คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบท
อาาัรหยหลี ประอบไป้วยสามแว้นให่ มีแว้นเหวินเทียน ปรอโยฮ่อเ้เทียนเหลย ยัไม่ไ้แ่ั้อ์รัทายาท แว้นาหลาน ปรอโยฮ่อเ้หลานเิน มีอ์ายหลิเินเป็นอ์รัทายาท และแว้นเป่ยาหลิ ปรอโยฮ่อเ้เหวินหลา มีอ์ายเหวินอี้เป็นอ์รัทายาท แ่ไหนแ่ไรมาทั้สามแว้น็ไม่ถูัน ่าฝ่าย่าแย่ิอำนาึ่ันและัน เพื่อเป็นให่เหนือสามแว้น
ฮ่อเ้เทียนเหลยแห่แว้นเหวินเทียน มีพระนมายุ 50 ันษา เป็นนิใีมีเมา มีอ์ายและอ์หิหลายพระอ์ แ่ไม่มีอ์ายที่เหมาะสมให้แ่ั้เป็นอ์รัทายาท ในำนวนผู้สืบทอมีเพียอ์หิิเหมย บุรีอฮอเฮาที่โเ่นที่สุ เป็นนมีเมาเ่นเียวับบิา ฮ่อเ้เทียนเหลยึไ้รัใร่และโปรปรานอ์หิิเหมย มาที่สุ แ่เหล่าอ์ายทั้หลาย ลับมีนิสัยเหมือนับพวนาสนมผู้เป็นมารา ่าแ่แย่ิีันเอ เหล่าอ์ายพยายามิหาวิธีทำสรามับแว้นอื่นอยู่ลอเวลา เพราะหวัที่ะนะสรามและไ้รับารยอมรับาบิา เพื่อแย่ิอำนามาาเหล่าพี่น้อนอื่นๆ เป็นที่รู้ันีในเหล่าอ์ายและุนนา ว่าอ์หิิเหมยอาะไ้รับสืบทอราสมบัิาฮ่อเ้เทียนเหลย เหล่าอ์ายทั้หลายึไ้ส่นไปลอบปลพระนม์อ์หิิเหมยอยู่หลายรั้ พวุนนาเอ็แบ่แยเ้าับพวอ์ายและอ์หิ ่วยันหาวิธีแย่ิอำนามาาฝ่ายร้าม อ์ายบาพระอ์ถึับสมบิับพวุนนาในราสำนั แอบปลอมแปลราโอารส่อทัพทหารเ้าไปรุรานแว้นเป่ยาหลิและแว้นาหลาน นทำให้มีผู้นล้มายันเป็นำนวนมา
ฮ่อเ้หลานเินแห่แว้นาหลาน มีพระนมายุ 55 ันษา เป็นผู้ระหายในอำนา มีอ์ายและอ์หิหลายพระอ์เ่นัน แ่ในำนวนผู้สืบทอมีเพียอ์ายหลิเิน บุรายนโอฮอเฮาที่เหมาะสมที่สุในารสืบทอราสมบัิ ึไ้รับารแ่ั้ให้เป็นอ์รัทายาท อ์ายหลิเินเป็นนออา ส่าผ่าเผย ิถึราษรเป็นสำั ฮ่อเ้หลานเิน้อารทำสรามยึรอแว้นอื่นมาเป็นอนเอ ้วยวามเหี้ยมโหอฮ่อเ้หลานเิน ทำให้เหล่าุนนาำเป็น้อทำามที่ฮ่อเ้หลานเินบัาทุประาร ไม่มีผู้ใล้าโ้แย้ใๆทั้สิ้น
ฮ่อเ้เหวินหลาแห่แว้นเป่ยาหลิ มีพระนมายุ 50 ันษา เป็นนิใีรัราษรเหมือนเ่นลูหลาน รับฟัทุวามิเห็นาเหล่าุนนา มีอ์ายเหวินอี้ บุรายนโอฮอเฮาเป็นอ์รัทายาท อ์ายเหวินอี้เป็นายรูปาม ส่าาม ิใี มีุธรรม แ่ฮ่อเ้เหวินหลาลับล้อยามวามิเห็นอเหล่าุนนา โยไม่ฟัำแนะนำออ์ายเหวินอี้สัรั้เียว
แว้นเป่ยาหลิมีอทัพทหารั้่ายประำอยู่ที่ายแน เพื่ออยป้อันศึศัรูที่เ้ามารุราน มีแม่ทัพเหวยับภรรยา และบุรายอีสอน อยูแล่ายทหารแห่นี้อยู่ อยู่มาวันหนึ่ภรรยาอแม่ทัพเหวยเิั้รรภ์ึ้นมา และให้ำเนิบุรีอยู่ใน่ายทหารที่ายแน แม่ทัพเหวยั้ื่อให้ว่าเหวยิ และปิบัเรื่อที่บุรนเล็อนเป็นหิ เพื่อสะว่อารเลี้ยูใน่ายหทาร ึให้แ่ายเป็นายและใ้ีวิเ่นเียวับบุรายทั้สอ ประหนึ่ว่าเป็นบุราย มีเพียแม่ทัพเหวยและภรรยาเท่านั้น ที่รู้ว่าเหวยิเป็นหิ เหวยิมีวามเลียวลาเหนือว่าผู้ใ รัารเรียนรู้ำ และมีพรสวรร์้านาร่อสู้เป็นอย่ามา สามารถฝึฝนไ้้วยนเอ แ่ลับไม่เยเ้าไปยุ่เี่ยวับเรื่อารานอทหารใน่ายเลย วันๆ เอาแ่เล่นสนุ ออเที่ยวลัเลาะไปามป่าเา เหมือนับเ็ายทั่วไปที่อบเที่ยวเล่นไปทั่ว แม่ทัพเหวย็ไม่เยบัับให้้อมาฝึฝนร่วมับพวทหาร เพราะในใรู้ีว่าเหวยิเป็นบุรีไม่ใ่บุราย ึปล่อยให้เล่นุนไปามประสาอเ็น้อย อเพียแ่ไม่เปิเผยว่านเอเป็นสรีเท่านั้น เพื่อสะว่อารใ้ีวิใน่ายทหารที่ายแน
ระหว่าายแนอสามแว้น มีศึสรามเิึ้นอยู่บ่อยรั้ เมื่อเิสรามึ้นรั้ใ าวบ้านในแถบายแน็ะพาันไปหลบอยู่บนภูเา นานวันเ้า็ไม่ลับลมายัหมู่บ้านอีเลย อาศัยสร้าบ้านเรือนแอบอยู่ามเนินเาในป่าให่ บาลุ่ม็รวมัวันสร้าเป็น่ายนาให่ อยูแลึ่ันและัน และเริ่มฝึยุทธเพื่อไว้ป้อันนเอ บ้า็ลมาปล้นพวพ่อ้าที่สัรผ่านทาในยามำเป็น นลายเป็นโรป่าไปในที่สุ
เหวยิบุรีอแม่ทัพเหวย อายุไ้ 9 ปี ็ออเที่ยวเล่นไปามป่าเานหลเ้าไปในป่าลึ พบับฝูหมาป่านถูทำร้ายบาเ็บสาหัส าวบ้านที่ลายเป็นโรป่าเ้ามา่วยเหลือไว้ แล้วพาลับ่าย่วยรัษาอาารให้นหายี ้วยวามเป็นเ็ายหน้าาน่าเอ็นู ทำให้พวโรป่าใน่ายทุนรัใร่เหมือนเป็นบุรหลานอนเอ นเิวามสนิทสนมับพวโรป่าบนภูเา ระทั่อายุไ้ 10 ปี ็เริ่มฝึใ้อาวุธนิ่าๆ และฝึยุทธ้วยนเอนำนา เริ่มเรียนรู้ถึสรรพุอสมุนไพรหลาหลายนิที่ึ้นอยู่ามป่าเา และศึษาพิษาพืนิ่าๆ โยใ้นเอมาทลอ และเ้าป่าล่าสัย์เพียลำพัอยู่บ่อยรั้ บัเอิไ้ไปพบับม้าป่าสีำัวให่ิับัอยู่ ึไ้ให้วาม่วยเหลือ ทำให้ไ้ม้าป่ามาเป็นพาหนะู่ใ เมื่อเหวยิอายุไ้ 12 ปี ็เริ่มออเที่ยวไปามป่าเา นานหลายวันึะลับเ้าไปยั่ายทหารสัรั้ อยู่ใน่ายทหารเพียหนึ่ถึสอวัน็ะลับเ้าป่าไปอี และใ้ีวิส่วนให่อยู่ในป่าอย่าอิสระ
่อมาไม่นาน เมื่ออ์ายแห่แว้นเหวินเทียนสมบิับพวุนนาในราสำนั แอบปลอมแปลราโอาร ส่อทัพทหารำนวนมาเ้ามารุรานแว้นเป่ยาหลิ ทำให้แม่ทัพเหวยที่อยู่ายแนแห่แว้นเป่ยาหลิพาภรรยาและบุรายอีสอน ออมาสู้รบเพื่อป้อันเมือเอาไว้ แ่้วยอทัพอแว้นเหวินเทียนมีำนวนมาว่าหลายเท่านั ทำให้แม่ทัพเหวยแห่แว้นเป่ยาหลิ ไม่สามารถรับศึให่เอาไว้ไ้ ึไ้ส่นไปอำลัสนับสนุนในวัหลว แ่ฮ่อเ้เหวินหลาลับฟัำอุนนาในท้อพระโร ทำให้เพิเยไม่ส่ำลัทหารมาสนับสนุน ส่ผลให้แม่ทัพเหวยับภรรยาและบุรายอีสอน ้อพลีีพอยู่ในสนามรบ ส่วนพวทหาร็บาเ็บสาหัสและล้มายไปำนวนไม่น้อย ทหารที่เหลืออยู่็เป็นเลยอทัพอแว้นเหวินเทียน และถูวบุมัวเินทาลับแว้นไป้วย
เมื่อเหวยิบุรีอแม่ทัพเหวยรู้่าวว่าบิา มารา และพี่ายอนเอออไปทำศึสราม ็เร่ลาเาและิามไปยัสนามรบ เมื่อไปถึสนามรบ็พบเพียร่าไร้วิาอบิา มารา และพี่ายทั้สอ สนามรบเ็มไป้วยาศพ วันไฟและเปลวเพลิระายอยู่ทั่วพื้นิน ลิ่นาวเลือละลุ้ เพลานี้อทัพทหารอแว้นเหวินเทียนเพิ่ออเินทาาสนามรบไปไ้ไม่นาน ทิ้ไว้เพียทหารที่บาเ็บสาหัสไม่สามารถนำัวลับไปเป็นเลยไ้ เมื่อเหวยิสอบถามทหารที่บาเ็บสาหัส าและแนถูฟันา นอนร้อรวรา้วยวามเ็บปวยิ่ว่าายทั้เป็น นไม่สามารถ่วยเหลืออันใไ้อีแล้ว นไ้วามว่า บิาอนเอส่นเ้าไปอำลัทหารมาสนับสนุน แ่ฮ่อเ้เหวินหลาลับเมินเย ไม่ส่ำลัทหารมา่วยเหลือ ทำให้บิามาราและพี่ายอนเอ ้อสละีพลในสนามรบแห่นี้ เพื่อปป้อบ้านเมือ และยัมีทหารที่เหลือรอีวิอยู่บาส่วนถูับไปเป็นเลยศึอี้วย เหวยิึไ้เอ่ยปาปิาับนเอ ว่าะไม่อเหยียบลับเ้าไปในเมือหลวอี นว่าฮ่อเ้เหวินหลาะายาันไป แล้วึใ้มีสั้นปาอทหารที่นอนร้อรวราอยู่ให้าใายในทันที เพื่อหยุวามทรมาน สอมืออเหวยิเ็มไป้วยเลือ น้ำาเริ่มไหลรินออมา ึไ้ยมือึ้นปาน้ำาบนใบหน้า พร้อมับสาบานน่อหน้าทหารที่นเอสัหาร ว่าะแ้แ้นให้ และิามไป่วยเหลือเหล่าพี่น้อทหารลับมาให้ไ้
เหวยิุหลุมฝัศพบิา มารา และพี่ายทั้สออนเอ พร้อมับสาบาน่อหน้าหลุมศพ ว่าะไม่ร้อไห้ออมาอี ไม่ว่าะเิอะไรึ้น หลัานั้น็ลาาศพอเหล่าทหารแว้นเป่ยาหลิมาอรวมัน แล้วเผาทิ้พร้อมัน ่อนะออเินทาิามอทัพทหารอแว้นเหวินเทียนไป โยี่ม้าทั้ลาวันและลาืน พันอนหลับาระหว่าทาเพียเล็น้อย ็เินทา่อ
สอวัน่อมาในยาม่ำืน เหวยิ็ามอทัพทหารอแว้นเหวินเทียนไ้ทัน แล้วแฝายในวามมืเ้าไปใน่ายทหาร ุไฟเผาเสบียและลัอาวุธ พร้อมับระโมที่พัอทหารแว้นเหวินเทียน ่อนะ่วยพวทหารอแว้นเป่ยาหลิหลบหนีออมาไ้
เหวยิพาทหารอแว้นเป่ยาหลิที่เหลือไม่ถึห้าร้อยน พาันหนีลัเลาะมาามเส้นทาบนภูเา อาศัยวามมืมิและวามำนาป่าหนีอำลัทหารอแว้นเหวินเทียนนับหมื่นมาไ้ แ่พวทหารอแว้นเหวินเทียน็ิามมาไม่ห่า โยั้ระโม้าแรมันในทุ่ว้า ส่วนเหวยิพาทหารอแว้นเป่ยาหลิเ้ามาพั่อนัวอยู่บนภูเา อาศัยับสัว์ป่ามาินเป็นอาหาร ทั้หม่ออเพลิอยู่บนภูเา ทหารบาส่วนเินทา่อไปไม่ไหวอีแล้ว เริ่มมีบานล้มาย้วยวามเ็บป่วยและเหนื่อยล้า เหวยิึไ้นั่รุนิอยู่หน้าอไฟน่ำมืึื่น ไม่เอ่ยสนทนาับผู้ใแม้แ่ำเียว นั่นิ่อยู่เ่นนั้นเป็นเวลานาน แม้พวทหาระเ้ามาเอ่ยถาม็ไม่เอ่ยอบอันใ นเหล่าทหารเริ่มรู้สึท้อใ ไ้มีทหารนหนึ่หันไปเอ่ยปาับทหารนอื่นๆ
“ืนพวเรายัหนีัน่อไปเ่นนี้้อไ้ายันหมเป็นแน่”
“รุ่สาเมื่อใ็้อเินทาหนีัน่อไปามป่าเา ะเป็นหรือายยัไ็ยัมิรู้ไ้”
“พวอำลัทหารอแว้นเหวินเทียน็มาั้่ายัรออยู่ที่ายป่า เห็นทีานนี้พวเราไม่รอีวิเป็นแน่”
อยู่ ๆ เหวยิ็ลุึ้นยืนแล้วเอ่ยปาบอให้ทหารทั้หมรั้รออยู่รที่แห่นี้ ไม่้อหนีไปไหนอีแล้ว
“พวเ้าทั้หม รอ้าอยู่รที่แห่นี้”
“เี๋ยว้าะลับมาในยามเ้า”
“้าให้สัา ว่าพวเ้าทุน้อรอ”
พอเอ่ยปาสั่ารพวทหารเรียบร้อยแล้ว ็เินไปถอเสื้ออทหารที่าย นำมาพาบ่าิไป้วย แล้วเินหายเ้าไปในป่าลึ เพื่อไปเ็บ้นอ่อนทูที่มีพิษร้ายแร แม้สัมผัสเพียเล็น้อย็ถึายไ้ในทันที เหวยินำเสื้ออทหารที่ายมาห่อเ็บ้นอ่อนทู เินถือลมาาภูเา แอบแฝายในวามมื อาศัยัหวะที่พวอำลัหทารอแว้นเหวินเทียนำลัะล่าใ แอบนำ้นอ่อนทูไปใส่ในุ่มน้ำและหม้อ้มุบอพวทหาร พอรุ่สาอำลัทหารอแว้นเหวินเทียนไ้มานั่ล้อมวันินอาหาร ทำให้ทหารนับหมื่นถูพิษล้มายันหมย่ายในวันเียว
เหวยิออมาา่ายทหารอแว้นเหวินเทียน ็รีบลับึ้นไปบนภูเา แทนทีะพาหทารอแว้นเป่ยาหลิลับไปยั่ายทหารอนเอ ลับพาไปที่่ายโรบนภูเา ทำให้พวทหารเิวามสสัยึไ้เอ่ยถามเหวยิว่าเพราะเหุใึไม่ให้พวนลับไปยั่ายทหารในเพลานี้
“เหุใเ้าึไม่พาพว้าลับไปยั่ายทหารันเล่า”
เหวยิึไ้เอ่ยปาบอับพวทหารว่า
“พวเ้ารั้รออยู่บนภูเาแห่นี้ไป่อน หาลับไปยั่ายทหารในเพลานี้ ้อายันหมเป็นแน่ ในไม่้านี้้อมีอำลัทหารอแว้นาหลานบุมาอีอย่าแน่นอน เพราะรู้่าวเรื่อารพ่ายศึอแว้นเป่ยาหลิ แว้นาหลาน้อรีบบุเ้ามายัแว้นเป่ยบาหลิเป็นแน่”
“้าะรออำลัทหารอแว้นาหลานอยู่ที่แห่นี้ ่อนที่พวมันะผ่านทาไปสร้าวามเือให้ับพวาวบ้าน ้าะรอสัหารพวมันให้สิ้น”
เมื่อทหารทั้หมไ้ฟัันั้น ็ยินยอมพร้อมใะทำามที่เหวยิบอทุประาร และสาบานนว่าะอิามเหวยิไปนว่าีวิะหาไม่ และยย่อให้เหวยิเป็นผู้นำอพวนเอ ผ่านไปเพียสอวัน อำลัทหารอแว้นาหลาน็เินทามาถึามที่เหวยิาาร์เอาไว้ และไ้ั้่ายอยู่ลาลานว้าแถบายป่า ทหารอแว้นาหลานไ้ับพวาวบ้านมาสอบถามถึอทัพแว้นเป่ยาหลิ ็ไ้วามว่าเพลานี้ทหารอแว้นเป่ยาหลิไ้สิ้นีพลในสนามรบหมแล้ว อำลัทหารอแว้นาหลานึไ้ิะบุเ้าไปในเมือหลว เมื่อยามเ้ามาถึ
เหวยินั่รุนิอยู่หน้าอไฟน่ำมืึื่นเ่นเิม โยไม่เอ่ยสนทนาับผู้ใแม้แ่ำเียว พวทหารเอ็ไม่มีผู้ใล้าเ้ามารบวน เพราะรู้ว่าเหวยิำลันั่ใ้วามิ หาวิธีหยุยั้อำลัทหารอแว้นาหลานอยู่ เพราะหาะแอบลอบเ้าไปใน่ายทหาร เพื่อนำ้นอ่อนทูไปวายาในอาหารอี็ใ้ไม่ไ้แล้ว เพลานี้พวอำลัทหารอแว้นาหลานะระมัระวััวันเป็นอย่ามา ในเมื่อไม่สามารถใ้แผนารเิมไ้อี ึเฝ้าิหาหนทาเอาีวิอำลัทหารอแว้นาหลาน้วยวิธีอื่น ในที่สุ็ิออ
เหวยิลุึ้นยืน แล้วสั่ให้พวทหารพาันไปเ็บรวบรวมอลำโพาวมาให้ไ้มาที่สุ เมื่อทุอย่าพร้อมหมแล้ว เหวยิ็ให้ทหารใ้ผ้าำาปิปาและมูเอาไว้ แล้วพาพวทหารไปแอบุ่มอยู่ห่าๆ ่ายทหารอแว้นาหลาน แล้วนำอลำโพมาสุมไฟ พัวันไฟให้ลอยเ้าไปใน่ายทหาร ทำให้อำลัทหารอแว้นาหลานเิอาารมึนเมาเห็นภาพหลอน ถึั้นัาบออมาฟาฟันันเอ ทหารบาราย็มีอาารแนาอ่อนแร เหวยิึไ้พาพวทหารทั้หมเ้าไปใน่ายทหารอแว้นาหลาน แล้วใ้ระบี่บาอพวทหารทั้หมนับหมื่นายสิ้นในืนเียว เมื่อสำเร็ภาริเรียบร้อยแล้ว ึไ้พาทหารที่เหลืออยู่ลับไปยั่ายทหารอนเอ และเริ่มสะสมำลันสร้าอทัพึ้นมาใหม่ พร้อมับฝึฝนทัษะทุอย่าให้ับพวทหารนำนา ้วยวามเลียวลา เ่า และเหี้ยมโหอำมหิ ทำให้ทหารทุน่าหวาลัวและยำเร พร้อมับยย่อให้เป็นแม่ทัพให่ ้วยอายุเพีย 15 ปีเท่านั้น
— โปริามอน่อไป ---
ความคิดเห็น