ผมอยากเป็นนินจาครับ!!(หยุดอัพ)

ลำดับตอนที่ #1 : ซึนะงาคุเระ

ณ เช้าอันแสนสดใสและเป็นเวลาตื่นนอนของใครหลายๆคนแต่ทว่ากลับเด็กหนุ่มคนนี้มันไม่ใช่เพราะคืนที่ผ่านมาในที่สุดเขาก็สามารถเคลียร์เกมที่เขาเล่นมาครึ่งเดือนได้ในที่สุด 

"เฮ้อ~ เกมนี้มันจะยากเกินไปแล้วนะแต่ว่าพอเล่นจนจบแล้วก็รู้สึกดีจริงๆ" 

เด็กหนุ่มเดินไปที่เตียงนอนอย่างเหนื่อยอ่อนและหลับไปทันที 

หลังจากที่ได้นอนจนเต็มอิ่มเด็กหนุ่มรู้สึกว่าร่างกายของเขาสดชื่นขึ้นมากแต่ที่แปลกก็คือทำไมร้อนๆเด็กหนุ่มค่อยๆลืมตาขึ้นมาแต่สิ่งที่อยู่ตรงหน้ากลับทำให้เขาตกใจอย่างถึงที่สุด 

แต่ด้วยพื้นฐานที่เป็นคนใจมากจึงทำให้เด็กหนุ่มกลับมาตั้งสติใหม่ได้ไม่นาน 

"รอบๆเป็นทะเลทรายหมดเลยโดนจับมาปล่อยงั้นหรอ ไม่สิใครกันที่จะจับเรามาทำแบบนั้น อืม..." 

"ไม่มีข้อมูลเลยแฮะลองเดินไปเรื่อยไปดีกว่าเผื่อว่าจะเจออะไรที่เป็นประโยชน์" 

หลักจากนั้นเด็กหนุ่มก็ลุกขึ้นแต่ทว่าทันใดนั้นเองเขาก็พบกับการเปลี่ยนแปลงแขนขาที่สั้นลงอย่างเห็นได้ชัดและขนาดตัวที่เล็กกว่าปกติ 

"ได้ไงกันถึงฉันจะสูงแค่167แต่ฉันก็ยังไม่ตัวเล็กขนาดนี้นะ... ไม่สินี่มันร่างกายของเด็กชัดๆ โถ่เว้ยๆอย่างน้อยๆก็มีบ่น้ำหรือไม่ก็กระจกหน่อยสิอยากเห็นสภาพของตัวเองชะมัด" 

เด็กหนุ่มพูดขึ้นแต่ก็ไม่อะไรมากหลังจากพูดจบเขาก็เริ่มออกเดินทางทันทีแต่ก็ไม่นานเขาก็เจอกับอะไรบางอย่างที่เหมือนกับหมู่บ้านแต่ 

"รูปร่างแปลกชะมัดบ้านอะไรทำเป็นกลมๆแถมดูเหมือนว่าจะทำจากดินด้วยสิ สถานที่ท่องเที่ยว??" 

"น่าจะใช่แฮะแต่มันก็ดูคุ้นตาแปลกๆ... น้าจะเคยเห็นในเน็ตล่ะมั้งลองเข้าไปดูก็รู้แล้ว" 

เด็กหนุ่มเดินไปเรื่อยจนไปถึงหน้าประตูเขาก็เจอกับคนสวมชุดแปลกๆที่กำลังยื่นอยู่หน้าประตูโดยไม่รอช้าเด็กหนุ่มเดินเข้าไป 

"นี่ไอ้หนูแกมาจากไหนกัน" 

"กลางทะเลทรายครับ" 

เด็กหนุ่มรีบตอบออกไปทันทีซึ้งคนทั้งสองหันไปมองหน้ากันและขึ้นอีกรอบ 

"กลางทะเลทราย?? นี่เจ้าหนูบอกมาซะว่าจุดประสงค์ที่แกมาหมู่บ้านนี้คืออะไร" 

"ผมมาจากกลางทะเลทรายจริงๆนะครับเพราะว่าก่อนหน้านี้ผมจำได้ว่าผมหลับไปจากการเล่นเกมพอตื่นขึ้นมาอีกทีก็ไปอยู่กลางทะเลทรายแล้ว" 

และก็เป็นอีกครั้งที่ทั้งสองคนมองหน้าและไม่นานพวกเขาก็พยักหน้าให้กันและโจมตีเด็กหนุ่มเพื่อเป็นการลองเชิงแต่ทว่า 

"อัก!!" 

เด็กหนุ่มที่ถูกต่อยก็กระเด็นออกไปและหมดสติลงทันทีชายทั้งสองขมวดคิ้วมุ่นและมองเด็กหนุ่มอยู่ซักพักพวกเขาตัดสินใจพาเด็กหนุ่มไปรักษาทันที 

เด็กหนุ่มที่ได้รับการรักษาก็ลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆเขาลุกขึ้นนั่งและมองซ้ายมองขวาอย่างสงสัย แต่ในขณะนั้นเองก็มีคนกลุ่มนึงเดินเข้ามา 

"นี่เจ้าหนู" 

"ครับ" 

"นายช่วยเล่าเรื่องของตัวเองหน่อยได้มั้ย" 

"เล่าเรื่อ...." 

จู่เด็กหนุ่มก็หยุดพูดไปทันทีเพราะเขาพึ่งจะสังเกตว่าที่หน้าผากของคนพวกนี้มีเหล็กที่สลักสัญลักษณ์ที่แสนจะคุ้นตาเอาไว้ 

'นั่นมันสัญลักษณ์ของหมู่บ้านซึนะงาคุเระนี่ ถึงจะไม่ได้ติ่งนารูโตะขนาดนั้นแต่ว่าเพิ่งดูเมื่อไม่กี่เดือนก่อนเองไม่ผิดแน่ แล้วก็หมู่บ้านรูปร่างประหลาดนี่' 

"เป็นอะไรไปงั้นหรอ" 

นินจาที่เห็นทาทีของเด็กหนุ่มแปลกไปก็ยื่นมือไปด้านหลังอย่างๆเงียบๆเตรียมที่จะหยิบอาวุธออกมาเด็กหนุ่มที่เห็นแบบนั้นเขาก็เริ่มเล่าทันที 

"คะคือว่าผมถูกทิ้งแล้วสินะครับ" 

"ถูกทิ้ง??" 

"คือว่าก่อนหน้านี้..." 

เด็กหนุ่มเริ่มเล่าเรื่องราวอันน่าเศร้าใจของตัวเองทันที'จะเชื่อมั้ยนะถ้าเชื่อก็ดีไปแต่ถ้าไม่เชื่อล่ะก็มีหวังได้ถูกฆ่าแน่' 

หลังจากที่ได้ยินเรื่องที่เด็กหนุ่มแต่งขึ้นมาพวกเขาก็ให้หน่วยสอบสวนตรวจสอบเด็กหนุ่มอย่างละเอียดอีกครั้งซึ่งผลที่ได้ก็คือเขาเป็นเด็กกำพร้าที่ถูกทิ้ง 

ถึงแม้ว่าจะเป็นแบบนั้นเด็กหนุ่มก็ถูกคุมขังเป็นเวลาสองอาทิตย์อยู่ดีเพื่อความแน่ใจ และในขณะนี้เขาพึ่งจะถูกปล่อยตัวออกมา 

'อันตรายจริงๆถ้าในตอนนั้นพูดเรื่องของโลกก่อนล่ะก็มีหวังโดนฆ่าตรงนั้นแน่ๆ' 

"เฮ้อ~" 

'เอาไงต่อดีล่ะถึงแม้ว่าจะรอดจากความตายมาได้ตอนี้ไม่มีเงินติดตัวมาเลนซักนิดมีหวังได้อดข้าวตายแน่ๆ ไม่ต้องคิดถึงอนาคตเลยว่าโลกนินจาจะเป็นยังไงแค่จะเอาชีวิตรอดไปวันๆก็ยากแล้ว' 

"เฮ้อ~  นี่เราถอนหายใจกี่รอบแล้วกันนะ เอ๊ะ!!" 

เด็กหนุ่มมองไปยังเด็กชายผมสีแดงรอบดวงตาของเขามีสีดำล้อมรอบอยู่ในมือของเด็กคนนั้นกำลังถือสิ่งที่เหมือนกับลูกบอลพร้อมกับมีเด็กคนอื่นๆกำลังวิ่งหนีอย่างแตกตื่น 

'เฮ้ยๆ นั่นมันร่างสถิตหนึ่งหางไม่ใช่รึไง แถมยังรูปร่างแบบนั้นอีกถ้างั้นก็ตอนนี้ยังไม่เริ่ม ไม่สิอาจจะเริ่มเนื้อเรื่องหลักไปแล้วก็ได้ ดีล่ะ' 

เด็กหนุ่มเดินสวนกับกลุ่มเด็กที่กำลังวิ่งหนีเข้าไปหากาอาระอย่างไม่เกรงกลัวโดยที่มีนินจาของหมู่บ้านซึนะคอยจับตาเขาอยู่ทุกฝีก้าว 

"เจ้าเด็กนั่นคิดจะทำอะไรกัน" 

"นั่นมันร่างสถิตของหนึ่งหางหนิ เจ้านั่นเป็นสายลับจริงๆสินะ" 

หลังจากพูดออกมาชายคนนั้นก็เตรียมตัวจะพุ่งเข้าโจมตีเด็กหนุ่มแต่ทว่าก็ถูกชายอีกคนห้ามไว้ทันที 

"รอดูก่อนเถอะ" 

"แต่ว่า!!" 

ชายคนที่ห้ามขมวดคิ้วและมองเขาด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรทำเอาชายอีกคนขนลุกซู่และตอบออกมา 

"ครับ"  

ตัดกลับมาทางฝั่งของเด็กหนุ่มในจอนนี้เขากำลังยืนอยู่ตรงหน้าของกาอาระอย่างไม่เกรงกลัวเหมือนกับเด็กคนอื่นๆกาอาระที่เห็นแบบนั้นก็รีบพูดออกมาทันที 

"คะคือผมไม่ได้น่ากลัว นะ" 

หลังจากพูดจบเขาก็ก้มหน้าลงและไม่กล้ามองหน้ามองหน้าของเด็กหนุ่ม เด็กหนุ่มที่เห็นแบบนั้นก็เริ่มพูดออกมาเหมือนกัน 

"นี่นายชื่ออะไรงั้นหรอฉันชื่ออาซึสะแค่อาซึสะเฉยๆ" 

กาอาระที่ได้ยินแบบนั้นก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาและมองไปที่เด็กหนุ่มที่กำลังยิ้มให้เขาอยู่ 

"ผะผมชื่อซาบาคุ โนะ กาอาระครับ" 

"นี่ๆทำไมคนอื่นๆถึงได้วิ่งหนีนายแบบนั้นกัน" 

กาอาระมองไปที่อาซึสะและลังเลที่จะพูดออกมาเพราะถ้าอาซึสะรู้เรื่องของเขาล่ะก็อาจจะวิ่งหนีไปแบบคนอื่นๆก็ได้ 'ไม่ยอมบอกงั้นหรอโอเคไม่เป็นไร' 

"พูดยากสินะ งั้นก็ถามหน่อยสิที่นี่มีวิธีหาเงินมั้ยไม่สิ..." 

'เดี๋ยวก่อนนะที่นี่ไม่มีบ้านเด็กกำพร้างั้นหรอไม่น่าจะเป็นแบบนั้นสิน่าจะคงเพราะอยากจับตาดูเรามากกว่าแต่ว่ามันก็เกินไปนะฉันยังเป็นแค่เด็กเอง' 

อาซึสะคิดออกมาอย่างไม่พอใจถึงแม้ว่าในโลกนินจาจะโหดร้ายและเด็กอายุประมาณเขาก็ไม่มีข้อยกเว้นว่าเป็นสายลับแต่ว่านี่มันก็เกินไปสำหรับเขาอยู่ดี 

"วิธีหาเงิน ผมไม่รู้ครับ" 

"งั้นหรอแย่จัง คือว่านะ..." 

อาซึสะเริ่มเล่าเรื่องของตัวเองออกมาทันทีซึ่งกาอาระเองก็ตั้งใจฟังหลังจากนั้นเขาก็มองไปที่อาซึสะด้วยสายตาที่สงสาร 

"ตอนนี้ฉันกำลังหาที่อยู่และก็ไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหนด้วยสิ นี่ๆถ้าเป็นไปได้นายพาฉันไปที่บ้านเด็กกำพร้าหน่อยสิ" 

"บ้านเด็กกำพร้าหรอครับได-" 

ในตอนนั้นเองในหัวของกาอาระก็ประมวลผลอย่างรวดเร็วทันที'ไม่ได้ถ้าพาไปที่นั่นอาซึสะจะรู้เรื่องของเราแต่ว่าสักวันอาซึสะก็จะรู้อยู่ดี...'

แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นเขาก็อยากมีเพื่อนและในที่สุดก็ตัดสินใจพูดออกมาอีกครั้งอย่างกล้าๆกลัวๆ 

"คือว่าอาซึสะคุงไปอยู่ที่บ้านผมได้มั้ยครับ" 

อาซึสะมองไปที่กาอาระอย่างตกใจเล็กน้อยแต่เขาก็ยังคงใบหน้าที่ยิ้มแย้มไว้อยู่ 

"อะไรกันไอ้ประโยคขอร้องแบบนั้นและก็ควรเป็นฉันมากกว่านะที่ต้องเป็นคนพูด" 

"ละแล้วคำตอบล่ะครับ" 

"ได้สิถ้าคนที่บ้านนายไม่ว่าอะนะ" 

กาอาระมองมาที่อาซึสะด้วยสายตาที่เปล่งประกายและพูดออกมาอย่างตื่นเต้น 

"ไม่มีปัญหาครับเพราะผมอยู่กับคุณอายาฉะมารุแค่สองคน" 

"ถ้าได้แบบนั้นก็ดี ขอบคุณนะ" 

"ไม่เป็นไรครับ"

###จบตอน###