คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER 2 : เพียงสัมผัสแรก
-เพียงสัมผัสแรก-
ทันทีที่เสียงใสตะโกนแย้วๆเรียกความสนใจให้ผมเบนสายตาไปมอง
ภาพร่างบอบบางหน้าม้ากระเจิงที่กำลังจะลงไปจูบกับพื้นฟุตบาทก็ทำให้ขาของผมก้าวไปก่อนสมองทันที
ฟู่วววววว ดีนะที่จับไว้ทันน่ะ คนหล่อก็เงี๊ยะแหละครับ ผมเท่ห์ใช่ป่ะครับ
“เป็นอะไรไหมครับ” ผมพยุงคนตัวเล็กให้ลุกขึ้นยืนได้อย่างเต็มภาคภูมิอีกครั้ง
แต่สิ่งที่ได้รับตอบกลับมาคือความเงียบ ถึงเค้าจะทำหน้าเฉยหน้าเดียวขนาดไหน แต่ผมก็เห็นนะ...
แววตาของเค้า หลอกผมไม่ได้หรอก ตาใสนั่นแสดงความตกใจออกมาอย่างปิดไม่มิด
เป็นไงละคู๊ณณณณณ คงทึ่งในความหล่อของผมล่ะสินะเนี่ย
คิดได้ดังนั้นคนหล่ออย่างเต๋าก็ต้องเสยผมพร้อมส่งยิ้มให้อีกหนึ่งที
แต่คนตัวเล็กหันหน้าหนีพร้อมตั้งท่าจะเดินหนีผมซะงั้น! อย่าหวังเลย!
หมับ!!!!!
“แหม จะไม่ขอบคุณกันหน่อยหรอครับ” โอ๊ะ มือนุ่มนิ่มจังแฮะ ไม่อยากปล่อยเลย
“ข...ขะ..ขอบคุณครับ” เอ่ยขอบคุณอย่างตะกุกตะกักพร้อมบิดมือทิ้งแล้ววิ่งไปหาผู้ชายที่ยืนมองอยู่ไม่ไกล
นี่ผมไม่ได้เดินตามเค้านะครับ ผมแค่จะไปถามทางจากเจ้าของร้านรถทามิย่าต่างหาก มันเหลืออยู่ร้านเดียวแล้วนี่
“พี่พุฒสวัสดีตอนเย็นฮะ วันนี้หม่าม๊าอนุญาตให้ถอยสามเลยฮะ เอานี่ โน่น นู่น ขอด่วนเลยนะฮะ ไม่ต้องใส่ถุงก็ได้นะ”
ผมยืนอยู่ข้างตึกอีกหลังที่ปิดไปแล้วแอบหัวเราะเบาๆให้กับคำสั่งสุดท้ายของคนตัวเล็ก
“นี่ทามิย่าไม่ใส่ถุง แต่ถ้าเป็นสไปรท์ไม่ใส่ถุงกินไม่ได้นะคร้าบ” เจ้าของร้านที่หล่อน้อยกว่าผมนิดนึงเอ่ยแซวคนตัวเล็ก
“เดี๋ยวหม่าม๊ามาเคลียร์เหมือนเดิมนะฮะ ไปล่ะครับ สวัสดีตอนเย็นน๊า” รับของแล้ววิ่งขึ้นรถสีขาวที่จอดรออยู่ไม่ไกล
“ขอโทษนะครับ...”
ผมเอ่ยเรียกความสนใจจากเจ้าของร้านที่หล่อน้อยกว่าผมนิดนึงให้เลิกมองรถสีขาวที่เลี้ยวขวาออกไปจนลับตาแล้ว
จะมองอะไรนักหนาวะ ยิ้มทำไมเนี่ย เอ้อ สงสัยดีใจที่ขายของได้ล่ะมั๊ง ทีเดียวตั้งสามคันเลยนี่
“บ้านเลขที่23/3 ต้องเดินไปทางไหนต่อหรอครับ” หลังจากเจ้าของร้านที่หล่อน้อยกว่าผมนิดนึงหุบยิ้มแล้วหันมา...
ก็ต้องตกใจกับความหล่อของผมอีกแล้วสิท่า ทำหน้าอึ้งกิมกี่ขนาดนั้น
เนี่ยล่ะน้า ผมก็อยากปฏิเสธอยู่นะว่าผมไม่หล่ออะ แต่ของมันก็เห็นๆกันอยู่น่ะ
“เลี้ยวขวาครับ” โหหหห ละเอียดมากครับ! พอตอบเสร็จก็ลากประตูลงปิดร้านเลย รีบหนีไปเล่นแฟลบปี้เบิร์ดรึไงเนี่ย!
“ขอบคุณครับ”
ผมกล่าวขอบคุณกับประตูแน่นหนานั่นตามมารยาทของคนขอความช่วยเหลือแล้วเดินเลี้ยวขวามาตามคำบอกที่แสนจะละเอียด
โอ้วววว แปลงดอกคาร์เนชั่น! ผมว่าผมเริ่มคุ้นทางละครับ นี่บ้านผมมมมมมม
แปลงดอกคาร์เนชั่นสีแดงสุดโปรดของผมที่หน้าบ้าน อยู่ใต้ป้ายสีเขียวสดใส ‘บ้านเลขที่ 23/3’
ผมหุบยิ้มไม่ได้ครับ ควักกุญแจที่พกติดตัวตลอดมาไขเข้าบ้าน
ผมมาแล้วครับ คนที่ผมรักที่สุดในชีวิต...
------------------------------------------------------------------------------------------------
“แม่ครับบบบบบ! แม่จ๋า...ลูกเต๋ากลับมาแล้ววววววว” ผมตะโกนสุดเสียงทันทีที่ผ่านพ้นประตูบ้านหลังน้อยเข้ามา
แต่ผมกลับพบเพียงความว่างเปล่า...
ไม่มีอ้อมกอดของแม่จ๋าที่รอรับอยู่
ไม่มีมือนุ่มนิ่มที่คอยลูบหัวหยิกหยอยของผม
ไม่มีกลิ่นอาหารจากครัวที่หอมหวนชวนน้ำลายสอ
ไม่มีแม้แต่เงา
...ไม่มีใคร...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เรื่องนี้เกิดขึ้นได้เพราะประชดฟิคไม่อัพและจะประชดเมื่อไม่พบความเคลื่อนไหวของการอัพเดตฟิคเกิน24hr
...ให้ฟิคเราเป็นตัวสำรองก็พอ..
แอบเอามาลงเป็นกำลังใจในการโหวตนิดดิง!
นี่อ่านอยู่แสดงว่าไม่ได้โหวตใช่ไหม? ไป! ไปสู้! พิมพ์G106แล้วส่งไปที่4242811
จนกว่าจะไม่มีฟิคอัพอีกครั้ง
...ด้วยรัก...
ความคิดเห็น