Dreamerfall ไว้เจอกันใหม่ในความฝัน(Undertale fanfic)

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่4 ปีศาจในความฝัน

     หลังจากใช้เวลาเกลี้ยกล่อมให้คนตัวเล็กกว่าให้ 'รีบกลับไปที่ความฝันของตัวเองจะดีกว่านะ' ได้สักพักใหญ่ๆ ในที่สุดไวก็สามารถทำให้เรย์อาร์ที่กำลังดีดยอมเดินนำทางกลับไปที่บ้านในพิภพมายาของเธอได้ในที่สุด 

     "บ้านฉันอยู่ตรงนั้นไง หลังที่มีพุ่มไม้เหลี่ยมๆอยู่ในสวนหน้าบ้าน" นิ้วเรียวเล็กของเรย์อาร์ชี้ให้ดู ไวมองตามก็เห็นบ้านหน้าตาน่ารักน่าหลังหนึ่ง แต่กลับขมวดคิ้วแน่น "ฉันออกมาจากตรงนี้" เด็กสาวเดินตรงไปยังแนวพุ่มไม้ แล้วก้มๆเงยๆมองหาช่องว่างระหว่างกิ่งก้านของมัน แสงจันทร์สีขาวลอดกิ่งต้นโอ๊คสูงๆลงมาต้องร่างของเธออย่างน่ามอง

     "เรย์ เธอช่วยเล่าตอนเธอหนีปีศาจออกมาให้ฉันฟังอีกทีได้มั้ย" ไวคว้าไหล่คนที่กำลังก้มๆเงยๆควานพุ่มไม้อย่างไม่รู้สึกถึงอันตรายให้หันกลับมา ระหว่างทางมาที่นี่เด็กสาวได้แนะนำชื่อของตนให้ไวรู้จักแล้ว ซึ่งฝ่ายนี้ก็ตัดสินใจเรียกเธอสั้นๆว่าเรย์

เรย์อาร์เลิกคิ้ว แต่ก็ยอมเล่าให้อีกฝ่ายฟังอีกรอบ "ฉันวิ่งหนีเจ้าปีศาจตัวสูงโย่งนั่นมาจนถึงพุ่มไม้ พอฉันมุดออกมาก็เจอบ้านตัวเอง ฉันก็เลยเดินเข้าไปข้างใน แล้วก็เจอปีศาจปากกว้างที่ปลอมตัวเป็นแม่ฉัน" แต่แล้วเธอก็ทำจมูกฟุดฟิดเหมือนกระต่าย

     "คุณได้กลิ่นแปลกๆเหมือนขี้เถ้าหรืออะไรไหม้ๆมั้ย"

ไวกำลังจะอ้าปากเตือนอะไรบางอย่างกับเธอ แต่ก็ต้องตกตะลึงเมื่อเรย์อาร์พูดถึงกลิ่นขึ้นมา

     "เธอก็ได้กลิ่นพวกมันเหมือนกันงั้นเหรอ?" คนตัวสูงกว่าพูดยิ้มๆ พยายามรักษาความสบายๆในน้ำเสียงเอาไว้ แต่หัวคิ้วที่ชนกันทั้งสองข้างยังไม่ยอมคลายตัวออกมา ถ้ามองดูดีๆแล้วยังออกจะขมวดแน่นกว่าเก่าด้วย

     "ก็แน่ล่ะสิ ทำไมล่ะ มันเป็นกลิ่นของปีศาจรึไง?" เด็กสาวถามด้วยสีหน้าไม่สบายใจนัก

     "ถูกต้อง" เฟธรับคำ "ปกติแล้วมนุษย์ทั่วไปจะไม่ได้กลิ่นของพวกมันหรอกนะ" จริงๆแล้วทีแรกไวไม่คิดจะบอกข้อหลัง แต่ถึงไม่บอกเดี๋ยวเรย์อาร์ก็คงจะถามขึ้นมา หรือเดาได้เองอยู่ดีนั่นแหละ

     "จริงเหรอ! งั้นฉันก็ไม่ใช่คนธรรมดาน่ะสิ" เด็กสาวยิ้มกว้างอย่างเจ้าเล่ห์ ดูน่ากลัวยังไงบอกไม่ถูก...ความกังวลของไวเป็นจริงขึ้นมาแล้ว

     "ฉันกะแล้วว่าเธอจะต้องพูดแบบนี้" คนตัวสูงหลับตายิ้มอย่างเหนื่อยใจ "อย่าเพิ่งได้ใจไปล่ะ แค่ได้กลิ่นไม่ได้ช่วยให้เธอแข็งแกร่งพอที่จะต่อสู้กับพวกมันได้หรอกนะ" ไวรีบพูด

     "ฉันรู้น่า" เรย์อาร์ทำหน้าผิดหวัง...แต่ไวไม่ค่อยเชื่อหรอกว่าอีกฝ่ายเข้าใจจริงๆอย่างที่พูด

ไวไล่มองบ้านทั้งหลังตั้งแต่ประตูหน้าบ้านจนถึงหลังคาอย่างพิจารณา ก่อนที่จะหันกลับมาถามเรย์อาร์ต่อว่า

     "เรย์ เธอคิดว่าปีศาจตัวที่ไล่ตามเธอในทุ่งดอกไม้กับตัวที่เธอเจอในบ้านเป็นตัวเดียวกันรึเปล่า?" 

เด็กสาวยกมือปิดปาก ทำท่าเหมือนเพิ่งนึกถึงอะไรออก ไวตีความท่าทางนั้นว่าเป็นความกลัว

     "ฉันก็คิดว่าอย่างนั้น" ไวพูดเหมือนอ่านใจอีกฝ่ายได้ "ฉันรู้สึกได้ว่ายังมีปีศาจอีกตัวซ่อนอยู่ในฝันของเธอ พวกมันคงจะวางแผนช่วยกันดักไม่ให้เธอมีทางหนีตั้งแต่แรก" 

     “งั้นคุณก็เข้าไปช่วยจัดการเจ้านี่ให้ฉันอีกสักตัวทีสิ” เรย์อาร์ทำท่ากังวลใจได้ไม่นาน รอยยิ้มเจ้าเล่ห์แบบ’สาวน้อยน่ารักที่มีซูเปอร์ฮีโร่คอยคุ้มหัว’ก็กลับมาแสดงอยู่บนใบหน้าของเธออีกครั้ง

แต่ว่าซูเปอร์ฮีโร่ของเธอไม่ยิ้มไปด้วย ไม่รับคำ ไวเงียบไปและแสดงสีหน้าลำบากใจเหมือนกำลังจะต้องอธิบายเรื่องที่ต้องใช้ความคิดพิจารณาอย่างหนักให้เธอฟัง

     "คือยังงี้นะ" ไวเอ่ยขึ้น "ถ้าสิ่งมีชีวิตจากพิภพมายาอย่างฉันหรือเจ้าพวกปีศาจนั่นได้เข้าไปในความฝันของใครแล้ว มันก็จะทำให้จักรวาลและมิติปั่นป่วน เรื่องที่เกิดขึ้นในความฝันของคนคนนั้นก็จะมีโอกาสกลายเป็นจริงขึ้นมาในโลกแห่งความเป็นจริงที่เธออาศัยอยู่ ยิ่งถ้าจำนวนของผู้ที่เข้าไปปั่นป่วนในความฝันเธอมันยิ่งเยอะ โอกาสที่ความฝันจะกลายเป็นจริงก็จะสูงขึ้นไปด้วย"

     "ฟังดูยุ่งยากแฮะ" น้ำเสียงของเด็กสาวเปลี่ยนไปเล็กน้อย เหมือนเวลานั่งเรียนอยูในคาบวิชาพละที่โรงเรียนซึ่งต้องทวนกฏกติกาการเล่นกีฬาจุกจิกมากมายก่อนที่จะเริ่มจนเธออดครวญขึ้นมาไม่ได้ว่า 'เฮ้อ น่าเบื่อ'

     "คำถามก็คือ มีเหตุการณ์ไม่ดีอะไรเกิดขึ้นในฝันเธอบ้างหรือเปล่า...นอกจากเรื่องปีศาจบุกนะ เพราะเดี๋ยวฉันก็จัดการมันให้อยู่แล้ว ที่ฉันต้องรู้คือเรื่องจำพวกมีใครตายหรือตกงานหรือไม่ก็เรื่องโชคร้ายอื่นๆที่มันแย่มากจนรับไม่ไหวถ้าเกิดขึ้นจริง อย่างเช่นลืมใส่กางเกงในไปโรงเรียน" ไวยิ้มบางให้กับปฏิกิริยาของเด็กสาว...คงจะไม่ได้มีเรื่องร้ายอะไรเกิดขึ้นในฝันของยัยนี่สินะ 

เรย์อาร์นิ่งคิดเป็นเวลาสั้นๆก่อนที่จะตอบออกมา

     "มีอยู่เรื่องนึง ดอกไม้มันงอกขึ้นมาบนแขนกับบนหน้าฉันเต็มไปหมดเลย เรื่องหลุดโลกแบบนั้นมันจะเกิดขึ้นจริงอย่างงั้นเหรอ" เธอเกาหน้าแกรกๆเหมือนยังรู้สึกถึงความน่ารำคาญของตอนที่ดอกไม้งอกขึ้นมาบนใบหน้า

     "ก็ไม่เชิง นั่นอาจแปลว่าเธอจะมีผื่นขึ้นถ้าไปโดนพวกมัน เธออาจจะต้องกลายเป็นคนแพ้ดอกไม้ถ้าความฝันนี้กลายเป็นจริง" คนตัวสูงตอบยิ้มๆ "หรืออาจจะหมายความว่าอย่างอื่น ฉันเองก็ไม่ได้เก่งเรื่องตีความฝันของมนุษย์นักหรอก"

     "เอ๊ะ! นั่นมันแย่มากเลยนะ ฉันแค่กลับเข้าไปในฝันตัวเองแล้วรีบทำอะไรสักอย่างให้ตัวเองตื่นก่อนที่ปีศาจมันจะทันได้ทำร้ายฉันอีกไม่ได้เหรอ" เรย์อาร์พูดจาเอะอะขึ้นมาเล็กน้อย เธอรู้สึกเสียดายมากที่จะต้องแพ้ดอกไม้ป่าสีเหลืองทองแสนสวย...ถ้าต้องเป็นแบบนั้นก็คงจะไม่สามารถนำพวกมันมาปลูกในแปลงที่บ้านได้สินะ

แต่ว่าไวก็ยังบอกข่าวร้ายต่อไป 

     "เธอจะไม่มีทางตื่นได้ตราบใดที่ปีศาจยังอยู่ในฝันของเธอ" ใบหน้าที่ดูคล้ายกับเธอแสดงความเห็นอกเห็นใจ

     "อืม...ก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่ที่มันเป็นแบบนั้น" เด็กสาวหลุบสายตาลงต่ำอย่างปลงๆ "แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าความฝันจะกลายเป็นจริงหลังจากที่คุณหรือพวกปีศาจเข้าไปปรากฏตัวข้างในนั้นน่ะ" เธอหันมาพลางเลิกคิ้วเล็กน้อย

     "ฉันก็แค่รู้ว่ามันจะเป็นอย่างนั้น" อีกฝ่ายตอบได้ในทันที "ฉันก็แค่รู้ว่ามันจะเกิดขึ้นเหมือนกับที่รู้ว่าจะรู้สึกเจ็บถ้าจับน้ำแข็งนานเกินไป"

     "อ้อ...โอเค" เรย์อาร์รับเสียงอ่อย...ก็จะให้เธอพูดอะไรได้อีกล่ะ "งั้นตกลงคุณจะเข้าไปช่วยฉันหรือเปล่า" เธอดูผิดหวังนิดหน่อย

     "ก็ถ้าเธอโอเคกับการแพ้ดอกไม้มากกว่าการมีปีศาจอยู่ในฝันล่ะก็นะ" คนตัวสูงส่งยิ้มสบายๆมาให้

     "..."

ด้วยการตอบตกลงอย่างไร้คำพูด พุ่มไม้ได้แหวกตัวออกมาเป็นช่องประหลาดที่ไม่ได้เชื่อมต่อกับสวนของเพื่อนบ้าน