คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : นางที่โปรดปราน (2/3)
าผิอยู่ในอุทยานอวับูรพาับเหมยฮวา นาั้ใะเ็บอไม้ไปทำถุหอมถวายเฟยหลา ระหว่านั้นนาลับไ้พบสนมหลิน หลินิ่ว หลินิ่วผู้นี้มีร่าอ้อนแอ้นประหนึ่นนาแอ่น สมแล้วที่เป็นนารำเลื่อื่อมา่อน าผิมอรูปร่าบอบบาอหลินิ่วแล้วไ้แ่ลอบถอนหายใ ิอาหารเสียสัหลายๆมื้อ
"น้อหลิน ไม่พบันหลายเือนแล้ว หลัๆไม่เห็นเ้าเลย" เหมยฮวาทัทาย หาหลินิ่วลับเมินเย เหมยฮวาและหลินิ่วไม่อบันมานานแล้ว เพราะทัู้่่าเป็นนโปรอเฟยหลา
"พระายารอไม่เยพบสนมหลินใ่ไหมเพะ ไม่แปลหรอเพราะเรือนอสนมหลินนั้นอยู่ห่าไลนั สามสี่เือนมานี้อ์รัทายาท็ไม่เรียหา สนมหลินเลยไม่มีโอาสไ้เ้ามาใล้ำหนัให่" เหมยฮวายิ้มเหยีย
ั้แ่อ์รัทายาทลับมาาภารินานรึ่ปี เฟยหลา็ไม่เรียหาใรเลย นสอเือนถัมาึเรียหาเหมยฮวาเป็นนแร และเหมยฮวา็ถูเรียหาบ่อยที่สุ
ส่วนหลินิ่วที่แ่เิมโปรปรานนัหนาลับถูเรียสอเือนรั้ไ้ เหมยฮวานับว่าเป็นัยนะอนโยแท้ เหมยฮวาเป็นหิามอวบอั มีรูปร่าอวบอิ่มเย้ายวน ใบหน้านาประับรอยยิ้มอออ้อนอยู่บนนิย์ ร้ามับหลินิ่วที่ใบหน้าเย็นา รอยยิ้มะปราบนหน้านาเมื่อยับายร่ายรำเท่านั้น
เหมยฮวานึว่านำใเฟยหลาไว้ไ้เมื่อพบว่าเฟยหลานอาเรียนาไปรับใ้แล้วยัมา้าที่เรือน ให้นาปรนนิบัินอเหนือาบนเียและอยู่ับนายันเ้า แม้ส่วนให่ะไม่ไ้ร่วมภิรมย์เพราะเฟยหลาเหนื่อยาารทำานแ่เฟยหลา็ประทับอยู่นานฟ้าสา นี่ไม่ใ่ารแสว่าเฟยหลารัใร่นาเยี่ยภรรยาหรือ
แ่แล้วทุอย่า็เปลี่ยนไปเมื่อมีประาศเรื่อรับพระายารอ เฟยหลาไม่ไ้เรียหาหรือไป้าับสรีใอีระทั่ับมู่ิอวี๋
"เ้ามาเินมสวนหรือ" าผิถามอย่าเป็นมิร
"เปล่าเพะ หม่อมันมาปรึษาารแสในานเลี้ยับพระายาเอเรื่อานเลี้ยในอีเือน้าหน้า หม่อมันำลัะลับเรือนเพะ" หลินิ่วอบในรวเียว าผิพยัหน้าให้ "เ้าไปเถอะ"
หลินิ่วไ้ยินำอนุา็ย่อายอำลาแล้วเินลับเรือนน
หาเหมยฮวาลับรั้ไว้ "ป้ายหยอน้อหลินนั่นแปลาไม่น้อย พระายารอิเ่นนั้นไหมเพะ" เหมยฮวารู้ีว่านั่นเป็นหยที่ิัวหลินิ่วมาั้แ่่อนถวายัว เป็นอสำัึิัวไว้ไม่ห่าเสมอ ปินาไม่อบำเหมยฮวาแ่เรใาผิึหยุเิน
"เป็นลายิ้อทะเลทรายเพะ" หลินิ่วอบ
"หืม?" าผิไม่เยไ้ยินหยแะลายนี้มา่อน
"พื้นเพสนมหลินเป็นนนอ่านมา่อนเพะ แหน่ะ เอามานี่ ้าะเอาให้พระายารอมู" เหมยฮวาีบปาีบอพู หลินิ่วนิ่ิ นาย่อมไม่หวที่ะให้าผิมู หาไม่อยาส่อสำัให้เหมยฮวา
ยิ่อนนี้พวนายืนอยู่ไม่ไลาสระบัว แม้สระบัวะลึเพียอ แ่็เ็มไปโลนม หลินิ่วเรลัวว่าสรีร้ายาอย่าเหมยฮวาะทำลูเล่นแล้ทำหยน้ำ าผิสนิทสนมับเหมยฮวาย่อมเ้า้าันอยู่แล้ว
"เอ๊ะน้อหลิน เ้าหวไปไย ิว่าพระายารอะแย่ิอาเ้าหรือ" เหมยฮวาเ้ามายื้อแย่ แววาปราวามมุ่ร้าย หลินิ่วเห็นรอยยิ้มอเหมยฮวา็ยิ่มั่นใ ึพลิัวหลบไม่ให้อีฝ่ายมาึหยไปา้าเอว
สอสรีพัลวันัน ้ารับใ้ล้วนไม่ล้ายุ่เพราะทัู้่ล้วนเป็นนโปร ส่วนาผิไม่ระ่าเรื่อราวนันิ่มอรอฟัำรายานานาำนัล่อน
เมื่อนาำนัลรายานว่าทั้สอไม่ถูันและหยิ้นนั้นเป็นอสำัอหลินิ่ว าผิึิยุิวามวุ่นวาย
"พวเ้าหยุ…" าผิสั่ ยิ่เห็นสอสรีพัลวันเ้ามาใล้น็ยิ่ถอยหลัหลบ แ่ทัู้่นั้นหยุไม่ทัน เหมยฮวาที่หมายะรุบัวหลินิ่วนั้นพลาท่า เมาทาาผิ าผิ้อเท้าพลิแล้วหายหลั นึไ้ว่านเินถอยนมาใล้ับสระบัว็หลับาปี๋ บัวเป็นพืน้ำื้น สระบัวย่อมไม่ลึอยู่แล้วแ่โลนมในสระบัวนั้นสปรยิ่นั
าผิภาวนาให้นไม่เปื้อนโลนหรือสำลัน้ำมานั แ่แล้วนแล้วนรอ็ไม่เปียสัที
"เอ๋" าผิลืมาึ้น พบว่านไม่ไ้ลไปในสระบัวอย่าที่วรเป็น แ่ถูรัไว้้วยอ้อมแนอุ่นแทน
"อ์รัทายาท" าผิราออมาเมื่อเห็นผู้ที่่วยน นาสบาสีำสนิทอเฟยหลา มันูลึล้ำั่รารีาลพร้อมหลอล่อผู้นให้เื่อฟั
"ายารั ระวัน้วย" เฟยหลาประอให้าผิยืนอย่ามั่น แ่้อเท้าาผิเ็บระบมาารพลิเมื่อรู่
"หม่าัารให้เหมาะสม" เฟยหลาสั่ันทีให้ัารสนมที่วิวาทัน าผิพยายามเิน้วยนเอหาะเผลเพราะวามเ็บ
"ายารัไ้รับบาเ็บหรือ" เฟยหลาถามแล้วมวิ้วแน่น ู็รู้ว่าเ็บมา ้อเท้าพลิเมื่อรู่็บวมเสียแล้ว
"เล็น้อยเพะ หม่อมันไม่เป็นอะไร" าผิอบเสียเ้มแ็ เฟยหลาเห็นท่าทีอนาแล้วยิ้มเอ็นู
"เ็บ็อย่าฝืนเลย ไปเรียเสลี่ยมารับพระายารอลับำหนั" เฟยหลาสั่
"ไม่ำเป็นหรอเพะ ทาใล้ๆแ่นี้ อย่าลำบา้ารับใ้เลย" ำหนันาไม่ไลาุที่อยู่ ารเรียเสลี่ยมาออะูเินไปหน่อย
"ที่แท้ายารั็ห่วใยบ่าวไพร่ น่าื่นมนั" เฟยหลาหัวเราะแล้ว้อนัวาผิึ้นมาอุ้ม
"อ๊ะ" าผิออเฟยหลาอย่าใ เฟยหลาเินไปทาำหนัอาผิอย่ามั่นใ ที่แท้ภายใ้รูปร่าั่ลบัิอเฟยหลามีล้ามเนื้อำยำและแผอแร่่อนอยู่
"หม่อมันหนันะเพะ" าผิบ่นอุบ ยิ่ิถึหลินิ่วเมื่อี้ยิ่อับอายในรูปร่าน
"อื้ม ไม่ปิเสธ ายารัอวบอัริๆ"
"อ์รัทายาท!!" าผิแหวใส่
"ฮ่าๆ" เสียหัวเราะอายหนุ่มัวานทั่วอุทยาน
เมื่อมาถึำหนั เฟยหลาาผิบนเ้าอี้อย่าทะนุถนอม
"แท้ริแล้วายารััวเบายิ่นั วรทานให้มาหน่อย" เฟยหลาล่าว มอูาผิที่เินอาย ยามนาเินอายวหน้านาแั่ลูท้อสุ น่ารัน่าเอ็นูยิ่นั
"อบุที่อ์รัทายาทห่วใยเพะ" าผิอบเสียหวาน แ่ลับน้อยใ มีหรือพระอ์ะห่วใยายารอนนี้ รั้่อนยัไล่ออมาาห้อทรานเลย
เฟยหลาเห็นวามน้อยใผ่านวเนรหส์ เาวามือบนศีรษะอนาอย่าแผ่วเบา "้าะรับสำรับเย็นที่ำหนันี้ละัน"
ิใาผิื่นบานึ้นมาเมื่อเฟยหลามาทานอาหารเย็นับนและอยูุ่ยเล่นับนาอยู่เือบั่วยาม แ่้อาไปเพราะมีาน้าา
เมื่อมั่นใว่าเฟยหลาไม่ไ้เรียหาสรีใ าผิ็อบอุ่นใึ้นมา หรูิ้เอ่ย็ยินีับนายหิ ิว่าอีไม่นานาผิไ้ร่วมหอับเฟยหลาแน่
แ่รอแล้วรอเล่า นอาารปวที่้อเท้าหายี เฟยหลา็ไม่มา
าผิไ้แ่ปลอบในว่าเฟยหลามีานรััวมามาย แ่แล้ว่าวเรื่อเฟยหลาไป้าืนที่หอันทร์ระ่า็เ้ามา
เฟยหลาไม่พ้นไปหาหานเป็นแน่ เฟยหลา้าืนที่นั่นถึสิบืนิ เหล่านั้นสูล้วนิินนินทาว่าายานล่าสุไร้วามสามารถใน ปรนนิบัิสามี แ่เ้ามาสามเือน สามี็หนีไป้าหอิาิันหลายืนเสียแล้ว
วันแรที่ทรไม่ออไป เฟยหลา็เรียหลินิ่วไปปรนนิบัิ
"พระายารอ ท่านเยลอาเสรอบัวไหม เป็นอึ้นื่อแนใ้เลยนะ" หลิวหลีวนาผิุย หลายวันมานี้หลิวหลี่อยูแลไม่ให้าผิฟุ้่านเสมอ
เรื่อารไม่ไ้ถวายัวนี่นับว่าเป็นเรื่อหนัไม่น้อย แ่หลิวหลีเอ็นใะ่วยเหลือ เฟยหลาเรียนาสอเือนรั้ไ้ ะเอาอะไรไปบัับให้อีฝ่ายมาหาาผิ
"เยื่มมาบ้า รสาิีริๆ" าผิอบท่าทาเลื่อนลอย
"พระายารอไม่สใสเลย ไปรับลมที่ท่าน้ำสระหลิวีหรือไม่" หลิวหลีหาทาทำให้บรรยาาศีึ้น
"อบใเ้ามา แ่้าไม่เป็นอะไร" าผิอบ
"เมื่อืนเาเรียหาสนมหลิน เ้าทราบหรือยั" าผิเปิประเ็นึ้นมา
"อ์รัทายาทมอบฝีมือารร่ายรำอหลินิ่มาแ่ไหนแ่ไร แม้หลัๆมานี้ะไปหาเหมยฮวาบ่อยสุ แ่วามโปรปราน่อหลินิ่วนั้นไม่เยลลเลย" หลิวหลีเอ่ย
"หาทรโปรปรานสนมหลินนั ทำไมเรือนอนาถึอยู่สุอรั้ววัเ่นนั้น" าผิถาม
"สนมหลินเป็นนนอ่าน พื้นเพนามีธรรมเนียมผัวเมียเียว นาึไม่สบายใะอยู่ับสนมนอื่นมานั" หลิวหลีอบ
"แ่นั้นหรือ" าผิไม่อยาเื่อว่ามีสรีใมอบอยู่ในเรือนเล็ๆท้ายวั
"ริๆ็มีมาว่านั้น นี่เป็นเรื่อั้แ่่อน่วสรามแว้นู่ อนนั้นอ์รัทายาทมีเวลาให้ำหนัในมาว่านี้ เมื่อ่อนสนมหลินเยอยู่ร่วมเรือนับนาห้ามนาหนึ่ นาห้ามนั้นนึอิาที่สนมหลินไ้รับวามโปรปรานึิใส่วามว่าสนมหลินโมยสิ่อ น่าเสียายที่แผนารอนาล้มเหลวเพราะมีนไปเห็นเ้า นาห้ามนั้นเลยถูไล่ออาวัไป ส่วนสนมหลิน็ไ้รับเรือนใหม่อนเอ" หลิวหลีเล่าออรสาิ
"สนมหลินเป็นเพียนารำนอ่าน ไม่มีเพื่อนฝู นารู้ีว่าอยู่็ถูรัแเปล่าๆ ึพาัวเอหนีไปอยู่สุอบวั" หลิวหลีเล่า าผิพยัหน้าเห็น้วย วามริษยาอสรีนั้นยาแท้หยั่ถึริๆ
"้าเอแม้ถูเรียัวไม่ี่รั้ ยัถูสนมอื่นเม่นทุรั้เลย ไม่รู้ว่าเหมยฮวาทนไ้อย่าไร" หลิวหลีถอนใบ่น เหมยฮวาแท้ริแล้วรู้ัหลบหลีำม่น้อยึยัใ้ีวิอย่าปลอภัยมานทุวันนี้
"เ้ายัถูเรียไม่ี่รั้ ้าสิ ไม่เยเลย…."
"โถ่ พระายารอ" หลิวหลีร้อเมื่อฟัำัพ้ออาผิ
วเนรหส์อาผิายแววเศร้าใออมา ใบหน้าามหันไปทานอหน้าา ทอสายาออไปอย่าเศร้าหมอ
ภาพหิามทุ์ใเ่นนี้ ไม่ว่าใร็ไม่อาทานทน หลิวหลีสาบานเลยว่าหาเฟยหลาไ้เห็นาผิน้อยใเ่นนี้ เาเอ็้อทนไม่ไ้เ่นัน
___________________________________________________________________________________
เนื้อเรื่อ่อยๆเ้มึ้นแล้ว ทุนิยัไันบ้าะ ิมันเยอะๆนะะ อยาฟัวามเห็นอทุนเลย
ความคิดเห็น