`it's you♡ :: ฉันต้องคู่กับเธอ :: [[TaoKacha FanFic]]

ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 1 : เพียงพบเธอ

-เพียงพบเธอ-

 

"หม่าม๊าทำไมมารับชาช้าขนาดนี้ล่ะฮะ! แถมยังไม่โทรบอกกันซักคำนะฮะ ทำงี้ได้ไง รู้ไหมว่าชารอนานมาก กดโทรศัพท์สายจะไหม้ละฮะ"

หลังจากขึ้นมาบนรถคันคุ้นเคย คนรอก็บ่นคอยืดคอยาวใส่ผู้เป็นมารดาที่วันนี้บกพร่องต่อหน้าที่สารถีส่วนตัว

"ก็ไอ้ด่างหน้าปากซอยล่ะสิลูก..." ยังไม่ทันจะจบประโยคดี ก็โดนเสียงใสขัดคอทันที

"ไอ้ด่างอะไรฮะ!!!!! ไม่ต้องมาอ้างเลยนะ ชาโทรไปหกโมงสิบห้า หม่าม๊าเป็นคนรับสาย ทั้งๆที่ควรจะอยู่หน้าตึกรอชาตั้งแต่หกโมงตรง"
"และชาจะไม่แปลกใจเลยถ้าชาไม่โทรเข้าเบอร์บ้าน" จบประโยคแล้วสะบัดหน้าใส่หนึ่งที

"ยอมแล้วครับ สารภาพก็ได้ครับ วันนี้หม่าม๊านั่งจิ้มแฟลบปี้เบิร์ดเพลินไปหน่อยเลยไม่ทันดูนาฬิกา ออกสายเลย ขอโทษนะคนดี"

"นี่เห็นไอ้นกไร้สติบินไม่ถึงวิก็ตายนั่นดีกว่าชาหรอฮะ จะเกินไปแล้วนะ" พูดปากยื่นพลางจิ้มมือถือตัวเอง

"เจอนี่หน่อยเป็นไงล่ะ 136ท่อ คึคึ" โชว์คะแนนตัวเองให้สารถีส่วนตัวดูอย่างภาคภูมิใจ

"ว๊าวว เก่งที่สุดเลยลูกม๊า ไหนมาสอนเทคนิคม๊าหน่อยสิ หายงอนแล้วใช่ป่าวครับ"
ผู้เป็นมารดาแอบอมยิ้มให้กับเด็กน้อยของตัวเองในขณะที่เคลื่อนรถออกไปข้างหน้าตามสัญญาณไฟสีเขียว

"ง่ายไปไหมละฮะ มันน่าจะมีอะไรพิเศษกว่านี้หน่อยน้าาา "

 

ทันทีที่ประโยคนั้นถูกกล่าวมาพร้อมกับใบหน้าจิ้มลิ้มเจ้าเล่ห์นั่น คำตอบจะเป็นอะไรได้อีกนอกจาก...

 

"พาไปบ้านน้ำเคียงดินเลยเอ้า กินขาหมูเยอรมันให้จุกคอตายกันไปข้าง"

'เงียบ'

"แถมเกี๊ยวผักที่อยู่ในครัวอีกหม้อใหญ่เลยนา"

'เงียบ'

"ว๊า แย่จัง วันนี้สงสัยไม่หิวแหะ"

'เงียบ'

"เอาไงดีน้า ถ้ากลับทางนี้ผ่านร้านทามิย่าด้วยนี่นา...ถอยคันใหม่ซักสามคันดีไหมน้า"

หน้าบึ้งตึงหันขวับมาพร้อมรอยยิ้ม "รักหม่าม๊าที่สุดในโลกเลย"

 

------------------------------------------------------------------------------------------------

 

ท่ามกลางไฟสลัวและร้านรวงที่กำลังปิดลง ผมเดินมาเรื่อยๆ เพื่อกลับบ้าน บ้านที่ผมไม่ได้กลับมาเกือบสิบปี 

ผมกำลังจะกลับไปหาคนที่ผมรักที่สุดในชีวิต..แต่แท็กซี่ที่เมืองไทยทำไมถึงโกงกินคนต่างชาติได้ถึงขนาดนี้วะครับพี่น้อง

ผม 'เต๋า' ครับ เพิ่งกลับมาจากออสเตรเลียแดนจิงโจ้น่ะครับ พอเหยียบแผ่นดินไทยก็โดนพี่แท็กเล่นซะเลย

พี่แท็กคงคิดว่าผมพูดไทยไม่ได้ล่ะมั้ง ก็ผมไม่รู้ว่าบ้านผมไปยังไงนี่ พอยื่นที่อยู่ให้ก็ด่าผมยาวตลอดทางเลย
ผมจะไม่อะไรหรอกนะถ้าผมฟังไม่ออก มันจะเหมือนเสียงแมลงหวี่บินข้างหูก็เท่านั้นเอง แต่ปัญหามันอยู่ที่ผมฟังออกไงครับ

อยากจะด่ากลับแต่ก็กลัวโดนฆ่าหมกรถ เห็นข่าวบ่อยแถมโด่งดังมากนะความโหดแสสของพี่แท็กเมืองไทยน่ะ

ผมก็เลยต้องตีเนียนหูทวนลมไม่สนใจสารพัดสัตว์ที่ออกมาจากปากคนขับ

ป้าดดดดดดด! ถ้าพี่จะไม่อยากไปส่งผู้โดยสารขนาดนี้ก็อย่ามาขับเลยครับแท็กซี่น่ะ

ไปส่งรถอย่างที่พี่พูดทุกสองวินาทีเถอะคร้าบ ผมจะกราบเบญจางคประดิษฐ์อ้อนวอนเลย
 

พอมาถึงซักแยกนี่ล่ะ ดูเหมือนจะเป็นร้านขายของเล่นเด็กยาวทั้งแถบถนน พี่แท็กก็บอกว่าถึงแล้ว ห้ะ ไหนล่ะบ้านผม?????
และค่าโดยสารทั้งหมด 1,000บาทถ้วน คืออะไรครับ????

ผมสับสนและงงงวยครับ แต่แน่นอนว่าผมไม่อยู่เฉย จะทำไรน่ะหรือครับ... หึหึ

คนอย่างเต๋าน่ะ...

แมนแมนครับ!

 

 

ก็จ่ายตังให้พี่แท็กแล้วก็ขนกระเป๋าใบโตของตัวเองมาพาดบ่าแต่โดยดีสิครับ 

ผมบอกแล้วนะว่าความโหดแสสของพี่แท็กเมืองไทยน่ะมันโด่งดังมากที่ออสนะครับผมกลัวโดนฆ่าหมกรถนี่นา
แล้วนี่ไปทางไหนต่อล่ะเนี่ย หลงแล้วนะเว้ย! นี่เคยอยู่แถวนี้จริงๆหรอวะตรู

นี่มัน21/1 21/2 21/3 ของเราตั้ง23/3 คงอีกไกล แล้วพี่แท็กมาส่งทำไมหน้าบ้านคนอื่นล่ะเนี่ยครับ

ไม่โกงจะให้เรียกว่าไงได้อีกครับพี่น้อง!!!!!! 

ผมเกาหัวทำหน้าหมาโง่ จะถามใครก็ไม่ได้ ปิดร้านกันแทบหมด เฮ้ยนั่น! ร้านนั่นยังไม่ปิด

ผมรีบสาวเท้าไปยังร้านหัวมุมถนนที่กำลังปิดประตูไปแค่ด้านเดียวอยู่

แต่...

 

 

"อย่านะ! อย่าเพิ่งปิดน้า!!!!!!!"

 

------------------------------------------------------------------------------------------------

รถอัลติสสีขาวสะอาดตาหยุดเคลื่อนที่เมื่อเทียบริมฟุตบาทเยื้องหน้าร้านทามิย่าผู้ชนะใจคชาในยามค่ำ

แต่ประตูร้านสุดโปรดด้านนึงกำลังถูกเลื่อนปิดลงมาบดบังโมเดลรถคอลเลคชั่นใหม่ล่าสุดช้าๆ

นั่นหมายความว่า! ร้านกำลังจะปิดน่ะสิ! คิดได้ดังนั้นคนตัวเล็กก็รีบกุลีกุจอตาตื่น

" เลือกแปปเดียวเท่านั้นล่ะฮะ"หอมแก้มคนง้อสำเร็จแล้ววิ่งลงรถไป

 

 

"อย่านะ! อย่าเพิ่งปิดน้า!!!!!!!" แหกปากลั่นซอยจน 'พี่พุฒ' เจ้าของร้านชะงักมือที่กำลังจะล็อกแม่กุญแจหันไปมอง
ใจกลัวข้อเท้าเล็กๆนั่นจะพลิกเหลือเกิน วิ่งซะขาขวิดขนาดนั้น

"โอ๊ะะะะะะ โอ้ยยยย!!!"

ยังไม่ทันจะคิดจบก็ต้องรีบผุดลุกวิ่งหาคนที่สะดุดเชือกรองเท้าตัวเองล้มคะมำกับพื้นฟุตบาท

แต่คงไม่ทัน...