เขาคือฮีโร่ !! (หยุดอัพ)

ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่10|ความจริง- พอได้แล้ว!!!

"อะไรน่ะ" 

"ผู้พิทักษ์คนแรกแห่งเรา??" 

"ไอ้คนแรกพอเข้าใจ แต่ไอ้แห่งเราคือ" 

"นั่นสิ หรือที่จริงแล้วเรกะไม่ได้ปกป้องพวกเรา" 

"ไอ้พวกคิดมากนี่ ดูไปเรื่อยๆก็รู้คำตอบแล้วป้ะ" 

"ชิก็แค่คาดเดาเอง" 

"คิดในใจสิถ้ามันผิดขึ้นมานายจะแย่เอานะ" 

"อะโอ ขอบคุณ" 

"เรื่องเล็กน่า" 

"..." 

ในจอเรกะมองไปยังตัวอักษรตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ แต่เด็กหนุ่มก็ยังคงสงบอยู่ 

"คุณเป็นใครครับ" 

[เรียกเราว่าไกอาท่านผู้พิทักษ์คนแรก]

"ไกอา" 

[ใช่ นามของข้าคือไกอาตัวตนของโลกแห่งนี้] 

"!!!" 

"ตัว" 

"ตน" 

"โลก!!!" 

"..." 

ทุกคนมองไปยังชายหนุ่มคนนึงอย่างหงุดหงิด 'มันข้ามคำเว้ย!!!' แต่พวกเขาก็กลับไปสนใจที่จอต่อ 

"ต้องการอะไรจากผมหรอครับ"

เด็กหนุ่มถามออกมาด้วยความใสซื่อ ที่ขนาดไกอายังเงียบหายไปนานและมีข้อความขึ้นมาอีกครั้ง 

[ท่านคือผู้พิทักษ์ที่ถูกเลือกโดยเจตจำนงแห่งเราโลก] 

"ง่ายๆคือผมมีหน้าที่ปกคุณหรือโลกสินะครับ" 

[ถูกต้อง] 

"แค่พูดออกมาแบบเรกะก็จบแล้วย้ำคำว่าผู้พิทักษ์อยู่นั่นแหละ" 

"เฮ้ย ไอ้สองระวังหน่อยสิไกอาได้ยินนะ" 

"อ๊ะ ชิ*ละ ลืมไปเลยว่าไกอาคือโลกนี่หว่าคงไม่-" 

แม่ะ!? จู่ๆก็เหมือนกับฟ้ารั่วมีฝนตกลงมาแค่ตรงที่ชายหนุ่มอยู่ซึ่งก็มีคนถ่ายได้ทันตั้งแต่เริ่ม ซึ่งมันจะกลายเป็นสิ่งยืนยัน 

ที่ว่าโลกแห่งนี้มีอันตรายอยู่ด้านนอกจริงๆ 

ในจอเรกะมองไปยังจอด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา 

"มีแค่ผมสินะครับที่ทำได้" 

[ใช่ ในตอนนี้มีแค่เจ้าที่ทำได้] 

"ผมต้องทำอะไรบ้างครับ" 

[กำจัดหรือผูกมิตรกับสัตว์ประหลาด แล้วก็ผนึกของโลกได้พังทลายลงแล้วคนภายในจะออกมาชั้นนอก และถ้าไม่ระวังคนภายนอกจะเข้าไปด้านใน] 

"มีอะไรที่ผมต้องรู้อีกมั้ยครับ" 

[เจ้าแห่งสัตว์ประหลาด จงกำจัดมันก่อนที่จะผูกมิตรกับสัตว์ประหลาดตัวอื่น] 

"ครับ" 

คนที่ดูอยู่ไม่ว่าจะตกใจอะไรก่อนดีระหว่างผนึกโลกพัง คนในและนอกเข้าออกได้ ผูกมิตรกับสัตว์ประหลาดแต่ต้องกำจัดหัวหน้าก่อน 

หรือจะตกใจที่เรกะตกลงรับคำมาง่ายๆแบบนั้น 'มันจะเยอะเกินไปแล้วววว มาทีเดียวพรวดเลย แถมเรกะสายตาแบบนั้นเหมือน-' 

"นี่มันล่อลวงเด็กชัดๆ!! อ๊ะ" 

ทุกคนมองไปยังชายที่กล้าตะโกนออกมาพร้อมกับหลับตาปริบๆ ส่วนชายคนนั้นที่พึ่งรู้ตัวว่าตัวเองทำอะไรบางอย่างผิดไปก็อุทานออกมา 

แต่มันกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้นทำให้เขาถอนหายใจออกมาและตั้งใจดูต่อ 

ข้อความที่ลอยอยู่ก็กลายเป็นแสงลอยหายไป เด็กหนุ่มถอนหายใจออกมาและกำลังจะนอนต่อแต่จู่ๆก็มีเงามาบังแสงอาทิตย์อย่างน่าประหลาด 

เด็กหนุ่มขมวดคิ้วมุ่นและมองไปยังสิ่งที่มาบังแดดซึ่งมันเป็นหน้าตาอันคุ้นเคยของสัตว์ประหลาดที่เคยต่อยเด็กหนุ่ม 

"เชี้*!! นึกว่าหนังสยองขวัญ" 

"อย่างใกล้เลยพี่น้อง" 

"ดูๆแล้วมันก็น่ารักดีนะ" 

ทุกคนแถวนั้นหันไปมองคนที่พูดชมสัตว์ประหลาดอย่างพร้อมเพรียง 'น่ารัก?? ไอ้ตัวนั้นอะนะ' แล้วหันกลับไปมองจอซึ่งมันจ้องเรกะอยู่ 

"..."

"อะไร พวกนายไม่คิดงั้นหรอ" 

"ใครจะไปคิดแบบนายกัน!!" 

ในจอเรกะจ้องไปยังอีกฝ่ายซึ่งมันก็จ้องกลับมาและเหมือนกำลังพิจารณาเด็กหนุ่มอยู่ 

"เรดคิง??" 

เรกะพูดออกมาอย่างลืมตัวแต่ทว่าเขาก็เอะใจ เมื่อกี้เขาพูดชื่อของเจ้าตัวนั้นออกมางั้นหรอ ได้ยังไงกันแต่มันกลับไม่ใช่แค่นั้น 

เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืนและกระโดดออกหน้าต่างพร้อมกับตะโกนออกมา 

"เรกะ!!!" 

แสงสีฟ้าเข้าห่อหุ้มร่างกายเด็กหนุ่มและขยายออก ปรากฏมนุษย์ยักษ์สีแดงที่แสนคุ้นเคย 

"เรกะ ชื่อของผมคืออุลตร้าแมนเรกะ" 

ทั้งชื่อและวิธีกลายร่างมันเหมือนกับเขารู้ทั้งหมดเลยว่าอะไรคืออะไรและใช้ยังไง 

ทางนอกจอที่เห็นเรกะกลายเป็นมนุษย์ยักษ์สีแดงพวกเขาก็มองอย่างชื่มชมอีกครั้งแพราะมันเท่มากยังไงล่ะ 

"อุลตร้าแมนแมนเรกะงั้นหรอชื่ออย่างได้อะ" 

"นั่นสิ" 

ในจอเรกะยื่นมือออกมากวักเรียกเรดคิง ซึ่งทันทีที่มันเห็นแบบนั้นเรดคิงก็พุ่งเข้าหาเรกะพร้อมกับซัดหมัดของมันเข้ามา

ส่วนทางเรกะกลับไม่หลบเขาสวนหมัดไป และเมื่อหมัดที่ต่างขนาดกระแทกกันก็เกิดคลื่นออกมาทำให้กระจกรอบๆแตกออก 

เรดคิงถึงแม้จะมีขนาดหมัดที่ใหญ่กว่าแต่มันก็เซถอยหลังออกไป และทำหน้าประหลาดใจแวบนึงก่อนที่จะยิ้มออกมาอย่างยินดี 

และการปะทะหมัดของทั้งสองก็เกิดขึ้นไม่ว่าเรดคิงจะต่อยมาแบบไหนเรกะก็ต่อยกลับไปแบบนั้นซึ่งเรียกได้ว่าเป็นศึกแห่งพละกำลังและความอดทน 

ถึงแม้จากที่ดูเรกะจะได้เปรียบในด้านพละกำลังแต่ดูเหมือนประสบการณ์ของเขาจะน้อยกว่าทำให้ทั้งสองสูสีกันอย่างน่าประหลาด 

แต่สุดท้ายเรดคิงที่ไม่ไหวแล้วก็ล้มลงไปนอนบนพื้นและหอบหายใจออกมา 

"ฮ่าๆ เป็นไงล่ะเจ้าสัตว์ประหลาด" 

"เรกะสุดยอด!!" 

"นั่นมันการต่อสู้ของเด็กสิบขวบจริงดิ" 

"จัดการมันเลย!!" 

"ใช่แล้วจัดการภัยคุกคามนั่นเลย" 

แต่เรกะในจอกลับไม่ทำตามที่คนส่วนมากต้องการเขาเดินเข้าไปหาเจ้าเรดคิงและพูดออกมา 

"1-1" 

พูดจบเขาก็เดินจากไป เรดคิงมี่ลุกขึ้นมานั่งก็มองไปยังเรกะและคำรามออกมา ซึ่งเรกะที่กำลังเดินไปก็ยกมือขึ้นและโบกไปมาเบาๆ 

ทุกคนที่เห็นแบบนั้นก็ไม่เข้าใจว่าเรกะปล่อยมันไปทำไม 

"อะไรน่ะ" 

"ทำไมถึงไม่กำจัดมันล่ะ" 

"เด็กยังไงก็คือเด็กสินะ" 

ทุกคนต่างพยักหน้า แต่ก็มีคนกลุ่มหนึ่งทักท้วงขึ้นมา 

"นี่พวกนายไม่ได้อ่านข้อความของไกอาหรอ" 

"อ่านสิแต่ถ้าจะผูกมิตรต้องกำจัดเจ้าแห่งสัตว์ประหลาดก่อนไม่ใช่รึไง" 

และคนที่ดูอยู่ก็ถูกแบ่งออกเป็นสามฝ่ายอย่างน่าประหลาด ส่วนมินนะกับมิยูกิมองไปยังหน้าจอด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น 

และต่อมาเรกะเดินมาถึงสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งมีสัตง์ประหลาดตัวนึงพึ่งลงจอดที่พื้นเรกะมองไปยังเจ้านั่นและพึมพำออกมา

"เบมเลอร์" 

ทันทีที่มันเห็นเด็กหนุ่มมันก็พุ่งเข้ามาอย่างไม่สนอะไรทั้งสิ้น เด็กหนุ่มเองก็ตั้งท่าขึ้นมาซึ่งไม่มีใครคุ้นกับท่าเตรียมแบบนี้เลย 

และเมื่อมันเข้าใกล้เด็กหนุ่มขยับแขนอย่างรวดเร็วยื่นไปจับแขนและต้นคอของมันก่อนที่จะใช้เท้าแตะไปที่ขาของเบมเลอร์ 

ทันทีที่มันเสียหลักตัวของเบมเลอร์ก็ลอยขึ้นและถูกเหวี่ยงข้ามหัวเรกะและกระแทกลงพื้นอย่างแรงจนมันยุบลงไปพร้อมกับเศษดินและปูนกระเด็นออกมา 

เรกะไม่รีรอเขากระโดดถอยออกำประยะหนึ่งและทำมือไขว้กันปล่อยลำแสงสีฟ้าออกมาใส่เบมเลอร์จนตัวมันระเบิดและตายไป 

นี่การต่อสู้ของยอดฝีมืออย่างเห็นได้ชัด ทำให้อีกฝ่ายขยับไม่ได้และยิงลำแสงออกง่ายๆไม่ต้องเล็งนี่มันพึ่งสู้ครั้งที่สองเองแต่

"เห็นมั้ยล่ะเรกะน่ะเด็ดขาดจะตาย"

"แล้วก็เขาไม่ใช่เด็กสิบขวบทั่วไปสักหน่อย" 

"ถ้าเขามองว่าอีกฝ่ายเป็นมิตรก็คือมิตรถ้าต้องกำจัดคือเขาจะเด็ดขาดและรวดเร็วมาก" 

และเหมือนกับเป็นชัยชนะของฝ่ายหนึ่งทำให้พวกเขาเชิดหน้าชูตาขึ้นมา ส่วนคนที่อยู่อีกฝั่งต่างก็ก้มหน้าลง 

ในจอหลังจากที่สู้กับเบมเลอร์เสร็จ เรกะก็ออกมาจากโลกชั้นนอกและเดินกลับบ้านซึ่งเขาพบว่าเวลามันผ่านมาหนึ่งวันแล้ว 

เด็กหนุ่มเดินมาถึงหน้าบ้านและจู่ๆเด็กหนุ่มก็หยุดลงกระทันหัน มองเข้าไปในบ้านที่มีน้องสาวกับแม่ของเขารออยู่แต่ทันใดนั้นก็มีตัวหนังสือปรากฏขึ้น 

[เจ้าไม่สามารถบอกมนุษย์เกี่ยวกับเรื่องของเจ้าได้แม้แต่ครอบครัวของเจ้า] 

[แล้วก็อีกอย่างผู้คนที่หลงเข้าไปในโลกชั้นนอกเมื่อกลับมาเขาจะจำเรื่องในโลกชั้นนอกไม่ได้] 

เรกะที่เห็นแบบนั้นก็เข้าใจได้ทันทีว่ามันเกิดอะไรขึ้นและผลที่ตามมามันจะเป็นแบบไหน 

เด็กหนุ่มก้มหน้าลง 'เราไม่เหมือนเดิมแล้ว เราไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้แล้ว' จู่ๆน้ำตาของเด็กหนุ่มก็ไหลออกมา  

คนที่ดูอยู่โดยเฉพาะมินนะกับมิยูกิ ภาพที่เรกะร้องไห้ออกมามันสะเทือนใจทุกคนเอามากๆ และเมื่อได้ยินความคิดของเรกะ 

พวกเขาก็รู้ได้ทันทีว่าเรกะจะเลือกแบบไหนและใช้ชีวิตยังไง เขาจะกลายเป็นคนไม่ค่อยกลับบ้าน และเสี่ยงตายอยู่เสมอ 

แล้วก็ถ้าเกิดมีมนุษย์ต่างดาวเข้ามาในโลกชั้นในได้และอยากแก้แค้นครอบครัวของเขาต้องตกอยู่ในอันตรายแน่นอนเพราะงั้นแล้ว 

"ขอโทษนะครับ" 

เด็กหนุ่มเช็ดน้ำตาและเดินเข้าไปในบ้านด้วยสีหน้าและแววตาที่สุดแสนจะเย็นชา 

###จบตอน### 

พอได้แล้ว!!! 555 พอเถอะหรือไม่มีอะไรเม้นกัน ถ้าไม่มีก็เม้นว่ารีบๆเอาตอนใหม่มาก็ได้แต่มันก็เหมือนเดิมอยู่ดีแหละ555 

งั้นก็สุดท้ายนี้อ่านให้สนุกนะครับ^⁠_⁠^

(ไม่ใช่ว่าถ้าตอนหน้ามีผู้ไร้ศรัทธามานี่จะไม่... ไม่หรอกมั้ง)