เขาคือฮีโร่ !! (หยุดอัพ)

ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่11|ผู้ไร้ศรัทธากับ...

หลังจากนั้นหน้าจอก็กลายเป็นสีดำและไม่นานกลุ่มคนชุดขาวก็กลับมาอีกครั้ง แต่ชายหน้ายังไม่ได้พูดอะไรพวกเขาก็หันไปยังมุมๆหนุ่ง 

ซึ่งแน่นอนว่ากล้องไม่ได้ตามไปด้วยทำให้คนที่ดูอยู่ต่างอยากรู้ว่าอะไรที่ดึงความสนใจของพวกเขา และชายชุดขาวด้านหน้าก็พูดขึ้น 

"นายกำลังทำอะไรขาว3" 

และไม่นานก็มีเสียงของอีกคนดังขึ้น 

"ฟิกเกอร์ไงครับ" 

ชายชุดขาวด้านหน้าก็ยังคงยืนนิ่งและถามอีกครั้ง

"ฟิกเกอร์อะไร" 

ซึ่งอีกฝ่ายก็ตอบทันที

"ฟิกเกอร์เรกะไงครับ" 

กลุ่มคนในจอเงียบไปครู่หนึ่งและถามขึ้นอีกครั้ง 

"ทำทำไม" 

แน่นอนว่าอีกฝ่ายตอบอย่างรวดเร็วอีกครั้ง 

"เพื่อหารายได้ให้กับ-" 

"ผู้ไร้ศรัทธา!!!" 

ไม่รู้ว่าใครเป็นคนตะโกนขึ้นแต่กลุ่มคนชุดขาวที่เคยยืนอยู่ในจอวิ่งออกไปและตะโกนขึ้นเสียงดังพร้อมกับเสียงแปลกๆที่ดังขึ้น 

"จัดการมัน!!" 

"กำจัดผู้ไร้ศรัทธา!!" 

แง้นนน ตุบตับ ฉึกๆ เสียงต่างๆนานาดังขึ้นซึ่งมันทำให้คนที่ดูอยู่ถึงกับหน้าซีดเพราะนั่นมันเสียงเลื่อย?? เสียงบางอย่างกระทบเนื้อ?? และเสียงของมีคมเสียบเนื้อ?? 

ไม่นานชายชุดขาวคนนึงที่เสื้อเปื้อนเลือดก็กลับมาที่หน้าจอคนเดียวซึ่งเสียงพวกนั้นยังคงอยู่ 

"เราจะมาถ่ายทอดสดแบบนี้อีกทุกวันและเปลี่ยนเวลาเป็นหนึ่งทุ่ม เราจะถ่ายทอดสดวันล่ะหนึ่งชั่วโมง ขอให้ท่านเรกะหายโดยเร็ววัน" 

พูดจบจอก็ดับไปและกลับมาเป็นใบหน้าของคุโรโกะดากิอีกครั้งแต่มันก็แค่แวบเดียวและกลับมาเป็นโฆษณาที่ทุกคนคุ้นเคย 

พวกเขายืนนิ่งไปพักนึงก่อนที่จะมองหน้ากันซึ่งไม่ต้องพูดสิ่งใดพวกเขาก็สามารถเข้าใจได้ว่าอีกฝ่ายคิดยังไง 

"นั่นมัน..." 

"อืมลัทธิประหลาดสินะ" 

"แต่ว่า..." 

"อืมมีเพียงพวกเขาที่ครอบครองความทรงจำของเรกะ" 

"นั่นสิแล้วเรกะตอนนี้ก็..." 

"ใช่เขาปลอดภัยและไม่สามารถอ่านความทรงจำได้" 

"เพราะแบบนั้น...." 

"อื้อพวกเขาเป็นเจ้าเดียวที่มีความทรงจำของเรกะ" 

"..." 

พวกเขาเงียบพักนึงก่อนที่จะถอนหายใจออกมา แต่ก่อนจะจากกันก็มีเสียงๆนึงดังขึ้นเพื่อดึงสติพวกเขาว่ามีสิ่งที่สำคัญอีกอย่าง 

"เราจะไม่เอานายพลแบบนั้น" 

สติที่กลับมาอย่างครบท้วนทำให้พวกเขาเริ่มการประท้วงทันที และพวกเขาไม่กลัวเลยแม้แต่น้อยเพราะหลักฐานที่ชัดเจนและมีโทเรเกียช่วย!! 

ถึงแม้จะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะช่วยพวกเขามั้ยแต่ที่แน่ๆคือเขาจะปกป้องเรกะแน่นอนเพราะงั้นนายพลที่ต้องการตัวเรกะมันย่อมอันตรายต่อตัวเรกะ

โทเรเกียร์จะไม่ปล่อยภัยคุกคามที่จะทำให้คนที่เขานับถืออย่างเรกะถูกทำร้ายได้เด็ดขาดแถมเรกะยังบอกว่าเด็กพวกนั้น 

เพราะฉะนั้นแล้วจะไม่ใช่แค่โทเรเกียร์คนเดียวแต่อาจจะมีคนที่เลือดร้อนและบุกทันทีก็ได้หรือไม่ก็ปรากฏตัวมาช่วยเหลือพวกเขา 

และแน่นอนว่าสิ่งนี้ทำให้นายกแห่งประเทศLปวดหัวส่วนท่านนายพลมีใบหน้าที่บิดเบี้ยวซึ่งเต็มไปด้วยความโกธร 

นายกประเทศLที่เห็นปบบนั้นก็ยิ่งปวดหัวเข้าไปใหญ่ ไอ้ใบหน้าที่เหมือนโดนหยามเกียรตินั่นมันอะไรและเหมือนเขาจะไม่ตระหนักถึงความผิดตัวเองเลยสักนิด 

แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรท่านนายพลก็ได้เดินออกไปจากห้องแล้ว ซึ่งทันทีที่ท่านนายพลขึ้นรถเขาก็พูดกับคนขับทันที 

"การทดลองสำเร็จรึยัง" 

ชายที่ประจำที่คนขับก็พูดขึ้น

"ครับสามารถเริ่มผลิตได้เลย" 

นายพลยิ้มออกมาอย่างชั่วร้วย

"ดี" 

"ไปที่ไหนดีครับท่าน" 

หลังจากที่ได้ยินคำถามเขาก็นำมือมาถูคางสองสามรอบก่อนจะตอบออกไป 

"ไปศูนย์วิจัย" 

"รับทราบครับ" 

รถตู้สีดำในมุมมืดขับออกไปจากมี่จอดรถและก็เป็นการหายตัวไปของนายพลแห่งประเทศL 

วันรุ่งขึ้นมีผู้คนมากมายต่างก็มาประท้วงเรื่องของเรกะทำให้นายกประเทศLต้องออกมาแถลงการณ์ถึงเรื่องนี้ 

"ผมได้สัญญาไว้กับทุกคนแล้วว่าถ้าเรกะหายไปหรือมีอันตรายผมจะลาออก" 

ทันที่พูดจบเขาก็ลงมาจากโพเดียมและก้มหัวลงเป็นเชิงขอโทษ แต่ประชาชนที่อยู่ในงานกลับตะโกนออกมาเป็นเสียงเดียวกัน 

"ท่านไม่ผิดสักหน่อย" 

"ใช่แล้วคนที่เราอยากให้ออกคือนายพลต่างหาก" 

"ใช่แล้วๆ" 

"นายพลต้องออกไป" 

"นายพลออกไป" 

"พวกเราไม่เอานายพลแบบนี้" 

"ท่านนายกทำดีที่สุดแล้ว" 

ท่านนายกที่ได้ยินแบบนั้นถึงกับน้ำตาซึมเพราะทุกคนให้การสนับสนุนเขา ตั้งแต่ตอนเลือกตั้งจนถึงตอนนี้พวกเขาไม่เคยด่าเลย 

จะมีแต่ก็แค่บอกและเตือนซึ่งเขาก็นำคำพูดเหล่านั้นมาคิดและลงมือทำ ถ้าจะให้ตัวอย่างว่าบอกแบบไหนล่ะก็... เอาเป็นว่าขอไม่พูดละกัน 

"ขอบคุณทุกคนมากที่ให้การสนับสนุนผม ปัจจุบันเราไม่สามารถติดต่อนายพลแดงได้และผมไม่สิเราจะทำงานให้ได้ตามความคาดหวังต่อไป" 

ไม่สามารถติดต่อได้?? ทุกคนต่างก็มีคำๆนึงเข้ามาในหัว'หนีไปแล้ว??' แต่ก็ทำได้แค่คิด หลังจากงานแถลงการจบลง 

พวกเขาก็แยกย้ายกันไปและรีบทำงานให้เสร็จเพราะคืนนี้พวกเขาจะได้ดูความทรงจำของเรกะ

****

เวลา19.00น. หน้าจอทีวีถูกสับเปลี่ยนไปเป็นกลุ่มคนชุดขาว ซึ่งพวกเขากำลังโปรโมทช่องในวีทูปว่าจะไลฟ์สดทางนั้น 

โดยมีจุดประสงค์เพื่อให้คนอื่นได้ออกความเห็นเกี่ยวกับการเสียสละของชายผู้ที่ชื่อเรกะ และหน้าจอก็ดับลง 

ทุกคนไม่รอช้าเข้าไปในวีทูปและค้นหาช่องที่กลุ่มคนชุดขาวบอกและมันกำลังนับถอยหลังเวลาไลฟ์สดอยู่ 

ไม่นานการถ่ายทอดสดก็เริ่มต้นขึ้นในจอเรกะกำลังเดินทางไปโรงเรียนตามปกติแต่ที่ไม่ปกติก็คือมีข้อความประหลาดตรงหน้าเขา 

[สัตว์ประหลาดในโลกชั้นนอกขณะนี้คือ54ตัวและเพิ่มขึ้นวันละ2ตัวเป็นอย่างต่ำ] 

"เฮ้อ" 

เรกะถอนหายใจออกมาและเดินแยกออกไป มิยูกิที่เห็นพี่ชายเดินไปผิดทางก็ขมวดคิ้วอย่างสงสัยก่อนจะถามขึ้น 

"ท่านพี่จะไปไหนหรอคะ" 

"เรื่องของพี่" 

เรกะตอบออกมาอย่างเย็นชา มำให้มิยูยิ่งขมวดคิ้วหนักขึ้น 

"ไม่ได้นะท่านพี่พึ่งจะกลับมาเมื่อวานถ้าหายตัวไปอีก-" 

"เรื่องของพี่ไม่ต้องมายุ่ง" 

พูดจบเรกะก็เดินจากไปส่วนมิยูกิในจอเริ่มมีน้ำตาคลอเพราะพี่ชายของเธอเปลี่ยนไป ส่วนเรกะเองก็ไม่ต่างกันแต่แค่เขาไม่มีน้ำตาเท่านั้นเอง 

ซึ่งเพราะการสนทนาของทั้งสองทำให้คนที่ดูอยู่รู้ว่ามันผ่านมาจากเหตุการณ์เมื่อวานแต่หนึ่งวัน 

[เฮ้อ ก็นะความคิดของเด็กสิบขวบก็ได้เท่านี้แหละ] 

[เม้นบนแล้วถ้านายเป็นเรกะจะทำยังไง] 

[มีวิธีเยอะแยะน่า] 

[ไร้สาระ เยอะแยะอะไรกันมันไม่มีทางเลือกเลยต่างหาก] 

[ไหนบอกมาสักวิธีดิที่ว่าเยอะแยะ] 

[บอกครอบครัวไปพวกเขาต้องเชื่อและช่วยเหลือได้แน่] 

[เฮอะๆ ปัญญาอ่อน ถึงพวกเขารู้แล้วจะได้อะไร ก็จริงที่เรกะจะสัมพันธ์ที่ดีกับครอบครัว แต่พวกเธอไม่สามารถปกป้องตัวเองได้ มีแต่จะเป็นอันตราย] 

[บอกคนอื่นไง] 

[ปัญญาอ่อนคูณสอง!! ใครจะไปเชื่อคำพูดของเด็กสิบขวบกัน] 

[ฉันสรุปให้เลยแล้วกันถ้าเรกะตัวคนเดียวจะเคลื่อนไหวได้สดวกและไม่ต้องมาห่วงครอบครัวเพราะพวกมันไม่คิดว่าเรกะจะสนใจครอบครัว] 

[ดูอย่างโทเรเกียร์สิเขายกโลกมาเป็นตัวกันเพื่อเรียกเรกะไม่ใช่ครอบครัวเขา] 

[นี่พวกนายไม่คิดกันบ้างหรอว่าเรกะฝากให้โทโดดูแลน้องสาวเขานะเพราะงั้นตัวอย่างที่ยกโทเรเกียร์มาก็ไม่ถูก] 

[เห็นด้วยๆ ยกตัวอย่างเป็นพวกเอเลี่ยนบุกโลกถึงจะถูก พวกมันก็จะคิดว่าเรกะสนใจแต่โลกการจับตัวครอบครัวเขาจึงไร้ประโยชน์]  

[... มันไม่มีทางอื่นจริงๆหรอ] 

ทุกคนที่เห็นเม้นนั้นก็เงียบและเริ่มคิดว่มันจะไม่มีทางอื่นจริงๆหรอทันใดนั้นก็มีเม้นนึงตอบคำถามนั้น 

[มีสิ เรกะมีอีก2ทางให้เลือก] 

[อ๊ะ ฉันรู้ๆ ทางแรกปฏิเสธไกอา] 

[ส่วนทางที่สองคือหายตัวไปเลยแบบไม่กลับมา] 

[แต่ตัวเลือกที่2มันก็โหดร้ายกับเด็กสิบขวบไปนะ] 

[นั่นสิสาเหตุที่เรกะเลือกทางนี้เพราะอยากเจอหน้าครอบครัวและก็คอยสอดส่องไปด้วยสินะ] 

[นี่ๆ มันไม่ใช่แค่นั้นสักหน่อย ทุกคนจำได้ใช่มั้ยว่าเรกะพึ่งจะอายุสิบขวบ ถ้าจะออกไปอยู่ข้างนอกคนเดียวเขาจะหาตังค์ที่อยู่และอาหารได้หรอ] 

[นั่นสิลืมไปเลยเพราะทันทีที่พวกสัตว์ประหลาดตายมันจะระเบิดตัวเองไม่เหลืออะไรเลย] 

[เพราะต้องดื่มต้องกินเขาจึงเลือกที่จะจากไปไม่ได้และเพราะอายุด้วยแล้วยิ่งยากเข้าไปอีก] 

[แต่ถ้าเลือกข้อแรกไม่นานสัตว์ประหลาดพวกนั้นก็จะเข้ามาที่โลกชั้นในสินะ] 

พวกเขาต่างพยักหน้าเห็นด้วยเพราะงั้นสรุปเลยคือเรกะไม่ทางเลือกอื่นเลยไม่สิมันมีแต่เลือกไม่ได้ต่างหาก 

ในจอเรกะปรากฏตัวที่โลกชั้นนอกและแปลงร่างกลายเป็นอุลตร้าแมนเรากะซึ่งทันทีที่เขาเหยียบพื้นก็มีสัตว์ประหลาดที่คุ้นเคยปรากฏตัวต่อหน้าเขา 

"โอ้ คิดจะมาแก้มือสินะ" 

เรดคิงคำรามออกมาและทุบอกตัวเอง เรกะที่เห็นแบบนั้นก็ตั้งกระบวนท่าต่อสู้ ซึ่งคราวนี้ไม่ใช่แบบครั้งก่อน 

ทั้งสองพุ่งเข้าหากันเรดคิงชกหมัดใส่เรกะซึ่งเขาก็หลบได้แต่มันกลับเหวี่ยงหมัดที่ชกใส่เรกะซึ่งทำให้โดนเรกะและกระเด็นออกไป 

เรกะทรงตัวไม่ให้ตัวเองล้มส่วนเรดคิงก็จ้องไปยังเรกะก่อนที่ทั้งสองจะวิ่งเข้าหากันโดยที่ครั้งนี้เรกะต่อยไปที่อกเรดคิง 

โดยที่เรดคิงจงใจให้เป็นแบบนั้นพร้อมกับชกหมัดออกไปแต่เรกะก็ก้มหลบได้และเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับหมัดฮุกไปที่หน้าเรดคิง 

ทำให้มันเซเล็กน้อยแต่เรดคิงก็ยังมีไหวพริบที่ดีในขณะที่มันเซมันหมุนตัวฟาดหางขนาดใหญ่ใส่เรกะซึ่งมันโดนเรกะเต็มๆ 

แต่เรกะก็สามารถจับหางนั้นไว้ได้เขาตั้งท่ายืนที่มั่นคงก่อนที่จะจับหางแน่นและออกแรกเหวี่ยงเรดคิงข้ามหัวและฟาดลงพื้น 

ตู้ม!!! 

เสียงของการกระแทกพื้นดังสนั่นและฝุ่นควันก็ฟุ้งไปทั่วเพราะน้ำหนักของเรดคิงไม่ใช่น้อยๆบวกกับแรงเหวี่ยงของเรกะเข้าไปอีก 

ทำให้มันนอนนิ่งไปไม่นานมันก็พลิกตัวขึ้นมานั่นเรกะที่เห็นแบบนั้นก็ยิ้มออกมาถึงแม้หน้าจะไม่เปลี่ยนแต่คนที่ดูอยู่สามารถรับรู้ได้ 

"2-1แล้วนะ" 

เรกะพูดออกมาแบบนั้นส่วนเรดคิงก็มีสีหน้าไม่พอใจซึ่ง 

[นี่ตูตาฝาดใช่มั้ยทำไมเจ้าเรดคิงนั่นดูน่ารักแปลกๆ] 

[ฮ่าๆๆๆ ฉันบอกแล้วว่าเจ้าตัวนี้น่ารัก] 

[...] 

###จบตอน### 

กลับมาแล้วววว ถึงจะแปบเดียวแล้วก็อาจจะหายไปอีกยาวก็เถอะ เฮ้อ ทำช่วงนี้งานเยอะจังฟร้ะ