การมาถึงของตัวร้ายบนโลกแฟนตาซี

ลำดับตอนที่ #4 : เข้าพบพระราชา

เมื่อเดินเข้าไปผมก็รู้สึกมึนงงไปสักพัก การมองเห็นมืดไปหมดเหมือนผมหลุดไปอยู่อีกที่หนึ่งยังดีที่สามารถติดต่อกับบลูได้

“สิ่งนี้คืออะไร”

“หนึ่งในพลังเวทมนต์ที่กำเนิดจากมานาครับนายท่าน”

“ฉันจะสามารถเรียนรู้มันได้ไหม”

ผมถามออกไปเพราะคงไม่มีใครไม่อยากใช่เวทมนต์ได้และนี้เป็นหนึ่งในความฝันของคนที่มาต่างโลกด้วย

“นายท่านไม่มีตัวรับมานาและเหมือนโลกนี้จะไม่ต้อนรับเราสักเท่าไหร่”

“ทำไมถึงไม่ต้อนรับ”

“จากการวิเคราะห์มานามาแล้วมันมีสองแบบคือในร่างกายและในอากาศ ทุกครั้งที่พวกเราเดินไปมานาจะย้ายไปที่อื่น”

“ยากจังนะ”

เมื่อเป็นแบบนี้ผมก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา ถ้าสามารถใช้เวทมนต์ได้ก็จะสามารถพัฒนาความแข็งแกร่งของชาวโลกได้ แต่จากข้อมูลเหมือนว่าพวกผมจะใช่มันไม่ได้

“ถึงแล้วหรอ”

ผมพูดขึ้นเมื่อกลับมามองเห็นอีกครั้ง แต่มันต่างออกไปตอนนี้ผมไม่ได้อยู่ในหมู่บ้านเอลฟ์แล้ว แต่อยู่ในอาคารที่ดูลึกลับมากและเขาก็เห็นนายทหารที่รออยู่แล้ว

“เป็นอะไรไหมครับเจ้าชาย”

“ไม่เป็นอะไรแต่เรามาถึงแล้วสินะ”

ผมถามไปที่เจ้าชายทั้งสองที่พามา พวกนั้นก็แนะนำสถานที่ทำให้ผมได้รู้ว่าทุกเมืองบนโลกนี้จะมีประตูวาร์ปตั้งอยู่ แต่การจะใช้มันก็ต้องเป็นคนสำคัญหรือมีความจำเป็นเท่านั้น

ทั้งสองคนพาพวกผมเดินออกไปด้านนอก นี้ทำให้ผมได้พบเมืองยุคกลางที่ยิ่งใหญ่อลังการมาก ผู้คนเดินกันอย่างคับคั่งมีการตบแต่งเมืองด้วยดอกไม้และป้ายต่างๆ

“มีงานเทศกาลที่นี้หรอ”

“มันเป็นงานแต่งงานของน้องสาวข้าเองและเป็นงานครองราชของกษัตริย์คนใหม่”

เจ้าชายวิด้าพูดด้วยความภาคภูมิใจนี้ทำให้พวกผมรู้สึกเหมือนถูกโชค เพราะเมืองนี้กำลังจะเปลี่ยนผู้นำและผมก็มาถูกวันนี้จะทำให้การสายสัมพันธ์ทำได้ง่ายขึ้น 

แต่ในขณะที่เดินไปโรแกนก็บอกว่างานน่าจะถูกยกเลิกเพราะพวกผมเป็นต้นเหตุ ผมได้แต่ทำหน้าเหวอเพราะจากจะสายสัมพันธ์กลายเป็นทำลายซะงั้น แต่ในขณะที่เดินไปในเมืองผมก็ได้พบว่าที่นี้เหมือนจะสงบสุขมาก

เผ่าพันธุ์ต่างๆอยู่ร่วมกันแม้แต่ปีศาจก็มีให้เห็น นี้เป็นเวลาเที่ยงวันพอดีทำให้ผู้คนค่อนข้างออกมาเดินตามท้องถนนเยอะ 

แน่นอนว่าพวกผมโดนมองมาเยอะมาก จากที่ผมสังเกตุก็ได้รู้ว่าวิด้าอัศวินร่างใหญ่คนนี้ได้รับความนิยมมาก มีผู้คนมาทักทายและพูดคุยกับเขาตลาดทาง ส่วนใหญ่ก็ถามถึงเหตุการณ์ในวันนี้

“วันนี้มันเกิดอะไรขึ้นครับ”

“ไม่ต้องห่วงมันไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันจะปกป้องพวกนายเอง”

เจ้าชายวิด้ากล่าวกับประชาชนของเขา ทำให้ทุกคนผ่อนคลายลง แต่ชาวบ้านก็ชี้มาที่พวกผมและถามว่ามาจากไหน เพราะดวงตาที่โดดเด่นทำให้คนทั่วไปกลัว

“พวกเขาเป็นทูตของเราตอนนี้ฉันต้องพาพวกเขาไปแล้ว”

เพื่อไม่ให้เกิดความวุ่นวายวิด้าก็เลือกพาพวกผมเดินตรงไปที่ปราสาทขนาดยักษ์ที่ตั้งอยู่ พวกเราเดินด้วยความเร็วปกติผมก็ไม่มีปัญหาอะไร

จนเมื่อไปถึงปราสาทก็มีขุนนางมาพูดคุยและบอกว่าในวังมีแขกจากหลายชาติอยู่ แต่ที่เป็นปัญหาก็คือกฏที่พวกผมต้องทำตาม

“อาวุธห้ามเข้าไปและพวกท่านต้องทำความเครพกษัตริย์ของเรา”

เหล่าขุนนางชี้ไปที่พวกผมเพื่อให้ทำตามกฏ แต่มีหรือที่นายพลคาร์ลจะไปก้มหัวให้คนอื่น

“แม้แต่จักรพรรดิของเราก็ไม่มีการก้มกราบที่นี้ยิ่งใหญ่ยังไงถึงได้ให้เราทำแบบนี้”

เจ้าชายวิด้าต้องเป็นคนมาต่อรองให้และลดลงเหลือการคุกเข่าเท่านั้น แต่การฝากอาวุธผมก็ต้องเอาดาบสองเล่มฝากไว้ โดยมันเป็นดาบยุโรปกับดาบคาตานะสร้างด้วยแบบเดียวกันกับที่ทำยานรบ

แต่มีหนึ่งอย่างที่ไม่ได้ฝากไว้คืออะไรบางอย่างที่พลโทแอ็นสถือไว้ โดยมันถูกคลุมด้วยผ้ายาวประมาณ 120 ซม. ผมบอกว่ามันคือของขวัญทำให้เอาเข้าไปได้ เมื่อปลดอาวุธแล้วเจ้าชายทั้งสองก็แยกไปเพื่อแจ้งกษัตริย์และคนในวังสาวพวกผมก็มีคนนำทาง

ตามทางที่ผมเดินไปใหญ่โตมากยิ่งตอนเข้าไปในปราสาทก็รับรู้ว่ามันใหญ่กว่าที่คิด ของตกแต่งและวัสดุทุกอย่างดูเก่าแก่และโบราณ คนพวกนี้พาผมเดินไปดูตามจุดต่างๆเพื่อรอสัญญาณจากวัง

เป็นการถ่วงเวลาเพื่อให้กษัตริย์ได้รู้ข้อมูลของพวกผม จนหลังผ่านไปเกือบ 1 ชม ผมก็ได้ไปที่ท้องพระโรง ซึ่งมีประตูบานใหญ่ตั้งอยู่ ผมมองดูเสื้อผ้าและหันไปหานายทหารสองคนก่อนจะพยักหน้าให้เปิดประตู

“นายท่านในนั้นมี 6 คนที่แข็งแกร่งมาก สองคนก่อนหน้านี้ก็รวมอยู่ด้วยถ้าเกิดอะไรขึ้นเราตายแน่นอน”

“นายรู้ได้ยังไง”

“ผมวัดจากระดับมานาและคลื่นที่ปล่อยออกมา”

ในขณะที่ผมกำลังคุยกับบลูประตูบานใหญ่ก็ถูกเปิดออกเผยให้เห็นท้องพระโรงที่ใหญ่มาก ผู้คนหลายร้อยคนกำลังยืนตั้งแถวเป็นระเบียบ 

ที่ผมสนใจคือมีคนที่นั่งอยู่ระดับเดียวกับกษัตริย์ด้วย คนแรกเป็นหญิงสาวผมสีดำหน้าตาดูงดงาม แต่ที่หัวของเธอมีเขาอยู่ด้วย ส่วนอีกด้านเป็นชายแก่ที่มองก็รู็ว่าเป็นพระสันตะปาปา

ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าโลกมันจะเป็นแบบนี้ ถ้าเดาไม่ผิดผู้หญิงคนนั้นคือจอมมารนี้หมายความว่าโลกนี้สงบมากๆจนปีศาจกับบาดหลวงอยู่ด้วยกันได้ การที่โลกมันสงบสุขและสามัคคีกันแบบนี้ก็กลายเป็นฝันร้ายของคนที่ต้องการบุกรุกเลย

คนพวกนี้มองตัวผมเหมือนเป็นสิ่งแปลกปลอมที่เข้ามา แต่ผมก็ไม่ได้กลัวเพราะจากข้อมูลที่มีกำลังรบของดาวดวงนี้น้อยกว่าสมาพันธรัฐโลก ผมและนายพลทั้งสองเดินอย่างมั่นคงและเมื่อไปถึงกลางทางนายพลแอ็นสก็ถอดผ้าคลุมที่ปิดวัตถุปริศนาไว้

“หยุด!”

อัศวินองครักษ์กำลังจะชักดาบออกมาแต่ก็โดนกษัตริย์ห้ามเอาไว้ ทำให้นายพลแอ็นสปลดผ้าออกเผยให้เห็นแท่นเหล็ก ซึ่งเมื่อยืดออกก็ทำให้ทุกคนในห้องรู้ว่ามันคือธง

นายพลแอ็นสคลี่มันออกเผยให้เห็นธงขนาดใหญ่สีฟ้าภายในมีสัญลักษณ์บางอย่างสีขาว ซึ่งมันคือธงของสมาพันธรัฐโลก

แม้จะไม่ม่ลมนายพลแอ็นสก็ถือมันด้วยความภาคภูมิใจ ผู้คนในห้องมองธงหน้าตาประหลาดนี้ด้วยความสงสัย แต่ก็มีบางคนไม่พอใจที่เอาธงมากลางในห้องแบบนี้ แต่ไม่ใช่แค่นายพลแอ็นสเท่านั้นนายพลคาร์ลก็เปิดใช้เทคโนโลยีนาโน สร้างมงกุฎอันหนึ่งขึ้นมา

“พวกเรามาในนามของสมาพันธรัฐโลกยินดีมากที่ได้เข้าพบกษัตริย์เฟริซิกแห่งราชอาณาจักรเมเบล”

ผมเอามือไขว้หลังและยืนตรงอย่างสง่างาม ไม่มีทางทีว่าจะก้มทำความเครพเลย 

“พวกเจ้าทำไมไม่ทำความเครพฝ่าบาท”

“คุกเข่าสิพวกเราบอกแล้วไม่ใช่หรอ”

เหล่าขุนนางเริ่มไม่พอใจ ผมจึงมองไปที่กษัตริย์เฟริซิกและคนบนบัลลังก์จากนั้นก็พูดขึ้นด้วยความมั่นใจ

“นั้นคือธงของสมาพันธรัฐโลกถือเป็นตัวแทนของคนทั้งโลก ส่วนมงกุฎที่ท่านเห็นก็เป็นตัวแทนของจักรพรรดิของโลก ตัวข้าก็เป็นเจ้าชายแห่งสมาพันธรัฐโลกพวกเราจึงไม่สามารถคุกเข่าให้ใครได้”

ครั้งนี้ไม่ใช่แค่เหล่าขุนนางที่ไม่พอใจอัศวินก็เริ่มไม่พอใจเช่นกัน เพราะนี้เป็นการไม่ให้เกียรติประเทศของพวกเขา แต่ผมก็ยืนมองไปที่กษัตริย์เฟริซิที่กำลังมีสีหน้ากังวลและไม่นานอีกฝ่ายก็ถามออกมา

“พวกเจ้ามาจากที่ไหนกัน”

“เรามาจากดาวที่ไกลออกไปใช่เวลาเดินทางราว 2 เดือน วันนี้ข้าได้มาที่ดาวของท่านเพื่อเปิดสัมพันธไมตรี”

“นี้เหมือนเป็นการท้าทายมากกว่านะ”

หญิงสาวที่นั่งอยู่บนบัลลังก์พูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม ผมไม่ตอบแต่ยิ้มให้เพราะการมาต่างถิ่นแบบนี้ถ้าออกตัวแรกก็ไม่ดีแต่ถ้าทำตัวอ่อนแอก็จะอยู่ยากนี้จึงเป็นตัวเลือกที่เหมาะที่สุดแล้วไม่ได้แรงหรือเบาไป