ผจญภัย...วัยเด็ก

เนื้อเรื่อง

                                การผจญภัย...วัยเด็ก

ณ โรงเรียนเเห่งหนึ่งซึ่งเป็นโรงเรียนเล็กๆมีเด็กนักเรียนอยู่ประมาณ 200 คนแบ่งเป็นชั้นป.1-ป.6 โดนแต่ละชั้นเด็กนักเรียนก็อยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขเว้นแต่นักเรียนชั้นป.6ที่เเบ่งพักเเบ่งพวกระหว่างชายเเละหญิงมักจะชอบเถียงกันเป็นประจำอย่างเช่นวันนี้พวกเขาเถียงกันเรื่องการเลือกหัวหน้า

“ ฉันว่าผู้หญิงเป็นหัวหน้าหนะดีที่สุดเเล้วเพราะผู้หญิงมีความรับผิดชอบมากกว่าผู้ชายอีกนะ”

“ผู้หญิงมีความรับผิดชอบก็จริงอยู่เเต่ผู้หญิงอ่อนเเอโดนอะไรนิดอะไรหน่อยก็ร้องหายเเบบนี้จะเป็นผู้นำได้อย่างไรก็ต้องผู้ชายอยู่เเล้ว” เด็กๆโวยวายเสียงดังจนได้ยินไปถึงห้องพักครูจนคุครูต้องออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น ”เกิดอะไรขึ้นนะ” ครูตะหวาดเด็กๆ ”เอาอีกเเล้วเหรอทะเลาะอยู่ได้เป็นเพื่อนกันก็ต้องรักกันสินี้อะไรทะเลาะกันได้ทั้งวี่ทั้งวันเเล้ววันนี้ทะเลาะอะไรกันอีกล่ะ” “ก็กำลังตกลงกันเรื่องผู้หญิง ผู้ชายใครจะเป็นหัวหน้าค่ะ” เเค่นี้ก็ตกลงกันไม่ได้เอาอย่างนี้ก็เป็นทั้งชายเเละหญิงไปเลยเเล้วอย่าให้ครูได้ยินเรื่องนี้อีกเข้าใจไหม “ค่ะ ครับ” เช้าวันพุธเด็กหญิงเด็กชายเเต่งกายสีเขียวเเละสีน้ำตาลเเละลงวิ่งเล่นในสนามทำให้เห็นว่ามีหลายสีในสนามที่สดใสกว่าวันธรรมดามาก วันที่เเสนจะสนุกที่ดำเนินไปอย่างราบรื่นจนกระทั่งถึงชั่วโมงลูกเสือที่ทำให้เด็กๆตื่นเต้นมากก็คือการเข้าค่ายลูกเสือ ซึ่งวันนี้จะเป็นการซ้อมหุงข้าว ซึ่งแต่ละคนก็หอบเอาอุปกรณ์เครื่องครัวมาจากบ้านโดยเฉพาะงแก้วที่ถึงแม้จะยังไม่ถึงวันเข้าค่ายแต่สัมภาระเธอก็มีมากจนกระทั่ง โคร้ม!!เพื่อนๆต่างหันไปมองทางต้นตอของเสียงเห็นแต่กิ่งแก้วที่ยืนทำหน้าแดงๆพร้อมกับหม้อหุงข้าวใบใหญ่ 1 ใบ และใบเล็กอีก 1 ใบ กองอยู่ตรงพื้นเพื่อนๆต่างอมยิ้มในซุ่มซ่ามของกิ่งแก้วที่มักจะเกิดขึ้นเสมอ นอกจากเพื่อนๆที่เตรียมพวกอุปกรณ์หม้อและทัพพีแล้วเพื่อนๆอีกสวนก็ไปเก็บกิ่งไม้ซึ่งหาได้ง่ายเพราะโรงเรียนนี้มีต้นไม้มากทีเดียวจึงมีกิ่งไม้และใบไม้แห้งหล่นอยู่มากมาจุดไฟเเละได้เเบ่งระหว่างหญิงเเละชายฝ่ายผู้หญิงก็กลัวไฟไม่กล้าจุดไฟ “โธ่เอ๊ย ! เเค่นี้ก็กลัวไปได้เเค่จุดไฟก็ทำไม่ได้”

“ก็เราเป็นผู้หญิงนี่จะไปทำงานเเบบผู้ชายได้อย่างไร” “ขี้ขลาดนะสิไม่ว่า 5555”

“พวกเธอก็ใช้เเต่กำลัง เชอะ”

“ผู้หญิงก็ดีเเต่พูดนั้นเเหละ” เเล้วครูก็เดินมา “นี่พวกเธอทะเลาะกันอีกเเล้วนะครูบอกกี่หนเเล้วเมื่อไรเธอจะจำกันสักที”

วันนี้คุณครูจะมาพูดเรื่องการเข้าค่ายลูกเสือ “ นักเรียนจ๊ะในวันศุกร์นี้เราจะเข้าค่ายลูกเสือ ให้นักเรียนเเบ่งกลุ่มลูกเสือกลุ่มละ 6 คนว่าใครจะเตรียมอะไรมาเเล้วในวันพรุ่งนี้เราจะมีการเดินทางไกลให้นักเรียนเตรียมอุปกรณ์ทำกับข้าวเเละเราก็จะกินอาหารเที่ยงกันที่นั้นเลยเเล้วก็จะมีการเล่นเกมกันก่อนจะกลับมาที่โรงเรียนเอาล่ะเเยกย้ายตามกลุ่มที่จัดได้จะ อ้อ! เเล้วก็ห้ามนำอาหารสำเร็จรูปมาเเล้วใครจะทำอะไรก็เตรียมมาเองเพราะทางโรงเรียนมี ผักกับเนื้อเเละเครื่องปรุงให้”

ด้านผู้หญิง“นี่รู้ไหมอยู่ที่บ้านฉันทำกับข้าวเป็นประจำเลย “งั้นเธอก็เป็นฝ่ายเเม่ครัวก็เเล้วกัน “เเล้วฉันละฉันจุดไฟได้นะ” เหรองั้นเธอก็เป็นคนจุดไฟก็เเล้วกันส่วนคนอื่นๆก็เอาอุปกรณ์มานะ

ด้านผู้ชาย “มีใครทำกับข้าวเป็นบ้าง”เงียบกริบ“โอ๊ยไม่มีใครทำเป็นเลยเหรอ”

“ฉันว่าช่วยๆกันทำก็น่าจะได้นะ” ธีระตอบ

เช้าวันศุกร์เด็กๆต่างเเบก สัมภาระมาโรงเรียนเเต่เช้าทุกคนเอาอุปกรณ์ที่เพื่อนๆให้เอามามารวมกันเเต่ผู้ชายลืมเอาจานช้อนซ้อมมาผู้หญิงก็ลืมเอากระทะมาจึงให้ตัวเเทนไปบอกอาจาร์ย อาจาร์ยจึงบอกว่า”ก็นายสกลลืมเอาจานช้อนซ้อมมาเเต่สุการ์ณเอามาก็แลกเปลี่ยนกันสุการ์ณลืมเอากระทะมาซึ่งสกลเอามาสองใบก็เเบ่งให้สุการ์ณเเค่นี้เองไปเตรียมของได้แล้วจ๊ะ ตอนเช้าทุกคนต้องมาเข้าเเถวเคารพธงชาติก่อนเเล้วจะให้ไปเปลี่ยนชุดลำลองเตรียมออกไปเดินป่า ทุกคนเข้าเเถวตามหมู่เเล้วออกเดินทางครูชี้เเจงว่าให้นักเรียนเดินตามเเผนที่นะจ๊ะครั้งนี้เราจะเเยกทางเดินกันเเต่มารวมที่เดียวกันจะมีทางละสองหมู่นะจ๊ะเเล้วก็มาให้ถึงตอน11.00 น. เสียงนกหวีดเป่าเด็กๆก็ออกเดินทาง

เด็กๆเดินตามเเผนที่ที่ครูให้เดินได้ครึ่งทางเด็กๆก็หมดเเรงเเล้วก็เลยเห็นกลุ่มผู้ชายเดินมาจึงรีบลุกขึ้นเเล้วเดินต่อ สาลีถามกิ่งเเก้วหัวหน้าหมู่ว่า”เราจะไปทางไหนกันต่อ” กิ่งเเก้วจึงบอกว่า”เดี๋ยวตรงไปข้างหน้าก็จะถึงบ่อน้ำเราไปนั่งพักกีนก่อนก็เเล้วกันนะ” กลุ่มผู้หญิงเดินไปถึงบ่อน้ำเเล้วก็นั่งพักเล่นน้ำกันใหญ่พอเห็นผู้ชายเดินมาจึงรีบเดินทางต่อเเต่พอดีเเผนที่ปลิวหายไปตกอยู่พื้นผู้ชายเดินมาพอดีมองไม่เห็ยจึงเหยียบเข้าที่เเผนที่เเล้วเเผนที่ก็ขาดเเล้วเเถมยังดำเพราะไปตกที่โคลน กิ่งเเก้วจึงพูดว่าผู้ชายเป็นคนเหยียบก็ต้องให้พวกเขารับผิดชอบโดยการเอาเเผนที่ของเขามาให้พวกเราเเล้วพวกนายก็เดินตามเรา “คงจะไม่ได้เเล้วเเหละเพราะอาจาร์ยบอกว่าเเผนที่หมดให้พวกเราเดินตามพวกเธอไงล่ะ เเต่ฉันว่าเราเดินกลับไปหาอาจาร์ยดีไหม”

“ก็ดีงั้นเราไปกันเลยดีกว่า”เด็กๆพากันเดินต่อเข้าในป่าต้องห้าม”เอ๊ะ!ในนี้ไม่เหมือนทางที่จะกลับโรงเรียนเลยนะ หรือว่าเราจะหลงทาง”เด็กๆนั่งร้องไห้ หือๆ

“ฉันว่าเราหาทางออกจากที่นี้กันก่อนเถอะเเล้วจะเอายังไงค่อยว่ากันอีกทีเพราะถึงอย่างไรคุณครูก็ต้องพาคนมาตามหาเราทางที่ดีตอนนี้เราจะต้องสามัคคีกันไว้”

เด็กๆรีบหาทางออกเเล้วก็ไปเจอป้ายเขียนว่า “ห้ามเข้าอันตราย”เเล้วอีกป้ายเขียนไว้ว่า “ทางออกทางนี้”เด็กๆรีบวิ่งออกไปทันที ทางด้านคุณครูที่พบว่าเด็กๆยังมาไม่ครบจึงรีบโทรบอกเจ้าหน้าที่ให้ช่วยกันตามหาเด็กๆทางด้านเด็กๆ”โอ๊ย!หิวจังเลยเรามาทำอะไรกินกันเถอะนี้ฉันเอาเนื้อหมูมาด้วยนะเเต่ว่าตอนนี้มันบูดเเล้วละไม่เป็นไรเราตกปลากินกันเถอะ”เด็กๆทุกคนนั่งเงียบกริบกันหมดกิ่งเเก้วจึงพูดต่อว่า”นี้ทุกคนพูดอะไรบางสิธีระนายบอกเองไม่ใช่เหรอว่าเดี๋ยวครูก็มารับเราเองถึงตอนนี้ทุกคนจะนั่งเศร้ามันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นเรามาหาอะไรกินกันเถอะ”เด็กๆทุกคนเริ่มเฮฮาขึ้น

เด็กๆเริ่มเอาสิ่งของต่างๆที่ได้เตรียมมานำมารวมกันเเล้วก็ทำกับข้าวกินกันพอเด็กๆอิ่มเเล้วก็มานั่งพักกันเผอิญกิ่งเเก้วได้ยินเสียงของโคลงช้างจึงรีบบอกเพื่อนๆเด็กๆรีบวิ่งหนีกันยกใหญ่บางคนก็ไปหลบในพุ่มไม้บ้างปีนต้นไม้บ้างกิ่งเเก้วเหลือบไปเห็นเฮลิคอปเตอร์จึงโบกมือขอความช่วยเหลือเเต่เฮลิคอปเตอร์ไม่เห็นเด็กจึงมานั่งชุมนุมกันมีเด็กคนหนึ่งร้องออกมาว่า”เฮ้อ!เมื่อไรจะได้กลับบ้านคิดถึงพ่อเเม่”“เราต้องหาวิธีอะไรสักอย่างเเล้วเเหละ” สาลีพูด“อ้อ!คิดออกเเล้วเรานะดูหนังบ่อยๆเวลาหลทางเขาก็ใช้วิธีนี้ทั้งนั้น ก็คืองี้นะเราก็จุดไฟเเล้วมันก็จะมีควันไฟเเล้วคุณครูก็จะเห็นไงล่ะ” จากนั้นเด็กๆก็ออกไปหาฝืนมาจุดไฟพอเด็กๆจุดไฟเสร็จควันก็ลอยฟุ่งไปทั่วจึงทำให้คนป่าเห็นเเล้วได้นำตัวเด็กๆไปที่ฐานทัพของพวกมันทำให้เด็กๆร้องไห้ไม่หยุดคนป่าจับตัวเด็กๆไปใส่ในหม้อที่น้ำร้อนเดือดเด็กๆดิ้นหนีจนสุดชีวิตเเละวิ่งไปหลบในถ้ำจนคนป่ามองไม่เห็นเเล้วก็กลับเด็กๆรู้สึกหิวจึงเอาของมาทำผู้หญิงก็นั่งทำกับข้าวผู้ชายก็นั่งมองผู้หญิงจึงถามว่า”เอาทำไมไม่ทำละ”ผู้ชายจึงบอกว่า”ก็พวกฉันทำกับข้าวไม่เป็น”ผู้หญิงจึงตอบไปว่า”ไม่เป็นไรเรามากินด้วยกันก็ได้”พอตกดึกเด็กๆก็นอนค้างกันที่ถ้ำจึงมีเด็กคนหนึ่งนอนฝันไปว่ามีเทวดามาบอกทางเด็กคนนั้นจึงเล่าให้เพื่อนๆฟังจึงเดินไปตามทางที่เทวดาบอกเดินไปเรื่อยๆจนถึงถนนใหญ่เด็กๆทุกคนกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจเเละโบกมือเรียกรถที่ผ่านมาผ่านไปพอเด็กๆกลับถึงบ้านดยวความดีใจเด็กๆได้ออกไปเล่าให้คุณพ่อคุณเเม่คุณครูเเละเพื่อนๆทุกคนฟังเเละทางโรงเรียนก็จัดงานเลี้ยงรับขวัญเด็กๆทุกคนเเล้วเด็กก็ออกไปเต้นรำกันอย่างสนุกสนานเเละศึกสงครามระหว่างชายเเละหญิงก็จบลงเเละทุกคนก็รักสามัคคีกันไม่ทะเลาะกันอีก