เขาคือฮีโร่ !! (หยุดอัพ)

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่4|เอเลี่ยน??

[เด็กพวกนั้นพูดถูกแล้ว] 

[อย่ามายุ่งกับฮีโร่ของพวกเรานะ] 

[ถ้าพวกนายทำร้ายเขาโลกอาจจะพังพินาศได้เลยนะ] 

[ไอ้เม้นบนเห็นแก่ตัวนี่หว่า] 

[หรือพวกนายไม่คิดงั้นกัน] 

[เออคิดดิเพราะงั้นแล้วพวกเราต้องปกป้องเขาไง]

[555 แต่ฉันนับถือเขาว่ะ] 

[ใช่โคตรเท่อะ] 

[ไอดอลเลยครับ]

กลับไปที่จอเรกะมองไปยังโทเรเกียร์และในที่สุดเขาก็พูดออกมา 

"นายรู้คำตอบอยู่แล้วไม่ใช่หรอ" 

"..." 

ทันใดนั้นโทเรเกียร์ก็ถอนหายใจออกมาและมองไปยังเรกะด้วยสายตาที่ซับซ้อน 

"ไร้สาระ" 

ทันทีที่พูดจบโทเรเกียร์ก็หายไปจากตรงนั้นอย่างหน้าตาเฉยและไปโผล่ข้างหลังของเรกะพร้อมกับพลังสีน้ำเงินดำที่หมัด 

หมัดของโทเรเกียร์ซัดเข้าไปหลังหลังศีรษะของเด็กหนุ่ม แต่เหมือนกับเรกะมีตาหลังเขาเอียงตัวหลบและสวนหมัดเข้าที่หน้าโทเรเกียร์ 

แต่มันกลับทำให้อีกฝ่ายหันหน้าไปด้านข้างตามแรงต่อยเพียงนิดเดียว ถึงแม้หน้าของเขาจะแข็งไม่ขยับแต่ทุกคนก็รู้ว่าตอนนี้โทเรเกียร์กำลังยิ้มอยู่แน่นอน 

ทุกคนที่เห็นแบบนั้นก็เริ่มรู้สึกไม่ดี พวกเขาไม่ได้เม้นหรือปริปากพูดแม้แต่คนเดียวแต่ทุกคนต่างคิดแบบเดียวกัน 'อย่าให้เป็นแบบที่คิดเลย' 

ในจอรอบตัวโทเรเกียร์เริ่มมีออร่าสีน้ำเงินดำมาปกคลุมเขามองไปที่เรกะและหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง 

"ฮ่าๆๆๆๆ เรกะ หมัดนายเบาขึ้นเยอะเลยนะ" 

"..." 

"เป็นเพราะฉันแข็งแกร่งขึ้นหรือว่า..." 

ทันใดนั้นโทเรเกียร์ก็เริ่มสาดหมัดเท้าเข้าใส่เรกะซึ่งมันเหมือนกับการเล่นภาพซ้ำแต่คราวนี้มันไม่เหมือนกับครั้งแรก 

ทั้งสองผลัดกันรุกผลัดกันรับอย่างสูสีไม่สิถ้าใครสังเกตุจะเห็นว่าโทเรเกียร์หมัดหนักขึ้นเรื่อยๆส่วนเรกะนั้น 

ปั้ง!!! 

หมัดของโทเรเกียร์ซัดเข้าที่หน้าเรกะทำให้เขาเซเล็กน้อยแต่นั่นก็ถือเป็นช่องว่างที่ใหญ่มากสำหรับโทเรเกียร์ 

เขาหุ้มพลังสีน้ำเงินดำไปที่ขาขวาและเตะไปที่ศีรษะของเรกะอย่างจังจนเรกะลงไปนอนกองกับพื้น โทเรเกียร์มองไปยังเรกะอย่างเงียบๆ

"..." 

อารมณ์ของเขาเริ่มสับสนไม่เข้าใจทั้งที่มันกำลังเป็นตามแผนของเขาแท้ๆแต่ทำไมพอเห็นเรกะไม่ได้เอาจริงกับเขามัน... 

'ทำไมล่ะฉันต้องรีบทำต่อให้เสร็จไม่งั้น โถ่เว้ย'แววตาสับสนและคนที่พอจะเดาความคิดของเขาได้มีแค่เรกะเท่านั้น

เรกะลุกขึ้นมาจากพื้นอยู่ในท่าคุกเข่า โทเรเกียร์ขมวดคิ้วและพุ่งเตะที่กลางอกทำให้เรกะกระเด็นออกไป 

"ทำไม" 

โทเรเกียร์พูดขึ้น เรกะที่นอนอยู่บนพื้น(อีกแล้ว)เขานอนนิ่งอยู่อย่างนั้นและพูดขึ้น 

"เพราะนายเป็นเด็กดีที่เดินทางผิดไงล่ะ" 

เรกะตอบออกไปทันทีทำอีกฝ่ายชงักแต่ก็เสี่ยววิเท่านั้นและพูดออกมาด้วยเสียงที่เรียบนิ่งปนสั่นนิดๆ

"ไร้สาระผม-" 

"โทเรเกียร์" 

ก่อนที่โทเรกียร์จะได้พูดจบเสียงของเรกะก็ดังขึ้นทำให้โทเรเกียร์หยุดพูดและก้มหน้าลงออร่าสีน้ำเงินดำยิ่งหนาแน่นขึ้นไปอีก

คนที่ดูอยู่ต่างก็กลืนน้ำลายดังอึกและโล่งใจที่เรกะยังไม่น็อค แต่ 'เด็กดีที่เดินทางผิด??' 

[เรื่องนี้มันต้องมีเบื้องหลัง] 

[ใช่ เรกะพูดออกมาแบบนั้นมันต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่ๆ]

[ว่าแต่เรกะปล่อยพลังไม่ได้หรอ] 

[ฉันก็คิดเหมือนกัน] 

"ออมมือ" 

จู่ๆเสียงของชายคนนึงดังขึ้นในหอประชุม ทุกคนต่างหันความสนใจไปที่เขาและเขาไม่ใช่ใครที่ไหนโทโดของเรานั่นเอง 

ซึ่งทันทีที่ทุุกคนได้ยินพวกเขาก็เริ่มคิดตาม แต่โทเรเกียร์ถามแบบนั้นทำไมเพราะจากที่ดูทุกคนก็ตระหนักได้ว่า 

คนที่ชื่อโทเรเกียร์เป็นคนเจ้าแผนการและการต่อสู้ที่กำลังเกิดขึ้นก็เป็นแผนของเขาเช่นกันแล้วเขาจะถามเรกะทำไม?? 

ทันใดนั้นคำพูดของเรกะก็เข้ามาในหัวพวกเขา 'เพราะนายเป็นเด็กดีที่เดินทางผิดยังไงล่ะ' 

"!!!" 

เข้าใจแล้วพวกเขาเข้าใจทุกอย่างแล้วเรกะมาเพื่อหยุดโทเรเกียร์ไม่ใช่มาเพื่อกำจัดภัยคุกคามของโลก 

แต่คราวนี้ความขี้เผือกของพวกเขาก็เริ่มทำงาน ถ้าดูจากในจอโทเรเกียร์เป็นเด็กดีจริงแล้วอะไรที่ทำให้เขาเป็นแบบนั้น 

ทุกคนจับจ้องไปยังจออย่างสนใจว่ามันจะจบแบบไหนและโทเรเกียร์มีอดีตแบบไหนกันแน่ และสิ่งที่พวกเขาอยากรู้ก็ปรากฏขึ้น 

กลับมาในจอโทเรเกียร์เงยหน้าขึ้นมองไปยังท้องฟ้าและทันทีที่เขามองไปยังเรกะเขาก็พูดออกมา 

"พวกเขาพรากเธอคนนั้นไปจากผม พวกมันเอาทุกสิ่งอย่างของผมไป" 

"..." 

"ถ้าเป็นคุณที่ถ้าน้องสาวถูกพรากไปคุณจะทำยังไง"

มิยูกิหลับตาปริบๆเพราะโทเรเกียร์บอกว่าเขาเสียทุกสิ่งอย่างไปซึ่งจากคำพูดของเขาสิ่งนั้นคือเธอคนนั้น 

แล้วโทเรเกียร์กำลังถามเรกะและเป็นการเปรียบเทียบที่เท่ากันงั้น มิยูก้มหน้าลงเอามือขึ้นมาปิดหน้าอันแดงระเรืองของเธอ 

คนอื่นๆที่เห็นแบบนั้นก็ขมวดคิ้วแต่ทันใดนั้นพวกเขาก็คิดได้ บ้างก็มองไปอย่างอิจฉา บ้างก็มองไปอย่างเอ็นดู บ้างก็มองและพยักหน้า 

เรกะที่นอนอยู่หลับตาลงและภาพก็ตัดไปยังบาร์แห่งหนึ่งท่ามกลางสายฝน ซึ่งคนที่เคยไปและเจ้าของร้านก็จำได้ทันที 

เรกะมองดูครู่หนึ่งก่อนที่จะเดินเข้าไปซึ่งมันว่างเปล่าทั้งที่เป็นเวลากลางคืนแท้ๆ เรกะมองซ้ายมองขวาก่อนที่จะเจอกับชายคนนึง 

แต่พอเดินเข้าไปใกล้ๆคนที่ดูอยู่ก็เริ่มตกใจเพราะชายคนนั้นไม่ใช่มนุษย์ ดวงตาสีเหลือในเบ้าตาสีแดงกลางใบหน้า 

และตรงหัวที่ยื่นยาวออกไป ร่างกายเหมือนมนุษย์ปกติทุกอย่างพร้อมกับสวมสูทและผูกเนคไทสีดำ

ทุกคนต่างมองไปยังคนไม่สิเอเลี่ยนต่างหาก ซึ่งพวกนักดาราศาสตร์และนักวิทยาศาสตร์ต่างก็เบิกตากว้าง 

[นั่นมัน...] 

[เฮ้ยจริงป้ะเนี่ย] 

[ดูยังไงนั่นก็ไม่ใช่มนุษย์]

[ใจเย็นสิดูไปก่อน] 

เรกะเดินเข้าไปนั่งที่ฝั่งตรงข้ามของเอเลี่ยนคนนั้นทันทีที่ก้นเรกะถึงเบาะเขาก็เปิดปากพูดขึ้น 

"รับอะไรหน่อยมั้ย" 

"โกโก้ปั่น" 

"ไม่มี"

"มะพร้าวปั่น"

"ไม่มี" 

"นมสดปั่น" 

"รอสักครู่" 

ชายคนนั้นเรียกคนที่เหมือนตัวเองออกมาจากหลังร้านและเดินกลับเข้าไปไม่นานนมสดหนึ่งแก้วก็มาวางอยู่หน้าเรกะ 

"แล้วมีธุระอะไรล่ะ" 

"เราอยากทำการแลกเปลี่ยน" 

"แลกเปลี่ยนอะไร" 

ชายคนนั้นมองไปยังหลังร้านและมองมายังเรกะ 

"เราอยากอาศัยอยู่บนโลก" 

'อยากอยู่บนโลก??' ทันทีที่ได้ยินแบบนั้นพวกเขาก็ยืนยันได้แล้วว่าชายคนนี้เป็นมนุษย์ต่างดาวและที่สำคัญพวกเขาจะมาอยู่โลก 

ทุกคนหันความสนใจไปยังเรกะว่าเขาจะตอบแบบไหน ว่าแต่ทำไมถึงไปขอเรกะล่ะ แต่คำถามนั้นก็ปัดตกไปเพราะในโลกนี้เรกะแข็งแกร่งที่สุดแล้ว 

ในจอเรกะยกนมสดขึ้นมาดื่ม และวางแก้วลง 

"ถ้าเป็นด้านนอกน่ะได้แต่ด้านในห้ามเข้าเด็ดขาด" 

"ทำไม??" 

"เราไม่ไว้ใจพวกนาย" 

"..." 

"แล้วจะเอาอะไรมาแลก"  

ชายคนนั้นเงียบลงเหมืนกับครุ่นคิดเรื่องที่พวกเขาตกลงกันไม่นานเขาก็มองไปยังเรกะและพูดขึ้น

"ข้อมูลของโทเรเกียร์" 

เรกะหรี่ตาลงเล็กน้อย ส่วนอีกฝ่ายกำลังนั่งนิ่งอยู่แบบเดิม 

ด้านนอกจอพวกเขามองไปยังการสนทนาอย่างสงสัยอะไรคือด้านนอก อะไรคือด้านใน แล้วก็เรกะกินนมที่เอเลี่ยนเอามาเสริฟ อ๊ะอันสุดท้ายไม่สำคัญ 

ไม่สิที่ห้องๆหนึ่งมินนะกำลังมองไปที่จอทันทีที่เห็นเรกะเดินเข้าไปในบาร์เธอก็ขมวดคิ้วแต่ทันทีที่ได้ฟังสิ่งที่เรกะสั่งเธอยิ้มออกมาบางๆ

“ก็นะสั่งของแบบนั้นก็สมกับเป็นเรกะ”

เรกะมองไปยังชายตรงหน้าและหลับตาลงครู่หนึ่งและลืมมาขึ้นมาพร้อมกับคำถาม 

"งั้นก็จัดการข้อตกลงกันก่อนเลยในโลกภายนอกไม่มีมนุษย์อาศัยอยู่ไม่สิพวกเขาไม่รู้ถึงการมีอยู่ของมันด้วยซ้ำ" 

"แต่บางทีพวกเขาอาจจะหลงออกมาแต่เมื่อกลับไปพวกเขาก็จะลืมทุกอย่างเกี่ยวกับที่นี่เพราะงั้นอย่าทำอะไรที่ไร้ประโยชน์อย่างการผูกมิตร" 

เอเลี่ยนนึกถึงชายผมแดงและตัดสินใจถามขึ้น 

"แล้วคนๆนั้นล่ะ" 

"คนๆนั้น... อ๋อโทโดอะนะเขาเป็นกรณีพิเศษ" 

"แล้วพวกนายล่ะเป็นอะไร" 

ทันทีที่ได้ยินแบบนั้นพวกเขาตาเบิกกว้างและจ้องไปยังหน้าจอเหมือนจะมองทะลุมัน 

เพราะถ้าเรกะตอบคำถามนี้ล่ะก็พวกเขาจะได้รู้ว่าเรกะเป็นอะไรกันแน่

ไม่สิมนุษย์ประหลาดตัวนั้นมันถามว่าพวกนายงั้นพวกเขาก็มีกันหลายคน 

"จำได้ใช่มั้ยว่าฉันพูดอะไรไป" 

"... เราจะทำให้ดีที่สุด" 

"!!!"ไม่ตอบ เรกะเลือกที่จะไม่ตอบ ทุกคนต่างมองไปบนหน้าจออย่างผิดหวังและก็ได้มีความคิดผุดขึ้นมา 

'ถ้าเราดูความทรงจำของเขาไปเรื่อยๆล่ะก็' ในขณะที่คิดแบบนั้นหน้าจอก็มืดลงทุกคนต่างมองไปที่จออย่างโง่งม 

"อ๊ะพลังงานหมด" 

เสียงของใครก็ไม่รู้ดังขึ้นทำให้พวกเขาเข้าใจไม่สิกลับมาเข้าใจ ตอนนี้พวกเขากำลังดูการทดสอบเครื่องอ่านความทรงจำ 

ไม่ใช่การดูความลับของโลก แต่ว่าให้ตายเถอะมันจะมาหมดอะไรตอนนี้ ทุกคนต่างก็มองไปยังนักวิทยาศาสตร์ 

พวกเขาที่ได้รับสายตากดดันก็เริ่มเหงื่อตกแต่ทันใดนั้นก็มีเสียงสวรรค์ดังขึ้นทำให้พวกเขายิ้มออกมา 

"ในรถมีพลังงานสำรองอยู่ครับเราฉายได้อีกระยะหนึ่ง" 

###จบตอน### 

^^