คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Carnation [Chapter 4]
4
(Pine’s Part)
แ่อะไรีวะ เวรละ ะให้บอหอมว่าเพราะผมอยาเอ็ไม่ไ้ มันะูัไปว่าผมีบ ผมไม่อยาให้เารู้เพราะลัวเาะีัวออห่า ผมเลยิว่าะพยายาม่อย ๆ ทำวามรู้ัันไป แล้ว็่อย ๆ เ้าไปอยู่ในีวิเา ให้เป็นวามเยิน่อน หลัานั้น่อยว่าัน ว่าแ่อนนี้ผมะหา้ออ้าอะไรีวะ
“เป็นอะไรรึเปล่าะ” เธอมอมา้วยสายาเป็นห่ว ผมะาย่อนีบเธอิมั้ยเนี่ย ผมรู้สึแพ้เธอมา ๆ แ่เธอหันมามอ็ใเ้นเป็นบ้าแล้ว ผมะรับมือับเธอไหวมั้ยเนี่ย
“เปล่ารับ แ่ปวหัวึ้นมานิหน่อย สสัยนอนไม่พอ”
“ั้นลับัน่อนมั้ยะ านไว้่อยุย็ไ้่ะ เี๋ยวุะเป็นหนัว่านี้ไปะ่อน รีบลับไปพัผ่อนเถอะ่ะ หรือะให้ันไปส่มั้ยะ” เธอรีบพูนลิ้นแทบพันันไปหม
“ผม…” ผมำลัะปิเสธ แ่ิูอีทีถ้าผมให้เธอไปส่ เธอ็ะไ้ไปห้อผมหนิ ั้นผมอีเนียนไป่อนแล้วัน แถมน่าะทำให้เธอลืมำถามเมื่อี้ไป้วย “ือมันะลำบาหอมรึเปล่ารับ ผมไม่อยารบวน” ทำเป็นเรใใหู้น่าสสารไปอีนิละัน เาะไู้ไม่ออว่าผมั้ใ
“ไม่รบวนเลย่ะ ั้นุ่วยอรถให้่อนนะะ เี๋ยวันับให้” ผม่อย ๆ เ้าอ้าทา แล้วสลับำแหน่ับเธอ
“ยัไุ่วยบอทา้วยนะะ”
“ไ้รับ รบวนหอม้วยนะ”
“็บอว่าไม่รบวนไะ ไม่้อเรใ่ะ” เธอยิ้มให้ผม่อนะหันไปับรถ่อ
อนโอไพน์
ที่ผมอยาให้เธอมาที่อนโไม่ใ่ว่าผมิอะไรไม่ีนะรับ ผมแ่อยาให้เธอเห็นว่าผมใ้ีวิยัไ เหมือนสร้าวามเื่อมั่นให้เธอหน่อย ๆ ว่าผมสามารถูแลเธอไ้แน่นอนและไม่ทำให้เธอลำบาแน่ ๆ ถึแม้ผมะรู้อยู่แล้วว่าเธอูแลัวเอไ้็าม แ่ผม็อยาให้เธอรู้ว่ายัมีที่นี่อีที่นึที่เธอสามารถมาไ้เสมอ และะมีผมอยู่รนี้เสมอ ถึอนนี้ผมะแปลใมาว่าทำไมเธอยอมมาที่ห้อผม่ายนานี้็าม แ่อนนี้ผมอแล้สำออย่อ่อนละันนะ หวัว่าถ้าเธอมารู้ทีหลัะไม่โรธัน
“ไพน์ไปนั่พั่อนนะะ เี๋ยวเทียนไปเอายามาให้” เธอบอแล้ว็เินไปหยิบยาามที่ที่ผมบอ ่อนะหันมาหา “ที่อนโไพน์มีอสมั้ยะ”
“พอมีอยู่รับ หอมหิวเหรอ” ผมลืมไปเลยว่าะพาเธอไปิน้าว ันมัวแ่แล้สำออยอยู่เนี่ย หรือหยุแล้เธอี
“เปล่า่ะ เทียนไม่หิว แ่ะทำอะไรใหุ้ทาน่อนะไ้ินยา” ผมแทบอยาะเ้าไปอเธอเลย แสนีอะไรนานั้น หรือที่เธอยอมมาที่ห้อผม่าย ๆ เพราะเป็นห่วเหรอ เพราะอนผมแล้บอว่าปวหัว เธอ็ูเป็นัวลมา ั้นอพิสูน์อะไรหน่อยแล้วัน
“ไม่เป็นไรรับหอม” เธอไม่ไ้สนใที่ผมอบ้วย้ำ ผมเลย่อย ๆ เินเ้าไปหาเธอที่ำลั่วนับารหาอในู้เย็นอยู่ ผม่อย ๆ เินไป้อนอยู่้าหลั แ่ยัไม่โนัวเธอ
“หาอะไรอยู่รับ” แล้วะโหน้าไประิบเบา ๆ อยู่้าหูเธอ เธอสะุ้แล้วถอยัวออมา “ไม่ระวััวเลยนะรับหอม ั้แ่ล้ามาที่ห้อผู้ายสอ่อสอแล้ว” เธอมอผมาโ และสายาเธอ็ูหวั่นวิึ้นมา เหมือนเพิ่นึึ้นไ้ว่าเธออยู่ับเาในห้อแ่สอนริ ๆ ผมเลยแล้เินเ้าไปหา
“ไพน์ะทำอะไระ” เธอถอยหนีไปนิับเาน์เอร์รัว ผมเลยเอื้อมมือไปเปิู้้านบนแล้วหยิบยามาให้เธอู แล้วถอยัวออมา
“ผมมาหยิบยารับ เห็นุมัวแ่หาอในู้เย็น ทั้ ๆ ที่บอไปแล้วว่าไม่เป็นไร ผมินยาเลยไ้รับ ุะไ้ไม่้อลำบาทำให้ผมอี” เธอถอนหายใอย่าโล่อ “ไม่้อัวลหรอรับ ผมไม่ทำอะไรุหรอ แ่ที่ผมพูไปว่าุไม่ระวััวเลยนี่เรื่อรินะรับ ถ้าไม่ใ่ผม ุอาะไม่ปลอภัยนะรับ ระวััวหน่อยรับ ผมเป็นห่ว” ผมบออย่าริั แ่ทำไมเธอหน้าแ ๆ วะ ิหวัผมเหรอ ็ไม่น่านะ ผมไม่ไ้ป่วยริหนิ
“อบุที่เป็นห่ว่ะ แ่ที่เทียนไม่ลัวเพราะที่ผ่านมาไพน์็ไม่ไ้ทำัวรุ่มร่ามอะไร แถมยัวาัวี้วย พอเห็นว่าไม่สบายเทียนเลยยิ่ไม่ไ้ห่วเลย่ะ ลัวะเป็นหนัึ้นมาว่าถ้าไม่รีบินยาแล้วพัผ่อน” ผมแทบลอยไ้เลยเมื่อรู้ว่าเธอเป็นห่วผมริ ๆ
“แล้วทำไมหอมถึ้อัวลนานั้นล่ะรับ หืม” ไ้ทีผม็อระุ้นเธอหน่อยเถอะ ผม่อน้ามั่นใแล้วว่าเธอ้อรู้สึอะไรบ้าแน่ ๆ แ่อาะไม่รู้ัว
“ะ…็” เหมือนเธอพยายามิหาเหุผล แ่ิไม่ออ
“็อะไรเหรอรับ” ผมยับเ้าไปใล้เธออีรั้ หวัะแล้ให้เธอยิ่รนเ้าไปอี
“ละ…ละ…แล้ว…แล้วไพน์ไม่เป็นอะไรแล้วเหรอะ ทำไมูปิีแล้ว เมื่อี้ยัูเพลีย ๆ อยู่เลย” เวร ผมไม่ิว่าเธอะับไ้เร็วนานี้นะเนี่ย
“นั่นน่ะสิรับ สสัยผมไม่ไ้เป็นอะไรอยู่แล้วมั้รับ” ไหน ๆ ็โนับไ้แล้ว ผม็ีมึนไปเลยละัน
“นี่หลอันเหรอะ ุ้อารอะไรันแน่” เธอโรธผมริ ๆ ้วย ผมวรทำไี หรือะบอวามริไปเลยี แ่มันะเร็วไปป่ะวะ
“ผมอโทษรับ ผมไม่ไ้ั้ใะหลอหอมเลย ผมแ่อยารู้ัุมาึ้น เลยอยาให้หอมรู้ัผมเหมือนัน ริ ๆ อนแรผมะะพาหอมไปทาน้าวรับ แ่เห็นหอมเ้าใผิไป ผมเลยามน้ำไป แ่ผมไม่ไ้มีเนาไม่ีนะรับ อโทษริ ๆ รับ” เธอเียบไป เหมือนไม่อยาะุยับผมแล้ว “ถ้าหอมไม่สบายใยัไเี๋ยวผมพาไปส่ที่ร้านเลย็ไ้รับ”
“ถ้าอย่านั้น็รบวน้วย่ะ แล้วหลัานี้็ุยานันผ่านทาโทรศัพท์็พอนะะ” ัวผมาวาบเลย เธอโรธผมนไม่อยาเอหน้าันอีเลยเหรอ ผมทำผินานั้นเลย ไม่ใ่ว่าผมหมโอาสแล้วหรอใ่มั้ย ผมไม่ไ้อยาให้มันบแบบนี้เลยนะ
“หอมโรธผมมาเลยเหรอรับ ผมอโทษนะรับ แ่อย่าัาันแบบนี้เลยไ้มั้ย ผมไม่ไ้ั้ใะใหุ้รู้สึไม่ีนะรับ” เธอไม่สนใผมแล้วเินไปทาประู
“ถ้าุไม่สะวไปส่ ั้นันอัวนะะ” เธอเรียมเปิประูออไป
“เี๋ยวรับ ให้ผมไปส่เถอะ แ่หอม่วยลับมาพูับไพน์เหมือนเิมไ้มั้ยรับ แบบนี้มันูห่าเหินเินไป” เธอทำแ่มอผมนิ่ ๆ นสุท้ายผม็้อยอมแล้วไปส่เธอ
อนนี้บรรยาาศในรถมันน่าอึอัมา เธอไม่พูับผมสัำเลย ไม่ว่าผมะพยายามสนเธอุยยัไ เธอ็ไม่สนใ นผม้อหยุพูไปเอ แล้วับรถเียบ ๆ ไปลอทา นมาถึหน้าร้าน เธอถึยอมพูับผม
“อบุที่มาส่่ะ” ้วยประโยอบุที่ฟัูห่าเหินมานผมอยาะรั้เธอไว้ ทำทุทาให้เธอลับมาเป็นเหมือนเิม แ่ผม็ไม่ล้า เพราะลัวว่าาวามโรธะลายเป็นเลีย ผมเลยทำไ้แ่ปล่อยให้เธอลารถไป
ผมวรทำยัไ่อไปี ผมไม่เยรู้สึเ็บนานี้มา่อนเลย เธอโรธมาที่ผมเหมือนเล่นับวามหวัีอเธอ แ่ผมไม่ไ้ั้ใริ ๆ ผม็แ่อยาอยู่ใล้ ๆ เธอ แ่นั้นเอ
ั้แ่อนนี้ไปอาะลทีเียวทั้อนเลยนะะ รู้สึว่าอน่อน ๆ มันะสั้นไป ยัไถ้ามีอะไรผิพลารไหน็บอันมาไ้เลยนะ้าา
ความคิดเห็น