านายเธอมีนิสัยแบบนั้น้วยหรือ ทำานับายหนุ่มมาเือบรึ่ปี เธอไม่เห็นว่าายหนุ่มมีริยาอย่าที่เพื่อนสนิทบอเลย
“ีับผีน่ะสิ...แไม่้อมาแ้ัวแทนเ้านายแเลย ถ้าันเอนะ ันะไม่เอาไว้ ำเอาไว้” มินราเอ่ยไปพร้อมับ้อหน้าเพื่อนสนิท่อนะถามถึเหุผลที่ายหนุ่มโทรมาอีรั้ แ่็ถูเพื่อนสนิทเอ่ยออมาเสีย่อน
“ประมา่ำๆ เ้านายันมาถึหัวหิน เี๋ยวแไ้เอเ้านายันทั้สอน มีอะไระถามันอีไหม”
“เ้านายแมาทั้สอนเลยเหรอ” มาราถาม เธอรู้สึประหลาใำพูอปานาว
“เออ” ปานาวอบลับอย่าเสียไม่ไ้ ทั้ที่วามริัวเธอ็สสัยับารมาอเ้านายทั้สอเ่นัน
อิสรมอรุ่นน้อสาวทั้สอสนทนาันนเสร็ ายหนุ่ม็เอ่ยเือนทุนบนรถ ะที่สายายัมอท้อทะเลที่ว้าให่ ึ่บ่บอว่าอนนี้พวเาเินทามาถึหัวหินแล้ว “ทุนื่นันไ้แล้ว อนนี้ใล้ถึหัวหินรีสอร์ทแล้ว” เาล่าวออมาพร้อมับหันมามอสาวๆ้านหลัรถ
มินราหยุบทสนทนาระหว่าัวเอับปานาว แล้วหันหน้าออไปนอหน้า่า เธอ็เห็นหาทรายที่ยาวสุลูหูลูา เธอึหันลับมาปลุบรราเพื่อนสนิท อีไม่นาน็ถึรีสอร์ทแล้ว
“ใล้ะถึรีสอร์ทแล้ว พวแื่นันไ้แล้ว ื่นๆ ”
“แล้วแะโวยวายึ้นมาทำไมไอ้มีน พวันื่นั้แ่แุยโทรศัพท์แล้ว” พัราเอ่ยออมาพร้อมับหันไปยิ้มับสมาิใหม่อลุ่ม
“เียบไปเลยไอ้หวาน ็เ้านายไอ้ปานน่ะสิ ปาเสียอย่าับไอู้บที่บ้านัน”
“เฮ้ย! ไอ้มีน อย่าบอนะว่าแ่าุรอมว่า...” ปานาวหันมาถามเพื่อนอย่าใ
“ใ่แล้ว! ันเรียเ้านายแว่า...ไอุู้บปาเสีย”
“ไอ้มีน แไปพูแบบนั้นไ้ไ” พัราหันมาโวยวายเอาับเพื่อนสนิททันที้วยวามเป็นห่วเพื่อนสนิทอีน ยัไม่เห็นหน้าัน้วย้ำ แ่มินราันประาศศึับเาไปะแล้ว ถ้าเอหน้าันวุ่นวายเป็นแน่
“ทำไมันะว่านายนั่นไม่ไ้ล่ะ”
“เาเป็นเ้านายไอ้ปานนะ เิเาไล่ไอ้ปานออ แะทำยัไ” เมื่อเอำถามแบบนี้ มินราถึับอึ้ไปเหมือนัน เพราะไม่ทันิถึเรื่อนี้ หันไปทาปานาว้วยอาารอโทษ
“ันลืมไป ันอโทษแ้วยนะปาน ันไม่ทันิ”
“ไม่เป็นไรหรอ ุรอมไม่ใ่นแบบนั้น” ปานาวเอ่ยบอมินรา เพราะไม่อยาให้เพื่อนสนิทรู้สึไม่ี
“เอ่อ...วิว่าเราเรียมอันีว่า่ะ รถำลัะอแล้ว” วิภาวีเอ่ยออมาพร้อมับหันไปเ็บหนัสือและโทรศัพท์ลระเป๋า
“ันว่า็ีเหมือนัน เี๋ยวเรา่อยุยัน็แล้วัน” มินราเอ่ยออมาพร้อมับเ็บสัมภาระเล็ๆ น้อยๆ อัวเอ้วยเหมือนัน
“ปาน...แล้วเ้านายแ ะมาถึที่นี่เมื่อไร” พัราเอ่ยถามเพื่อนสนิทออมา่อนะใ้สายามอผ่านเพื่อนสนิทไปยัายหนุ่มที่นั่อยู่หน้ารถู้
“็เือบ่ำๆ มีอะไรเหรอ”
“แล้วเ้านายแอห้อเอาไว้หรือยั”
“ไม่รู้เหมือนัน ั้นเี๋ยวันลอโทรไปถามพวเา่อนล่ะัน แเ็บอเถอะ” ปานาวพูบ็้มลมาระิบล้อพัรา้วยรอยยิ้ม “ส่วนแ็เลิมอพี่ิวไ้แล้ว เี๋ยวพี่แ็รู้ัวหรอไอ้หวาน”
“ัน...” ถูเพื่อนสนิทแว พัราถึับหน้าแพร้อมับใที่เพื่อนสนิทอย่าปานาวรู้ว่าเธออบรุ่นพี่หนุ่มนนี้
“ไม่้อห่ว ันไม่บอใรหรอ” ปานาวพร้อมับยิ้มให้ำลัใเพื่อนสนิท หิสาวมอหน้าเพื่อนสนิทพร้อมับหันไปมอหน้ารุ่นพี่หนุ่ม้วยวามหนัใ นี่ถ้าเมื่อ่อนเธอัสินใบับรุ่นพี่หนุ่มนนี้ริๆ เธอรู้สึผิไม่น้อย ูเหมือนว่าเพื่อนสนิทเธอะอบรุ่นพี่หนุ่มนนี้มาอย่าแน่นอน ไม่ั้นไม่แอบมอแบบนี้บ่อยๆ หรอ
“อบในะปาน” พัราเอ่ยออมาอย่าอบุ
///////////
ปานาวัสินใโทรศัพท์หาเ้านายหนุ่ม ั้แ่เธอเ้าไปทำานที่บริษัทอเวินทร์ เธอ็เอแ่ปัหาไม่เว้นแ่ล่ะวัน หรือว่าวะาอเธอไม่สมพศ์ับผู้ายระูลนี้ันแน่ เพราะเธอ้อมาเอปัหาารทะเลาะอบรราเ้านายทั้สอ แล้วอนนี้เธอยัโนน้อายัวีอเ้านายทั้สอ่อวนอี เฮ้อ...เธอวรสารภาพวามริับเ้านายีไหมว่าเธอไม่ไ้เป็นอะไรับน้อายพวเา เมื่อปลายสายรับเธอเอ่ยอโทษเวินทร์
(อโทษนะะพี่ิส์ ที่ปานโทรมารบวน)
“มีอะไรเหรอปานาว” เวินทร์เอ่ยถามหิสาวออมาอย่าแปลใ
(เอ่อ...พี่ิส์ับรถอยู่หรือ่ะ ับรถแล้วุยโทรศัพท์มันอันรายนะะ)
“เปล่าหรอ ันไม่ไ้ับรถ เ้ารอมมันับ อบในะที่เป็นห่ว”
(ือปานโทรมาถามนะะ...ว่าพี่ิส์อห้อพัไว้หรือยั)
“ยัเลย ั้นเี๋ยวเรา็อห้อไว้ให้พวันเลย็แล้วันนะ” เวินทร์อบอีฝ่ายออไป
(ะให้ปานอห้อพัเอาไว้ไหม่ะ) ปานาวเสนอวามิลับไป เมื่อรู้ว่าเ้านายหนุ่มยัไม่ไ้อห้อพัเอาไว้
“ปานอห้อพัให้ันสามห้อ็แล้วัน”
(สามห้อหรือ่ะ) ปานาวสสัยับำพูอเวินทร์
“แล้วนี่เราถึไหนแล้ว” เวินทร์ถาม่อเมื่อเห็นว่าเธอเียบไป
“ปานถึที่รีสอร์ทันแล้ว่ะพี่ิส์”
“เราอยู่รีสอร์ทอะไร” เวินทร์ถามื่ออรีสอร์
“หัวหินรีสอร์ท่ะ” ปานาวอบพร้อมหันไปมอรุ่นพี่หนุ่มที่้อมอเธออย่าสสัย
“ปานมีอะไรให้พี่่วยนไหม” อิสรถามปานาวพร้อมับรับอารุ่นน้อสาวที่เหลืออยู่ลมา
“เมื่อี้เสียผู้ายใ่ไหม หมอนั่นเป็นใร” เวินทร์เอ่ยถามออไปอย่าแปลใ
“ผู้ายที่ไหนรับพี่ิส์” ิมหัน์ถามออมาทันที้วยวามอยารู้
“แนั่เียบๆ ไปเลยเ้าิม” ายหนุ่มหันมาสั่ให้น้อายนเล็ให้เียบ แล้วหันมาสนทนาับว่าที่น้อสะใภ้นเล็ออไปอีรั้ “ว่าไ...ปานาว”
“ุอิสรนะะ เาเป็นอาารย์พิเศษเหมือนับปาน” ปานาวอบ รู้สึแปลใับน้ำเสียอเา ฟัูยัไ็แปลอยู่ี “ั้นแ่นี้แหละอีประมาั่วโมเอัน แล้วอห้อให้เรียบร้อย็แล้วัน” เธอับทพร้อมับัสายาเ้านายหนุ่มทันที
///////////
ความคิดเห็น