คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 02 | Hurt oneself.
สตีฟจ้องดวงไฟสีแดงเลื่อนละดับหมายเลขชั้นสูงขึ้นเรื่อยๆ
เขายืนตรงรวบสองมือไว้ด้านหน้าตามความเคยชิน
เขากรอกตาหาเด็กสาวข้างกายที่นิ่งเงียบพาให้ภายในลิฟต์ชวนอึดอัด
ตัวเธอเปียกปอนชุ่มนํ้าฝนไม่ต่างจากเขา เดรสสีดำของเด็กสาวแนบเนื้อจนเห็นรูปร่างได้ชัด
ซึ่งสตีฟเลือกไม่มองและหันสายตาไปทางอื่น
ไม่มีบทสนทนาใดระหว่างเขากับเด็กสาว
เสียงลิฟต์ดังขึ้นนั่นช่วยคลายความอึดอัด “ผมส่งเธอได้เท่านี้นะ” แองเจล่าแค่ยิ้มผงกหัวลงเล็กน้อยเป็นการขอบคุณชายหนุ่ม เธอเข้าใจดีว่าเขาคงมีภารกิจยุ่งและเธอก็เหนื่อยเกินกว่าที่จะคุยอะไรกับใคร
แองเจล่ายืนส่งจนประตูลิฟต์ปิดลง
ดวงตาสีฟ้าของสตีฟนั้นยากจะคาดเดาว่าเขากำลังคิดอะไร เธอหันหลังกลับกวาดสายตามองโดยรอบ
ที่นี่คือตึกสูงระฟ้าที่สูงที่สุดในเมือง มันเงียบและไร้ซึ่งเงาของมหาเศรษฐีช่างจ้อ
เธอเริ่มเดินสำรวจด้วยรองเท้าชุ่มแฉะกับเสื้อโค้ทตัวใหญ่แสนหนักของสตีฟ
ตอนนี้เธอต้องขอยืมใช้ไล่ความหนาวก่อน ไว้มีโอกาสเมื่อไหร่เธอจะซักคืนเขา
เด็กสาวเดินมาเรื่อยๆจนมาถึงทางลงบันไดแห่งหนึ่ง เธอก้าวลงที่ละขั้นอย่างระมัดระวัง เสียงเหล็กเสียดสีเหมือนเครื่องจักรกำลังทำงานดังไม่ไกลนัก
เธอแอบชะโงกหัวเล็กน้อยผ่านมุมกำแพง ที่นั่นเธอได้พบกับเจ้าของบ้านกำลังง่วนอยู่กับการประดิษฐ์อะไรสักอย่าง
แองเจล่าเอ่ยเสียงทักทายเพื่อให้เขารู้ตัว
“ยุ่งเหรอคะคุณสตาร์ค”
โทนี่ละสายตาจากงานเบื้องหน้า
มองเด็กสาวผ่านหน้ากากกันแสงและลามือจากเครื่องเชื่อมเหล็ก เขาถอดหน้ากากออก
เดินเนิบนาบหาผู้มาเยือนตัวน้อย โทนี่มองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ทว่าไม่พูดอะไรแต่กลับโยนผ้าขนหนูบนโต๊ะใส่หัวแองเจล่า
“ไปอาบน้ำซะ” เขาสั่งเสียงห้วน
“ห้องน้ำไปทางไหนคะ?” เธอถามโดยทำทีเป็นไม่สนใจท่าทางที่ชายตัวเล็กแสดง
“ตามมาสิ” โทนี่กวักนิ้วให้เด็กสาวตามมา
เขานำเธอไปที่ห้องอาบน้ำใหญ่และสาธยายถึงวิธีการใช้ฝักบัวกับอ่างอาบน้ำรวมถึงความสะอาดที่เธอควรปฏิบัติ
การกระทำของเขาทำให้แองเจล่ามึนงงเป็นไก่ตาแตก ไหนเขาลือกันว่าโทนี่ สตาร์ค ช่างจ้อ
เพลย์บอย เป็นหนุ่มคาริสม่า ขี้เล่นปากเสีย แต่ผู้ชายตรงหน้ามันตรงข้ามกับที่เธอได้ยิน
ตอนนี้เขาทำราวกับคุณพ่อกำลังสอนลูกสาว
แองเจล่าอดสงสัยไม่ได้ว่า
ปาร์ตี้บันนี่เกิร์ลเมื่อสุดสัปดาห์ก่อนจะเป็นการประชด เป็ปเปอร์ พอต หรือเปล่าเพราะก่อนหน้านั้นมีข่าวเมาท์บนทวิตเตอร์ว่าทั้งคู่ประกาศพักความสัมพันธ์กันจนกลายเป็นแฮชแท็กเด่นอยู่หลายวันและทำให้สาวๆทั่วโลกกลับมาดี๊ด๊าอัพอึ๋มแต่งสวยเพื่อถวายตัวแก่เขา
“งั้นถ้ามีอะไรเรียกฉันได้ตลอดเลยนะ”
“ค่ะคุณสตาร์ค”
หลังจากที่เขาไปแล้วแองเจล่านั่งคนเดียวอยู่ในอ่างอาบน้ำใหญ่ขนาดเท่าสระว่ายน้ำ
เบื้องหน้าเธอคือทิวทัศน์เมืองนิวยอร์กช่วงใกล้พลบค่ำ เธอกวักน้ำใสขึ้นจดจ้องเงาตนเองสะท้อนกับผิวน้ำ
ความเงียบผสมกับความสงบมันทำให้เธอมีเวลาคิดทบทวนถึงตนเอง ตอนนี้เธอกำลังคิดถึงพ่อกับอีกหลากหลายเรื่องราวข้างหน้าที่ต้องเผชิญ
จู่ๆความรู้สึกอุ่นๆไหลรินข้างแก้มพร้อมกับหยดน้ำตาหนึ่งหยดหล่นกระทบผิวน้ำจนบิดเบี้ยว
เธอรีบปาดมันออก ไม่—แองเจล่าเธอสัญญากับตัวเองแล้วไงว่าจะไม่ร้องไห้
แม้จะบอกแบบนั้นแต่เธอกลับปล่อยโฮ ร่างกายของเด็กสาวสั่นระรัวภายใต้อ่างอาบน้ำใหญ่
เธอกอดตัวเองกลมพยายามสะกดกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้เล็ดลอด หวนท้ายที่สุดเธอก็กลับมาร้องไห้อีกแล้ว การอยู่คนเดียวมันอาจแค่เหงา
ทว่าการสูญเสียพ่อมันหนักหนาสาหัสเกินไป เขาด่วนจากไปแบบไม่ทันตั้งตัวเรียกได้ว่าพ่อช่างใจร้ายนัก
หรือคนที่ใจร้ายคือพระเจ้ากันแน่?
“พ่อคะ.....”
โทนี่บังเอิญกลับมาที่ห้องอาบน้ำอีกรอบเพื่อเอาผ้าขนหนูผืนใหม่มาให้เด็กสาว
หูพลันได้ยินเสียงสะอื้นเล็กๆจากห้องนํ้า เขารู้ได้ทันทีเลยว่าแองเจล่ากำลังร้องไห้
โทนี่รู้สึกทำตัวไม่ถูก
เขาไม่ชอบเห็นนํ้าตาผู้หญิงแต่เขาก็ไม่ใช่ประเภทปลอบใจใครเป็นและไม่เคยต้องทำ
“แองเจล่า”
โทนี่จึงแกล้งเอ่ยเรียกื่อเด็กสาว
นั่นทำให้แองเจล่ากระวีกระวาดปาดนํ้าตา
รีบขานรับเสียงของชายตัวเล็ก ซ่อนผิวกายลงใต้นํ้าเพื่อซุกซ่อนให้พ้นจากสายตาของบุรุษหนึ่งเดียว
“คะคุณสตาร์ค”
“ผ้าขนหนูผืนใหม่
เดี๋ยวฉันวางไว้ที่โต๊ะนะ”
“ขอบคุณค่ะคุณสตาร์ค”
แองเจล่าชะโงกหัวขึ้น สอดส่องสายตาดูว่าเขาไปรึยัง พอมั่นใจว่าโทนี่ไม่อยู่ เธอจึงรีบขึ้นจากอ่างอาบนํ้า คว้าเอาผ้าขนหนูมาห่อร่างกาย
เช็ดตัวจนแห้งและจัดการแต่งตัวจนเรียบร้อย
เธอออกจากห้องน้ำแล้วกวาดสายตาหาโทนี่
เด็กสาวเดินเนิบนาบไปที่เคาท์เตอร์ครัว แต่แล้วขาต้องหยุดชะงัก “พ่อ.....”
เธอพึมพำเบาๆ แองเจล่าเห็นพ่อของเธอยืนอยู่ตรงนั้น เธอรีบสาวเท้าวิ่งไปกอดพ่อ
ความอบอุ่นนี้คือของจริง
“เอ่อ...
แองเจล่า” โทนี่ร้องเรียกชื่อ เขายืนนิ่งค้างเกือบทำกระทะหลุดมือเมื่อจู่ๆเด็กสาวตัวนุ่มเข้ามากอด
แองเจล่าย่นคิ้ว
แหงนหน้าขึ้นเล็กน้อย กระพริบตาถี่ๆจนสายตาปรับสภาพใหม่อีกครั้ง ขุ่นพระ—เธอรีบผละตัวออก
ยกมือเคาะกะโหลกตนเอง นี่เธอเหนื่อยมากถึงขนาดที่มองโทนี่ สตาร์คเป็นภาพของพ่อเลยเหรอ
เด็กสาวตีเนียนก้าวขาออกห่างจากเขาสองก้าว ยืนหนีบแอบช้อนตาดูอาการของเขา
ไม่ใช่ไรหรอกนะเธอแค่รู้สึกอายที่เป็นฝ่ายกอดผู้ชายเพราะหลอนเห็นพ่อ
“เหมือนเธอจะมีไข้นะ”
โทนี่วางกระทะลง เอื้อมแขนจับหน้าผากเด็กสาว ตัวเธอร้อนพอสมควร เดาไม่ยากเลยว่าอาการภาพหลอนมาจากไหน
เพราะเธอมีไข้ เหนื่อยล้าสะสมผสมกับเจอแรงกดดันทางความเครียด การมีภาวะภาพหลอนแทรกซ้อนจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่พบได้บ่อย
“หนูคงเหนื่อยด้วยแหละค่ะ”
“งั้นเธอต้องเติมท้องให้อิ่มแล้วรีบเข้านอนซะ”
ชายหนุ่มร่างเล็กหยิบจานวางบนเคาท์เตอร์แล้วเทสปาเก็ตตี้ใส่ภาชนะเสริฟ์ให้เด็กสาวกิน
แองเจล่าปืนขึ้นเก้าอี้สูง
นั่งลงที่เคาท์เตอร์ครัว จมูกสูดดมกลิ่นหอมชวนนํ้าลายสอของสปาเก็ตตี้ตรงหน้า
ท้องน้อยๆของเธอเริ่มร้องครวญครางออกคำสั่งให้ตนสวาปามมัน
เธอม้วนเส้นแป้งยาวๆตักเข้าปาก
ต้องขอเอ่ยปากชมเลยว่าคุณสตาร์คทำอาหารอร่อยจนน่าเหลือเชื่อ
“ถูกปากรึเปล่า”
โทนี่ถามหาความเห็น
“อร่อยมากค่ะคุณสตาร์ค”
เธอส่งยิ้ม ไม่ปกปิดความพอใจ “ขอบคุณนะคะที่อุตส่าห์รับเลี้ยงและดูแลเรื่องนิติกรรมให้หนู”
“ก็....มันเป็นหน้าที่และฟิวรี่ขอร้อง”
ถึงคำตอบฟังแล้วไม่ได้รู้สึกดีมากนัก
แต่ช่างเถอะ—อย่างน้อยเขาก็อุตส่าห์ใจดีให้เธอพักอยู่ด้วยสี่ปีจนกว่าเธอจะครบสิบแปด
แองเจล่าฟาดสปาเก็ตตี้ในจานหมดเกลี้ยง
เธอนั่งมองมหาเศรษฐีหนุ่มกำลังล้างจานนิ่ง
คุณสตาร์คดูแล้วเหมือนพ่อของเธออยู่หลายส่วน ทั้งสีตา สีผม
แม้เธอจะไม่ชอบนิสัยเพลย์บอยแต่บรรยากาศของเขาตอนนี้ชวนให้ผ่อนคลาย
“คุณสตาร์คดูไม่เหมือนในข่าวเลยนะคะ”
“หืม? ฉันหรอ
แบบไหนล่ะที่เธอรู้มา” โทนี่เช็ดมือพลางหันหน้ามาคุยกับแองเจล่า
“ก็.....คุณต้องเฮฮา
กวนบาทา เป็ยเพลย์บอย ชอบไล่เต๊าะไม่ก็เจาะไข่แดงสาวๆ หุนหัน ไม่แคร์โลก หลงตัวเอง
ช่างจ้อชนิดที่ว่าอยากเอาขี้เถ้าอุดปากค่ะ”
สาบานว่านั่นคือปาก? โทนี่จ้องพวงแก้มน่าหยิกกับดวงตาสีฟ้ากลมโตใสซื่อที่ช่างขัดกับประโยคที่เธอพูดเหลือเกิน
แต่เด็กสาวลืมไปหลายข้อโดยเฉพาะความหล่อ รวยและสายเปย์ของเขา
“เธอลืมไปหลายอย่างเลยนะแองจี้น้อย”
“อ๋อ....คุณจะบอกสินะคะว่าหนูลืมความหล่อ
รวยและเปย์หนักของคุณ จริงสิ—ยังมีความฉลาดของคุณด้วย”
โทนี่อึ้งไปครู่หนึ่ง
แอบนึกสงสัยว่ายัยหนูนี่อ่านใจเขาได้หรือไง
“พอดีพ่อฝึกให้หนูอ่านสีหน้าคนค่ะ
แล้วหน้าของคุณมันชัดมากจนอ่านออกได้ง่ายๆ”
โอเค—เขาจะไม่คุยกับยัยหนูนี่แล้ว
มีพ่อที่ไหนสอนลูกให้จับสีหน้าคนกัน อย่างกับจะฝึกให้ลูกเป็นสายลับยังไงอย่างนั้น
❖
เช้าวันใหม่มาเยือน แองเจล่าลุกจากเตียงแสนนุ่มนิ่ม
ห้องนอนใหม่ที่คุณสตาร์คจัดให้ถูกใจเธอมาก
โดยเฉพาะหนังสือมากมายที่อัดแน่นเต็มชั้น
หนังสือบางเล่มมีกระทั่งเรื่องที่ตีพิมพ์ครั้งแรกหรือหาได้ยาก ทั้งหมดทั้งมวลมันราวกับเขาศึกษามาอย่างดีว่าเธอชอบหรือไม่ชอบอะไร
แองเจล่าก้าวลงจากที่นอน มุ่งไปที่ครัวเพื่อหานํ้าดื่ม เธอเปิดก๊อกนํ้ารินของเหลวใสใส่แก้ว กระดกน้ำรวดเดียวหมด
“ฟรายเดย์” จากนั้นเอ่ยเรียกฟรายเดย์
แอนดรอยซ์สาวที่คุณสตาร์คบอกว่าหากมีข้อสงสัยอะไรให้ถามเจ้าหล่อนได้เลย
“ค่ะ
คุณวอลโด้”
“ตอนนี้คุณสตาร์คหลับอยู่รึเปล่า”
“ตอนนี้นายท่านอยู่ห้องทำงานนานกว่าสี่สิบแปดชั่วโมงแล้วค่ะ”
“ปกติคุณสตาร์คดื่มกาแฟยังไงเหรอฟรายเดย์”
“นายชอบกาแฟดำใส่นํ้าตาลสองช้อนค่ะ”
แองเจล่าได้ยินแบบนั้นจึงเตรียมหาแก้วกาแฟในลิ้นชัก เธอตั้งใจชงกาแฟกับทำอาหารเช้าให้คุณสตาร์ค
อย่างน้อยอยู่ที่นี่ก็ต้องทำตัวมีประโยชน์บ้าง เธอเปิดเครื่องคั่วกาแฟแต่ปัญหามันอยู่ที่เธอไม่รู้ว่าคุณสตาร์คเก็บเมล็ดกาแฟไว้ที่ไหน
เด็กสาวปีนขึ้นลงระหว่างตู้ งุดตัวเข้าตู้ด้านล่างควานหาซองเมล็ดกาแฟ
ขณะที่เธอกำลังง่วนกับการหาของ
เธอไม่ได้รับรู้ถึงการมาเยือนของใครบางคน เจ้าของร่างนั้นค่อยๆถอดหูฟังออก เขาไม่คุ้นหน้าคุ้นตาจึงพยายามเอื้อมมือสะกิดทักทายเด็กสาว
แองเจล่ารู้สึกว่ามีคนจับบ่า
เธอรีบถลาออกจากตู้ด้านล่างแล้วรัวหมัดใส่บุคคลปริศนาด้วยความตกใจ
“โอ๊ย!” ร่างนั้นล้มก้มจํ้าเบ้ากับพื้น
แองเจล่าไม่รีรอพุ่งเข้าชาร์ต ล็อคคอคนแปลกหน้าที่ริอาจลอบเข้าด้านหลังเธอ
“แกเป็นใคร!”
“เดี๋ยวๆใจเย็นครับ
ผมชื่อปีเตอร์ ปาร์คเกอร์และผมมาหาคุณสตาร์ค โอ๊ยๆ”
ปีเตอร์ร้องโอดโอย เด็กสาวคนนี้แทบจะหักคอเขาอยู่แล้ว
แองเจล่าพอได้ยินคำว่าสตาร์คจึงรีบผละออกทันที
มีคำว่าซวยผุดกลางหัว นี่เธอลงมือทำร้ายเด็กป๋าหรอกเหรอเนี่ย? ตาเขาเขียวเลยสงสัยเธอชกแรงไปหน่อย
อ่า—เธอขอโทษนะ
เธอไม่ได้ตั้งใจ
สไปดี้ผู้น่าสงสารน้องปีเตอร์ที่เจ็บตัว
พอดีน้องแองตกใจง่ายและแรงเยอะไปหน่อย 55555
ความคิดเห็น