เขาคือฮีโร่ !! (หยุดอัพ)

ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่9|ความจริงงงง!!!!

ในจอปรากฏเด็กหนุ่มวัยหกขวบเขากำลังยืนอยู่หน้าหีบศพอย่างว่างเปล่า เด็กหนุ่มไม่พูดไม่จาและไม่ร้องให้ออกมาแต่อย่างใด 

เด็กหนุ่มหลับตาลงและมีภาพของชายหญิงคู่หนึ่งที่มีหน้าตาเหมือนรูปที่หน้าหีบศพทุกประการซึ่งทั้งสองต่างก็เรียกเรกะ 

"เมื่อพ่อกับแม่ไม่อยู่ต้องดูแลตัวเองดีๆนะ" 

"เวลานอนก็ห่มผ้าด้วยล่ะเดี๋ยวจะเป็นหวัดเอาได้ แล้วก็เวลากินข้างอย่าเลือกกินนะ แล้วก็อย่าลืมแปรงฟันก่อนนอนล่ะ แล้วก็แล้วก็... แม่กับพ่อรักลูกนะ"  

เด็กหนุ่มลืมตาขึ้นมาและมองไปยังรูปทั้งสองเขายิ้มออกมาอย่างน่ารักและตอบกลับไป 

"ครับ" 

คนนอกจอที่เห็นแบบนั้นก็อดไม่ได้ที่จะดวงตาสั่นเครืออย่างช่วยไม่ได้ ไม่นึกว่าเรกะในวัยหกขวบจะมีอะไรแบบนี้ด้วยแต่เดี๋ยวนะแล้วมิยูกิล่ะ 

ในจอเรกะถูกคุณลุงใจดีพากลับมายังประเทศLและนั่นก็เป็นครั้งแรกที่เขาได้เจอกับครอบครัวใหม่ 

แบบนี้เอง 

ในจอเด็กหนุ่มสามารถรวมกับครอบครัวใหม่ได้อย่างรวดเร็วแต่ทว่าในอีกสี่ปีถัดมาทุกอย่างก็เปลี่ยนไม่สิมันเป็นจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง 

เรกะในวัยสิบขวบยืนอยู่ตรงหน้าหีบศพของชิบะ มากิ ซึ่งทุกคนที่ได้ดูก็รู้ว่าเรกะกับพ่อบุญธรรมของเขาสนิทกันมาก

เรกะหลับตาลงอีกครั้งและคราวนี้ใบหน้าของมากิก็ผุดขึ้นมาเขายิ้มให้เรกะก่อนที้จะพูดขึ้น 

"เรกะฝากน้องกับแม่ด้วยนะ" 

มันเป็นเพียงคำสั้นๆแต่มันฝังลึกลงไปในอกของเรกะ เขาลืมตาขึ้นมาและมองไปยังรูปของมากิด้วยสายตาที่แน่วแน่ 

"ครับ" 

มันยังเป็นคำตอบเดิมแต่มันกลับแตกต่างกันเพราะครั้งแรกเป็นการจากลาด้วยรอยยิ้มที่แสนสดในส่วนครั้งนี้เป็นการจากลาโดยมีคำมั่นสัญญาแห่งลูกผู้ชาย 

ทุกคนต่างมองไปยังเด็กหนุ่มในจออย่างไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดีเพราะเขาเสียคนสำคัญไปสามคนแต่กลับไม่มีน้ำตาเลยสักนิด 

สิ่งที่เขาทำมีเพียงรอยยิ้มและแววตามุ่งมั่นเท่านั้น มินนะกับมิยูกิที่ดูอยู่พวกเธอแสดงออกไม่ต่างกันมากนัก พวกเธอที่อยู่กับเรกะมานานแทบไม่เคยเห็น 

ไม่สิพวกเธอไม่เคยเห็นเด็กหนุ่มร้องไห้เลยสักครั้ง มันทำให้พวกเธออดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา 

ในจอเรากะวัยสิบขวบกำลังวิ่งท่ามกลางสายฝนพร้อมกับร่างของเด็กสาวที่อยู่บนกลังเขา  

คนที่ทนเห็นภาพเรกะไม่ได้ก่อนหน้านี้ก้มหน้าลงและเมื่อพวกเขาเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งภาพก็เป็นแบบนี้แล้วทำให้เขาหันไปสกิดคนข้างๆ 

"มีอะไรหรอ" 

"เกิดอะไรขึ้นนะ" 

"อ๋อเมื่อกี้เรกะกับมิยูกิถูกโจรลักพาตัวมาแต่เรกะก็ไหวตัวทันและหนีมาได้" 

หญิงสาวที่ได้ยินก็พยักหน้า และจ้องไปที่จออีกครั้ง 

ในจอเรกะยังคงวิ่งอยู่แต่ด้วยแรงของเด็กวัยสิบขวบมันทำให้เด็กหนุ่มล้มลง และไม่นานก็มีชายคนนึงวิ่งตามมาทัน 

เด็กหนุ่มไม่แม้แต่จะคิดเขาขยับตัวมาบังร่างของมิยูกิที่กำลังสลบอยู่ ชายที่ตามมากอบหายใจเล็กน้อยและมองไปยังเด็กหนุ่ม 

"ไอเด็กเวรนี่" 

เขาหยิบไม้ที่อยู่ข้างๆขึ้นมาและฟาดไปยังเด็กหนุ่ม ครั้งแรกโดนที่กลางหลัง ครั้งที่สองโดนหัวจนเลือดไหลออกมา 

"หยุดนะ!!" 

มิยูกิและมินนะมองไปยังภาพตรงหน้าด้วยความกลัว พวกเธอจำได้เหตุการณ์ในวันนั้น มันเป็นวันที่พบมิยูกินอนสลบอยู่หน้าบ้านส่วนเรกะนั้นหายตัวไป 

โดยที่มิยูกิจำได้แค่ว่าเธอถูกคนน่ากลัวลักพาตัวไปพร้อมกับพี่ชาย ซึ่งมินนะที่ได้ยินก็แจ้งตำรวจทันทีแต่ถึงแม้จะผ่านไปหนึ่งวันเรกะก็ยังไม่กลับมา

ชายคนนั้นฟาดเรกะไปอีก4-5ครั้ง ทำให้เด็กหนุ่มเลือดไหลออกมาอย่างหยุดไม่อยู่ ชายคนนั้นทิ้งไม้ลงพื้นและเดินเข้าไปจับเด็กหนุ่มยกขึ้น 

แต่ทันทีที่เขายกเด็กหนุ่มขึ้นมาเด็กหนุ่มที่กำบางอย่างในมือแน่นและแทงไปยังชายคนนั้นอย่างสุดกำลัง 

เรกะที่เห็นโอกาสเขาวิ่งไปแบกมิยูกิขึ้นมาและพาวิ่งออกไป ส่วนชายคนนั้นกำลังนั่งคุกเข่ากับพื้นและร้องออกมาอย่างเจ็บปวด 

เพราะที่ตาขวาของเขาโดนแท่งไม้เสียบจนเลือดไหลออกมามันทำให้เขาแทบลุกไม่ขึ้น ซึ่งเป็นโอกาสที่จะทำให้เด็กทั้งสองรอด 

คนที่กำลังลุ้นอยู่ต่างเฮออกมาอย่างช่วยไม่ได้ และถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจแต่ 

"เจ็บหนักเลยนะนั่น" 

"ขอให้หนีรอดทีเถอะ" 

ในจอเรกะเลือกพามิยูกิไปซ่อน ซึ่งต้องขอบคุณฝนที่กำลังตกมันทำให้เลือดของเรกะที่ไหลออกมาตามทางถูกฝนซัดสาดทำให้มันจางหายไป 

"แฮกๆๆๆ" 

เด็กหนุ่มยกแขนขึ้นมาและหยิกตัวเองเพื่อทำให้เด็กหนุ่มยังมีสติแต่มันก็ไม่ช่วยเท่าไหร่ เด็กหนุ่มที่กำลังฝืนอยู่คิดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ 

'ต้องไปแล้วไม่งั้นเราหมดสติแน่ แล้วถ้าเป็นแบบนั้น' เด็กหนุ่มมองไปยังมิยูกิก่อนที่จะแบกขึ้นมาและดึกแรงที่มีทั้งหมดวิ่งออกไป 

ไม่รู้ทำไมแต่ทุกครั้งที่ฉายความทรงจำของพี่ชายมันทำให้เธอเสียน้ำตา เธอทำได้แค่ภาวนาให้พี่ชายทิ้งเธอไปแต่มันกลับไม่เป็นแบบนั้น 

มิยูกิก้มหน้าลง มินนะที่รู้ความคิดของลูกสาวก็ยื่นมากุมมือของเด็กสาวพร้อมกับรอยยิ้ม ทำมิยูกิกลับไปมองหน้าจออีกครั้ง

เรกะเห็นว่าเขาหนีพ้นแล้วก็ล้มลงอย่างช่วยไม่ได้เพราะสภาพเขาตอนนี้มันไม่ไหวแล้ว แต่เด็กหนุ่มก็กัดฟันและลุกขึ้น 

เขาแบกมิยูกิและเดินไปตามทางที่คุ้นเคย แต่เมื่อมีข้อดีย่อมมีข้อเสียเพราะฝนที่ตกลงมามำให้ผู้คนที่ควรเดินอยู่แถวนั้น 

กลับไม่มีเลยสักคน ทำให้เด็กหนุ่มฝืนร่างกายจนถึงที่สุดแบกมิยูกิมาถึงที่หน้าบ้านได้ในที่สุดแต่ทันทีที่เด็กชายกำลังจะหมดสติ 

โลกรอบตัวเขาก็เปลี่ยนไปพร้อมกับร่างของน้องสาวที่หายไปเช่นกัน เด็กหนุ่มมองไปรอบๆอย่างงุนงง 

ทุกคนนอกจอต่างสูดหายใจเข้าลึก ทำไมเด็กอย่างเขาถึงได้โชคร้ายแบบนั้นอุตส่าห์หนีรอดมาแล้วแท้ๆแต่กลับต้องเข้าไปโลกชั้นนอก 

"เกินไปแล้วนะ" 

"จริง อย่างน้อยก็ให้เขาพักบ้างสิ"

ในจอมีเงาสัตว์ประหลาดตัวเท่าตึกปรากฏขึ้น เด็กหนุ่มมองไปอย่างตกตะลึงทันใดนั้นเด็กหนุ่มก็กุมไปยังหน้าอกของตัวเองเพราะมันรู้สึกร้อน 

และไม่ใช่แค่นั้นมันยังคงส่องแสงสีฟ้าออกมาจนในที่สุดก็คลุมตัวของเด็กหนุ่มจนหมดกลายเป็นกลุ่มก้อนของแสงสีฟ้า 

และก็เป็นอีกครั้งที่ทุกคนมองจออย่างว่างเปล่าเด็กที่พึ่งผ่านเรื่องแบบนั้นมากะจะให้เขาสู้เลยงั้นเรอะ!! ไม่สิเขาสู้ไม่เป็นด้วยซ้ำเพราะ 

"เขาเป็นแค่เด็กสิบขวบเองนะ" 

"ทำไมเด็กนั่นต้องมาโดนอะไรแบบนี้" 

"พอมาเห็นแบบนี้แล้วรู้สึกหงุดหงิดกับพวกกองทัพจริงๆ" 

"ช่ายๆ เจ้าพวกนั้นมันไม่สนใจอะไรเลย" 

"อยากเม้นเว้ยยยยบบ!!!" 

"จริงอยากรู้จริงๆว่าถ้ามันได้อ่านเม้นพวกเราจะทำหน้ายังไง" 

"เฮอะ มีหวังได้เอารถถังมายิงพวกเราแน่" 

"ก็มาดิกลัวที่ไหนให้มันมาเลยจะได้โดยประเทศถล่มยับแน่" 

"ฮ่าๆๆ จริงถ้าโทเรเกียร์ฟิวส์ขาดขึ้นมาพวกมันจบเห่แน่" 

ทุกคนที่ดูอยู่บนถนนต่างคุยกันอย่างออกรสออกชาติถึงแม้พวกเขาจะไม่รู้จักกันก็ตามที 

เด็กหนุ่มที่กลายเป็นก้อนแสงก็ขยายใหญ่ขึ้นและกลายเป็นรูปร่างที่เหมือนกับมนุษย์แค่มันมีแสงสีฟ้าล้อมรอบจนเห็นแค่รูปร่างคร่าวๆแค่นั้นเอง 

เงาสัตว์ประหลาดพุ่งตรงเข้ามาหามนุษย์แสงยักษ์ทันทีเรกะยื่นเท้าออกไปยันตรงอกของปีศาจตัวนั้นแต่มันกลับไม่ขยับเลยสักนิด 

มันยกแขนขนาดใหญ่ขึ้นมาและต่อยไปมนุษย์แสงยักษ์จนเขากระเด็นออกไปไกลหลายเมตร มันร้องคำรามออกมาและเอามือทุบอกอย่างชอบใจ 

ทันทีที่สัตว์ประหลาดตัวนั้นปรากฏตัวทุกคนต่างก็ขนลุก เรกะที่ตอนนี้เป็นมนุษย์แสงได้นอนแน่นิ่งไปแล้ว 

สัตว์ประหลาดตัวนั้นมองไปยังเรกะซึ่งเขาก็กลายเป็นละอองแสงหายไป สัตว์ประหลาดตัวนั้นชูมือขึ้นราวกับผู้ชนะและเดินจากไป 

คนที่ดูอยู่ไม่มีใครโทษเขาหรือหาว่าเขาอ่อนแอ ถ้าเป็นคนที่มีตายังไงก็ดูออกว่าเรกะในตอนนี้ไม่ไหวแล้ว 

ในจอกลายเป็นสีดำมืดไปแต่ก็ชั่วคราวเท่านั้นเพราะไม่นานมันก็กลับมาเด็กหนุ่มค่อยๆลืมตาขึ้นและเริ่มสำรวจตัวเอง 

และพบว่าบาดแผลของเขาถูกพันด้วยผ้าพันแผลและอาการเริ่มดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัดและหลังจากนั้นก็มีตัวหนังสือปรากฏขึ้นตรงหน้าเด็กหนุ่ม 

[สวัสดีท่านผู้พิทักษ์คนแรกแห่งเรา] 

###จบตอน###

ความจริง!!!! อ๊ะ เอาทั้งชื่อตอนและท้ายตอนเลย555

 คือเอาตรงๆป้ะเริ่มไม่ชอบล่ะไอ้ความจริง!!!เนี่ย ไอ้เราก็นึกว่าเม้นอะไรกันแต่พออ่านเท่านั้นแหละ ความจริง!!! เต็มเลย555