คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Part 1 เฮ้ออ...
Part 1 เฮ้ออ...
"เฮ้อ..."
เสียงถอนหายใจแบบหน่าย ๆ ที่จงใจทำขึ้น แข่งกับเสียงดังโวยวายของบรรดาเพื่อน ๆ ในห้องเรียน...
ก็นี่มันคาบว่างนี่นะ
"เฮ้อออ..."
"เฮ้ออออออออออ.... "
ลากเสียงยาวจนคอแทบแหก... พลางลอบส่งสายตามอง เหมือนกับต้องการให้ใครบางคนสนใจ
"เฮ้ออออ...."
หึหึ...ก็ได้ทำเป็นสนใจก็ได้
"เป็นอะไรของมึงวะ ไอ้เจ๋ง” ผมถามมันออกไป
"เยสส !! ในที่สุดมึงก็สนใจกูซักที !!! " ดี๊ด๊าขึ้นมาทันใด ว่าแล้วก็เขยิบเก้าอี้ มาใกล้ ๆ กับโต๊ะผม
"แล้วมีไร"
"โหยยย.... อยากรู้ขนาดนั้น” มันทำเล่นตัว... อย่างกับผมอยากรู้อ่ะ
"เปล่า...ไม่ได้อยากรู้” ผมตอบแบบไม่สนใจมัน แล้วอ่านหนังสือ (การ์ตูน) ต่อ
"โด่....... สนใจกูหน่อยดิว๊าาา” ทำทีเป็นพูดอย่างน้อยใจแล้วแย่งหนังสือจากมือคนตรงหน้ามาไว้กับตัวเอง
"ก็ว่ามาดิ”
"ก็น๊าา... วันนี้นะ ๆ เขามีนัดกันไง”
มาแนวนี้ผมว่ามันคงไม่พ้นเรื่องเดิม ๆ อีกแน่ ...
"นัดไรวะ”
"นัดบอด กะสาวโรงเรียนดังน่ารักโคดดดดดดดดดดดดดดดด!!!”
น่านไง... แล้วก็ไม่ผิดไปจากที่คิด...
ไอ้นัดบอดนี้มัน เป็นการนัดเจอกัน แบบนัดเล่นกิน-เที่ยว กะคนที่ไม่รู้จักกันอ่ะครับ นัดกันเป็นกลุ่ม ๆ (รึบางทีอาจมีตัว-ตัว) ใครโดนใครก็อาจสานสัมพันธ์เลิฟ ๆ กันต่อในอนาคต ซึ่งงานแบบนี้ไอ้เจ๋งมันไม่เคยจะพลาด...รึว่าแม่งจัดเองวะ!!
"แล้วไง”
"มึงช่วยทำทีเป็นตื่นเต้นกะกูหน่อยไม่ได้รึไงวะ”
"ไม่ว่ะ...ไม่สนใจ แล้วกูก็ไม่ได้อยากไปด้วย มึงหยุดเลยนะ ถ้าคิดจะชวนกูน่ะ” ผมบอกปัดไป
"โหยยย มึง!!! ไอ้คุณชายปริ๊นซ์ รู้ได้ไง แสนรู้โคตร!! กำลังจะชวน อย่าปฏิเสธเลย นะ ๆ ๆ ๆ ๆ "
"ไม่ไปเว่ย"
"ไมว๊าา...ไปเห่อะ ๆ นะ ๆ นะน๊า”
ผมเลิกคิ้วมองมันหน่อยนึง แล้วยิ้ม ๆ ตอบมันไป
"ถ้ากูไป... พวกมึงก็แห้วหมดดิว๊าา... เจ๋ง มึงคิดดี ๆ นะเว่ยย...”
พูดไปอย่างนั้นแหล่ะครับ... จริง ๆ แล้วไม่อยากไปครับ... มันเป็นอะไรที่น่ากลัวโคตร
นึกถึงครั้งที่ไอ้เจ๋งเคยลากคอผมไป... ยังสยองไม่หายเลย พวกเธอแร๊งงงได้อีก เรียนโรงเรียนดังชื่อเสียงดี เด็กกว่าพวกผมด้วยซ้ำ (พวกผม ม.5 ครับ) น้อง ๆ เล่นพากันรุมลากผมเข้าโรงแรมซะงั้น ตกลงน้องต้องการอะไรจากพี่กันแน่ครับ หนีออกมาแทบไม่ทัน... อ่า ไม่ใช่ว่าผมไม่สนผู้หญิงนะครับ แต่ว่าแบบนี้มันน่ากลัวเกินไป.... อะไร ๆ ก็ยังไม่พร้อมอ่ะ
"ไปเห่อะว่ะ ครั้งนี้ สาว ๆ เค้ารีเควสต์มา ว่าต้องเป็นท่านปริ๊นซ์เท่านั้น!!”
"แบบนี้กูยิ่งกลัว ไม่ไปเว่ย" มีการมารีคงรีเควสต์แบบนี้กูยิ่งไม่กล้าไปดิ สาดดดด
"ไปเหอะมึง...นาน ๆ ที เปิดหูเปิดตา กูบอกเขาแล้วว่ามึงจะไปไง... มึงอยากให้กูเป็นคนผิดคำพูดเหรอว๊าา"
"กูพูดตอนไหนว่าจะไป แล้วคำพูดมึงอ่ะเชื่อไม่ได้อยู่แล้ว”
ผมพูดเสร็จก็ลุกหนีมันมาเลย ได้ยินแต่เสียงโหวกเหวกโวยวายของมันตามหลังมา... (ความจริงน่าจะใช้โหยหวน)
ก็นะ... ผมไม่ได้อยากจะสานสัมพันธ์กับใครนี่นา
“เฮ้ออออ...”
ทีนี้เป็นเสียงถอนหายใจของผมแทนครับ... ชีวิตแต่ละวันทำไมมันน่าเบื่อแบบนี้
พอได้มาลองมองดูผู้คนจากที่สูง ๆ อะไร ๆ มันก็เหมือนกันไปหมดเลย
ผมยืนอยู่บนดาดฟ้าของโรงเรียนครับ ตอนนี้ยังเช้าอยู่เลยไม่มีแดด อากาศกำลังดีเลย ผมชอบมายืนมองดูผู้คนบนนี้ครับ แล้วบางทีก็แอบโดดเรียนมานอนเล่น กะพวกเพื่อน ๆ เวลาเซ็ง ๆ ไม่อยากเรียนกัน
ดาดฟ้าของโรงเรียนผมมีแค่ตึกนี้ตึกเดียวครับ แล้วก็เป็นเขตหวงห้ามไม่ให้ใครขึ้นมาเล่น นอกจากตอนที่มีกิจกรรมที่ต้องทำบนนี้จริง ๆ เพราะเคยมีเด็กมาลองโดดวัดแรงโน้มถ่วงโลกเล่น ตายไป 2-3 คนได้แล้วครับ
โรงเรียนของผมเป็นโรงเรียนเอกชน มีตั้งแต่อนุบาลจนไปถึงมหาลัย ส่วนใหญ่คนที่มาเรียนก็เป็นลูกคุณหนูพอมีอันจะกินกันทั้งนั้น ไฮโซกันซะ เพราะเป็นโรงเรียนเอกชนด้วยมั๊งครับ แต่ละคนเลยหล่อสวยอินเทรนด์กันได้ ไม่มีฝ่ายปกครองที่คอยดักตัดผมแบบโรงเรียนรัฐบาล แบบที่ผมเคยได้ยินมา (ที่นี่มีฝ่ายปกครองคอยดักเรื่องชู้สาว ยาเสพย์ติด การพนัน แล้วก็พวกตบตีชกต่อย ประมาณนี้ครับ)
“ดาดฟ้าเป็นเขตหวงห้ามนะครับ...ขึ้นมาแบบนี้มันผิดกฎโรงเรียนนา”
มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง พอผมหันไปก็เจอกับบุคคลที่ไม่ว่าใครในโรงเรียนก็ต้องรู้จัก
“แล้ว...ไม่ทราบว่า คุณประธานนักเรียนคนเก่งขึ้นมาทำอะไรครับ”
ครับคนที่อยู่ตรงหน้าผมคือ ‘เจฟฟ์’ ประธานนักเรียนคนเก่งของโรงเรียน ที่ไม่ว่าใครก็ต้องรู้จักครับ นอกจากจะหน้าตาดี เรียนเก่ง กิจกรรมเด่น เน้นคุณธรรม (เหมือนกับคำขวัญอะไรซักอย่าง) แล้วยังรวยแบบสัด ๆ พ่อมันเป็นเจ้าของบริษัทอะไรซักอย่างนี่แหล่ะ ผมเองก็ลืมไปแล้วเหมือนกันไอ้เจ๋งมันเคยบอกครับ สรุปก็คือมันเป็นเพอร์เฟ็คแมนที่ใคร ๆ ก็ต้องอิจฉา...ยกเว้นผม เพราะผมหล่อ ฮ่า ๆ (ไม่ค่อยหลงตัวเองเลยลูก...)
โรงเรียนของผม ให้ม.5 รับผิดชอบในส่วนของสภานักเรียน ดูแลกิจกรรมต่าง ๆ ของโรงเรียนครับ เพราะม.6 ต้องวุ่น ๆ เรื่องมหาลัย ถึงโรงเรียนจะมีถึงระดับมหาลัย (มีโควต้าให้เด็กเก่าด้วยถ้าผ่านเกณฑ์ที่กำหนด) แต่ส่วนใหญ่เด็กก็อยากเรียนมหาลัยดัง ๆ ของรัฐกันทั้งนั้นแหล่ะครับ ม.5 เลยต้องมารับผิดชอบภาระนี้ไป
“ก็ขึ้นมาจับคนทำผิดกฎไงล่ะ” มันตอบ
“อย่างกับว่า ตัวเองไม่ผิดงั้นแหล่ะ” ผมประชดมันไปดอกนึง... ผมสนิทกันกับมันในระดับที่เรียกว่า ห่างเหินครับ (แล้วมันสนิทตรงไหน) ห้องก็อยู่คนละห้องกัน... เลยไม่ค่อยมีอะไรเกี่ยวข้องกัน อ๊ะ...งานกีฬาสีผมกะมันเคยอยู่สีเดียวกันตอนม.2 ครับ แต่ก็ไม่เคยคุยอะไรกันมาก เพราะผมก็ไปกับกลุ่มเพื่อนผม เจฟฟ์มันก็ไปกับกลุ่มเพื่อนมัน
“สิทธิพิเศษน่ะ... แบบว่าคนมันเป็นประธานนักเรียน” มันพูดยิ้ม ๆ แล้วเดินมาตรงระเบียง ใกล้ ๆ ผม
“ประธานมีนิสัยงี้เองสินะ” ผมทำสายตารังเกียจใส่มัน แล้วเสมองไปทางอื่น ดูนั่นดูนี่ไปเรื่อย...
“แล้วปริ๊นซ์ถอนหายใจทำไมอ่ะ”
“ไมกูต้องบอกมึงวะ” ผมทำหน้ากวนตีนใส่มัน... อย่าบอกนะว่ามันอยู่บนนี้ตั้งแต่แรก รู้สึกไม่สบอารมณ์ขึ้นมาตะหงิด ๆ
“ก็กูถามไง” แล้วมันก็ยักคิ้ว ทำหน้ากวนตีน(กว่า)ใส่ผม
เฮ้ ๆ ตอนแรกมึงยังพูดเพราะ ๆ อยู่เลยนะ พอขึ้นกูใส่ เลยเอาใหญ่มั่งเลยนะ
“ช่างกูเหอะ !! เซ็งเว่ยย...” พูดใส่หน้ามันเสร็จผมก็เดินออกมา... ได้ยินแต่เสียงหัวเราะ ‘หึหึ’ ชวนถีบของมัน...
อะไรกัน ผมพึ่งรู้นะเนี่ยว่าไอ้เจฟฟ์มันกวนตีนถึงเพียงนี้ เห็นแต่ละทีอยู่ในคราบประธานสุดเนี๊ยบที่ไม่ว่าใครก็รัก เทิดทูน บูชา อันนี้ไม่ได้เว่อร์ครับ ผมยังงง ทั้งรุ่นพี่-รุ่นน้อง ม.ต้น-ม.ปลาย อาจารย์ยันภารโรง มีแต่คนรักชอบมันไปซะหมดโรงเรียน อะไรจะป๊อปปูล่าขนาดนั้น มันเป็นว่าที่ประธานตั้งแต่ขึ้นม.4 เลยก็ว่าได้ ดีไม่ดีตั้งแต่ม.ต้น มันดังมากกกกกกก และเด่นโคตรรรร
“แล้วเจอกันนะ!!!”
ได้ยินแต่เสียงมันร้องตะโกนมาแต่ไกล ๆ ...
เหอะ ใครอยากเจอมึงอีก
-----------------------------------------------------------------------★
อ่ะแฮ่มม... เราชอบคาแรคเตอร์ของปริ๊นซ์มาก รวมไปถึงบุคลิกของตัวปริ๊นซ์เอง
เพราะมันเป็นเหมือนกับสิ่งที่เราอยากทำ...แต่ทำไม่ได้ ฮ่า ๆ
ติดตามกันต่อด้วยนะ... แล้วจะรู้ว่าปริ๊นซ์เท่ขนาดนั้น
/เอ๊ะ...ยังไง
แล้วก็ขอฝากปริ๊นซ์ไว้ในใจของทุกคนด้วยนะ...
อิมเมจของปริ๊นคือ Park Tae Jun ซึี่งเป็นคนที่เราชอบมาก ! (พึ่งชอบเพราะหาอิมเมจให้ปริ๊นส์นี่แหล่ะ)
แต่ยังหาอิมเมจให้คนอื่น ๆ ไม่ได้เลยยย... ต้องติดตามกันต่อไป!!
(ถ้าเห็นใครที่มีอิมเมจคล้าย ๆ กับคนในเรื่องบอกเราหน่อยนะ... เพราะเราก็ไม่ค่อยจะรู้จักใครเท่าไหร่ TT^TT)
ความคิดเห็น